Vikan - 09.10.1952, Qupperneq 11

VIKAN, nr. 39, 1952
11
1UOHI A
Eftir JAY DRATLER.
FORSAGA: Þegar Makk lögTeglumaður sagffi Jon Forbes frá Mónu, lýsti hann henni svo, aff hún
væri há og mjó eins og hindin í skóginum og ein sú fallegasta stúlka, sem ég hef augum litið.“
Maðurinn hennar sat í fangelsi, og Makk, sem þó hafði affeins séff hana einu sinni, kvaðst aiit vilja
Ieggja í sölurnar til þess aff ná á henni tangarhaldi. Hann var reyndar búinn aff reyna, en hún vísaffi
honum þá frá sér meff fyrirlitningu. „Hún er eins og allar hinar,“ sagffi Makk. „Hún er hrædd við
lögreglumenn." — Og nú vildi hann fá Jon, kunningja sinn, til þess aff reyna að komast yfir hana
og temja hana — þá yrffi vandalausara fyrir hann sjálfan að taka viff! Jon — kvikmyndahöfundur,
hamingjusamlega giftur, faffir elskulegrar telpu og Sú konan hans á von á öðru barni — vísar
þessari þorparalegu uppástungu á bug. En hann getur samt ekki gleymt þessari dularfullu Mónu,
hún verffur að megnri ástríffu og að lokum hringir hann á hana og tekst aff fá hana til stefnumóts.
Hann mætir, sér hana þar sem hún bíffur, en gugnar á síffasta augnabliki og flýr sneiptur lieim.
Sér svo eftir öllu saman, hringir aftur, lýgur upp afsökun og fær hana til að lofa aff reyna einu sinni
aftur. Og gugnar nú ekki og stendur loksins augliti til auglitis við hana.
EG gekk nær henni, tók um hönd hennar,
sleppti henni svo snöggt.
„Ég vona þú hafir ekki þurft aff bíða,“ sagði
ég. Ég vona ég komi ekki of seint; ég vildi ég
hefði komið hingað fyrr; ég óska ég hefði komið
til þín fyrir mörgum árum.
Hún hristi höfuðið. „Ég var rétt að koma.“
Þjónninn kom til okkar, og við báðum um
viskí. Það virðast allir gera. 1 Evrópu er creme
de menthe notað sem nokkurskonar hórudrykkur;
þar sitja pörin við borðin með þennan græna
vökva fyrir framan sig. Hér er það þannig, að
i hvert skipti sem maður sér par þröngva sér
Inn í bás, eins og þau vilji vera I felum, þá má
taka það fyrir visst, að þau drekka viskí og sóta.
„Mér þykir leitt þetta skyldi fara svona í
gærkvöldi," sagði ég.
Hún leit upp, augun galopin. „Hvað kom
fyrir?"
„Bíllinn minn bilaðí og "
„Hvað kom fyrir?" sagði hún í sama tón
Hún virti svar mitt ekki viðlits.
„Bíllinn minn bilaði," sagði ég. Ég sagði það
I þeim dúr, að enginn hefði getað trúað þvi.
„Þú lýgur," sagði hún hljóðlega.
„Heyrðu mig, frú Smæley? Ég . . .
Hún hristi höfuðið. „Ég sá þig koma inn og
tala við barmanninn." Svo þagnaði hún. „Leyzt
þér ekki á mig?“
Það var alveg óþarfi að svara. Hún hlaut að
geta lesið svarið úr augum mínum. Hún var græn-
klædd, sami litur og á nýútsprungnum laufum,
og um grannan hálsinn hékk gullkeðja úr hjarta-
laga þynnum, mjög smáum. Á brjósti hennar
vinstra megin var falleg næla. Hún var eins og
keila I lögun, og uppi á keilunni sat lítill, gylltur
karl i stuttbuxum. Hún fitlaði í sífellu við næl-
una; karlinn var festur um ás og snérist í eilifa
hringi.
Svona var það lika með mig, ég snérist i
eilífa hringi, hrapaði gegnum gráar fjarvíddir
augna hennar á þann hátt, sem aðeins getur
gerzt í draumi og féll aldrei til botns, ég bara
hrapaði og snérist með vaxandi hraða. Og rétt
eins og karlinn þarna á keilunni, skall ég í
vinstra brjóstið, sem virtist skapað fyrir hönd
mína að strjúka.
Ég starði á hana, varir hennar opnuðust lítið
eitt. Tennur hennar voru smálegar og
virtust skarpar.
„Hvað kom þá fyrir?" spurði hún.
Ég leit undan.
„Af hverju beiðstu? Af hverju
komstu aftur í kvöld?" sagði ég. Mér
var alveg sama, hverju hún svar-
aði.
„Af því þú lagðir á flótta," sagði hún. „Þú
varðst hræddur."
Þetta hitti í mark, gott var það! „Því ætti
ég að vera hræddur?" sa,gði ég varkálrlega.
„Þú virðist ekkert hættuleg."
Hún brosti þá lítið eitt. „Hvað veizt þú um
það?“
„Ég veit það ekki. En ertu það kannski?"
Hún glotti allt í einu, eins og strákur — það
var illgimislegt, háðslegt glott. „Langar þig til
að komast að því?“
Ég kinkaði. „Mig langar til þess."
Hún horfði á mig um stund, og mér fannst,
að ég roðnaði. Ég vissi það ekki. En mér fannst
það samt. Þá leit ég niður á hönd hennar, sem
hélt um glasið. Flestir karlmenn veita því aldrei
athygli, að miklu fleiri konur hafa snoturt andlit
heldur enn fallegar hendur. Fingur hennar voru
langir, næstum hnúalausir, rétt aðeins að maður
eygði þá. Húðin var eins og í henni væru engar
holur.
Þessar hendur snerta mann eins og aðeins
getur gerzt í draumi — innst inni; í þeim
draumi, sem maður hrekkur upp af aumur og
angraður örmagna, eins og væri maður að koma
úr langri ferð, svo feiknalegri ferð, að manni
er um megn að rifja hana upp eftir á.
Þá fór hún að tala, og draumurinn var búinn;
og þó var þetta draumi líkast.
„Heyrðu mig,“ sagði hún skyndilega. „Ég er
svo svöng. En áður en við förum burt til að
borða, skulum við reyna að kynnast betur." Hún
var ekkert áleitin. Hún sagði þetta næstum af-
sakandi.
„Það gleður mig, frú Smæley."
„Móna," sagði hún.
„Móna," endurtók ég.
„Hvað heitir þú?“
Ég skildi hana ekki. „Jon," sagði ég hissa.
„J-O-N."
„Heitirðu það virkilega?"
Ég skildi hana ekki ennþá. „Af hverju heldurðu
ég heiti eitthvað annað?"
„Ég veit það ekki," sagði hún og opnaði vesk-
ið sitt. „Ég hélt þú hétir ef til vill eitthvað annað,
af því ég hringdi í Sakkvillehótelið, rétt eftir
að ég talaði við þig. Þú ert ekki skráður þar."
Löðrungur hefði ekki komið mér eins á óvart.
Ég góndi bara á hana í forundrun. Hún var nú
að spegla sig, og málaði á sér varirnar. Ef til
vill hefurðu aldrei veitt því athygli, að það er
eitt hið lostafyllsta athæfi, sem ein kona getur
gert, að því undanskildu að fara úr fötunum.
Þá getur á að líta, hvernig varirnar munu
opnast, þegar maður kyssir hana. Maður getur
lika séð, hvernig munnur hennar herpist I ást-
riðunni. Og þegar hún bregður tungubroddi yfir
varimar, getur maður lesið framtið sína í sveigj-
um hans.
Ég virti hana fyrir mér, hallaði mér aftur og
saup á glasinu. „Af hverju varstu þá að koma?"
„Þú hefur geðugan málróm."
Mér var dillað. Ég varð öruggari, því að ég
þóttist vita, að einhver var alvaran frá hennar
hlið, að ást mín var ekki óendurgoldin. Nú var
ég viss um það.
„Ég þarf að segja þér dálítið í viðbót," sagði
hún. „Ég býst ekki við þú þekkir neitt manninn
minn, né neinn annan, sem þekkir hann. Þú þarft
ekki að koma með neinar skýringar. Það gefst
eflaust tími til þess seinna. Ég vildi bara, að þú
vissir þetta."
Ég fann, að ég brosti gleiðar og gleiðar, þang-
að til brosið næstum þvi brast. Þá breiddist
þessi háðslegi svipur yfir andiiti hennar —
alúðlegur samt og hlýr, eins og hún væri að
flissa innra með sér.
„Nú skulum við koma," sagði hún þá. „Og
hættu að horfa svona á mig, eins og þig langi
helzt til að gleypa mig."
„Á ég?“
Hún reis á fætur. „Ég veit það ekki ennþá."
Nú brosti hún ekki. Hún gekk áleiðis út, mjúk-
lega eins og hind — alveg eins og Makk sagði.
Hversvegna fylgdi ég henni gegnum forsal-
inn, úr því að við hefðum alveg eins getað gengið
beint út úr barnum? Það er óþarfi að kasta tölu
á þá, sem þekktu mig á leiðinni.
En mig langaði til að horfa á göngulag hennar.
Ég hugsaði ekki um neitt annað. Hvernig getur
maður hugsað, þegar manni er svona innan-
brjósts — það var eins og hlý, þung hlátur-
bylgja þrýsti á raddböndin.
Allskonar húsgögn urðu mér til hindrunar í
forsalnum, því að ég horfði á hana út undan
mér. Horfði á kálfa hennar, virti fyrir mér,
hvemig hún sveigðist til, aðgætti, hvernig hún
steig á mjúk gólfteppin, þó að hún gengi raunar
á hörðu steingólfi. Jæja þá, hvað hefur þú séð
margar konur ganga á háhæluðum skóm eins
og þær væru á stultum, þær stinga við fæti,
vinda sig í öklanum, eru klunnalegar. Hafðu það
í huga, og þá skilurðu, við hvað ég á.
Móna gekk eins og hind.
Mér var öðruvísi innanbrjósts, þegar við stigum
inn í bílinn minn. Ég logaði allur. Ég brann af
hamingju við að hjálpa henni upp I bílinn, bara
af því ég fann fyrir grönnum upphandleggi henn-
ar gegnum kápuna.
Ég leit fljótlega til hennar. „Er ég búinn að
segja, að það gleður mig að hitta þig?"
„Nei.“ ,
„Það gleður mig óumræðanlega," sagði ég.
Svo sagði ég lágt. „Halló, Móna."
„Halló."
„Það gleður mig að hitta þig, af því þú ert
svo yndisleg. Þú ert dásamleg!"
„Nei, það er ég ekki. Ég er snotur í framan,
og þú þekkir mig ekkert. Ég er gift, og maður-
inn minn er ekki heima,“sagð hún tilgerðarlaust.
Hvernig mundir þú hegða þér við svona konu?
Hvernig gætir þú haldið sönsum? Það var líkt
og ég heyrði “311. bíll" kallað í útvarpinu hans
Makks. Dálagleg ginning. Og nú var hún að
ginna mig.
Ég snéri mér lítið eitt við og sá andlit hennar.
Götuljósin lýstu upp litla, beina nefið og blend-
na brosið.
„Hvernig líður þér annars?" sagði hún. Rödd
hennar var blandin hlátri.
„Illa, sem stendur'."
„Það ættirðu ekki að segja. Hér er ég,“ sagði
hún. „Það var það sem þú vildir, var það ekki?"
Þar stakk hún laglega upp í mig. Hún hélt
áfram að kvelja mig og lesa huga minn eins
og bók.
„Láttu mig heyra," sagði ég. „Hvað veiztu
fleira um mig?“
„Ekkert að ráði."
„Villtu fá að vita meira núna?"