Vikan - 27.11.1952, Side 4

4
VIKAN, nr. 46, 1952
Hvað veldur deilum I
hjónaböndum?
Sumar konur segfja, að eiginmenn verði
drumbslegir um leið og þeir séu búnir
að fá já við bónorðinu.
‘T'YRIR skemmstu var maður
nokkur dreginn fyrir dóm-
stólana í Englandi og sakaður
um að hafa lamið konuna sína
í höfuðið með hveitibrauði. Hún
tjáði dómaranum, að hún hefði
reitt eiginmanninn til reiði með
þvj að gefa honum brauð en
ekki kökur í morgunverð.
Þó að þetta sé kannski dálítið
skringilegt og óvenjulegt uppátæki
hjá enska eiginmanninum, þá er því
ekki að neita, að það felur í sér tölu-
verðan móral. Og mórallinn er svona:
litlu deilumálin í hjónaböndunum eru
hættuleg, einfaldlega vegna þess, að
sá dagur getur runnið upp, að þau
verði efni í geisimikla hjónabands-
sprengingu.
Þetta er að minnsta kosti niður-
staða ameríska rithöfundarins Dressl-
er, sem í sumar tók sér fyrir hendur
að spyrja kunnuga og ókunnuga eft-
irfarandi spurníngar: „Hvað finnst
þér leiðinlegast í fari mannsins þíns
(eða konunnar þinnar) ?“
Svörin urðu auðvitað eins ólík eins
og fólkið, sem spurt var. Ung kona
svaraði: ,,'É.g hef ekki, fekið mig
á neitt leiðinlegt i fari hans. Við er-
um bara búin að vera gift í þrjá
rnánuði." Miðaldra maður svaraði:
„Hvað finnst mér leiðast við konuna
mína? Konan mín!“
Þó var það fyrst og fremst áber-
Það er ekki manuður tiljóla
Jólablað VIKUNNAR er í
smfðum. Takiö eftir þegar
það kemur í búðirnar OG
TRYGGIÐ YKKUR ÞAÐ STRAX
Það gerist eitthvað nýtt í
hverri VEKU — og jólablaðið
verður engin undantekning.
Skoðanakönnun sem segir til syndanna
andi (segir Dressler), hve það voru
einstaklega meinlausar tiltektir og á-
vanar, sem fóru í taugarnar á mök-
unum. Til dæmis:
„Hann er sífellt flautandi. Ef hann
flautaði nú eitthvað lag! En hann
bara flautar". Eða: „Hann er alltaf
að skafa undan nöglunum. Alltaf!“
„Mér gremst mest, þegar hann er
að borða epli“, svaraði ein húsmóðir-
in. „Smjattið ætlar mig lifandi að
drepa . . . En hann er annars ágætur
og ég elska hann".
Sumum konum finnst eiginmennirnir
ekki vera nógu „húsiegir“, varla gefa sér
tóm til að leika við börnin.
sem reyndist alveg á öndverðum meið
við þessar í 2. flokki. Þessi tegund
eiginmanns skilur eftir fatnað á gólf-
inu, missir sígarettuösku á stofu-
teppið, setur allt á annan endann
(10 af hundraði).
Hann er ekki nógu hugulsamur.
6% þeirra, sem svöruðu, kvörtuðu
yfir því, að eiginmennirnir væru
hættir að vera hjálpsamir og liprir,
væru „drumbslegir".
Hann er of kcerulaus, of mihið
gefinn fyrir að draga hlutina á lang-
inn. „Þetta bjargast einhvernveginn",
segir þessi manntegund ósköp rólega
þó að eiginkonan viti, að það
„bjargast" ekki, nema tekið sé til
óspilltra málanna. Fjórar af hundraði
fundu að þessu.
Þetta fór í taugarnar á
eiginmönnunum
Minniliáttar persónueinkenni. Hún
notar of mikið af varalit, nennir ekki
að hafa fyrir því að tensa sig svolítið
til, þegar hann kemur heim, talar
I þessum anda voru flest svörin,
sem Dressler fékk við spumingunni:
„Hvað finnst þér leiðast við mann-
inn þinn (eða eiginkonu) ?“ Hann
skrifaði um þetta: Ég verð að játa,
að þegar ég hóf skoðanakönnunina,
kom mér ekki annað til hugar en
tíðustu umkvartanirnar mundu vera
um: penigamál (dýrt húshald o. s.
frv.), fátækt og erfiðleika, tengda-
foreldrana og ef til vill stjórnmála-
skoðanir. Þetta reyndist þó algerlega
rangt. En hér fer á eftir sundurliðuð
skýrsla yfir svörin, sem ég fékk:
Þetta fór í taugarnar á
eiginkonunum
Minniháttar persónueinkenni, eins
og — „Hann sofnar eftir matinn",
„Hann geispar framan í mann“ eða
„Hann hlær allt of hátt“. Yfir 30
af hundraði þeirra eiginkvenna, sem
spurðar voru, báru sig illa yfir svona
yfirsjónum.
Hann er of mikill „skipuleggjari".
Þetta er aðalókostur eiginmannanna,
sem vita hvar allt er í húsinu og
ætlast til hins sama af konum sínum.
Tólf af hundraði báru sig upp undan
þessu.
Hann er hirðulaus ■— sagði kona,
Sumir eiginmenn segja, að konur hafi
ekki hundsvit á peningum. I»að getur ver-
ið hættulegt fyrir hjónabandið, lika þó
það sé ósatt.
tímunum saman í símann o. s. frv.
22 af hundraði allra eiginmanna
kvarta yfir þessu.
Hana vantar skipulagningargáf-
una. Hún gleymir reikningum, er
með meira drasl í kringum sig en
jafnvel krakkarnir, veit aldrei, hvar
nokkur hlutur er — svo segja 18 af
hverju hundraði eiginmanna.
Hún er geðvond. Þetta er hin nöldr-
andi eiginkona, sem sí og æ finnur
að (aumingja) manninum sínum. Hún
er aðalvandamál 16% allra eigin-
manna.
Hana vantar tillitssemi. „Konan
mín lætur mig alltof afskiptalausan",
svöruðu 10 af hverjum hundrað að-
spurðra.
Hún talar of mikið. Það merkileg-
asta við þessa aðfinnslu var, hve fáir
voru um hana — aðeins fjögur pró-
sent.
Hvað er fiá til ráða?
Hér líkur skýrslu ameríska rithöf-
undarins. Hann segir: Þessi skoð-
anakönnun mín var kannski fyrst og
fremst athyglisverð vegna þess að
líklegustu orsakirnar (i mínum aug-
um) koma alls ekki fram á skýrsl-
unni. Mér finnst það með öðrum orð-
um meir en lítið athyglisvert, að
hjónakrytur skuli ekki aðallega eiga.
rætur sínar að rekja til „stóru“ mál-
anna, sem ég drap á í upphafi, held-
ur einmitt litlu, algengu atvikanna.
Auk þess töluðu þeir, sem ég lagði
spurningu mína fyrir, nærri alltaf
reiðilaust um „ókosti" og „verstu
yfirsjónir" maka sinna. Einn eigin-
maðurinn orðaði þetta svo: „Ef þér
þykir á annað borð vænt um konuna
þína, þá getur þú fyrirgefið henni
ókostina".
En það er ekki nauðsynlegt (segir
höfundur í lok greinar sinnar) að
láta þar við sitja. Ef taka má mark
á skoðanakönnuninni, þá geta þeir,
sem vilja hressa upp á hjónabandið
sitt, meðal annars reynt eftirfarandi:
1 Varast „litlu yfirsjónimar“ og
„leiðu ávanana“. Við þekkjum öll
menn með persónueinkenni, sem fara
óttalega í taugarnar á okkur.
Kannski hefur þú sjálfur einhvern
slæman ávana, sem ætlar konuna
þína alveg lifandi að drepa.
ey Reynt að þóknast, vera til geðs.
“ — öðru hvoru að minnsta kosti.
Það er algengt að heyra konu segja,
að maður hennar lesi allt of mikið.
Það væri hjónabandi hans eflaust til
góðs, ef hann legði frá sér bókina
öðru hvoru og t. d. talaði við þessa
konu, sem hann giftist.
o Forðast að vera of kröfuharðir.
" Maður skyldi aldrei gleyma því,
að þó maður reyndi alla æfi, þá gæti
maður aldrei losnað við alla ókosti
sína.
Sumir eiginmenn elslta bækur. En t
getur orðið til þess að konurnar i>yrji að
bata þá.