Vikan - 11.09.1952, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 35, 1952
11
NÝR; SPENNANDI RÓMAN.
1UÓÍ4
Eftir JAY DRATLER.
Ég á erfitt með að muna dagsetningar, en aldrei mun ég
gleyma sextánda febrúar síðast liðnum. Sérhverjum manni
eru útdeildir eitthvað um tuttugu þúsund dagar til að lifa, en
á þessum föstudegi heyrði ég glamur í risastórum skærum
einhversstaðar aftan í hnakkanum, og þá vissi ég, að ég átti
ekki langt eftir ólifað. Eða ef til vill skildist mér það
fyrst eftir á. Hvað skeði þennan dag? Ekkert merkilegt.
Himintunglin þutu áfram sína braut. Blettirnir á sólinni
voru fyllilega eðlilegir. Jarðbresturinn undir Los Angeles
hrærðist ekki hið minnsta. En síminn hringdi. Og þar með
upphófst sú atburðakeðja, sem steypti mér í ógæfuna.
I>egar Móna var kvikmynduð í Hollywood, fóru þau
Lizabeth Scott og Dick Powell með aðalhlutverkin.
Powell lék Jon Forbes, Lizabetli Mónu.
SEXTÁNDÁ febrúar hafði ég fengið góða vinnu
hjá Twentieth-Century Fox; ég samdi kvik-
myndahandrit. Ég átti yndislega ljóshærða eigin-
konu og litla ljóshærða dóttur, enn ekki 4 ára;‘
ég átti peninga í banka, og húsið var mín eigin
eign. Og framtíðin blasti við mér. Ég vil samt
ekki meina, að við höfum verið eitthvað sér-
stakt en bakhjarl höfðum við. Og ennþá get
ég ekki skilið, hvernig ein símahringing gat lagt
það allt í rúst.
Ég veit hvað gerðist — en ég veit ekki hvers-
vegna og hvernig. Eg get einungis sagt ykkur
mína hlið af málinu. Ég er ekki einu sinni viss
um, að ég muni það allt Ijóslega, því að allt til
þess síðasta óraði mig ekki fyrir því, hversu
digran dilk þetta drægi á eftir sér. Mér var
eiginlega aldrei ljóst, að það myndi bitna á
sjálfum mér.
Daginn, sem það byrjaði, var ég að Ijúka við
að segja Kötu, einkaritaranum mínum fyrir
nokkrar handritasíður. Við vorum heima. Mér
tókst ekki vel upp, en það gerði ekkert — af
því ég vissi ég mundi sitja uppi við alla nótt-
ina og endurrita það. Ég vinn ævinlega bezt á
næturnar, þegar hljótt er og ekkert í útvarpinu,
sem mig langar til að hlusta á, og þegar ég get
ekki fundið neinar afsakanir fyrir að slóra. E>etta
hef ég gert um margra ára skeið. Venjulega fer
ég að hátta í býtið og dreg svefngrímu yfir
augun til þess að ljósið angri mig ekki, og sting
í hlustirnar töppum úr vaxi og bómull. Sannar-
lega virðist þetta hæfa taugasjúklingi einum, en
það er rithöfundurinn náttúrlega ekki?
Jæja, klukkan var eitthvað um þrjú, þegar
síminn hringdi. Kata svaraði og snerist síðan
að mér með lófann á talpípunni. „Viltu tala við
MakkDonald?"
Ég kom ekki nafninu fyrir mig. Þá mundi ég
eftir leynilögreglumanni, sem Fred Svift rithöf-
undur, vinur minn, hafði kynnt fyrir mér. Nokkr-
um mánuðum síðar frétti ég, að hann hafði geng-
ið í Beverly Hills lögregluna. Þá sá ég hann
nokkrum sinnum í lögregluvagni, og öðru hvoru
hafði ég tal af honum.
Ég tók við símtólinu. „Sæll, Makk.“
„Halló, Jon.“ Rödd hans var dimm og glað-
leg. „Er óhætt að tala?“
Mig rak í stanz. „Auðvitað, því spyrðu?"
„Manstu hvað við töluðum um fyrir nokkrum
vikurn?"
Ég mundi náttúrlega eitt og annað, en ég
vissi ekki, hvað hann meinti.
„Stúlkan í sumarkofanum," sagði Makk.
Hann hafði sagt mér af einstæðings stúlku,
sem ekki hafði tekizt að komast í kvikmyndirn-
ar. Fjárþrota og örvilnuð reyndi hún að svipta
sig lífi. Makk kom þar að í bílnum sinum og
gat bjargað henni. Hann skrifaði hjá sér það
hefði verið slys, stúlkunnar vegna.
Ég botnaði ekkert í þessu, en samt sagðist
ég muna.
„Ertu upptekinn í kvöld?“ sagði hann.
Ég gat ekki svarað í svip. Mér var svo sem
Ijóst, að eitthvert samband var milli spurning-
arinnar og stúlkunnar í sumarkofanum. ,,Nei,“
sagði ég, „ekki mjög.“
„Hvað segirðu um að koma og hitta mig? Ég
hef fréttir að segja.“
„Allt í lagi,“ sagði ég. „Hvenær?"
„Klukkan hálffjögur.“
„Fínt er,“ sagði ég. „Hvar?“
★ ★★★★★★★★★★★
UM HÖFUNDINN.
JAY DBATLEB, höfundur þessarar fram-
haldssögu, hefur unnið ármn saman í Holly-
wood. Hann þekkir þessvegna kvikmyndabæ-
inn vel, en einmitt þar gerist sagan um Jon
Forbes og jMónu. Dratler hefur samið fjölda
kvikmyndahandrita; það var til dæmis hann,
sem skrifaði myndina „Laura“, sem liér
vakti feiknmikla athygli. Lesendurnir muna
kannski eftir þessari mynd. Gene Tierney,
Dana Andrews og Clifton Webb léku aðal-
hlutverkin, og merkileg klukka kom þar
talsvert við sögu. Þetta var óvenjuleg af-
brotasaga, sem í var ofið rómantisku ástar-
ævintýri. MÖNA er líka um afbrot og ást
— eða kannski öllu heldur um ástina og
þau afbrot, sem hún stundum leiðir af sér.
★ ★★★★★★★★★★★
„Hjá Doheny og Wilshire. Þú getur lagt bíln-
um hjá Horaee Heidt. Ég tek þig upp í minn
bíl."
„Einmitt. Vertu bless.“
Ég lagði á.
Svona var það; svona einfalt. En hvar lá hund-
urinn grafinn? Sem rithöfundur hafði ég gaman
að Makk; hann kunni mikið af sögum. Um glæpi
og hórur og efnilegt kvikmyndafólk, sem fór í
skítinn. Ég naut þess að sitja í lögreglubílnum
við Wilshire-búlivarðann, og fólkið á götunni
góndi á mig í framhjáleið eins og ég væri ný-
hrepptur bófi, að minnsta kosti með eitt morð
á samvizkunni. Ég veitti því eftirtekt, að flestar
konurnar, sem sáu mig, litu einlægt á mig aft-
ur — ekki á mig sem slíkan, heldur á manninn,
sem þeim sýndist sitja þarna í böndum. Það
skerpti áhuga þeirra.
Og Makk hafði sagt mér margar skemmtileg-
ar sögur. Það var hann, sem sagði mér söguna
af Tripler, einum af helztu kvikmyndaframleið-
endunum. Kvöld eitt var Tripler úti með hjá-
konu sinni, en eiginkonunni hafði hann sagt, að
hann ætlaði að vinna. Á leið til hótelsins, eilítið
kenndur, lenti hann í árekstri. Þá kallaði hann
á fólk og lét það draga sig út úr brakinu. Það
tók engan tíma. Svo var farið burt með bílinn,
og fjöldi vélfræðinga gerði við hann um nóttina.
Stúlkunni var ekið heim í leigubíl. En Tripler
var illa skemmdur í andlitinu. Hvað ætti hann
nú að segja konunni?
Þeir kipptu því í lag líka. Þeir sendu út af
örkinni nokkra snara stráka, sem tóku sér stöðu
á horninu á Aðalstræti og biðu eftir heppilegu
fórnarlambi. Mexikani nokkur gekk hjá, og þeir
runnu á hann. Þeir lúmskruðu á honum, kipptu
honum upp í bíl og kærðu hann fyrir að ráðast
á Tripler. Frú Tripler og afgangur filmbæjarins
fylltust gremju; nú var svo komið, að ekki
var óhult um mann á götunum lengur! Mexi-
kaninn fékk þriggja mánaða hegningu.
MAKK kunni margar sögur líkar þessari —
og enn aðrar sömu tegundar og sagan um
stúlkuna í sumarkofanum.
Ég velti þessu nánar fyrir mér. Hvað vildi
Makk mér? Hélt hann ég girntist þessa sumar-
kofastúlku? Raunar gerði ég það ekki. Ég hafði
eitt sinn verið á faraldsfæti, en sú tíð var liðin.
Ég hafði fest ráð mitt. Líf mitt var fullkomið.
Ég hamingjusamur.
Og ég minnkaðist mín ekki fyrir það. En til
þess hættir mörgum. Fólk heldur það sé leiðin-
legt og innantómt lif að hafa fest ráð sitt. Ef
til vill stafaði það af því, að það átti ekki það
sem ég átti.
Drjúgur hluti þess, sem ég átti, kom nú þjót-
andi upp stigann stuttu eftir að Makk hringdi.
Það var ljóshærð, afturgreidd hnáka, sem hafði
einsett sér að verða fjögra ára von bráðar.
Það er alveg furðulegt, hve svona ungt barn
getur verið næmt. Flestir feður eru að heiman