Vikan - 27.11.1952, Qupperneq 11

VIKAN, nr. 46, 1952
11
FYRST og fremst langaði hana til að kynnast
mér; þannig er háttarlag ástarinnar. Hún vildi
fá að vita, hvað ég var að gera í skrifstofunni,
hvað ég' væri að hugsa, hvaða fólk ég þekkti.
Og það var gaman að tala við hana. Hún var
ákafagjörn, fyndin og næm. Þá stóð ég sjálfan
mig að þvi að segja henni sömu sögurnar, sama
filmbæjarsiúðrið, sömu vandkvæðin í stai'fi mínu,
sömu skrýtlurnar og ég hafði áður sagt Sú. Ég
hefði alveg eins getað farið með stálþi'áð heim-
an frá mér og til hennar.
Verst af öllu var þó það, að hana langaði mik-
ið til að vita, hvað gerðist heima hjá mér. Hana
langaði að vita, hvað Sú fyndist um ákveðin
atriði í handritinu. Hún vildi vita, hvað Anna
gerði og segöi þennan og þennan dag.
Auðvitað var Anna Mónu mikið öfundarefni.
Það var mjög greinilegt. En hún tók þgð svo
nærri sér, svo ótrúlega nærri sér.
Þetta var einber áhugi. Forvitni. Ást. Hún
þráði að taka meiri þátt í lífi mínu. Það var von-
laus viðleitni til að hrifsa til sín það, sem hún
átti ekki með réttu. Hún var að smámjaka sér
inn í fjölskyldu mína.
Og ég gat ekki hindrað það. Má vera, að þann-
ig knýi ástin mann til að fórna sjálfum sér, en
sérhver ögn, sem ég fórnaði á altari hennar, sér-
hvert smáatriði, sem ég upplýsti fyrir henni,
skildi eftir eyðu, sem ekki varð uppfyllt, þegar
heim kom.
Þannig breyttust samræður okkar, og litbrigð-
in og ilmurinn og snertingin, sem var þeim sam-
fara, allt líktist þetta meir og meir því, sem ég
var vanur heima, atriðarás, sem Sú hafði fyrir
löngu helgað sér.
Mér fannst, að Móna ætti ekki að þi'úga mér á
þennan hátt, að hún ætti ekki að voga sér inn
á þessar brautir. En það var engin leið að stöðva
hana.
Mónu þótti ósköp eðlilegt, á giftingarafmæli
okkar Súar, að benda mér á gjöf, sem væri
heppileg. Ég sagði henni, að Sú langaði í eyrna-
lokka. Móna sagðist hafa séð fallega eyrna-
lokka hjá Trabert & Höffer við Wilshiregötu.
Það var hægt að breyta þeim í brjóstnál.
Ég fór þangað hálfum huga, því að ég vildi
velja gjöfina sjálfur. En ég varð að játa, að
\ Móna hafði rétt fyrir sér. Eyrnalokkarnir voru
ágætir.
Ég keypti þá, og í hvert skipti sem Sú setti
þá upp, minntu þeir mig á Mónu.
Þannig fóru þær að renna saman i einskonar
huglægri síntesu, sem ég fékk ekki við ráðið.
Sú þróun hélt áfram eftir því sem dagar liðu,
og vitneskjan um hana rann mér brátt í blóð og
merg, varð svo vanabundin, að ég hætti að veita
henni eftirtekt.
Ég held ég hafi alltaf vitað, að þessu gæti
ekki haldið áfram. En ég vissi ekki, hvað við
tæki. Og varaðist að hugsa um það.
Svo kom mánudagur, og þá um kvöldið byi'jaði
það fyrir alvöru. Þegar ég hugsa til
þess núna, rifjast upp fyrir mér sams-
konar óróleiki, og þegar einhver
horfir lengi á hnakkann á manni,
eða þegar maður finnur brunalykt.
Líkt og sprengja með þræði. Já, og
neistinn þýtur eftir þræðinum, hrað-
ar og hraðar, þar til allt spryngur.
Það kvöld vorum við í himintunglagarðinum
hjá Vilsonfjalli. Hvað er skrýtið við það? Við
urðum að fara þangað sem ég var viss um að
hitta ekki kvikmyndafólk. Við fórum í fjölmörg
léleg veitingahús — allsstaðar þar sem enginn
tók eftir okkur, þar sem ég þóttist viss um að
enginn þekkti mig. Lítil bíóhús í hinum enda Los
Angeles. Veitingahús, sem höfðu það eitt til síns
ágætis, að enginn, sem ég þekkti, át þar. Kaffi-
stofur allt út í San Fernandódal. Fáförul bað-
strönd fáum mílum handan við Oxnard, þar sem
við rjátluðum um og grófum okkur holur niður í
sandinn og lögðumst þar niður, svo að enginn
gæti séð okkur.
1 himintunglagai'ðinum var fjöldi af venjulegu
fólki eins og okkur; hjónaleysi, sem vildi vera í
friði, hópar af unglingum, rnargt af eldra fólki,
og nokkrir alvörugefnir föndrarar i stjörnuiræT-
um. Enginn véitti okkur athygli.
Inni héldum við saman höndum eins og krakk-
ar, og okkur ægði dálítið við því, sem við sáum
Að minnsta kosti var svo með mig. Móna . -.t
ekkert á sig fá.
,,Nei.“ sagði hún. ,,Það gefur mér tan/skilu-
ing á dálitlu öðru.“
Ég veit alltaf hvert hún er að fara, þegar þessi
alvörusvipur færist yfir andlit hennar.
,,Okkur?“ sagði ég.
Hún kinkaði kolli.
Við gengum út að girðingunni og horfðum yfir
borgina. Loftið var svalt. Ég lagði handlegginn
utan um hana.
„Hvað kemur það okkur við?“ sagði ég.
„Að heyra þessa speki um stjörnur og „stjarn-
tíma . . . ósköp róandi.“
„Hvernig þá?“
„Það er ef til vill fjálglegt, en engu að síður
sannfærandi . . . að við deyjum þegar þetta er
búið . . . að það er lítill tími til stefnu . . . að
við eigum að vera hamingjusöm . . : að eftir
hundrað eða þúsund ár mun enginn vita neitt
um okkur . . . að allt er þetta hégómi . . . að
. . .“ Hún þagði litla stund. „Að, já, að ég elska
Þig-“
„Ekki telja mig til hégómans," sagði ég. „Það
er auðmýkjandi."
„Ég veit hvað ég segi.“
Sá tími kemur, að maður þekliir líkama ást-
konu sinnar svo vel, að maður sér línur hans og
form gegnum þykkustu flíkur. Ég gat það. Og
það var æsandi að standa þarna við hlið hennar
og gæla við likama hennar með hugsjónunum.
Ekki likamlega æsandi. Ég á ekki við það. Held-
ur sú einfaldá vitneskja, að þessi kona við hlið
mína, þessi yndislega, lostfagra kona, hún elskaði
mig. Það var aðalið. Það vermdi mig; það gerði
mig heillaðan.
„Ég þurfti þess með,“ sagði hún.
„Hvers ?"
„Að kynnast stjörnunum . . . tímanum . . .
hverf ulleikanum. ‘ ‘
„Hversvegna? Ertu kvíðin?"
Hún andvarpaði: „Ég heimsótti Bill í dag.“
Bill. Hver var Bill? Hver var þessi forynja,
Galgopi í Beverly Hills tugthúsi. Og átti fullan
skáp af fötum i íbúð konunnar, sem ég elskaði.
sem sífellt stóð í milli okkar? Ég vissi ekki einu
sinni, hvernig hann var í útliti. Módelmaður.
„Hvernig var hann?“
„Hann er ágætur nema að einu leyti“.
„Að hvaða leyti?" .
„Hann er afbrýðusamur".
Ég var lengi að skilja það.
Hún snei'i hliðinni að mér, og vangi hennar
glóði í skini frá litskærum ljósum að baki okkar.
Alvarlegt var það andlit og smálegt, með þessum
gráu hafmeyjaraugum.
„Heyrðu mig“, sagði hún. Þú hefur það til
siðs, að hrinda frá þér ógeðfelldum staðreyndum.
Við sltulum heldui' horfast í augu við þær“.
„Hvaða staðreynd er það?“
Hún stundi gremjulega.
„Þá það“, sagði ég. „Hann er afbrýðisamur.
Hann er læstur inni, hann vill komast út. Hann
gerir sér upp allskonar grillur".
„Heldurðu það?“
„Nú, er það ekki?“ spurði ég. „Hvernig ætti
liann aö vita eitthvað?"
„Skilurðu ekki, að það skiptir engu máli, hvort
hann veit eða ekki. Hann finnur það. Hann grun-
ar það“.
„Og hvað ætlar þú svo að gera?“ sagði ég
hljóðlega. Stillilega. Já, mjög stillilega. Ég var
hinn hljóði og hægi maður! Enginn gæti sakað
mig um að rasa um rás fram!
„Ekkei't", sagði hún. „En bráðum verður hon-
um sleppt".
Af hverju halda þeir honum ekki lengur inni?
Hversvegna dæma þeir hann ekki til tíu ára, til
lífstíðar? Hver vildi, að honum væri sleppt?
Móna?
„Kemur hann aftur til þiw?“
„Já“.
Já, þannig var það. Svo ekkert meir. Já, greini-
lega. Heim til sín í bælið snýr veiðarinn mikli
- með stolna tösku i hendinni. Og tígrynjan
biöur, ismeygileg; maki hans.
Mér lá við köfnun. Ég gat ekkert sagt. Ég
tók bara um handlegg hennar og leiddi hana aft-
ur að bilnum. Oh, þessi garðui', og þessar djöfuls
stjörnur!
Ég óskaði, að við hefðum aldrei farið þangað.
Diplomat cr maður, sem getur skorið nábúa
sinn á háls — án þess að hinir nábúarnir
taki eftir því. — Trygve Lie.
Við ókum þögul niður fjallið. Það ískraði hátt
og leiðinlega í hemlunum. Öðru hvoru leit ég til
hennar, og svipaðist um eftir blíðu í gremjufullum
svip hennar.
„Stundum ertu grimmur, grimmur og sjálfs-
elskur leiðindahrókur", sagði hún.
„Auðvitað. Þannig fer ástin með mann. Þegar
hjartað fer að hungra, þá er hættan á næsta
leiti“, sagði ég. Síðan ósköp blátt áfram, „Þú
heldur að ég líði önn fyrir hann. Því skyldi ég
gera það?“
„En ég? Hvað þá um mig?“
„Þú getur skilið við hann“, sagði ég.
Allt í einu kom hún nær mér, leit upp og hristi
höfuð í aðdáun. „Ég elska þig, vinur. Þú ert
> yndislegur".
Það ljómaði eitthvað inni í mér við að sjá
svipinn hennar. Augsýnilega vildi hún ég segði
þetta og ekkert annað. Svo dvínaði fögnuður
minn aftur. Ef til vill vildi hún líka, að ég segð-
ist ætla að skilja við Sú. Nei, Móna. Nei.
„Stundum dái ég þig mest fyrir það, hvað þú
ert góður, og hvað þú getur verið dæmalaus asni“,
sagði hún.
Mér brá. Rödd hennar var dálítið bitur.
„Hversvegna?" ,
Hún yppti öxlurn og færði sig nær. Hvenær
sem ég sneri til hægri þrýstist handleggur minn
upp að brjósti hennar, þessu yndislega litla telp-
nabrjósti. Áður en ég vissi var ég farinn að snúa
án afláts til hægri, — og var næstum kominn
út af.
„Hættu þessu, fíflið þitt“, sagði hún brosandi.
„Mundu hvað þú sagðir. Þú ert þreyttur og þú