Vikan - 16.10.1952, Qupperneq 5

VIKAN, nr. 40, 1952
5
Hún hvarf eins og dögg fyrir sólu • - 1
1. KAFLI.
Það sem kom fyrir.
SAGAN um hvarf Evelyn Cross var alltof fjar-
stæð til að hægt væri að trúa henni. Eftir
því sem bezt varð séð, hvarf hún eins og dögg
fyrir sólu kl. rúmlega 4 síðdegis dag nokkurn í
október. Eitt augnablikið sást hún bráðlifandi —
nítján ára gömul, ljóshærð tízkudama og á næsta
augnabliki var hún ekki lengur til.
Þessi einkennilegi atburður gerðist í húsi í 18.
aldar stíl í Mayfair. Áðui' fyrr bjó aðeins virðu-
legt og ríkt fólk við þetta torg og enn hafði
því ekki verið breytt, þó sum húsin væru nú
notuð fyrir mikilsmetnar skrifstofur.
Húsið bar nafn eigandans, Pomeroy majórs og
var kallað Pomerania-hús. Hann lifði af því að
1)y&g‘ja hús og skrifstofa hans og íbúð voru á
neðstu hæðinni.
Þessi fyrverandi liðsforingi leit út eins og
heiðarlegur verzlunarmaður. Hann var meðlim-
ur i mörgum ágætisklúbbum og hafði bæði fjár-
hagslega og siðferðilega gott orð á sér. Hann
var grannur, beinn í baki, vel klæddur og hafði
svart tannbursta yfirskegg. Bæði augu hans og
rödd voru hvöss og áttú illa við kæruleysislega
framkomu hans. Hann bar alltaf einglyrni og blóm
í hnappagatinu.
Klukkan rúmlega 4 daginn sem Everlyn hvarf,
var hann staddur í anddyri hússins, þegar stór
bíll stanzaði fyrir utan dyrnar. Dyravörðurinn
þekkti að þarna var kominn maður, sem hafði
komið einu sinin áður til að spyrja um lausa
skrifstofu. Hann vissi að nú var von á rifiegum
drykkjpeningum og flýtti sér út.
En áður en hann var kominn að bílnum, stökk
Rafael Cross út. Hann var mjög sérkennilegur
maður, sterklega byggður eins og hnefaleika-
maður og festulegur á svipinn. Styrkleiki hans,
ljóst krullað hárið og kuldaleg blá augu minntu
á norrænan guð, þó undirhakan og sver hálsinn
ættu ekki vel við þá samlíkingu.
Hann gekk hratt inn í húsið, en dóttir hans,
Evelyn, stanzaði til að fá sér sígarettu. Hún var
ung, vel vaxin, með sítt ljóst hár og ávallt, smá-
gert andlit. Hún spjallaði frjálslega við dyra-
vörðinn meðan hann kvéikti í sígarettunni fyrir
hana.
„Við hefðum ekki átt að taka þennan heimska
bílstjóra með okkur frá Bandaríkjunum. Hann
hefur komið okkur í vandræði við lögregluna."
„Hann á líklega erfitt með að venjast umferðar-
reglunum hérna,“ sagði dyravörðurinn.
„Það er erfitt að aka vinstra megirí,“ sagði
Evelyn. „Ég er viss um að hann hefur skemmt
bílinn áðan. Viltu líta á það?“
Hann gerði henni það til hæfis að ganga út að
bílnum. Þegar hann kom aftur inn var majórinn
að fylgja gestunum upp stigann. Hann horfði
með áhuga á ljóst glitradi hár stúlkunnar og
sígarettureykinn, sem liðaðist á eftir henni.
Dragtarpilsið var mjög stutt, svo fallegir fætur
hennar á pinnaháum hælum sáust vel.
Aðlaðandi kona með gulbrúnt hár kom til
hans. Ungfrú Simpson, eða Marlene eins og all-
ir íbúar hússins kölluðu hana, var einkaritari
hjá verzlunarmanni á 2. hæð, en þar sem starf-
ið var ekki erfitt, eyddi hún mestum hluta dags-
ins í snyrtiherberginu, til að bæta útlit sitt.
„Ertu að virða gullkálfana fyrir þér,“ spurði
hún. -„Hvílíkir sokkar. Hvert er húseigandinn að
fara með þau?“
Maðurinn er að leita að skrifstofu og stúlkan
er líklega á leið til Goyju, til að líta inn í fram-
tíöina."
Hún spjallaði við dyravörðinn í 10 mínútur og
lagð svo af stað upp stigann. Hún stanzaði á
fyrstu hæðinni þegar hún sá majórinn og ókunna
manninn fyrir framan dyrnar á herbergi nr. 16
og vonaði að hún gæti komizt í kynni við þennan
glæsilega mann.
Þess vegna varð hún áhorfandi að atburðinum,
sem síðar varð merktur í skjölum Alans Foam
sem „Hvarfið á Evelyn Cross".
En þó majórinn væri venjulega liðlegur við
hana, brosti hann nú aðeins i áttina til hennar
— eftirtektarsamur maður hefði þó getað séð
einkennilegan glampa í augum hans, eins og
hann hefði búizt við henni.
Og svo hóf hann leikinn, alveg eins og hvita
kaninan í Lísu í Undralandi, með þvi að lita á
úrið sitt.
„Dóttir þín er svei mér búin að vera lengi.
Ég hélt ao hún ætlabi bara aö vera eina mín-
útu. Þú ert, þolimóður maour."
„Ég er vanur þessu,“ Cross brosti. „Annars er
bezt að ég reki á eftir henni.“
Hann hringdi bjöliunni fránjan við dyrnar nr.
16 — miðdyrnar á ganginum — og Goya kom
fram.
Hún var stutt og sver miðaldra kona. Bláhvítt
krullað hárið fór illa við alltof dökkan andlits-
farðann og áppelsínugulan varalitinn. Hún hafði
vot, dökk og framstarandi augu, kjóllinn hennar
var af dýrari tegundiríni og á fingrinum var
hringur með grænum smaragð.
„Viltu segja dóttur minni að ég sé farinn að
bíða eftir henni,“ sagði Cross.
„Hváð?“ sagði konan. „Dóttur þinni?“ Og þeg-
ar Cross sagði hver hann var, bætti hún við.
Ungfrú Cross bað aðeins um viðtal og fór svo
strax aftur."
„Fór hún?“ hröpaði Cross. „Hvaða leið?“
„Út um þessar dyr auðvitað."
Cross starði vantrúaður á hana. „En ég hefi
verið að tala við majórinn hérna fyrir framan
dyrnar og ég þori aö sverja að hún kom ekki
íram.“
„Það er alveg rétt.“ sagði majórinn. „Ertu
viss um að hún sé ekki inni i herberginu?"
„Ef þið trúið friér ékki, getið þið athugað
það sjálfir. Komið þið inn.“
Marlene skalf af taúgaæSingi' bg læddist að
hurðinni. Hún heyrði háværar raddir, húsgögn-
unum var ýtt til og majórinri kóm eirin fram.
Hann var mjög æstur og greip um harídlegg
hennar.
„Varst þú ekki að koma upp stigann? Sástu
nokkra ljóshærða stúlku i svartri dragt á leið
niður?“
„Nei, hvað er um að verá?“
„Það veit ég svei rríér' ekki. Vertu nú svo
elskuleg að spyrjast fyrir á öllum skrifstofunum
í húsinu, hvort nokkur hefur orðið var við hana.
Ég veit að það er tilgangslaúst, en ég verð að
gera föður hennar ánægðan."
Skrifstofustúlkan hafði ekkert á móti því að
verða einu sinni að gagrii. Hún æddi um allt
húsið og spurði hvort nókkur hefði séð ljóshærða
stúlku, en það fór eins og majórinn hafði spáð,
leitin varð árangurslaust. Þegar hún kom aftur
niður á 1. hæð var Cross kominn fram á gang-
inn.
Um leið og hún sá hann vissi hún að alvara
var á ferðum. Augnatillit hans var æðislegt og
andlitið þakið smáhrukkum. Dyravörðui'inn var
á leið niður aftur og majórinn sagði:
„Þú heyrðir sjálfur hvað hann sagði. Það er
hægt að reiða sig á hann, ég hefi þekkt hann
árum saman."
„Fari hann til fjandans. Einhver lýgur. Hvar
er litla stúlkan mín?“
„Við finnum hana áreiðanlega. Ég er viss um að
það er einhver mjög einföld skýring til á þessu.“
„Ég veit það. Þetta er ósvífið bragð.“
Majór Promeroy varð allt í einu kuldalegur.
„Hvern grunarðu?“
,Það skal ég segja þér þegar telpan mín er
komin í leitirnar og ég ætla ekki að fara héðan
fyrr en hún er fundin. Segðu dyraverðinum að
enginn fái leyfi til að fara út fyrr en við erum
búnir að leita.“
„Sjálfsagt . . . á ég að hringja á lögregluna?"
Æsing Cross hjaðnaði skyndilega, hann beit
á vörina og hikaði áður en hann tók ákvörðun.
„Nei Pomeroy," rödd hans var hás. „Það get-
ur verið að henni hafi verið rænt. Ef svo er,
er ekki vert að blanda lögreglunni í það.“
„Ég skil,“ sagði majórinn með samúð. „Komdu
með mér niður á skrifstofuna. Ég skal hringja
í áreiðanlegt einkafyrirtæki. Hafðu augun opin
og munninn lokaðan, stúlka mín,“ kallaði hann
til Marlenar, þegar hann var kominn hálfa leið
niður.
„Það skal ég gera,“ svaraði hún.
Tveim mínútum eftir að þeir voru farnir, var
hún samt farin að segja leigjandanum á nr. 15
alla söguna. Það var Viola Green, eftir því sem
stóð á hurðinni hennar, og hún var álitin sýn-
ingardama i tízkuhúsi. Hún kom fram á stiga-
pallinn með hendurnar í vösunum á síðbuxun-
um sínum og sígarettu í munninum. Þrátt fyrir
kæruleysislega hegðun var svipurinn fjörlegur og
eftirvæntingarfullur, eins og hún vænti hins
bezta af lífinu og neitaði að sætta sig við nokkuð
annað. Hún var aðlaðandi, en helzt til grönn.
Hárið var svart með brúnni slikju og augun bæði
græn og brún. Hún vai' i svörtum síðbuxum,
blárri peysu og silfurlitum söndulmn.
Karlmennirnir i Pomeraniahúsinu voru vin-
gjarnlegir við Marlene Simpson, en Viola var
eina konan sem talaði við hana. Þær áttu líka
VEIZTU -?
1. 1 eldgýg nokkrum er stórt stöðuvatn,
sem er 180 metra fyrir ofan sjávar-
mál, en frýs þó aldrei. Hvað heitir
þetta vatn og hvar er það?
2. Hvað þýðir mannsnafnið Lára ?
3. Hvaða borg er reist á 7 hæðum og
ber enn sama nafn og i upphafi?
4. Við h\að eru hægri og vinstri árbakki
miðaðir ?
5. Hvað slær púlsinn á frískum karl-
manni mörg slög á mínútu? á kven-
manni ? á barni ?
6. Hvaða frægt tónskáld 17. aldar hét
fimm stafa nafni og þar af voru þrir
stafirnir 1 ?
7. Hvað er Öræfajökull hár ?
8. Á hvaða skapgerðareinkenni er álitið
að mjó, og framstandand haka bendi?
9. Af hverju er orðið Kúbismi dregið og
hver er talinn höfundur þeirrar lista-
stefnu ?
10. Hefur kötturinn jafnmargar tær á
fram- og afturfótum?
Sjá svör á bls. 14.