Vikan - 09.10.1952, Qupperneq 5

VIKAN, nr. 39, 1952
5
'&g get ekki losað mig, hugsaði Anna. Hún hef-
nr bundið of fast. Lárus bíður og ég get ekki
komizt til hans. Og ef ég kem ekki, verður hann
reiður og gerir það sem hann hótaði. Hann eyði-
leggur æru og nafn Mikaels.
Lárus beið. Pyrst rólegur, svo óþolinmóður og
að lokum bálreiður. Hún ætlaði ekki að koma.
Mikael var farinn inn í sitt herbergi fyrir
löngpu, og Lárus heyrðist hann vera einn. En var
það víst? Ef hún hefði nú verið með honum . . ,
Hann gekk fram á ganginn og opnaði hiklaust
dyrnar að herbergi Mikaels. Hann stóð þar á
náttfötunum og á augabragði fullvissaði Lárus
sig um að hann væri einn.
Lárus vildi sizt af öllu koma upp um sig —
Mikael fengi ekki ánægjuna af því að vita hvern-
ig farið væri með hann — svo hann sagðist vilja
láta vekja sig snemma næsta morgun og sneri
við.
Hann settist niður og reiðin sauð í honum.
Hvar var hún eiginlega? Ætli hún hafi falið
sig einhvers staðar niðri? Eða hafði hún farið
út?
Átti hann að fara að eltast við hana? Nei og
aftur nei. Hann hafði sett henni úrslitakosti og
nú var hún að reyna að leika á hann — ágætt,
hann vissi þá hvað hann ætlaði að gera.
Hann reyndi ekki að sofa. Nú var komið fram
yfir miðnætti og vísamir á klukkunni snigluð-
ust áfram — eitt — tvö — þrjú. Láms leit enn
einu sinni á klukkuna og gnísti tönnum. Klukkan
VEIZTU -7
1. Það var Cyrusi W. Field að þakka, að
hægt var að leggja fyrstu símalínuna
á botni Atlantshafsins. Hvemig geta
verkfræðingar vitað hvar bilunin er
þegar linan bilar?
2. Hvað er það sem sjómenn kalla alda-
mótakarfa ?
3. Hverjir voru bandamenn Frakka í sjö
ára stríðinu ?
4. Hvers vegna fara fötin alltaf illa á
Japanskeisara ?
5. Hvenær var Háskóla Islands veitt
einkaleyfi til reksturs happdrættis?
6. Hvaða þrír guðir Hindúa voru af holdi
og blóði ? \
7. Hvað tákna stafirnir CD á bíium?
8. Hvað hét maðurinn, sem gabbaði ræn-
ingjana 40 í „Þúsund og ein nótt“?
9. Við hvern er júlímánuður kenndur?
10. Hvað heita hljóðholubeinin í eyranu?
Sjá svör á bls. 14.
•¥ *¥--¥--¥*¥-¥•¥*-¥-¥
SÖGULOK
þrjú I gær hafði hann gengið yfir eyðið. Nú hlyti
að vera komin fjara aftur. Hann gæti gengið í
land.
Já, hún hafði fengið nægan umhugsunarfrest
og nú yrði hún að taka afleiðingunum.
Hann klæddi sig í skyndi og læddist niður
stíginn, því hann vildi ekki láta Mikael vita að
hann væri að fara. En í fyrramálið skyldi hann
kæra Mikael fyrir yfirmönnum sínum.
Hann heyrði ekki fótatakið á eftir sér. Þó hann
hefði litið til baka hefði hann ekki greint gömlu
konuna með hvíta flaksandi hárið, sem elti hann.
En Meg gamla sá í myrkri eins og kötturinn.
Hún hafði staðið á verði í ganginum og séð
hann fara.
Hugmyndirnar byltust hver um aðra í höfðinu
á henni, meðan hún elti hana. Nú var ókunni
maðurinn að fara, en hann kæmi áreiðanlega aft-
ur og gerði illt af sér. Hann var óvinur húsbónda
hennar. Hún yrði að sjá um að hann kæmi aldrei
aftur. Aldrei!
Lárus komst í land án þess að gruna það að
honum væri veitt eftirför. Hann hafði ekki skilið
bílinn sinn eftir við bílskúr Mikaels, því þá hefðu
þau séð hann. Hann hafði stanzað nokkru neðar
á hárri klettabrún.
Hann klifraði þangað upp og skugginn á eftir.
Nú var Meg gamla búin að ná sér í stóran stein.
Hún sá að hann settist inn í opinn sportbíl og
mótorinn fór í gang. Um leið og bíllinn fór af
stað, stökk hún liðug eins og köttur upp á brett-
ið og sló Lárus í höfuðið með steininum.
Hann hneig útaf og sleppti stýrinu, en-bíllinn
hélt áfram fram af brúninni. Hann hékk um
stund á afturhjólunum og vitfyringshlátur Meg
gömlu glumdi við, þar sem hún hékk á brettinu.
Svo steyptist hann niður.
Bíllinn valt hvern hringinn af öðrum og brotn-
aði í spón á stórum steini.
Mikael lauk upp augunum. Klukkan var sjö
og hann hafði lítið sofið, en hann fór strax að
hugsa um önnu. Önnu og Lárus og brúðkaups-
nóttina þeirra.
Hann reyndi að hrinda þessari hugsun frá
sér meðan hann fór á fætur. Hann yrði að þola
það. Hann fann ekki Meg gömlu, þegar hann
kom niður. Hún var þó vön að vera snemma á fót-
um. Að lokum barði hann á herbergisdyr henn-
ar og þegar enginn svaraði gekk hann inn. Það
hafði auðsjáanlega ekki verið sofið í rúminu
hennar.
Mikael var á báðum áttum um hvað hann ætti
að gera, en svo mundi hann að Lárus hafði beðið
um að vera vakinn snemma.
Hann varð að herða upp hugann áður en hann
barði að dyrum. Enginn svaraði. Hann barði
aftur -— hærra. Enn svaraði enginn. Hann kall-
aði: Fielding!
Hann beið lengi, svo opnaði hann dyrnar og
fann annað autt herbergi og óbælt rúm.
Mikael hélt að hann væri að dreyma. Hann
gekk niður og leit út um gluggann. Allt í einu
fór hrollur um hann og hann stirðnaði. Hann
greip stóran sjónauka og beindi honum að ein-
hverri hrúgu á ströndinni neðan við klettana.
Bíll! Þetta var flakið af opnum bíl alveg eins
og bíl Lárusar. Þetta hlaut að vera bíllinn hans.
Og rétt hjá — stundum sýndist honum það
vera —
Hann lagði sjónaukann frá sér og hljóp út.
Hann leysti bátinn og réri lífróður í land. Alla
leiðina virtist einhver rödd innra með honum
kalla: Anna! Anna!
Hann kippti bátnum upp og hljóp á slysstað-
inn. Enn hann fann önnu þar ekki. Skjálfandi
virti hann fyrir sér lík Lárusar og Meg gömlu.
Hann stóð þarna lengi hreyfingarlaus.
Anna — Anna — hann endurtók nafn henn-
ar. Hvar var hún? Hann náði aftur í bátinn og
réri út í eyna. Úr því hún var ekki með Lárusi
var hún e. t. v. enn i húsinu.
Hann flýtti sér upp stíginn og þegar hann kom
inn, kallaði hann nafnið hennar. Hann fór upp
á loftið og kallaði aftur. En hvers vegna hafði
Meg gamla verið með Lárusi ? Meðan hann braut
heilann um þetta var hann kominn inn í her-
bergi hennar innst á ganginum.
Hann stanzaði, því honum fannst hann heyra
dauft hljóð. Það var eins og barið væri í loftið.
Loftið!
Mikael reif upp hurðina og tók stigann i nokkr-
um skrefum. Anna lá á gólfinu með höfuð og
axlir vafðar í þykkt ullarteppi. Náttkjóllinn var
krumpaður og rifinn, því hún hafði velt sér um
gólfið alla nóttina.
Mikael byrjaði strax að losa teppið, en það
tók nokkra stund, því Anna hafði flækt sig enn
meira í þvi við að reyna að losna. Hann talaði
huggunarorð við hana á meðan.
Að lokum tókst honum að losa um höfuð henn-
ar. Handleggirnir voru fastir og um leið og hann
snerti þá gaf hún frá sér sársaukaóp. Hann nudd-
aði þá varlega og með umhyggju, þangað til
blóðið fór aftur að streyma um- þá. Hann dró
djúpt andann og reyndi að véra rólegur. Að lok-
um vafði hann teppinu aftur utan um hana ,og
lyfti henni upp.
Anna var með lokuð augun og vissi auðsjáan-
lega ekki almennilega hvað gerðist. En þegar
hún fann sterka arma hans utan um sig leit
hún upp.
„Mikael — ó, Mikael, ég var farin að halda
að ég mundi ekki lifa þetta af.“ Og svo fóru
tárin að streyma niður andlit hennar.
Hann langaði til að þrýsta henni að sér, en
hann þorði því ekki — ekki einu sinni til að hug-
hreysta hana. Hann bar hana niður stigann og
framm ganginn.
„Hver gerði þetta?“ spurði hann.
„Meg gamla. Hún hlýtur að vera brjáluð."
Meg gamla. Mikael svaraði ekki undir eins.
Ilann bar hana inn í svefnherbergið — herbergið
sem hún átti að sofa í með Lárusi. En Meg
gamla hafði komið í veg fyrir það — með sin-
um eigin ráðum. Og í einfeldni sinni hafði hún
gengið of langt.
Hann lagði Önnu á rúmið og breiddi annað
teppi yfir hana. Svo settist hann við hlið henn-
ar.
„Hlustaðu nú á mig, Anna — hóf hann mál
sitt. Hann dró djúpt andann áður en hann hélt