Vikan - 16.10.1952, Side 12
VIKAN, nr. 40, 1952
12
Shane heppni
OVBÐRIÐ reif niður símalínurnar og það
var eins og helt væri úr fötu. Enginn sást á
ferli nema maðurinn, sem kom út úr skotinu
og kveikti sér í sígarettu. Hann var blautur
í fæturna og frakkalaus. Þegar hann dró vasa-
klútinn upp úr vasanum, datt eitthvað á göt-
una. En Nolan veitti því ekki athygli, því
um leið kom hann auga á lögregluþjóninn.
Þetta var Shane lögregluþjónn eða Shane
heppni, eins og hann var kallaður. Hann var
í vondu skapi og braut heilann árangurslaust
um hvemig stæði eiginlega á þessu heimsku-
lega viðurnefni. I»ó það hefði ekki verið svo
fráleitt til að byrja með, átti það engan veg-
inn við hann núna. Hann hafði ekki enn
verið hækkaður í tigninni. „Röðin kemur að
þér“, sögðu þeir alltaf. Auðvitað, en hvenær?
Engin launahækkun og þá auðvitað ekkert
brúðkaup, ekki meðan hann þyrfti að sjá fyrir
veilcum föður og litla bróður sínum ....
Og þá gerðist það, að maðurinn og lög-
regluþjónninn komu auga hvor á annan og
um leið sneri Nolan sér undan og forðaði sér.
Shane veitti flóttalegum svip mannsins og
blautum fötum hans atliygli: „l»að er ekki
gott að vera blautur í þessu veðri", sagði
hann við sjálfan sig og um leið sá hann eitt-
hvað á gangstéttinni, sem áreiðanlega hafði
ekki legið þar lengi.
I»egar Nolan Ieit um öxl og sá að lögreglu-
þjónninn beygði sig niður og kallaði svo á
hann, greikkaði hann sporið. Og þegar liann
sá Shane leggja af stað í áttina til sín, tók
hann á rás. „Svona ætlarðu að hafa það“,
sagði Shane og munnsvipur hans varð hörku-
legur. „Svo þér er ekkert um lögregluþjóna.
Jæja, en ég vil nú samt vita ástæðuna.“
En Nolan var ekki allveg á sama máli:
„Hvað er þessi fjandans lögregluþjónn að
snuðra! Hann hlýtur að hafa eitthvað í huga,
en ekki langar mig til að spjalla um það
við hann. Engin ástæða til að stinga hausn-
um í snöruna — hann gæti langað til að
En ég gnísti bara tönnum. Ég sagði honum ég
mundi tala við hann næsta dag.
Eflaust grunar þig, hvað ég hugSaði um leið.
Ég minntist þess, sem Makk hafði sagt irtér af
uppiVjöðslusömúm unglingum, stráklinginn, sem
beittu, byssum af mestu grimmd hver sem í hlut
ætti. Mér flaug það svona i hug, að ég mundi
ekki harma það mjög, þó hann yrði fyrir barðinu
á einum þeirra.
Ég hringdi til hennar strax og ég kom í skrif-
stofuna. Og allt bar að sama brunni. Ég logaði
allur, bara við að heyra rödd hennar.
„Halló," sagði ég. „Ég var svo hræddur um
þú mundir ekki vera heima."
„laálían morgun beið ég eftir að þú hringdir.
Var það rangt af mér?“
„Nei. t»ví skyldi það vera rangt?“
„Mamma sagði einlægt ég skyldi halda mér
í fjarlægð frá ókunnum mönnum . . . vera eins
og veiðidýr . . . óhöndlanleg . . . fjarlæg," fliss-
aði hún. ,,Ég er óhöndlanleg, ekki satt. Reyndu
bara að fanga mig!“
Rödd mín var ókennanleg. ,,Ég vildi bara ég
gæti náð til þín.“
Það var eins og hún væri langt í burtu frá
símanum, þegar hún svaraði. „Við skulum hegða
okkur eins og hún mamma hafi aldrei sagt
þetta.“
stinga mér inn. Ér því þeir gátu ekki geymt
mig nógu vel, skulu þeir ekki ná mér aftur,“
tautaði hann við sjálfan sig á hlaupunum.
„Þegar ég verð tilbúinn til að yfirgefa þenn-
an heim, geri ég það ekki í rafmagnsstóln-
um. Til þess verða þeir að vera gáfaðri fram-
vegis en hingað til — og fljótari að hlaupa
líka."
Fyrsta spölinn var Nolan Iangt á undan:
„Hérna ætla ég að hrista þig af mér,“ sagði
hann og beigði inn í dimma götu, en Shane
herti sig líka og fór nú að draga á hann.
„Hvað vill þessi heimskingi“, spurði Nolan.
„Getur hann ekki ímyndað sér að ég hafi
byssu. Ég hleyp niður húsasund áður en Iangt
um líður og læt hann hafa það. Skotið heyrist
ekki í þessu roki. Ég er búinn að fá nóg af
þessum skollaleik“.
HaNN hljóp inn í næsta húsasund, faldi
sig bak við öskutunnu, miðaði og skaut, En
ekkert hljóð heyrðist, ekkert nema fótatak
lögregluþjónsins, sem nálgaðist. „Bölvaður
heimskinginn hann Benni hefur ekki hreinsað
hana.“ Hann stökk af stað aftur, hrasaði og
byssan lientist út í myrkrið. Hann staulaðist
á fætur og æddi áfram skelfingu Iostinn. Allt
hans hugrekki hvarf með byssunni og eftir
var aðeins liugsunin um að flýja og óttinn við
að nást.
„Ég get ekki látið liann sleppa,“ fautaði
Shane lafmóður. „Og mér er fjandi illa við
að skjóta fyrr en ég veit hvað er á seyði.
Hann þarf ekki að vera annað en hræddur
hugleysingi, þó svipurinn sé nógu illilegur og
ekki get ég drepið mann fyrir að vera hug-
Iaus.“
I»cgar hann kom út úr liúsasundinu sá liann
að maðurinn tókst alit í einu á loft og féll
máttlaus niður á götuna. Öðru megin við göt-
una loguðu Ijósin, en hinumegin var allt í
myrkri. Það fór hrollur um Shane: „Há-
spennulínan“, tautaði hann.
Svo fór liann í vasa mannsins og dró upp
hvern seðlabunlcann á fætur öðrum. „Það lít-
ur svei mér eklci út fyrir að honum hafi legið
eins mikið á fimmkallinum, sem hann missti,
og ég hélt.“
Hann velti Iíkinu við: „Nolan morðingi,
þakka þér kærlega fyrir . . . ég þurfti sann-
arlega að fá kauphækkun. Nú fer ég að skilja
hvernig stendur á viðurnefninu heppni“.
En ég hélt áfrarn. „Hvað er að frétta af karl-
inum þínum. Er hann dáinn?“
Hún hikaði agnarstund. „Við skujum segja
hann sé lasinn,“ sagði hún. „Og hvernig líður
stallbróður hans?“
„Sjúkdómsgreiningin neikvæð. Varla hann tóri
það af í dag,“ sagði ég. „Eigum við í samein-
ingu að gæta búss og barna í kvöld ... ?“
Það leið ekki nema sekúnda þangað til hún
svaraði. Ein visin sekúnda, en samt skauzt ég
í vonda staðinn og til baka aftur á meðan.
„Ég ætla að borða með Klöru í kvöld."
„Og síðan?“
„Látum okkur sjá,“ sagði hún hljóðlega. „Síð-
an fylgi ég henni heim og verð komin heim til
mín klukkan níu. Og þegar ég geng upp að dyr-
unum, bíður þú hér fyrir utan. Og þá opna ég
öymar og hleypi þér inn.“
„Ég læt þig auðvitað ganga á undan, ég kann
mannasiði," sagði ég.
Það var komið sólskin, rigningin var hætt.
Droparnir, sem runnu niður gluggana á skrif-
stofunni minni voru úr silfri, skíru silfri, og ég
hefði getað teygt mig út og gripið þá í lófa
minn.
„Sýndu að þú kunnir að hegða þér — þegar
þú ert kominn inn,“ sagði hún þá.
„Auðvitað. Ég móðga aldrei siðláta konu.“
Rödd hennar var blátt áfram, eins og hún
væri að tala við sjálfa sig. Hún var ekki grín-
agtug, ekki heldur hátíðleg, heldur var þetta
eins og þegar staðreyndirnar tala.
„Eftir reynslunni í gærkvöldi að dæma, veit
ég ekki, hvort ég er svo mjög siðlát. Líklega er
ég mesta drós. Og ég býst við það gleðji þig að
heyra það.“
Svo lagði hún á.
Bromley hringdi ekki til mín, svo ég hringdi
til hans. Hann truflar aldrei rithöfunda, eins og
sumir framleiðendur, sem draga arkirnar beint
úr ritvél manns, hvort sem þær eru góðar eða
vondar. Þanng mönnum er flýtirinn mestur í mun.
Og þeir selja arkirnar í hendur öðrum rithöfund-
um, sem endurrita þær. Þannig er Bromley ekki.
Þessvegna er spenna í filmunum harts. Þessvegna
er hann líka einn af aðalmönnum iðnaðarins, og
verður eflaust á toppinum áður en líkur.
Ég sagði mig langaði til að tala við hann. Mað-
ur er ekki með neinar vangaveltur við slíkan
mann, því að hann skilur.
Hann sat handan við skrifborðið og hallaði
sér aftur í stólnum, rólegur, íhugull og kurteis.
Hann brúkar gleraugu, og er fremur grannleit-
ur. Hann klæðist hversdagslegum fötum, og er
skýr í hugsun. Ég var hinn mesti auli að halda
hann vissi ekki, að eitthvað meira en lítið gengi
að mér.
„Ég ætlaði bara að segja þér, að ég er í
bölvaðri klípu,“ sagði ég. „Það er fjölskyldumál
og ég get ekkert unnið . . . En þegar ég hef
kippt öllu í lag, mun þetta koma í hvelli. Um-
hverfið og persónurnar hef ég í hausnum, en .'.
„Get ég liðsinnt þér í einhverju ?“
„Nei. Ég held ekki. Þakká þér fyrir.“
„Viltu tala um það við mig.“
Hann þurfti ekki að segja það mundi verða
í trúnaði.
Þegar ég svaráði engu, virtist koma dálitið á
hann. „Láttu mig vita, þegár þig langar til að
segja einhverjum frá því. Þ'ú getúr hitt mig
heima, hvenær sem er,“ Þetta vorti ekki oðrin
ein, hann meinti það. Hann vissi nefnilega, að
ég dáði hann og virti, og ég vissi, að hann hafði
taugar til mín.
Ég bjóst til að fara. ,,Ég vildi bara segja þér
frá þessu, áður en þú færir að undrazt um hand-
ritið," sagði ég.
Hann kinkaði. „Af hverju tekurðu þér ekki
nokkurra daga hvíld?"
„Nei, þakka fyrir. Ég þori ekki að láta það
eftir mér. Ég vil heldur streðast áfram, án þess
þó að á eftir mér sé rekið.“
„Allt í lagi með það," sagði hann. „Og gaman
verður, þegar þú ert búnn með þetta. Það hefur
gengið svo vel hingað til.“
Mér létti mikið að hafa sloppið svona vel.
Ég fór I finnskt bað áður en ég fékk mér að
borða. Það var alveg ósjálfrátt. Ég hafði nefni-
lega hringt til Sú til að segja henni ég kæmi
ekki heim, og þegar ég hafði talað við Önnu
í símann og lofað henni að fara með hana í
dýragarðinn á sunnudaginn kemur, eftir þetta
hjónabands- og föðurlega spjall, fannst mér ég
vera óhreinn. Og óstyrkur líka. Eirðarlaus. Og
áður en ég vissi af var ég á leið inn í finnsku
böðin.
Hitinn laust mig á sama hátt og Móna —
kefjandi, og vermdi mig inn að beinum. Ég byrj-
aði á neðsta palli og smámjakaði mér upp eftir,
þar til ég stóð á þeim efsta, þar sem hitinn
þjarmar að manni líkt og þrýstiloftspressa. Á eft-
ir nennti ég ekki að steypa mér í laúgina. Dof-
inn og endurnærður sveif ég í gufuskýunum, og
svitinn byrjaði að drjúpa niður af mér.
Framhald á bls. 14.
Nú á dögum er ekki erfitt fyrir konur að
hegða sér eins og karlmenn. En það er erf-
iðara fyrir þær að hegða sér eins og heiðurs-
menn.