Vikan - 16.10.1952, Page 11

VIKAN, nr. 40, 1952
11
MOW
Eftir JAY DRATLER.
TlGRYNJA, það var nafnið á ilmvatninu henn-
ar; þetta var líka rökvísi tígrynjunnar. En
ég leyfði henni að draga til sín höndina.
„Viltu hringja til mín á morgun?“ spurði hún.
„Til hvers?" Það var ekkert vit að halda þessu
áfram í þessum dúr.
„Bara af því mig langar til þess. Og af því
þig langar til þess lika,“ sagði hún hljóðlát.
„Strax í fyrramálið."
„Ég veit ekki. Ég hef mikið að gera á morg-
un."
„Hvað vinnurðu?"
„Ég er rithöfundur, sem kvikmyndahandrit."
„Hvað hefurðu skrifað?"
Ég nefndi nokkrar bækur, sem ég hafði ritað,
og nokkrar kvikmyndir. Hún horfði beint í and-
lit mér, meðan ég talaði, eins og hún væri að
íullvissa sig um, að ég segði satt.
„Hefurðu notað þinn faglega talsmáta í
kvöld?" sagði hún og glotti.
„Ég ætlaði mér það," sagði ég. „Svo fannst
mér það ekki viðeigandi. Ég varð að gera undan-
tekningu í kvöld. Það kom mér mjög á óvart ...“
„Hvað kom til?"
Það var erfitt að koma orðum að því. „Ég
veit ekki ... ég ... ég bara bjóst ekki við
að verða svona heillaður."
Rödd hennar var lág, nálgaðist hvisl. „Ég
vona þú meinir þetta. Því mér er alveg eins
innanbrjósts."
Þá laut ég að henni. „Tígrynja, tígrynja, gló-
andi glætur, í gleði frumskógarins um nætur . . .“
En hún sneri sér undan.
„Ennþá hef ég ekki fengið að kyssa þig," sagði
ég.
„Þá mundi ég aldrei komast út úr bilnum,"
sagði hún og starði út um gluggann. „Ég hef
mjög lágt suðumark."
Hún opnaði dyrnar.
„Komdu ekki út,“ sagði hún. Hún dró niður
rúðuna, skellti hurðinni aftur, hallaðist síðan inn
um gluggann og horfði á mig.
Ég teygði mig yfir sætið og horfði upp tíl
hennar. Ég gat ekki annað en hrist höfuð mitt
án afláts I forundrun, vegna þess sem gerðist
innra með mér.
„Býst við ég komi þér í vandræði, herra minn,"
sagði hún lágt. „Og ég býst við, að karlinn minn
muni gefast upp fyrr eða síðar."
Hún gekk burtu, og ég horfði á eftir henni
inn í húsið. Ég sá móta fyrir henni í gættinni
stundarkorn, og því næst smullu dyrnar i lás.
Ég var einn. Aldrei hef ég verið eins mikið
einmana og þetta kvöld.
Það var stytt upp, þegar ég ók heim, en samt
fannst mér eins og regnið buldi ennþá á þakinu.
Það var einhver beljandi fyrir eyrunum á mér,
og í blóðinu. En þegar kom inn I Beverly rof-
aði til í huga mínum. Burton Way, Sunset, brátt
yrði ég heima.
Þá rann það upp fyrir mér, að ekkert af því,
sem ég hafði gert í kvöld, gæti tallzt
ótrúnaður við konuna. En því var ég
þá svona óstyrkur? Hversvegna kóln-
aði ég allur á svipstund? Það fór eitt-
hvað að bresta í heilanum.
Það heyrði undir vélfræðina, hina
andlegu vélfræði. Smáhjólin suðuðu,
gírin gnöstu, nákvæmar metaskálar
vógu einn og annan möguleika; nýjar vélar og
áhöld, sem myndast höfðu síðustu dagana, fóru
nú í gang og unnu mikinn.
Það var samin skýrsla. Tuggugúmið, rakvatn-
ið og hreinsilögurinn, það allt mátti liggja kyrrt
í hanzkahólfinu. Ég hafði ekki komið svo nálægt
henni, að ilmurinn af tígrynjunni tylldi við mig.
Englnn varalitur. Hafði ég snætt í filmverinu?
Nei, veitingastjórinn fór svo snemma; þar fyrir
utan hafði ég alltaf sagt Sú, að matstofan í
filmverinu væri rckin af okrurum og þessvegna
væri mér illa við að borða þar. Allt í lagi, þá
hafði ég borðað á matbar. Ég þurfti að flýta mér
og hafði strax snúið aftur til vinnunnar. En ef
Sú hefði hringt? Það var ósköp einfalt; ég hafði
bara brugðið mér á salernið.
Nokkuð annað? Nei. Ójú, handritið? Æ, mér
gekk heldur illa. Og ég var þreyttur.
Skýrslunni var lokið.
En skýrslan var ónauðsynleg. Á mínu heim-
ili mundi þesskonar alltaf vera ónauðsynlegt. Þar
var um engan efa að ræða, og venjulegast var
ekki einu sinni spurt. Það var ég, sem engdist,
og óf minn lygavef og barði hausnum við stein,
og ég var sannarlega í öngum mínum, þegar ég
skildi traustið, sem mér var sýnt þarna heima.
Nei, það var ekki rödd Sú, sem ónáðaði mig
fyrst; það var rödd Mónu, rödd Mónu innan i
höfðinu á mér.
Sú var að lesa, þegar ég lagðist til hvílu. Hún
beyrði mig andvarpa.
„Gekk þér ekki vel í kvöld?" spurði hún. „Þú
varðst hrœddursagði rödd Mónu.
„Nei. Og ég er staðuppgefinn."
„Þú ert alltaf þreyttur, þegar þér gengur
illa. Og næsta dag snararðu af heljarmiklu, og
þá líður þér vel," sagði hún. „Hér er ég,“ sagði
rödd Mónu; „það var það, sem þú vildir, var
það ekki?“
„Er Bromley að þjarma að þér?“
Ég hristi höfuðið. „Ekki ennþá." En Móna
þjarmaði að mér; röddin hennar. Ég heyrði hana
segja það. „Nagar samvizkan þig ojt?“
„Hvernig hafði Anna það I dag?“ sagði ég.
„Ágætt. Hún kom með eina af myndunum sín-
um heim úr skólanum, handa þér. Þú færð allt,
sem hún gerir. Myndin er á klæðaskápnum."
Ég fór fram úr og leit á hana. Það var sam-
anbrotin örk úr grófum pappír, hér um bil þrjú
fet á kant. Þegar ég fletti henni í sundur, kom
í ljós heil flækja af litríkum strikum og neðst
niðri veldregnar svartar bauglínur. Svo var grænt
krass.
„Hvað er þetta?" spurði ég. „Það heitir tígr-
ynjan,“ sagði rödd Mónu.
„Það er úthafið og nokkrir fiskar," sagði Sú
og hló. „Hún benti mér á stóru öldurnar og
litlu öldurnar. Og svo er þar auðvitað líka
mömmufiskur og pabbafiskur og Önnufiskur."
„Piskarnir eru góðir," sagði ég.
Ég braut örkina vandlega saman og setti hana
á sama stað, og ég vissi, að ég varð að þakka
henni fyrir gjöfina strax í fyrramálið. Börn gefa
af svo miklum innileik, að maður verður að sýna
þeim þakklætisvott.
Ég sá í huga mér útskornu tekkmyndina
af Búdda. Hún var í herberginu, þar sem
geymdar eru kinversku fyrirmyndirnar. Tveir
veggir eru málaðir í daufum grábláum lit.
Hinir tveir eru þaktir kinverskum þjóðlífsmynd-
um: kínverskir verkamenn þrammandi í fíngerðu
landslagi, inn á milli kyrkingslegra trjáa, en úti
við sjónhring risa þybbnir kofar. Þetta féll vel
við ljósan viðarlitinn í skrifstofunum, lampa-
hlífar og skrifborðin. Og Búdda á þar heima
líka. Allt er þetta svo hákínverskt, fíngert og
örfandi fyrir augað. Uppstrokinn og feitur Búdda,
með hendur hafðar guðrækilega yfir höfði sér,
og slyttisleg brjóstin hengu niður. Verndargrip-
ur. Hann var Búdda hinnar hjónabandslegu ham-
ingju.
„Góða nótt, elskan," sagði ég hljómlaust.
Við kysstumst.
„Góða nótt, vinur," sagði Sú.
Og ródd Mónu sagði. „Býst við ég komi þér i
vandrœði, herra minn.“
HVER heldurðu, að hafi hringt morguninn
eftir? Bara svona ef hendingu; rétt til að
segja halló og drepa tímann dálitla stund. Hver
annar en Makk?
Ég hafði ekki hugsað um hann á síðkastið,
en hatrið til hans hafði blossað upp í mér strax
og ég sá hana. Núna nísti hin rólega hljóm-
mikla rödd hans taugar mtnar. Ég sá hann fyrir
mér sem ógurlegan, blakkan gamm, og sat uppi
á kúpli ráðhússins í Beverly og beið eftir Mónu.
Beið eftir að ég færði honum Mónu.
Hann spurði mig, hvernig gengi, og ég sagði
honum að stefnumótinu hefði verið frestað. Það
átti að vera í kvöld. Hann sagðist ekki hafa leyft
henni að heimsækja Smæley í gær og mundi
gera slíkt hið sama í dag. Ég vildi ekki segja
honum, að ég væri búinn að hitta hana og að
hún vissi ósköp vel ég væri enginn vinur Smæl-
eys, og þar af leiðandi gat ég heldur ekki sagt
honum, að hann þyrfti ekki lengur að hindra
hún hitti Smæley. Ég varð að láta það afskipta-
laust.
Þá taldi hann í mig kjark. Þetta yrði engum
vandkvæðum bundið fyrir mig. Þetta mundi lukk-
ast prýðilega. Hún væri girnilegri en drottningin
frá Saba.
Einhverntíma kemur að því, að maður getur
skyrpt í andlit annars manns gegnum símann.
Ég hlakkaði til, þegar svo yrði. Hvernig gat
hann leyft sér að tala um hana i þessum tón.
★ ★★★★★★★★★★ ★
Það er til stutt saga frá „vilta vestrinu"
á þá leið, að tveir bófar hafi stöðvað ié-n-
brautarlest, til þess að ræna farþegana.
Þeir ruddust inn i svefnvagn lestarinnar og
sá stærri hrópaði: „Veriði nú stillt! Við
ætlum engan að meiða! Við ætlum bara
að hirða peningana af karlmönnunum og
kyssa konurnar."
Sá minni leiðrétti hann: „Láttu ekki
svona, Jack, og vertu ekki að móðga f rúrn-
ar. Við látum peningana nægja."
Þá settist miðaldra piparjómfrú upp í
kojunni sinni. „Haltu þér saman, veimil-
tftan þin,“ öskraði hún, „og vertu ekki að
skipta þér af þessu. Það er sá stóri, sem
stjórnar þessu ráni.“