Vikan - 16.10.1952, Blaðsíða 8

8
VIKAN, nr. 40, 1952'
Gissur rifjar upp gamiar endurminningar.
eftir GEORGE McMANUS.
Gissur: En hvað það er þægilegt að sitja í mak-
indum og hugsa um pamla dapa. I>á var nú erfitt
að lifa. I>egar ég hugsa um —
— góðu gömlu veitingahúsin. Ef einhver stanzaði til að
hengja upp hattinn sinn, var allur maturinn horfinn
þegar liann kom að borðinu.
Og þegar tvíburarnir komu í hverfið, hélt Jói að
hann sæi tvöfalt og það dugðu ekki minna en tveir
læknar, til að sannfæra liann um að það væri ekkert
að honum.
Amma gamla fór alltaf að sofa kl. 9. Og við lærðum öll að dansa á gangstéttunum eftir lírukassalögunum.
Nú fer hún út kl. 10 og enginn veit Heimurinn batnandi fer, nú eru engir lírukassar til lengur.
hvenær von er á henni heim.
Og Maggý átti einhver ósköp af fjarskyldum og
náskyldum ættingjum. Enginn þeirra tímdi að eyða
fimmeyringi. Oft lief ég séð ljóta ættingja, en aldrei
eins og skyldmcnni Maggýar.
Gvendi litla þótti svo
gaman á skautum, en
pabbi hans var alltaf á
skautunum hans.
Og þegar frændi Maggýar sannaði það í
brúðkaupsveizlunni, að hann væri karl í krap-
inu.
Aðalstarf Maríu litlu var að reyra stóru
systir sína. Seinna fékk hún líka starf í
pakkhúsi.
Og Sigga fékk aldeilis
fyrir ferðina, þcgar hún
fór með fölsku tennurn-
ar hennar mömmu sinn-
ar í skólann, til að sýna
krökkunum þær.
Og tunglskinsferðirnar
upp eftir ánni í fylgd
með flugum og öðrum
skordýrum. — Auðvitað
lét tunglið aldrei sjá sig.
ÖSessað
harnið
Eilli: llalló, Jón. Pabbi sagði mér að fara út og Lilli: Pctta cr svei mér ekki erfitt. Eilli: Ég er næstum búinn, og Eilli: Ég er
vinna. I»að sem ég fæ fyrir það, ætla ég að láta í spari- Hvað ætli ég fái fyrir það? ég er alls ekkert þreyttur. Jón: Pað var
baukinn minn. gert þetta ljóm:
Jón: Jæ.ja, góði minn. Viitu hreinsa portið mitt?