Vikan - 11.12.1952, Page 13

liafa komið þangað þennan dag. Hann sagðist hafa tekið byssuna sína og
farið á veiðar. En sú fullyrðing hans féll um sjálfa sig, þegar lögreglan
kom með sannanirnar. Þeir höfðu fundið fingraför hans á hurðinni og
á öðru kokteilglasinu í stofunni. Hann viðurkenndi þá að hafa komið til
að hitta frú Barnaby, að þau hefðu stælt, en að lokum hafi honum tekizt
að róa hana. Hann sór, að hann hefði skilið byssuna sína eftir við dyrnar
og að frú Barnaby hefði verið á lifi og heil á húfi þegar hann fór þaðan,
16—17 mínútur yfir sex. Hann segist hafa farið beint heim, en það hefut'
komið i ljós, að hann kom ekki heim í búgarðinn sinn fyrr en klukkuna
vantaði 15 mínútur í sjö. Það er ekki nema hálftíma gangur þar á milli.
Hann segist líka hafa gleymt byssunni sinni. Það er ekki mjög sann-
færandi — og þó — “
„Og þó?“ endui'tók Quin.
„Já“, hélt Satterthwaite hægt áfram. „Hann getur hafa gleymt henni,
er það ekki ? Sækjandinn gerir auðvitað gys að því, en ég held, að hann
hafi haft rangt íyrir sér. Sjáið þér til, ég hefi þekkt svo marga unga
menn og rifrildi útaf ástarmálum hefur alltaf mikil áhrif á þá ■— einkum
dökkhærða, taugaóstyrka menn eins og Martin. Þó konur eigi í slikum
deilum, getur þeim liðið betur á eftir. Ég get séð Martin Wylde fyrir mér,
þegar hann skundaði utan við sig og örvilnaður í burtu og gleymdi byss-
unni, sem stóð við vegginn".
ANN þagði í nokkrar mínútur áður en hann hélt áfram.
„Það sem gerist næst liggur alveg ljóst fyrir. Nákvæmlega tutt-
ugu minútur yfir sex heyrðist skot. Allir þjónarnir, kokkurinn,
kjallaravörðurinn, stofustúlkan og þerna frúarinnar heyrðu það og hlupu
inn í hljómlistarsalinn. Hún lá samanhnipruð á stólbríkinni. Byssunni hafði
verið miðað svo nálægt hnakkanum á henni, að skotið gat ekki geigað. Það
sat í heilanum."
Hann þagnaði aftur og Quin spurði kæruleysislega: ,,Ég býst þá við,
að þjónarnir hafi borið vitni“.
Satterthwaite kinkaði kolli: „Já, kjaliaravörðurinn kom fyrstur að
henni, annars voru þau öll sammála“.
„Þá hafa þau^öll borið vitni. Engin undantekning?" spurði Quin.
„Jú, nú minnist ég þess,“ sagði Satterthwaite, ,,að stofustúlkan var
ekki við yfirheyrsluna. Hún var farin til Kanada, held ég.“
Nú varð þögn og einhver órói lá í loftinu. Satterthwaite fannst hann
allt í einu vera i varnarstöðu.
„Því skyidi hún ekki fara þangað?“ spurði hann afundinn.
„Já, því ekki það?“ endurtók Quin og ypti öxlum.
Af einhverjum ástæðum var Satterthwaite ekki ánægður með þetta.
Hann vildi forðast þessa spurningu.
,,Það gat ekki leikið mikill vafi á hver morðinginn var. 1 fyrstu urðu
þjónarnir alveg utan við sig og enginn var heima tíl að skipa þeim fyrir,
svo nokkrar mínútur liðu áður en þeim datt i hug að hringja til lögregl-
unnar, en þá var síminn í ólagi.“
„Jæja, var síminn ekki í lagi? sagði Quin.
„Nei, hann var ekki í lagi“, svaraði Satterthwaite og fannst skyndi-
jega, að hann hefði sagt eitthvað mikilvægt. „Auðvitað gat það verið
viljandi gert, en það virðist ekki hafa nokkra þýðingu. Hún dó undir eins“.
Quin svaraði ekki og Satterthwaite fannst skýringin ekki fullnægjandi.
„Grunur gat ekki fallið á neinn annan en Wylde", hélt hann áfram.
„Hann segist sjálfur hafa farið aðeins 2—3 minútum áður en skotið heyrð-
ist. Og hver annar gat hafa skotið úr byssunni ? George var að spila
bridge nokkrum húsum neðar við götuna. Hann fór þaðan klukkan hálf
sjö og þjónninn, sem ætlaði að segja honum tíðindin, mætti honum við
hliðið. Það er enginn vafi á því, að síðasta spilinu lauk klukkan hálf sjö.
Einkaritari Georges, Henry Thompson, var á fundi í London, þegar skot-
inu var hleypt af. Sylvía Dale er eina manneskjan, fyrir utan Wylde, sem
hafði nokkra ástæðu til að vilja frú Barnaby feiga, en það er harla ó-
sennilegt, að hún hafi framið glæpinn. Auk þess var hún að kveðja vinkonu
sína, sem fór með lestinni kl. 6.28. Þá eru þjónarnir einir eftir, en hvaða
ástæðu gat nokkur þeirra haft til' að fremja þennan glæp. Þeir komu
líka allir samstundis að líkinu. Nei, það hlýtur að hafa verið Martin Wylde.“
En hann var óánægður með þessa niðurstöðu. Þeir héldu áfram að borða.
Quin virtist ekki í skapi til að tala og Satterthwaite hafði lokið máli sínu.
Þögnin var þó ekki þvingandi, hún var þrungin gremju Satterthwaites,
sem fór sívaxandi. Allt í einu lagði hann svo skyndilega frá sér hnífapörin,
að það glumdi í diskinum.
„Og ungi maðurinn verður hengdur, þó hann sé saklaus", sagði hann
æstur, en Quin svaraði engu.
„Að vísu kemur mér ... “, byrjaði Satterthwaite og þagnaði svo. „Hvers
vegna skyldi stúlkan ekki fara til Kanada ?“ spurði hann að lokum.
Quin hristi höfuðið.
„Ég veit ekki einu sinni hvar i Kanada hún er“, sagði Satterthwaite
önugur.
„Getið þér komizt að því?“ spurði hinn.
„Já, ég býst við, að kjallaravörðurinn viti það og líklega Thompson,
einkaritarinn, líka“. Hann þagnaði aftur og þegar hann hélt áfram, var
röddin næstum biðjandi: „En hvað kemur mér þetta við?“
„Ungi maðurinn verður hengdur eftir rúmar þrjár vikur, er það ekki?“
„Jú, ef þannig er litið á það. Ég skil hvað þér eigið við. Líf eða dauði.
Vesalings stúlkan! Ég er ekki harðbrjósta — en hvaða gagn væri að því,
þó ég frétti hvar í Kanada stofustúlkan er? Ég yrði að fara þangað
sjálfur“.
Satterthwaite var allur í uppnámi: „Ég ætlaði að fara niður að Mið-
jarðarhafinu íj næstu viku“, hélt hann ákafur áfram. Hann leit á Quin eins
og hann vildi segja: „Lofið mér að sleppa!“
„Hafið þér komið til Kanada?“
„Nei, aldrei“.
„Það er ákaflega fallegt land“.
Satterthwaite horfði ráðvilltur á hann: „Yður finnst, að ég eigi að
fara, er það ekki?“
Quin hallaði sér aftur á bak í stólnum og kveikti sér í sígarettu. Svo
sagði hann og vóg orð sín: „Þér eruð ríkur, Satterthwaite. Að vísu ekki
milljónamæringur, en maður, sem getur gert það sem hann langar til, án
þess að hafa áhyggjur af peningamálum. Þér hafið verið áhorfandi að
sorgarleikjum. Hefur yður aldrei dottið i hug að gerast þátttakandi? Hefur
yður ekki dottið í hug að hafa áhrif á örlög annara — standa á miðju
sviðinu með líf og dauða annara i höndunum ?“
„Þér eigið við, að ég elti hana til Kanada“. Satterthwaite hallaði sér
ákafur fram á borðið.
Quin brosti: „Ég átti ekki hugmyndina að því, að þér færuð til Kanada.
Þér stunguð upp á því sjálfur“, sagði hann glaðlega.
„Þér sleppið ekki svona auðveldlega", sagði Satterthwaite hreinskilnis-
lega. „Það er eitthvað í framkomu yðar, sem ég skil ekki. Síðast þegar
ég hitti yður — “
,,Á Jónsmessunótt.“
„Var það á Jónsmessunótt?" spurði Satterthwaite og var nú alveg
kominn úr jafnvægi.
„Já, en eigum við ekki að sleppa þvi? Það skiptir í raun og veru engu
máli, eða er það?“
„Eins og þér óskið,“ svaraði Satterthwaite kurteisléga og gafst upp á
að leysa þessa ráðgátu. „Ég vil gjarnan hitta yður, þegar ég kem frá
Kanada,“ hélt hann áfram.
„Því miður hefi ég ekkert fast heimilisfang um þessar mundir,“ sagði
Quin afsakandi. „En ég kem oft hingað. Ef þér eruð vanir að koma hér
líka, getur ekki hjá því farið, að við hittumst.“
Þeir skildu með vinsemd.
Sattertliwaite var í mikilli geðshræringu. Hann flýtti sér til Cook og
spurðist fyrir um skipsferð til Kanada. Því næst hringdi hann til Deering
Hill. Rödd kjailaravarðarins svaraði.
„Ég heiti Satterthwaite. Ég hringi fyrir hönd------málaflutningsskrif-
stofu. Ég ætlaði að spyrjast fyrir um stúlku, sem hefur unnið hjá ykkur.“
„Er það Louisa — Louisa Bullard?“
„Einmitt,“ svaraði Satterthwaite harla ánægður yfir að hafa fengið
svo óvænta hjálp.
„Hún er því miður ekki hér á landi. Hún fór til Kanada fyrir sex mán-
uðum.“
„Getið þér gefið mér heimilisfang hennar?“
Það gat maðurinn því'miður ekki. Hún hafði farið til einhvers fjalla-
þorps, sem hét skozku nafni — eftir á að hyggja, það hét vist Banff. Ein
stúlknanna átti von á bréfi frá henni, en Louisa hafði hvorki skrifað né
látið vita um heimilisfang sitt.
Satterthwaite þakkaði honum fyrir og sleit samtalinu. Hann var ekki
aldeilis af baki dottinn, þrátt fyrir þetta. Æfintýraþráin hafði tekið hann
föstum tökum. Hann ætlaði að fara til Banff. Ef þessi Louisa Bullard væri
þar, tækist honum einhvern veginn að hafa upp á henni.
SÉR til mikillar undrunar skemmti hann sér vel á leiðinni. Það voru
mörg ár síðan hann hafði farið svona langa sjóferð. Hann var orð-
inn vanur hringferðinni: Miðjarðarhafsströndin, Le Tourget, Deau-
ville og Skotland. Sú tilfinning, að hann ætti við ósigrandi örðugleika að
stríða, gerði sitt til að auka ánægju hans. En hvað ferðafélögum hans
mundi finnast hann heimskur, ef þá grunaði, hvernig á ferðum hans stæði.
En þeir þekktu heldur ekki Quin.
1 Banff fann hann strax það, sem hann leitaði að. Louisa Bullard vann
á stærsta hótelinu þar. Tólf tímum eftir komu sína þangað, stóð Satterth-
waite augliti til auglitis við hana.
Hún var um 35 ára gömul, deyfðarleg, brúneyg kona, með brúnt hár.
Hann gerði sér strax í hugarlund að hún væri dálítið heimsk, en ákaflega
vönduð. Enda trúði hún því undir eins, að hann væri sendur til að fá
nánari upplýsingar um morðið i Deering Hill.
„Ég las í blöðunum, að Martin Wylde hefði verið fundinn sekur. Það
var sorglegt að heyra.“ Hún virtist ekki efast um sekt hans.
„Þar fór illa fyrir góðum dreng. Þó maður eigi ekki að tala illa um
látið fólk, þá verð ég að segja, að fxúin kom þessu öllu af stað. Hún lét
hann, aldrei i friði. Jæja, nú eru þau bæði búin að fá sína hegningu. Þegar
ég var lítil, hékk alltaf spjald fyrir ofan rúmið mitt með áletruninni: „Guð
lætur ekki að sér hæða,“ og það er sannarlega satt. Ég vissi alltaf, að
eitthvað mundi koma fyrir einmitt þennan dag, og ég átti kollgátuna."
„Hvernig stóð á því?“ spurði Tsatturthwaite.
„Ég var að skipta um föt í l.'erbeiginu mínu, þegar mér var litið út
um gluggann. Lestin var að fara 'ramhjá og hvítur reykurinn frá henni
tók á sig lögnn risastórrar handar. Þér megið trúa þvi, að hvít hönd bar
Framhald á bls. 36.