Vikan - 09.10.1952, Page 12

12
VIKAN, nr. 39, 1952
FELA&
jwdveríKra
MORÐINGtJA
Skrítin vinna
í skrítnu landi
InDLAND er
skrítiö land. I>ar
búa fakírarnir,
sem lesa sig upp
kaðla beint inn f
himininn, og þar eru heilögu mennirnir svo-
kölluðu, sem eyffa allri æfinni i sjálfspynding-
ar. Þar hefur líka þjófnaffur allt til þessa
dags talist tii „heiðarlegra atvinnugreina,“ aff
minnsta kosti I augum nærri fimm milljóna
karla og kvenna. Þetta eru meðlimir þjófa-
félaga eða ættbálka, sem tóku til óspiltra
málanna fyrir hundruffum ára og brutu lögin
svo lengi og rækilega, aff þaff varff aff hefff.
Bretar reyndu aff uppræta þennan ósóma,
en tókst ekki. Þeir gengu að visu á milli bois
og höfuðs á Thug-flokknum svokallaða, en
sérgrein hans var morff, en aðra illræmda
flokka reyndu þeir aff gera skaðlausa með þvi
aff setja þeim sérstaklega þungar refsingar
og einangra þá í „nýlendum". Þetta voru
Iandssvæði, sem fólkinu var skipað að búa
á, og lágu vlff þungar refsingar, ef farið var
út fyrir takmörk þeirra.
Nú fyrir skemmstu barst sú frétt frá Ind-
iandi, að stjómarvöldin þar hefðu ákveffiff að
leggja niffur „nýlendumar" og reyna enn aff
fá íbúa þeirra tU aff taka upp nytsamari
„störf“ en rán og gripdeUdir. Ýmsir eru þó
svartsýnir á árangur þessarar viffleitni. En
ef tUraunin skyldi takast og einu „stéttar-
félögin", sem grundvallast á lögbrotum, hverfa
út úr heiminum, er rétt og skylt aff nöfn
þeirra gleymist ekki með öilu. Hér fara nokk-
ur á eftir og meff þeim sérgreinar mefflim-
anna.
KABDTBI NATS-flokkurinn. — Þessi ætt-
bálkur notar faliegt kvenfólk sem beitu. Hann
Iætur stúlkurnar sínar dansa á torgum og
strætum, en karlmennimir og bömin tæma
á meðan vasa hinna áfjáðu áhorfenda.
BABWAR-flokkurinn. — Meðlimir hans
mega aðeins stela að degi tU. Hver sá, sem
stelur eftir myrkur, er rekinn með skömm.
PANJOBAB.
fénaffi.
Þeir stela einungis kvik-
HABNIS-menn. — Þeir gera kvenfólkiff
sltt að vændiskonum, stela öUu steini létt-
ara af viðskiptavinunum.
RAMOOSIO-flokkurinn. — Fjárkúgun.
BHAMPTA-flokkurinn. — Sérgrein: Þjófn-
affur í járnbrautum. Uppáhaldsaðferff: Hræddu
barn og komdu þvi tU að gráta. Leggstu svo
á hnén tU þess að „hugga“ það, — þá er laf-
hægt að gera góða leit í farangrinum, sem
farþegamir geyma undlr sætunum.
Og loks KOLIS-flokkurinn. — Hans affferð
er á þá Ieiff, að mefflimirnir klæffast stolnum
lögreglubúningum. Svo er haldiff tU eirihvers
þorpsins, þar sem lögregluþjónninn á staðn-
um er handtekinn undir einhverju yfirskyni.
Loks er gerff „húsrannsókn“ hjá íbúunum —
og allt hirt, sem eitthvert verðmæti er í.
„Nei. Ég er ánægð. Mér líður vel hjá þér. Við
skulum fá okkur að borða.“
Alltaf kárnaði það. Hún hélt áfram að erta
mig með hreinskilninni og þessu álfalega útliti;
en samt sem áður fannst mér ég svifa alltaf
hærra og hærra.
„Hvert eigum við að fara?“ spurði ég.
„Þú ræður," sagði hún. Svo hélt hún áfram
fijótmælt. „Og þá þýðir ekki að segja mér, að
þú sért ókunnur hérna í borginni. Þú þekkir
hér hvern krók og kima.“
Aftur var ég mállaus, ég ók bara áfram.
„Láttu þetta ekki koma þér svona á óvart,"
sagði hún. „Að minnsta kosti tveir menn heils-
uðu þér, þegar við gengum út úr barnum. En
enginn kinkaði kolli til min — af því hér þekkir
mig enginn."
„Það heilsuðu þér engir, af því þeir urðu allir
hrifningu lostnir. Þeir urðu mállausir, eins og
ég.“
„Þú varðst mállaus, en þú varðst ekki hrifn-
ingu lostinn. Þú flýðir eins og hræddur héri!“ Þá
mildaðist röddin hennar. „Æ, settu ekki upp þenn-
an svip. Ég ætlaði ekki að særa þig.“
„Þá það. Ég veit ég varð hræddur."
„Hversvegna?"
Ég svaraði engu.
„Hversvegna?"
Ég hugsaði bara um að keyra.
,,’Ég varð líka hrædd, veiztu það?“
Nú var það ég sem sagði, „Hversvegna ?“
„Ó, þú ert svo vitlaus! Því má ég ekki vera
hreinskilin við þig? Getur þú ekki verið hrein-
skilinn líka?“ Hún snippaði. „Ég fann strax til
þess, þegar ég talaði við þig í símanum. Ég fann
lika til þess, þegar þú leizt á mig í barnum. Við
ðrógumst hvort að öðru; við loguðum. Og við
vissum það bæði. Og nú skulum við í guðs bænum
fá okkur etthvað að borða, ég er sársvöng."
Ég hafði rétt út hönd mína til að höndla lamb,
en þarna fyrir augimum á mér umbreyttist það
í tígrisdýr. 1 gljáandi, yndislegt tígrisdýr.
Lítið eitt fyrir neðan Wilshire er ágæt mat-
stofa, heldur fáförul. -Ég rakst þar inn einu sinni
á heimleið frá San Pedró. Maturinn var góður,
og gestirnir voru ekki frá Hollywood né úr kvik-
myndaiðnaðinum.
Við fengum okkur sæti í afviknum bás. Og
það var lítill rafmagnslampi uppi á skilveggnum,
og hann skein niður yfir okkur, svo að blásvarta
slikju sló á hárið hennar. Á höfðinu bar hún lít-
inn, grænan stromphatt, sem fór i taugarnar á
mér; en hann hlýtur að hafa verið penn, því að
öfund brá fyrir í andlitum annarra kvenna, þegar
þær gáfu honum auga. En að mínum dómi hefði
hún alveg eins getað verið með potthlemm á
höfðinu.
Ég var eins og bjáni. Ég Ijómaði í framan, þeg-
ar þjónninn brosti til hennar. Ég vildi að allir
sæju hana og dáðust að henni. Ég vildi, að allir
fengju að vita, hve yndisleg hún var.
Svo benti hún á diskinn minn. „Ætlarðu ekki
að borða?“ sagði hún.
Því næst brosti hún. „Þú verður annars svang-
ur, seinna."
„Þegar þú bærir svona varimar, þegar þú bros-
ir svona og lætur augun blika eins og þú gerðir
núna, þá truflar þetta svo athygli mína, að ég
heyri ekki, hvað þú segir.“ Svona get ég verið
drýldinn.
Hún laut yfir diskinn.
„Heyrðu mig,“ sagði ég, „það hlýtur að vera
heillastjörnunni minni að þakka að ég hitti þig.
Eða kannski er það af þvi ég fékk svo lítið í
jólagjöf. Þú ert jólapakkinn minn.“
Hún leit ekki upp, hélt áfram að borða og
hlustaði.
„Halló," sagði ég, „þú ert jólapakkinn minn,
og ég er ekki búinn að opna þig ennþá.“ Svo
hvíslaði ég. „En jafnvel umbúðirnar eru yndis-
legar.“
„Hættu," sagði hún. Þegar hún leit upp, var
andlit hennar gyðju líkast og mjög unglegt, svo
unglegt, að ég varð snortinn. Hún snart mig
dýpra en áðiír. Og ég kenndi til.
Þá varð ég að líta undan og horfði siðan á fín-
gerðu skreytinguna á disknum mínum.
„Jon,“ sagði hún lágt.
„Hvað?“
„Nagar samvizkan þig oft?“
Fyrst hélt ég, að ég hefði sagt þetta við sjálf-
an mig, en þegar ég leit upp, var hún að fitla
við litlti keilulöguðu næluna og sneri karlinum
hring eftir hring um ásinn.
Ég benti á hann. „Svona ferðu með mig.“ En
af því hún var að bíða eftir, að ég svaraði henni,
gat ég ekki annað en sagt, „Við hvað áttu?“
Hún yppti öxlum. „Ég er orðin móðir. Hérna
uppi,“ sagði hún og benti á ennið á sér.
Þetta hljómaði kátlega, en andlit hennar var
alvörugefið.
„Það er lítill karl með mikið skegg," sagði
hún. „Honum svipar til varúðarfulla mannsins,
sem sést stundum í teiknimyndum. Og hann
þrammar fram og aftur 1 huga mtnum og ertir
mig.“
„Er það samvizkan ?“
Hún kinkaði kolli.
Ég bankaði á ennið með fingrunum. „Viltu
ekki leyfa honum að heisla upp á stallbróður
sinn hérnamegin," sagði ég.
„Svo þeir eru þá tveir," sagði hún vonleysis-
lega.
Ég kinkaði kolli.
Var ekki fjandan nógur tími til að tala um
þetta ?
„Kannski við getum sálgað þeim?“ sagði ég.
„Þeir geta varla dáið.“
„Við kyrkjum þá,“ sagði ég. „Eða byrlum þeim
eitur. Og þó yrði albezt, ef þeir brynnu til ösku,
þegar við snertum hvort annað.“
Hún svaraði engu.
Karlinn minn beindi augum sínum að húsinu í
Beverly Hills og árunum tíu, sem voru yfirfull
af því, sem heimurinn nefnir öryggi. En hvert
skyldi hann horfa karlinn hennar'i Töskuþjófur
var hann, maðuriim, óróaseggur, sem vissi lík-
lega ekki, hvað hann hafði handa á millum.
Svo sannarlega var þetta miklu auðveldara: að
níða afstöðu hennar i stað þess að íhuga mína.
En nú var ég vaxinn upp úr allri sjálfsgagnrýni.
Nú var ekkert annað til í heiminum en ilmur-
inn af henni, sveigja hálsins, hin viðbragðssnögga
hreinskilni hennar, og öll þau býsn, sem ég hafði
hugsað uni hana, frá því ég heyrði hana fyrst
nefnda.
Við horfðumst ekki lengur-í augu. En þegar
ég laut ífram og smeygði hendinni undir borðið,
þá beið hennar hönd þar. Mjúk var hún eins og
barnshönd; kögglarnir voru mjúkir . , , mjúkir
. . . mjúkir . . . Þysinn,, í matstofunni kom í
snöggum bylgjum, síðar dró úr honum aftur, og
þá heyrðum við andardrátt hvors annars. Strák-
ur kom inn með kvöldblöðin. Hann rétt aðeins
leit til okkar, blístraði lágt, og bauð okkur ekki
einu sinni blað.
Auðvitað var þetta unggæðislegt, og hjákát-
legt hefur áreiðanlega verið að sjá það. En allir,
sem finna til þess, kæra sig kollótta um, hvemig
það litur út í augum annarra.
„Bill er góður," sagði hún að síðustu, eins og
Framhald á bls. 14.
Mennirnir eru ekki einir um aff verffa af-
brýðisamir. Brezki lierinn uppgötvaffi þetta
í siðasta stríffi og gerffi sér mat úr því —
meff því að gera bréfdúfur afbrýffisamar!
Þaff var ósköp einfalt. Áffur en dúfan var flutt
á brott, var keppinaut komiff fyrir í búr-
inu hjá maka hennar. Og þetta bar tilætl-
affan árangur, því að í ljós kom, aff afbrýði-
samar dúfur, sem vissu af frúnum sínum
í svona hættulegum félagsskap, reyndust
25% fljótari heim en venjulega!