Vikan - 16.10.1952, Page 6

6
VIKAN, nr. 40, 1952
töluvert sameig'inlegt. Viola hafði stundað nám
á leikskóla, en Marlene unnið í lélegum revíum.
Hvorug hafði heppnina með sér, svo þær urðu
að taka aðra vinnu, en þær töluðu báðar um
stjörnur og leiksvið með miklum áhuga.
,,Og hvað svo?“ spurði Viola og hlustaði með
opinn munn og augu á frásögnina.
,,Ég hefi oft heyrt að fólk langi til að hverfa,
en þetta finnst mér ganga nokkuð langt. Var
henni rænt?“ spurði Viola.
,,Ég get ekki betur séð. Ég var niðri í and-
dyrinu allan tímann og hún kom ekki niður,
nema hún sé ósýnilegi maðurinn. Ég held að
Goya hafi slegið hana í rot, keflað hana og falið
í einhverjum leyniskáp, t. d. bak við spegilinn.
En pabbinn segist ekki fara héðan fyrr en búið
er að leita . . . þú ættir að sjá hann; hundrað
prósent Arii, sem æðir um eins og jarðskjálfti."
Marlene fór upp til að svara símanum, sem var
búinn að hringja lengi og Viola varð eftir á
stigapallinum. Hún trúði ekki á drauga, en þó
fór hún að hugsa um fjölskyldurnar, sem höfðu
búið í húsinu einni öld áður.
Þá höfðu skrifstofurnar verið stórir salir, þar
sem veizlur voru haldnar. Stúlkur í hvítum kjól-
um höfðu setið i stigunum og duflað við herrana
bak við blævænginn og börnin höfðu staðið á
gægjum þarna uppi á pallinum. En nú var þetta
ekki lengur til. Kún gekk út að glugganum við
endann á ganginum og leit út. Skuggarnir af
trjánum dönsuðu í garðinum og bíll kom æðandi
upp að húsinu.
I honum var Alan Foam, sem átti að koma.
upp um hið undarlega hvarf Evelynar Cross.
Viola hélt áfram hugleiðingum sínum og þó-
hún viðurkenndi að það væri bölvuð vitleysa að
láta svona, gat hún ekki stillt sig um að leika.
svolítið. Hún rétti hendurnar fram og sagði:
„Horfna stúlka. Hvar ertu?“
Meðan hún beið kviknuðu Ijós á öllum göngum
Pomeraniahússins, simar hringdu og hávaðinn í
ritvélunum barst að eyrum hennar. Andrúmsloft-
ið var algerlega eðlilegt — ekkert gerðist.
Ekkert gaf henni til kynna að þetta væri for-
leikurinn að hræðilegum atburðum, þegar hún
mundi hrópa á hjálp, en fengi ekkert svar.
2. KAFLI.
Herbergi nr. 16.
EGAR Alan Foam var spurður hvers vegna
hann hefði orðið leynilögreglumaður, sagði
hann alltaf að honum þætti gaman að ráða gát-
ur og hann vildi útivinnu. 1 fyrstu hafði hann
ætlað i leyniþjónustuna, en faðir hans hafði keypt
hlut í Girdlestone & Gribble fyrirtækinu, sem
hafði einkalögreglustörf á hendi.
1 raun og veru var hann óánægður með starf-
ið. Hingað til hafði hann lítið gert annað en að
fást við skilnaðarmál og hótunarmál. Einstöku
sinnum fékk hann þó mál, sem hann var ánægður
með og þetta leit út fyrir að vera eitt þeirra.
„Er hún horfin, án þess að hafa farið út úr hús-
inu?“ spurði hann stúlkuna sem hringdi.
„Það skildist mér, þegar þeir æptu báðir hvor
í kapp við annan,“ svaraði hún vantrúuð. „En ég
hlýt að hafa misskilið þá.“
Þegar Foam ók upp að dyrunum kom hann
auga á stóran bíl af flottustu gerð. Dyravörður-
inn var að tala við bílstjórann.
Samkvæmt venju virti Foam þá vandlega fyrir
sér. Bílstjórinn var heimskulegur á svipinn, en
dyravörðurinn aftur á móti greindarlegur eldri
maður með hreinskilnislegt augnaráð.
„Húsbóndi þinn segir, að þú skulir ekki bíða.
Hann verður hér e. t. v. til miðnættis," sagði
dyravörðurinn.
„Á ég ekki að sækja ungfrú Everlyn?" spurði
bílstjórinn forvitinn.
„Ég er búinn að gefa þér skilaboðin." Og þeg-
ar bílstjórinn var farinn, sneri hann sér að
Foam.
„Ertu frá fyrirtækinu? Þeir bíða eftir þér.“
Þegar Foam kom inn í húsið fannst honum
hann vera á safni. Mynd af fyrsta eiganda húss-
ins hékk þar enn, kristalljósakrónurnar höfðu
ekki verið teknar niður, þó löngu væri hætt að
nota þær og stytta af gyðju horfði með vanþókn-
un á alla sem fóru inn í símaklefana, eins og það
væru baðklefarnir, þar sem hún hafði skilið fötin
sín eftir.
„Ég get ekki fylgt þér lengra, því ég má ekki
fara frá dyrunum. Það er á fyrstu hæð,“ sagði
dyravörðurinn.
Á stigapallinum stóðu tveir menn og ein kona,
og uppi í næsta stiga beið önnur. Hann vissi hver
Pomery majór var, enda var enginn vandi að sjá
hver var faðir týndu stúlkunnar. Cross var í mik-
illi geðshræringu, hann beit saman tönnunum, og
kreppti hnefana til að reyna að hafa stjórn á
sér.
„Dóttir þín er horfin. Við megum engan tíma
missa. Hvað gerðist?" spurði Foam.
„Við komum hér kl. 4," svaraði hann. „Dóttir
mín fór þarna inn og kom aldrei aftur."
„Þá þlýtur hún að vera þar.“
„Nei, hún er horfin."
„Hver býr á nr. 16,“ spurði Foam.
„Ég,“ sagði feita konan. „Ég heiti Goya. Unga
stúlkan kom til að panta hanzka hjá mér. Hún
stóð fyrir innan dyrnar og ég spurði „Hefirðu
viðtal", en hún hristi höfuðið. Þá sagði ég henrn
að biðja um það skriflega og kvaddi og hún fór.
Satt að segja lokaði hún ekki á eftir sér hurð-
inni á milli."
Framhalcl í næsta blafíi.
HNEYKSLI í NEW YORK
Vœndiskonur í miklum vanda
— og einn milljónerasonur
STtJLKAN á þessari mynd
heitir Margaret Cordova
Britton. Hún er 23 ára. En þó
hún sé ung að árum og ekki
illmannleg, komst hún í kast
við lögregluna fyrir skemmstu
í sambandi við eitt umfangs-
mesta hneykslið, sem um get-
ur í annálum New York borg-
ar. Margaret var tekin föst í
Chicago, grunuð um þátttöku
í glæpafélagskap, sem hafði af
því góðar tekjur að útvega
rikum mönnum vændiskonur.
Þetta mál komst fyrst í
bandarísku blöðin í ágúst síð-
astliðnum, þegar lögreglan í
New York handtók 22 ára
gamlan pilt að nafni Mickey
Jelke. Jelke er sonum milljóna-
mærings í Chicago, en það út
af fyrir sig gerði fréttina
óvenju safaríka, svo að ekki
minnkaði uppistandið, þegar
ákæruskjalið gegn honum var
birt. 1 því var nefnilega full-
yrt, að hann væri foringi
glæpahringsins og hefði lifað
góðu lifi á afrakstri hans mán-
uðum saman.
Handtaka Jelke litla (hann
er aðeins 165 cm. hár) var hin
sögulegasta út af fyrir sig.
Leynilögreglumenn ruddust inn
í íbúðina hans klukkan fjögur
að morgni og fundu: 1) húsráð-
andann, 2) ljóshæröa stúlku,
3) tvær marghleypur og 4)
mikið og vandað myndasafn af
nöktu kvenfólki!
L^6reglan segir, að mynda-
safnið hafi verið handa við-
skiptavinunum að velja sér
lagskonur úr.
Eiturlyf, stúlkur og bækur
Svo héldu handtökurnar
áfram fram eftir morgni. Lög-
reglan var á ferðinni um borg-
ina þvera og endilanga, og um
morgunverðarleytið gat hún
tilkynnt blaðamönnum, að hún
væri þá þegar búin að hafa upp
á átta af „vinstúlkum" Jelkes,
pakka af eiturlyf jum og nokkr-
um bókum með heimilisföng-
um vændiskvenna. Líka hafði
hún klófest einn af laxbræðr-
um litla milljónamæringsins,
og sagði þeim, sem heyra
vildu, að sá náungi væri „ó-
svikinn melludólgur."
Mickey Jelke var nokkuð
lengi að átta sig á þessum
ósköpum. Hann áttaði sig
sannast að segja ekki fyrr en
faðir hans sendi honum fyrsta
flokks lögfræðing og leysti
hann úr Steininum með 750,000
króna tryggingu. En þá lýsti
Jelke yfir — og sendi blöðun-
um yfirlýsinguna — að 1) á-
kæran gegn sér væri uppspuni
frá rótum, 2) hann hefði aldrei
nálægt vændiskonu komið og
3) bezt gæti hann trúað því, að
þetta væri allt verk ónafn-
greindrar stúlku, sem vildi
koma fram hefndum fyrir
meint heitrof.
Andvökunætur og leikarar
Jelke minntist ekki einu orði
á myndasafnið sitt, enda varð-
ar það eitt í sjálfu sér ekki
við lög, þó að milljónamæring-
ur hafi af einhverjum annarleg-
um ástæðum tilhneigingu til
að safna myndum af nöktu
kvenfólki. Hann minntist held-
ur ekki á bækurnar með heim-
ilisföngunum. En hann hamr-
aði aftur á móti á því gegnum
lögfræðinginn sinn, að hann
hefði aldrei á æfinni þegið
peninga fyrir stúlkur.
Lögreglan — og opinberi
ákærandinn í New York — er
þó á ann^rri skoðun. Allur
þessi málarekstur hefur þegar
orðið til þess að hræra upp í
spillingarpytti stórborgarinnar,
og blöðin hafa óspart kvatt
yfirvöldin til þess að taka ekki
með silkihönzkum á sökudólg-
unum. Fregnir herma líka, að
fjöldi vændiskvenna hafi orðið
til þess að gefa yfirvöldunum
mikjlsverðafr upplýsingar, og
að líkur bendi til þess, að hægt
verði að fá Jelke og félaga
hans dæmda. Það vekur einnig
athygli í sambandi við málið,
að hér er hafin sókn gegn hin-
um „fínni" og dýrari vændis-
konum, velklæddum, snoppu-
fríðum stúlkum, sem taka allt
að 5,000 krónur fyrir nætur-
greiðann. Það kemur þá heldur
ekki á óvart, þótt ýmsir blaða-
menn láti nú í það skína, að
sumir viðskiptavina stúlkn-
anna eigi bágt með svefn, til
dæmis nokkrir ónafngreindir
kvikmyndaleikarar.
En ef þessir menn eru and-
vaka um nætur, þá má gera
ráð fyrir, að höfuðpaurinn,
Mickey Jelke, sofi hreint ekki
neitt. Reiði almennings og
blaðanna hefur fyrst og fremst
snúist gegn honum, skemmt-
anafýsn hans, samvizkuleysi
og óhófi. Kunnur blaðamaður
kallaði hann fyrir skemmstu
„einskisnýtan peðling og þorp-
ara“ og heimtaði að hann yrði
dæmdur til þyngstu refsingar.
Ef svo fer, bíður Jelkes margra
ára fangelsisvist. Og þá fer
varla hjá þvi, að sumir vinir
hans verði honum samferða, til
dæmis stúlkan Margaret, sem
er á myndinni hér fyrir ofan.