Vikan - 11.12.1952, Qupperneq 11

^ ASKLEGI, ungi maðurinn með
íburðarmikla hálsbindið gaut
augunum órólega yfir á sófa-
hornið til stúlkunnar í blúndu-
kjólnum. Hún var að rann-
saka vasaklútinn sinn; það
hefði allteins getað verið
fyrsti vasaklúturinn í lífi
hennar, svo mikinn áhuga hafði hún á gerð hans
og efni og allri tilveru. Ungi maðurinn ræskti sig;
það var bæði óþarft og misheppnað kokhljóð,
hálfgert ýskur.
„Viltu sígarettu?" sagði hann.
,,Nei takk,“ sagði hún. „En þakka þér samt
fyrir.“
„Því miður á ég bara þessa tegund," sagði
hann. „Kannski þú eigir einhverjar, sem þér
finnst betri."
„Ég veit það svei mér ekki," sagði hún. „En
það getur svosem vel verið.“
„Ég gæti nefnilega skotist út eftir þeirn," sagði
hann. „Ég yrði enga stund hérna út á hom.“
„Það væri allt, allt of mikil fyrirhöfn," sagði
hún. „En þú ert voða hugulsamur og ég er þér
voða þakklát."
„1 guðanna bænum hættu að þakka mér fyrir
alla skapaða hluti," sagði hann.
„Nei heyrðu nú!“ sagði hún. „Hér kom ekki
til hugar, að þú tækir þetta illa upp. Mér þykir
það mjög leitt, ef ég hef eitthvað sært
þig. Ég veit, hvað það er að láta troða á
tilfinningum sínum. Mér var ekki nokk-
ur leið að vita, að það væri neitt móðg-
andi við það, þó maður segði „takk
fyrir“ við mann. Ég er heldur ekki bein-
línis vön því, að fólk rjúki upp, þó ég
segi „takk fyrir" við það.“
„Ég var ekki að rjúka upp!“ sagði
hann.
„Svo já?“ sagði hún. „Nú jæja."
„En drottinn minn dýri,“ sagði hann,
„ég gerði ekkert nema spyrja þig, hvort ég ætti
ekki að skreppa út og útvega þér sígarettur. Er
það nokkuð til þess að móðgast af ?“
„Hver er móðgaður?" sagði hún. „Hvernig i
ósköpunum gat ég vitað, að það væri einhver
glæpur að segja, að ég vildi ekki að þú færir
að hafa svona mikið fyrir þessu ? Ég hlýt að
vera óskaplega heimsk eða eitthvað."
„Á ég að sækja þér sígarettur eða á ég ekki
að sækja þér sígarettur?" sagði hann.
„Nei nú á ég ekki orð,“ sagði hún. „Enn ef
þú vilt endilega fara, þá ætla ég bara að biðja
þig að gera mér þann greiða að vera ekki að
hætta við það mínvegna. Ég vil sannarlega ekki,
að þú haldir að mér sé einhver þægð i þessu."
„Æ vertu ekki svona, gerðu það ekki," sagði
hann.
„Vera hvernig?" sagði hún. „Ég er hvorki að
vera eitt né neitt."
„Hvað er að?“ sagði hann.
„Að?“ sagði hún. „Það er ekkert að.“
„Þú ert búin að vera skrítin í allt kvöld,"
sagði hann. „Þú hefur varla yrt á mig síðan ég
kom.“
„Mér þykir fyrir því ef þér leiðist," sagði hún.
„Þú skalt fyrir alla muni ekki vera að gera þér
að skyldu að láta þér leiðast hérna. Ég er viss
um, að þú gætir haft milljón tækifæri til að vera
á einhverjum skemmtilegri stað. Það er bara
verst ég skyldi ekki vita þetta fyrr, það er það
eina. Þegar þú sagðist ætla að skreppa yfir í
kvöld, varð ég að afþakka fullt af boðum i leik-
húsið og þessháttar. Ekki svo að skilja, að það
skipti neinu máli. Ég vil miklu frekar að þú farir
og skemmtir þér nú vel. Það er ekkert sérlega
gaman að sita hérna og hafa það á tilfinning-
unni, að maður sé að eyðileggja kvöldið fyrir
mönnum."
„Þú ert ekki að eyðileggja neitt kvöld fyrir
mér!“ sagði hann. „Ég er meir en ánægður
hérna. Æ, vinur, viltu ekki segja mér hvað er
Að? Gerðu það."
„Ég hef ekki hugmynd um hvað þú ert að
tala,“ sagði hún. „Það er ekki nokkur skapaður
hlutur að. Ég skil þig ekki."
„Víst skilurðu mig,“ sagði hann. „Það er
eitthvað að. Er það nokkuð sem ég hef gert
eða eitthvað?"
„Já en góði bezti,“ sagði hún. „Hvað kemur
mér við hvað þú gerir? Mér finnst sannarlega
ekki, að ég hafi neinn rétt til að áfellast þig."
„Viltu hætta að tala svona?" sagði hann.
„Viltu gera mér þann greiða?"
„Tala hvernig?" sagði hún.
„Þú veizt hvað ég á við," sagði harm. „Svona
talaðirðu líka í símann í dag. Þú varst svo skass-
leg þegar ég hringdi, að ég var beinlínis hræddur
að tala við þig.“
„Ef þú vildir gera svo vel að afsaka augna-
blik," sagði hún. „Hvað sagðirðu ég hefði verið?"
„Nú jæja, ég meinti það ekki," sagði hann.
„Ég ætlaði ekki að orða það svona. Ég skil hvorki
upp né niður í þessu."
„Ég ætla bara rétt að leyfa mér að segja það,"
sagði hún, „að ég er ekki vön svona orðbragði.
Ég hef aldrei á minni lífsfæddri æfi verið kölluð
skass."
„Ég er búinn að segja þér, að ég meinti ekk-
ert með þessu," sagði hann. „Svei mér þá, vinur.
Þetta hrökk einhvernveginn upp úr mér. Viltu
fyrirgefa mér? Viltu?"
„Það er alveg sjálfsagt," sagði hún. „I guð-
<!CcL>iílcLrVlS -
^míojMis
anna bænum vertu ekki að halda, að þú þurfir
að biðjast afsökunar. Það stendur nákvæmlega á
sama. Það er bara svolítið skrítið, það er allt og
sumt, þegar maður þekkir einhvern, sem maður
heldur að eigi svonalagað ekki til í sér, og svo
kemur hann heim til manns og talar svona. En
það er alveg nákvæmlega sama, það er það.“
„Það er eins og allt sé sama sem ég segi,“
sagði hann. „Það er eins og ég hafi gert eitthvað
voðalegt á hlut þinn."
„Þú gert eitthvað á hlut minn?" sagði hún.
„Ég get ekki ímyndað mér hversvegna þú heldur
það. Hvað i ósköpunum ætti það svosem að
vera?“
„Það er einmitt það, sem ég er að spyrja þig
um,“ sagði hann. „Segðu mér nú, hvað ég hef
gert. Hef ég gert eitthvað til þess að særa þig,
vinur? Þú varst svoleiðis i símann, að ég skildi
ekki neitt. Mér var ekki nokkur leið að gera
nokkurn skapaðan hlut."
„Ég ætla bara að vona, að ég hafi ekki orðið
til þess að tefja þig við vinnuna," sagði hún.
„Ég veit að mörgum stúlkum stendur nákvæm-
lega á sama um allt slikt, en mér finnst það
hreinasta skömm. Það er annað en gaman að
sitja svona og heyra, að maður hafi verið að
eyðileggja vinnuna fyrir einhverjum."
„Ég sagði það ekki!" sagði hann. „Ég sagði
ekkert af því tagi!"
„Svo já, svo þú sagðir það ekki!" sagði hún.
„Ég gat nú samt ekki skilið það öðruvisi. Ég
hlýt að vera svona heimsk."
„Ætli það sé ekki bezt að ég fari,“ sagði hann.
„Þetta fer hvort sem er allt I vitleysu. Þú verð-
ur bara reiðari og reiðari, hvað sem ég segi. Þú
vilt kannski helst að ég fari."
„Ég ætla bara að biðja þig að vera ekki að
spyrja mig,“ sagði hún. „Þú mátt bara ganga út
frá þvi, að ég ætla mér ekki að halda þér hérna,
þegar þú vilt frekar vera einhversstaðar annars-
staðar. Hversvegna ferðu ekki eitthvað þar sem
þér leiðist ekki? Hversvegna ferðu ekki til Fríðu
Páls? Ég er viss um að hún yrði fegin."
Eftir
Dorothy
Parker
„Mig langar ekkert að fara til Fríðu Páls!“
sagði hann. „Hvað í ósköpunum ætti ég að gera
til Fríðu Páls ? Mér leiðist hún.“
„Svo?“ sagði hún. „Mér virtist þér ekki leið-
ast hún svo voðalega mikið í boðinu hjá Elsu
í gærkvöldi, sýndist mér. Mér virtist eins og
þú gætir bara alls ekki talað við neinn annan,
svo mikið leiddist þér hún.“
„En hvað það er gaman!" sagði hann. „Og
veiztu hvers vegna ég var að tala við hana?"
„Nú, ég geri ráð fyrir að þér finnist hún að-
laðandi," sagði hún. „Sumum finnst hún sjálfsagt
aðlaðandi. Það er ekki nema eðlilegt. Sumum
finnst hún anzi sæt.“
„Ég veit minnst um það,“ sagði hann. „Ég
. mundi varla þekkja hana aftur. Ég var að tala
við hana í gærkvöldi af þvi þú virtir mig ekki
einu sinni viðlits. Ég fór til þín og ætlaði að
tala við þig og þú sagðir bara: „Nei, komdu
nú sæll" — rétt svona. „Nei, komdu nú sæll"
— og svo snerirðu þér frá mér og leizt ekki einu
sinni á mig."
„Jæja, svo ég leit ekki einu sinni á þig?“
sagði hún. „Þetta er nú fyndið, maður. Mikið
ægilega ertu sniðugur. Þér er kannski sama
þó ég hlægi svolítið?"
„Blessuð hlæðu. Hlæðu bara þangað til þú
springur," sagði hann. „En þú leizt ekki á mig
eitt augnablik."
„Og þú varst ekki fyrr kominn inn i
herbergið en þú byrjaðir að snúast eins
og skopparakringla kringum Fríðu Páls.
Það var engu líkara en enginn annar
væri til í heiminum. Það segi ég alveg
satt, að ég gat ekki farið að trufla ykk-
ur, eins vel og þið skemmtuð ykkur
saman."
„Drottinn minn dýri," sagði hann.
„Þessi Fríða eða hvað hún nú heitir,
kom og fór að tala við mig áður en ég
var einu sinni búinn að heilsa nokkrum
manni. Hvað átti ég að gera. Ég gat ekki gefið
henni á hann, var það?“
„Það var nú eitthvað annað", sagði hún.
„Ekkert öðruvísi en það, að ég reyndi að tala
við þig, eins og þú líka sást,“ sagði hann. „Og
hvað gerðirðu þá? —- „Nei, komdu nú sæll" —
Og rétt í því kom þessi Fríða, eða hvað hún
nú heitir, aftur til min — og hvað gat ég gert?
Friða Páls! Mér finnst hún hryllileg. Á ég að
segja þér nokkuð? Mér finnst hún uppgerðarleg
og asnaleg. Það er nú mín skoðun á henni."
„Satt að segja," sagði hún, „hefur mér sjálfri
alltaf fundizt það. Og þó. Sumum finnst hún
falleg. Ég hef heyrt fólk segja það.“
„Samanborið við þig er hún blátt áfram ljót,"
sagði hann.
„Hún er með óttalega skrítið nef,“ sagði hún.
„Ég get bara vorkennt stúlku með svona nef."
„Hún er með hryllilegt nef,“ sagði hann. „Þú
ert með dásamlegt nef. Þú ert með alveg dá-
Samlegt nef.“
„Vitleysa," sagði hún. „Þú ert vitlaus."
„Og yndisleg augu,“ sagði hann, „og yndisleg-
an munn. Og yndislegar hendur. Héttu mér litlu,
sætu hendina. Sjáðu, sjáðu litlu hendina! Hver
er með fallegustu hendur í heimi? Hvaða stúlka
er fallegust í heiminum?"
„Ég veit það ekki,“ sagði hún. „Hvaða?"
„Hún veit það ekki!“ sagði hann. „Víst veiztu
það, víst."
„Svei mér þá.“ sagði hún. „Hvaða? Fríða
Páls ?“
„Fríða Páls!" sagði hann. „Það var þá! Áð
vera að verða reið út af Fríðu Páls! Og ég
andvaka i alla nótt og aðgerðarlaus í allan
dag, af því þú vildir ekki tala við mig! Stúlka
eins og þú að verða reið út af stúlku eins og
Fríðu Páls!“
„Þú ert genginn af göflunum," sagði hún. „Ég
var ekki reið! Hvernig i ósköpunum gaztu hald-
ið það? Þú ert brjálaður, svei mér þá. Æ,
spennan! Bíddu aðeins, ég ætla að taka úr mér
spennuna. Svona!"
11