Vikan - 18.09.1952, Blaðsíða 5
VIKAN, nr. 36, 1952
I
5
Anna sá allt I móðu. Henni var lyft af sterk-
um örmum og lögð á rúmið.
Svo heyrði hún raddir langt í burtu. Líklega
í hinu herberginu. Hann hafði vist farið með
Gerald þangað, hugsaði hún.
Eitthvað kalt kom við andlitið á henni. Það
var eins og blautt handklæði. Anna opnaði aug-
un og horfði í augu Mikaels.
Hún vissi ekki hvað þau sögðu, ef til vill sá
hún ekki nógu greinilega, en rödd hans titraði
enn. Þetta var eins og draumur.
„Þetta er ekkert alvarlegt með andlitið á þér.
Það þarf mikið högg til að brjóta kjálka. Þú
ert bara bólgin, en það lagast."
Hann hélt áfram að þrýsta handklæðinu var-
lega að andlitinu á henni. Við og við hvarf hann
inn í baðherbergið til að væta það.
Það var svo einkennilegt að liggja á rúminu
hans og láta hann snúast í kringum sig. Og hann
horfði enn svo einkennilega á hana, eins og
hann væri að berjast við sjálfan sig.
Flestir foreldrar hlakka vxst til þess dags,
þegar dóttir þeirra giftizt og eignast sinn
eigin síma. — Xhe Saturday Evening Post.
„Líður þér betur?“ spurði hann að lokum.
„Já, takk.“ Hún settist upp. Henni leið betur
i höfðinu og hún sá skýrt núna.
„Ég skal aka þér heim.“
„Nei, nei, ég kemst það ein.“
Hann bandaði frá sér með hendinni til að binda
enda á umræður um þetta. Hann fylgdi henni út
í bílinn og ök henni heim, án þess að segja
nokkuð.
Hann stöðvaði bílinn og krafðist þess að fá
að fylgja henni upp. Þar stóð Lárus og beið.
„Svo konan mín kemur heim á þessum tíma
sólarhringsins í fylgd með þér?“ sagði hann.
„Konan þin gefur þér vafalaust skýringuna
á því að hún varð að þyggja fylgd mína,“ tók
Mikael fram í fyrir honum.
Hann gekk inn án þess að líta á Lárus.
„Það er langt síðan ég hefi komið hingað,
Lárus. Ekki síðan Jóhanna var hér. Var það ekki
hér, sem hún heimsótti þig?“
Taugar Lárusar voru spenntar eftir að hafa
beðið eftir Önnu allt kvöldið og nú æpti hann:
„Jóhanna, Jóhanna! Er ég ekki búinn að líða
nóg fyrir Jóhönnu? Hún var alltaf á hælunum
á mér. Ég kærði mig aldrei um hana. Og ég
hefi orðið að líða mikið — fyrir þessi fáu skipti
. . . Flestir hafa sloppið betur með verri yfir-
sjónir. Ef hún hefði aðeins gert það sem ég
ráðlagði henni, að giftast þér og láta sem þú
ættir barnið.“
Hann þagnaði. 1 þetta skipti stöðvaði Mikael
hann ekki. En Anna greip fram í fyrir honum:
„Lárus, þú sagðist ekki hafa vitað það — þú
sórst, að þú hefðir ekkert vitað um að hún átti
von á barni. Þú sagðir að þú hefðir frétt það
eftir að . . .“
Lárus skildi hana ekki fyrst, en svo áttaði
hann sig. Hann roðnaði og sagði:
„O—o, þið konurnar gerið svo mikið veður út
af svona löguðu. Ég varð að segja þér, að ég
hefði ekki vitað það, Anna. Annars hefðirðu
ekki gifzt mér og ég varð að fá þig.“
Mikael fann hvernig blóðið þaut fram í kinn-
arnar á honum og honum fannst einhver innri
rödd hrópa: þú hefur alltaf barizt á móti þessu.
Barizt á móti samúðinni með henni, samúðinni
sem hefur vaxið og er nú að gera þig brjálaðan.
Þú hefur neytt þig til að vera ruddalegur og
miskunnarlaus við hana og talið þér trú um að
hún ætti það skilið. Og nú — nú skilurðu þetta
allt — er það ekki?
Hann gekk til önnu og stanzaði fyrir framan
hana. Hún leit ráðþrota á hann.
„Svo þú vissir ekki að Jóhanna átti von á
barni?" sagði hann. „Þú vissir það ekki þá.“
„Eg?“ Hún var ekki enn búin að átta sig eftir
áfallið af þessari játningu Lárusar.
„Ég hélt“ -—- Mikael átti erfitt með að velja
orðin sem hann vildi segja — „þegar ég nam
þig á brott, hélt ég að þú hefðir alltaf vitað
það.“
„Já,“ nú skildi hún hvað hann var að tala
um. „Já, ég veit að þú hélzt það. Þú sagðir það
strax.“
„Hvers vegna sagðir þú mér ekki sannleik-
ann?“
„Ég gerði það, en þú vildir ekki hlusta á mig.“
„Nei, ég vildi víst ekki hlusta á þig.“
Hann minntist kvöldsins þegar hann fór með
hana út í eyjuna —- dró hana eftir votum sand-
inum í síða brúðarkjólnum sinum. Þá hafði hún
reynt að útskýra þetta fyrir honum — og það
hafði hún líka gert þegar hún sat dauðhrædd á
móti honum við borðið. En hvað hún hafði verið
hrædd, þó hún reyndi að leyna því. Hún hafði
alltaf verið hrædd við hann — það var eins og
hnífur væri rekinn í gegnum hann.
1 vanmátta reiði réðist nú Lárus aftur að
Mikael: „Þú fórst með hana út í eyna og eyði-
lagðir hana.“
„Nei,“ sagði Mikael stillilega. „Ég gerði henni
ekkert . .
Nú varð dauðaþögn. Lárus stóð eins og stein-
gerfingur.
„En — en þú sagðist hafa gert það,“ stamaði
hann að lokum. „Þú sagðir . . .“
Mikael bandaði frá sér með hendinni.
„Ég neitaði því ekki. Þú varst alltaf viss í
þinni sök og ég breytti ekki þeirri skoðun þinni.
Ég ætlaði að láta ykkur líða fyrir það, sem þið
höfðuð gert.“
Lárus horfði á þau á vixl. Þetta var auðsjáan-
lega ekkert gabb. Smátt og smátt hvarf reiði-
svipurinn og bros kom fram á varir hans.
En Mikael Killikk hafði gleymt honum aftur.
Hann horfði á Önnu.
„Ég get ekkert sagt annað en að mig tekur
það sárt að hafa farið þannig með þig. Ég vildi
að ég gæti sagt þetta betur, en ég get ekki gert
annað en að láta þig vita að mig tekur það sárt.
Ef ég get einhvemtíma gert eitthvað fyrir
þig . . .“
Hann yppti öxlum og gafst upp. Ef hann hefði
getað tekið í höndina á henni, strokið yfir hárið
á henni eða eitthvað. Hann langaði til að láta
það eftir sér, þegar hann sá hvernig hún horfði
á hann — ráðvillt, eins og hún tryði ekki að
hann gæti sagt slíkt.
Anna reyndi að finna eitthvað til að segja, en
tókst það ekki. Hjartað hamaðist í brjósti henn-
ar. Eftir langa stund sneri Mikael sér við og
gekk fram að hurðinni. Hurðin lokaðist og hún
hlustaði á fótatak hans niður stigann — svo
hvarf það.
Allt í einu hrökk hún við og veitti Lárusi eftir-
tekt. Hún starði á hann. Láms Fielding var
svikari og lygari. Lárus Fielding var maðurinn
hennar.
„Lárus, af því að þú — trúðir því versta um
mig og Mikael, hefur þú ekki enn gert mig að
konu þinni," byrjaði hún hægt. „Mér þykir vænt
um það núna, eftir að ég hefi fengið að vita
hvernig þú komst fram við Jóhönnu og nú veit
ég hvers konar maður þú ert. Ég var heimsk, að
sjá það ekki fyrir löngu, en þú "hafðir eitthvert
töfravald yfir mér. Þessir töfrar hafa. nú fallið
af mér. Síðan ég kom til þin aftur hefi ég skilið
að tilfinningar mínar eru ekki eins og ég hafði
haldið. Ég hefi í raun og veru aldrei elskað þig
og nú vil ég láta ógilda hjónaband okkar. Það
er auðvelt úr því að það hefur aldrei verið reglu-
legt hjónaband og ég ætla að gera ráðstafanir
til þess að það megi verða núna strax.“
Hún sneri sér við, en hann greip um handlegg
hennar.
„Nei, þér verður ekki kápan úr því klæðinu,
góða mín,“ sagði hann lágt, „þvi það verður
„reglulegt hjónaband" eftir þetta."
Anna sá glampann í augum hans og skildi hvað
hann þýddi. Hún reyndi skelfd að losa sig, en
hann herti takið. Hún fann til og hann vissi
það.
„Svo þú gerðir þetta vegna Jóhönnu. Fari hún
til fjandans. Ég er orðinn leiður á að heyra
nafn hennar. Auk þess skrökvarðu. Það er ekki
vegna Jóhönnu heldur vegna Mikaels Killikk.
Heldurðu að ég hafi ekki séð hvernig þið horfð-
uð hvort á annað? Þú heldur að þú getir yfir-
gefið manninn þinn undir eins og annar verður
göfuglyndur við þig.“
„Lárus, slepptu mér,“ hvæsti hún.
I VEIZTU -?
| 1. Hvers vegna hætta hermenn að ganga jj
í takt meðan þeir fara yfir brýr?
| 2. Hver er munurinn á concerto og són- |
I ötu?
| 3. Hvað er stærsta vatn heimsins?
I 4. Hver er nyrsti oddi Islands?
| 5. Hver eru eiginnöfn Marxbræðra?
| 6. Hver sagði: „Byssur gera okkur sterka; j
smjör gerir okkur bara feita“.
i 7. Hver þessara manna fann upp sjálf- |
I blekunginn: Sheaffer, Parker, Water- i
man eða Eversharp.
I 8. Hvenær afhentu Bretar Islendingum i
§ Reykjavíkurflugvöll. i
i 9. Hvaða fjórír atburðir í himingeymnum j
eru jörðinni hættulegastir ?
i 10. Hvað þýðir tísill? i
Í Sjá svör á bls. 14. i
'' liHIMtlUNMIIIItlltHimillllllllllllllimiinillMIIIIIIIIIIIIilllllUMIKIKiaaiMMMMX'* 1'*