Vikan - 11.12.1952, Síða 9

Þrjár óvenjulegar konur.
Þrjár fagrar konur.
Tvær í blóma lffsins, vegsamaðar, heims-
frægar.
Ein dauð í 1900 ár — en luin var drottning
Rómaveldis.
Gáfaðar konur, gæddar óvenjulegum hæfi-
leikum.
Og lika hugrakkar konur
og stórhuga.
LONDON.
PABlS.
RÓM.
Þrjár heimsborgir.
Þar hófust æfintýrin,
sem hér segir frá,
æfintýrin um
CLARIE BLOOM
JACQUELINE AURIOL og
POPPEU.
lífs og tengdadóttir forsetans í Prakklandi í
þokkabót glati fegurð sinni í ægilegu slysi, eign-
ist nýtt andlit eftir óendanlega margar skurð-
aðgerðir og óendanlega miklar þjáningar og auki
svo á hróður lands síns með glæsilegu afreki á
sviði fluglistarinnar.
NERÓ keisari myrti móður sina og
skildi við Octavíu drottningu sína ti)
þess að ná ástum Lolliu Poppeu. Henni
hefur verið lýst sem fegurstu konu
Rómar um sinn dag. Hún var vel menntuð, vel
gáfuð, hefluð í allri framkomu, orðheppin og
auk þess gædd
óvenjulegum, seið-
mögnuðum yndis-
þokka sem hún
beitti eins og
slungnasta leik-
kona og varðveitti
eins og sjáaldur
auga síns. Auk
þess var hún ljós-
hæx-ð, en ljóshærð
kona í Róm á tím-
um Nerós var
sjaldgæft blóm og
eftirsótt. Og hún
vissi þetta og not-
færði sér það út í
æsar.
Þegar Poppea hitti Neró í fyrsta skipti, var hún
•nýgift Ottó, ungum gáfuðum aðalsmanni. Hún var
ekkja, þegar hún giftist honum, en kornung og í
blóma lífs síns. Dag einn spurði Neró Ottó hirð-
mann sinn, hversvegna hann kæmi aldrei með
ungu konuna sína til hallarinnar. Ottó sótti
Poppeu og keisarinn varð ástfanginn.
Því var hvíslað í hirðinni, að Ottó væri fall-
inn í ónáð. Það var jafnvel búist við þvi, að keis-
arinn léti stytta honum aldur. En í þess stað
gerði Neró hann að landstjóra í Portúgal — og
lét hann skilja eftir konuna heima. — Og Poppea
fékk glæsilega höll til umráða.
Sennilegast hefur aldrei nein kona lagt jafn-
mikla rækt við líkamsfegurð sina eins og Poppea.
Sagni'itarar þeirra tíma segja okkur frá þessu.
Hún hafði tugi ambátta, sem ekkert gerðu ann-
að en smyrja hana fegurðarmeðulum, sauma
henni klæði, færa hana í fötin. Hún eyddi mörg-
um klukkustundum á dag fyrir framan fægðu,
mannháu silfurspeglana sína og rannsakaði nak-
inn líkama sinn nákvæmlega. Hún hafði mjalla-
hvíta, silkimjúka húð. Svo hún baðaði sig ein-
göngu í ösnumjólk, og skammt frá höll hennar
voru geymdar 400 ösnur í þessu tilefni. Þegar
hún fór í ferðalög, voru ösnurnar sendar á undan
henni.
Poppea svaf með þykka krem,,grímu“, sem
átti að vernda húð hennar fyrir næturloftinu.
Kremið, sem hún notaði, var nærþví nákvæmlega
af þeirri tegund sem leikarar nota núna á leik-
sviði. Auk þess huldi hún andlit sitt daglega eins-
konar glerkenndri himnu, sem storknaði og harðn-
aði á andliti hennar, þegar búið var að smyrja
það sérstakri krem- og púðurblöndu. Þessa gerfi-
húð fjarlægði hún aðeins þegar hún fór til keis-
arahallarinnar eða í samkvæmi. Söguritararnir
segja, að undarleg, dularfull birta hafi stafað af
andliti hennar, þegar það kom undan gerfihúð-
inni, og hún hafi skipt litum í sifellu.
Hún notaði slím úr krókódílatrjónum á hend-
urnar á sér, en það gerði þær hvitar og mjúkar.
Þegar hún steig upp úr baðinu, þerruðu ambátt-
ir líkama hennar með svanadún, sem virtist loða
við hana eins og fínasta púður, og þær struku
tungu hennar með fílabeinsspöðum til þess að
gera hana mjúka og flauelskennda.
Þá tóku við ambáttirnar í búningsherbergjum
Poppeu. Þeim var skipt í flokka eftir starfsgrein-
um — afríkanskar nuddkonur, saumakonur og
herbergisþernur frá Alexandríu, ambáttir sem
gættu skartgripa keisaradrottningarinnar í silki-
klæddum, ilmandi skrínum, ambáttir, sem voru
fullnuma i þeirri list að klæða drottningafætur
í sandala og skó, og svo mætti lengi telja.
Hún var umkringd þessum ambáttum og alls-
kyns þrælum meðan ’á allri snyrtingunni stóð.
Hún athugaði hvern lokk og hvern hárlið gaum-
gæfilega, hvernig hann færi við hverja hreyf-
ingu, hvort hann sæti nákvæmlega á sínum stað.
Poppea vissi, að hún hafði fallegasta hárið i öllu
Rómaveldi. Það ljómaði og ilmaði. Margar hefðar-
frúr lituðu á sér hárið; þær notuðu þýzka sápu
og olíublöndu, sem til er i uppskrift að minnsta
kosti tveggja rómverskra sagnfræðinga. En hár
Poppeu bar ósvikinn gulllit, og Neró orti um það
heilar drápur og elskaði það.
Poppea fann upp nýja hárgreiðslu. Það voru
örlitlir lokkar, allir eins og steyptir í sama mót-
ið, sem mynduðu þéttriðinn krans um höfuðið.
Aðalskonurnar stældu þessa greiðslu eftir megni.
Hún varð lika fyrsta hefðarkonan i Róm til þess
að taka upp skýluklútinn; það er freistandi að
ætla, að hann hafi gegnt því tvöfalda hlutverki
að skýla hári hennar fyrir sól og vindum og koma
i veg fyrir, að það yrði allt of algeng sjón og
missti þannig eitthvað af áhrifamætti sínum.
Poppea varð líka fyrst til þess af öllum dætr-
um Rómaveldis að nota alsilki í klæðnað sinn.
Hún var í sannleika sagt ein af fyrstu tízkudrottn-
ingum heimsins, og allt var þetta gert vegna
Nerós keisara, mannsins, sem hún var ráðin í
að tapa ekki. Vafalaust var þetta lika í og með
valdagræðgi og stolt og lcannski ágirnd og ást
á allsnægtum og óhófi. Hún beitti líka öllum
brögðum, þegar því var að skipta, það er þegar
hún þóttist uppgötva hættulegan keppinaut.
Það er sagt, að hlátur hennar hafi verið sér-
lega heillandi, öll persónan líkust einhverskonar
draumkonu, þegar hún birtist í viðhafnarsölum
Rómar í demantsskrýddum silkiklæðum, með
eyrnalokka, sem klingdu eins og pínulitlar bjöll-
ur í hvert skipti sem hún hreyfði höfuðið, og
með gullklædda sandala á fótunum. Enda elskaði
Neró hana og dáði. Það er rneir að segja stað-
reynd, að hann grét eins og barn yfir líkbörum
hennar og mundi hana meðan hann lifði með sár-
um, beiskum trega. Hann drap hana eitt kvöld
í reiðikasti, nýkominn úr hringleikahúsi drukk-
inn. Hún sagði eitthvað, sem honum mislíkaði,
og hann sparkaði í kviðinn á henni og hún fékk
innvortis blæðingu og dó. Hann gerði útför henn-
ar mjög veglega, jafnvel á þeirra tíma mæli-
kvarða, las sjálfur yfir henni líki’æðuna og lét
brenna við líkbörur hennar á nokkrum dögum
eins miklu af reykelsi eins og Arabía gat fram-
leitt á heilu ári.
EIINiTOMT GLENS
l-Ai) er sagt að kunnur bandarískur biskup
l'' liafi komið í heimsókn til Lundúna, þar
sem mikil veizla var haldin honum til heiðurs.
Gestirnir voru allir samkvœmisklæddir, þ. e.
karlmennimir í kjólum og livítu og konurn-
ar í þessum nýtízku síðu kjólum, sem eru eig-
inlega ekki neitt fyrir ofan mitti. Húsfreyjan
spurði, livort honum þœtti þetta nokkuð
hneykslanlegt.
„Bg er mjög frjálslyndur í þessurn efnum,
frú,“ svaraði biskupinn rólega. „Móðir mín
hafði mig á brjósti.“
! ! !
i/UNNUR útgefandi í Englandi bauð rit-
TV, stjóra sínum ársfrí á fullum launum, þeg-
ar sá síðarnefndi átti 25 ára starjsafmœli.
Ritstjórinn afþakkaði hinsvegar boðið af
tveimur ástœðum.
„I fyrsta lagi,“ sagði hann, „kynni það að
hafa í för með sér minni sölu á blaðinu. Og
í öðru lagi kynni það ekki að liafa í för með
sér minni sölu á blaðinu.“
! ! !
r AGAN hermir, að þegar leikkonan Cornelia
O Otis Slcinner lék aðallilutverkið í Shaw-
leikritinu Candida, hafi Shaw sent henni sím-
skeyti strax eftir frumsýninguna.
„Stórkostlegt. Dásamlegt,“ sagði í skeytinu.
Ungfrú Skinner þótti lofið gott, en svaraði
samt um hœl: „Á þetta ekki skilið.“
Shaw svaraði: „Bg átti við leikritið.“
Og leikkonan svaraði samstundis: „Bg
líka.“
! ! !
rHERLOCK HOLMES er vafalaust frœgasti
O leynilögreglumaðurinn í heimi bókmennt-
anna, t. d. hafa aðdáendur lians víða um lönd
stofnað með sér sérstök félög.
Þó Holmes sé rwminn undan rifjum Conan
Doyle, liafa ýmsir aðrir orðið til þess að búa
til sögur um hann. Ein er á þá leið, að þegar
Holmes liafi komið til Himnaríkis, hafi Gabríel
erkiengill kallað hann á eintal og sagt:
„Holmes minn góður, satt að segja erum við
dauðfegnir að fá þig hingað, því liér hefur
gerst dularfullur atburður, sem jafnvel sling-
ustu lögregluenglar ráða ekki við. Svo er mál
með vexti, að Adam og Eva eru gjörsamlega
horfin. Þau liafa ekki sést öldum saman. Ef
þú vildir nú gera okkur þann greiða . . .“
Holmes lét samstundis smala öllum íbúum
Paradísar á einn stað, leit í kringum sig, gekk
svo rakleitt að tveimur kvíðnum og niður-
lútum englum og leiddi þá fyrir Gabríel. „Hér
eru þau,“ sagði hann kœruleysislega.
Adam og Eva játuðu strax hver þau vœru.
„V{ð vorum orðin dauðleið á allri þessari for-
vitni,“ sögðu þau. „Það kom varla svo maður
tll Himnarikis, að hann þyrfti ekki að góna
á okkur. Svo við náðum í þessa einföldu dul-
búninga, og nú hefur allt gengið að óskum í
margar aldir, eða þangað til þessi leiðinda-
kauði kom til skjalanna.“
„En hvernig í ósköpunum fórstu að þessu?“
spurði Gabríel fullur aðdáunar.
„Barnaleikur, góði, hreinasti barnaleikur,“
svaraði Holmes. „Þessi skötuhjú voru þau
einu, sem liöfðu engan nafla.“
/~OKS er hér ein lítil saga um konu, sem
fór til boryardómara og heimtaði skilnað.
Hún skók hnefann framan í manninn sinn og
œpti: „Hann er iðjuleysingi og ekkert annað,
hugsar ekkert um heimilið og nennir engu
nema horfa á knattspymu. Bg er viss um, að
hann veit ekki einu sinni, lwenœr við giftum
okkur.“
„Og það cr haugalygi!“ öskraði eiginmað-
urinn. „Við giftum okkur sama árið sem KR
vann Val með sjö gegn núll.“
9