Vikan - 30.10.1952, Síða 6
6
VIKAN, nr. 42, 1952
„Veiztu nokkuð um ungfrú Power?“
„Ég veit ekki meira um hana en þú“.
„Og hvað um majórinn?"
„Hann er heiðursmaður — jafnvel þegar ég
borga leiguna of seint. Annars finnur hann lykt-
ina af peningum langt í burtu og hleypur“.
„Jæja, málinu er lokið og ég verð að fara
aftur á skrifstofuna".
Á skrifstofunni skýrði hann málið fyrir yfir-
manni sínum, sem var sömu skoðunar. Hann
þurfti að vinna langt fram á kvöld og áður en
hann fór heim hringdi hann á hótelið, sem Cross
bjó á. Hann fékk þær upplýsingar að Evelyn
Cross væri enn ekki komin heim.
Hann opnaði vasabókina sína og las það sem
hann hafði skrifað í nr. 15, um fólkið í Pomer-
aniahúsinu.
Rafael Cross. Æstur. Of myndarlegur. Óföður-
legur. Dálítið dularfullur.
Majór Pomeroy. Grannur, langleitur og vel
klæddur. Menntaður maður. Heiðarleg sál. Guð
blessi kónginn.
Madama Goya. Hvítt hár, óhreinn svipur.
Óþverra starf. Ég vildi ekki spila við hana.
Ungfrú Power. Ljóshærð, þrekin, klædd þykkri
dragt. Gróf rödd. Hefur gengið í góðan skóla.
Viola Green. Dökkhærð, of mögur. Gengur í
buxum. Pyrirlítur efnafólk. Hressandi.
Honum fannst þetta ómerkilegur hópur. Svona
algengt fólk var varla þess virði að skrifa um.
Samt sem áður hafði hann skrifað þarna tvær
merkilegar athugasemdir, sem seinna komu í góð-
ar þarfir við lausn þessa dularfulla máls.
6. KAFLI.
Heimili Foams.
OAM var svo heppinn að eiga þægilegt heim-
ili. Foreldrar hans bjuggu i stóru húsi í
Highgate, þar sem húsgögnin voru orðnir svo
góðir vinir fjölskyldunnar, að það kom ekki til
mála að fá ný. Venjulega þurfti að reka kettina
úr beztu stólunum áður en, maður settist í þá og
þar skildu þeir hárin af sér eftir til að tryggja
eignaréttinn á stólnum. Og á heimilinu ríkti þægi-
legt og ástúðlegt andrúmsloft.
Faðir hans var læknir, en hafði nú dregið sig í
hlé. Hann hafði mikinn áhuga fyrir starfi sonar
síns og Alian vissi að hann gat treyst dóm-
greind hans.
Þegar Allan sá matinn, datt honum í hug ung
stúlka, sem var alltof horuð. Hann fór að hugsa
um hvort hún væri svöng. Að vísu hafði hún
verið atvinnulaus í mjög stuttan tíma, en hún
gat vel átt það til að kasta síðustu laununum
sínum í húsbændurna, til að borga fyrir rifna
kjólinn.
„Hvað gerir ung stúlka, þegar hún er rekin
úr vinnunni ?“ spurði hann.
„Hún fer á tryggingarstofnunina og fær styrk
meðan hún 'er atvinnulaus,“ svaraði móðir hans.
„En stúlkan sem ég er að tala um er ekki í
neinu verkamannafélagi. Hún er þrjózk og of
vitlaus í kvikmyndir til að halda nokkurri ann-
arri vinnu." .
„Getur hún leikið?"
. „Hún segist enga hæfileika hafa. En hún leik-
ur svosem nógu vel þó hún sé ekki á leiksviði."
„£>á mundi ég bjóða henni oft út að borða."
Frú Cross faldi ánægjubrosið, því þetta var 1
fyrsta skiptið í langan tíma, sem Allan hafði
veitt nokkurri stúlku athygli.
Snemma næsta morgun hringdi Foam til Cross.
1 fyrstu þekkti hann ekki röddina sem svaraði,
þvi nú var allur æsingurinn horfinn og hún hljóm-
aði fjörlega og full trúnaðartrausts.
„Er dóttir yðar komin?" spurði Foam.
„Nei," svaraði röddin kæruleysislega, „en ég
hef heyrt frá henni."
„Það var ágætt." Foam létti, þó þetta væru
ekki þær fréttir sem hann hafði búizt við. „Hvar
var bréðið lagt í póst?“
„1 Oxford," svaraði Cross. „Það var póstkort
með einhverri skólamynd. Hún hefur lagt það í
póstinn kl. hálf ellefu í gærkvöldi.“
„Er þá málið útkljáð?"
„Já, bíðið augnablik, ég ætla að lesa það fyrir
yður. . . . Hérna er það. Mér þykir leiðinlegt
að hafa gabbað þig, en ég átti stefnumót uppi í
sveit um helgina. Mér líður ljómandi vel og vin-
ur minn er ágætur. En hvað ég lék á þig! En
það var allt þér að kenna, því þú blandaðir þér
í málið. Kem aftur á mánudag."
„Er þetta skriftin hennar?" spurði Foam.
„Ég held það. Jæja, sendið reikninginn. Ég
vil ljúka þessu máli sem fyrst.“
„Þakka yður.fyrir," sagði Foam. „Hvað á hún
við með því að þetta sé yður að kenna?"
„Ég held ég viti það. Þegar hún fer eitthvað,
ek ég henni alltaf þangað. Hún bað mig um
að hleypa sér út við Pomeraniahús, en í raun
og veru ætlaði hún að hitta vin sinn á torginu
fyrir framan. Ég eyðilagði það fyrir henni, þegar
ég sagðist ætla að koma inn með henni til að
tala við Majór Pomeroy. Viðtalið við Goyu var
bara yfirskin. Hittið þér Greeny fljótlega?"
Foam verkjaði í eyrað þegar hann heyrði þetta
kunnuglega nafn. Hann sá fyrir sér glæsilega
ljóshærða r-isann og hann ákvað undir eins að
hitta stúlkuna.
„Ég hitti hana í kvöld," svaraði hann.
„Ágætt," sagði Cross. „Ég get líklega útvegað
henni vinnu. Hún er ekki sköpuð til þesij að
skrifa á ritvél eða standa bak við búðarborð. Hún
vill lifa lifinu. Ég á dóttir, syo ég ætti að þekkja
blessaðar stúlkurnar, Jæja, William Stirling
vantar lagskonu handa dóttur sinni. Ég hitti þau
á skipinu frá Ameríku."
„Stirling, milljónerinn."
„Milljóner! hann á margar milljónir. Hann er
nýbúinn að gefa konunni sinni demanta fyrir
hálfa milljón, rétt eins og aðrir gefa demanta-
hálsmen."
Foam var farinn að gera sér grein fyrir því að
Cross ýkti, hann ýkti jafnt tölur og tilfinningar.
„Hvernig getið þér gefið ungfrú Green með-
mæli?" spurði hann. „Þér þekkið hana ekki.“
„Frú Stirling getur sjálf fundið meðmælin, en
ég er ágætur dómari á karakterinn. Það er mikið
varið í stúlkuna. Ég gleymi því ekki hvernig hún
sló mig.“
„O—o, hún kom bara við andlitið á yður."
„Það er sama hún bjargaði mér. Ég hitti frú
Stirling síðdegis. Segið Greeny að hringja til
hennar og nefna nafnið mitt. Frúin eltist áreið-
anlega ekki við hana, svo henni er eins gott að
hringja strax. Á morgun verða komnir ótal um-
sækjendur um stöðuna."
„Af hverju talið þér ekki við hana sjálfur?"
spurði Foam, til að sanna að hann væri ekki af-
brýðisamur.
„Ég get ekki fengið mig til að koma inn í
húsið eftir þetta sem gerðist þar. Ég verð að
gleyma því.“
„Ég skil,“ svaraði Foam. Þegar samtalinu var
lokið sagði hann gjaldkeranum að senda Cross
reikning. Hann reyndi að telja sér trú um að
málinu væri lokið, en hann var enn of forvitinn.
Hann langaði til að sjá Evelyn Cross sjálfa og
heyra af hennar munni, hvernig hún hefði læðzt
út úr húsinu.
Hann sneri sér því að næsta máli: ungur mað-
ur hafði peninga út úr eldri konu, vegna þess
hve óforskammaður páfagaukurinn hennar var.
Það var ekki fyrr en seint um kvöldið, að hann
hafði tíma til að fara í heimsóknina í Pomeranía-
húsið. Um leið og hann kom inn í anddyrið fann
hann límlykt. Til frekari sönnunar um að verka-
menn væru í húsinu, lágu óhreinindaspor eftir
teppinu og upp stigann.
„Eru þeir farnir að gera við nr. 16?“ spurði
hann dyravörðinn.
„Byrjaðir og búnir. Þeir héldu vel áfram því
Goya bar sig svo illa undan því að missa her-
bergið. Þeir ákváðu að veggfóðra, því það er
fljótlegra. Ætlaðirðu að hitta majórinn?"
Framhald á bls. 14.
VARSTO GEÐVOND í GÆR?
AMKVÆMT tveimur nýútkomnum
bókum í Bandarikjunum má nú heita sann-
að, að véðrið hafi ekki einasta áhrif á
líkamlega heilsu mannsins heldur einnig á
andlegu heilsuna. Þetta er niðurstaða ýtar-
legra rannsókna lœrðustu víísindamanna,
sem með margháttuðum tilraunum og
mikilli þolinmæði liafa um undanfarin ár
aflað sér athyglisverðrar vitneskju um hið
leyndardómsfulla samband milli veðrátt-
unnar annarsvegar og mannslíkamans
hinsvegar.
Það er til dcemis komið á daginn (svo að
nokkur dœmi séu nefndj, að fólk er fyrst
og fremst uppstökkt og skapvont, þegar
stormur er í aðsigi. Ennfremur hafa til-
raunir sýnt, að menn eru bjartsýnastir og
röskastir á þeim dögum, þegar veður er
svalt og frískandi.
Höfundar annarrar bókarinnar um þetta
efni (Watch Out for the Weather) segja
orðrétt: „Það kemur fyrir, að veðrið örvar
þig til meiri afreka en þú hefðir nokkum-
tima trúað að þú byggir yfir. En svo get-
ur veðrið líka dregið úr þér allan mátt:
hugsunin hœttir að vera skir og verður í
þess stað ruglingsleg.“
Dœmin eru mýmörg: Nákvœmt skýrslu-
hald yfir 2,000 skólabörn i Bandaríkjunum
leiddi i Ijós, að þau voru óþekkust í dimmu
veðri. Og einhver í Englandsbanka upp-
götvaði einhverntíma, að fœrsluskekkjur
i'œru tíðastar hjá starfsmönnunum á þoku-
dögum.
E. G. Dexter, liöfundur Weather Influ-
ences, hefur sýnt fram á, að böm eru þœg-
ust í svölu, stilltu og heiðskíru veðri. Hins-
vegar fjölgar barnabrekum þeirra töluvert,
þegar veðrið er mollulegt og loftið þungt.
Veðurálirifin á fullorðna fólkið eru síst
minni og oft ofsalegri. Opinberar skýrslur
í Massachusetts sýna, að 75% þeirra, sem
taka hœfnispróf i sambandi við opinberar
stöður í fylkinu standast prófið í apríl. I
nóvember er áramgurinn svipaður, eða 73%.
En í ágúst — rakasta og mollulegasta mán-
uðinum — bregður svo við, að aðeins 58%
standast prófið!
Þetta er i sjálfu sér nógu saklaust. En
gamanið kámair, þegar lögbrot fara að
fylgja sömu reglum. Það er nefnilega óvé-
fengjanlega sannað, að veðráttan hefur
mikil áhrif á löghlýðni manna, þannig að
morð eru mun tíðari i heitum löndum en
köldum.
Þetta sýna skýrslur frá fjölmörgum.
löndum. I Frakklandi og Italíu eru t. d.
líkamsárásir og kynferðisglœpir helmingi
tíðari í suðurliéruðunum en þeim nyrðri.
Og í New York hefur rannsókn á 1)0,000
líkamsárásum sýnt, að þessi tegund lög-
brots er sjaldgœfust i janúar — en þá er
kaldast — og tíðust í júlí — en þá er heit-
ast.
/