Vikan - 02.10.1952, Blaðsíða 7

‘VIKAN, nr. 38, 1952
7
Það byrjaði með mynd
ÖRSTUT^ SAGA.
BARKhjónin höfðu verið boðin í kvöldmat til
Dunninghjónanna og eftir indæla máltíð
gengu þau öll inn í vistlegu dagstofuna á þessu
vistlega heimili. Georg Barr kom sér þægilega
fyrir á púða framan við arininn og horfði annars
hugar í eldinn. Henry Dunning seig djúpt niður
í hægindastól og konurnar settust á sófann.
„Mér finnst svo einkennilegt að hugsa um
hvernig ýmislegt gerist," sagði Grace Barr. „Ég
á við að hér sitjum við öll f jögur og gæti ekki
liðið betur, og þó — ef einhver smáatvik hefðu
ekki komið fyrir væri ekkert okkar hér. Indæla
heimilið þitt, Agata, væri alls ekki til, ef þið
Henry hefðuð ekki hitzt af tilviljun. Það er öðru
máli að gegna með okkur Georg; við höfðum
þekkzt árum saman, gengið í sama skóla og . . .“
Georg leit órólegur á gestgjafa sinn, en Henry
virtist steinsofa í stólnum.
„Það er auðvelt að sjá hvaða atvik kom okkur
saman,“ sagði Agata mynduglega. „Við eigum
einhverjum manngarmi, sem framkallar myndir,
það að þakka, að við urðum hjón.
Þegar ég hitti Henry á skipinu til Bermuta,
var hann alveg eins hlédrægur og hann er nú,
svo hann yrti varla á nokkurn mann alla leiðina.
Hann gekk bara um þilfarið og tók myndir af
öllu og öllum. Seinasta daginn tók hann mynd af
nokkrum farþegum og þar á meðal mér. Hann
lofaði að senda okkur myndirnar þegar búið væri
að framkalla þær.
Þá kom það á daginn að við bjuggum í sömu
húsasamstæðu og höfðum gert það lengi.
Viku eftir að ég kom heim, heimsótti Henry mig
til að segja mér að myndin væri ekki enn komin
úr framköllun. Ég var satt að segja alveg búin
að gleyma bæði honum og myndunum. En hann
kom aftur og þegar þessi kærulausi framkallari
var búinn að hafa filmuna í 2 mánuði var Henry
búinn að koma til mín 7—8 sinnum og mér var
farið að líka ljómandi vel við hann. Hann var
svo hjálparvana, skiljið þið, svo viðkvæmur . . .
Dag nokkurn herti Henry upp hugann og sagði
mér að myndirnar væru eyðilagðar. Hann var
alveg óhuggandi.
I5g verð að viðurkenna, að eftir það hegðaði ég
mér eins og konur gera, þegar þær ætla sér að
ná sér í mann. Ég vissi að Henry mundi aldrei
detta hjónaband í hug og ég vissi líka að nú
þegar hann gæti ekki haft myndirnar sem átyllu,
mundi hann ekki heimsækja mig. Þessvegna fór
ég að bjóða honum í mat og svo giftist ég hon-
um. Ég skammast mín fyrir að hafa gengið svona
til verks, en annars hefðum við ekki náð saman."
Svo fóru konurnar að tala um nýjustu tízkuna
og stuttu síðar lauk Henry upp augunum, stóð
upp og gekk inn í vinnustofuna sína. Georg fór á
eftir honum.
„fig hef aldrei séð þig með myndavél, Henry,"
sagði hann. „Agata sagði Grace frá því hvem-
ig þið kynntust. Það var fjári skemmtileg saga,
en þú hefur víst sofið á meðan."
„Já, hún var það. Annars svaf ég ekki,“ svar-
aði Henry. „Eg var sérstaklega heppinn að gift-
ast Agötu, finnst þér það ekki?“
„Jú, það finnst mér,“ sagði Georg og til að
breyta umræðuefninu bætti hann við: „En hvers
vegna ertu alveg hættur að taka myndir?“
„Ég skal segja þér það,“ svaraði Henry og
fór hjá sér. „Ég keypti myndavélina á skipinu,
því ég vissi að annars mundi ég ekki þora að
ávarpa Agötu. Ég gekk um í marga daga og
þóttist vera að taka myndir af fólkinu, áður en
ég þorði að nálgast hana. En auðvitað veit ég
ekki einu sinni hvernig á að setja filmu í mynda-
vél.“
- H.F. HAMIAR -
(Myndimar eru af Hamars-mönnum við vinnu. Sú efsta sýnir horn af vélsmiöjunni.)
MENN áttu við erlendan iðnað fyrir
strið, þegar talað var um þungaiðnað.
Það mátti heita, að þungaiðnaður fyndist
ekki á Islandi nema nafnið, og þó var
hans vissulega fullkomin þörf hjá ekki
ómerkilegri sjósóknarþjóð en við erum. Nú
er þetta hinsvegar að breytast. Nú eru til
á Islandi fyrirtæki, sem geta tekið að sér
stærri og vandasamari verkefni en við
hefðum látið okkur dreyma um fyrir örfá-
um árum. Eitt þessara fyrirtækja er H.f.
Hamar í Reykjavík. Það sýnir nokkuð af
framleiðslu sinni á Iðnsýningunni, og það
kemur á daginn, að þarna niður við
Reykjavíkurhöfn er afkastamikil verk-
smiðja með fjölbreytta framleiðslu, hald-
góða reynslu og mikinn stórhug.
1 Hlutafélaginu Hamri, en það var stofn-
að 1918, vinna á annað hundrað manns.
Aðalmarkmið félagsins hefur frá upphafi
verið skipa- og vélaviðgerðir, en með árun-
um hefur það víkkað verksvið sitt og skil-
ar nú nýsmíði af margbreytilegasta tagi.
Þá hefur það lika mjög lagt stund á björg-
un skipa og björgun verðmæta úr skipum,
en þar er þess skemmst að minnast, að
félagið tók í ár að sér björgun olíu úr E1
Grillo á botni Seyðisfjarðar og náði upp 3,000 tonnum.
Verðmæti olíunnar mun vera á aðra milljón króna, og
björgun hennar gekk greiðlega, enda þótt skipið lægi
á 42 metra dýpi. En Benedikt Gröndal verkfræðingur,
forstjóri Hamars, stjórnaði sjálfur verkinu.
Þetta var sú tegund vinnu, sem óumflýjanlega kemst
í blöðin. En miklu fleiri eru þau samt verkefnin, sem
aldrei er minnst á í blöðunum og sem þó eru engu
ómerkilegri frá sjónarmiði þjóðarheildarinnar. H.f.
Hamar hefur til dæmis komið mikið við sögu íslenzka
fisltiðnaðarins, ekki einasta með því að endurbæta og
gera við fiskiskip og vélabúnað þeirra, heldur og með
allskonar smíði og framkvæmdum í landi. Þannig hef-
ur fyrirtækið „sett upp“ fjölda frystihúsa, framleitt
ýmsar gerðir af hraðfrystitækjum, smíðað flatnings-
borð, fisklyftur og færibönd, afhreistrunar- og fisk-
þvottavélar, reykofna o. fl. o. fl. Sýnishorn af annarri
framleiðslu, tekin af handahófi: Blásarar til loftræst-
ingar og súgþurrkunar, austurtæki fyrir nótabáta,
hreinsitæki fyrir sundlaugar og ýmsar tegundir kyndi-
tækja fyrir olíu og kol. Og loks eftirfarandi til gam-
ans, þótt ekki teljist það til stórframkvæmda í Hamri:
Ef þú býrð í bæ eða kauptúni, kemstu sennilegast
ekki hjá því að sjá daglega — og oft á dag — sýnis-
horn af framleiðslu Hamars. Hér er átt við brunahan-
ana, sem fyrirtækið framleiðir.