Vikan - 11.12.1952, Blaðsíða 14

Látlaus frásögn, látlaust mál, sannarlega engin gífuryrði. Og þó finnur lesandinn það glögglega,
að sjaldan hefur ung stúlka liðið meiri vítiskvalir.
EG STOÐ GRAFKYRR
M M AÐ var komið niðamyrkur,
f þegar bíllinn nam staðar,
og við hrösuðum hvað eftir
annað og hefðum dottið, ef hermenn-
irnir hefðu ekki stutt okkur. Þeir
leiddu okkur upp að húsinu og það
sást hvergi ljósglæta, en okkur sýnd-
ist þetta vera sjúkrahús. Svo opnuð-
ust dyr og við gengum inn um þær
og hermennirnir á eftir, en þegar við
snerum okkur við og ætluðum að
spyrja, hvar við værum, voru þeir
horfnir út um dyrnar aftur og þær
lokaðar og þar stóðu tveir miðaldra
menn og ung, ljóshærð stúlka. Stúlk-
an var naumast tvítug og hún var í
hvítum kjól, eins og hjúkrunarkona,
með háan, stífan kraga.
Mér fannst skrítið, að það skyldi
vera nærri því myrkur í anddyrinu
á þessu sjúkrahúsi, og hve allt var
hljótt og klukkan þó naumast orðin
átta. Þá benti stúlkan okkur að
koma með sér og sagði eitthvað á
frönsku, sem ég heyrði ekki; gekk
svo fyrir og við á eftir henni og á
eftir okkur karlmennirnir. En það
var ekki fyrr en við vorum búin að
ganga í gegnum tvennar dyr og
komin inn í langt og þröngt herbergi,
sem var baðað í ljósi, að ég áttaði
mig. Það voru hillur meðfram öðrum
vegnum endilöngum og í þeim núm-
eraðir pappakassar fullir af fatnaði.
Og við hinn vegginn voru skápar,
sumir opnir,'og í skápunum hillur og
í hillunum gráir fatastrangar og
snærisspotti utanum hvern stranga.
Karlmennirnir komu ekki inn í þetta
herbergi, heldur biðu við dyrnar. Það
þótti mér undarlegast, að þeir skyldu
ekki vera í einkennisfötum, því nú
vissi ég hverskyns var.
Stúlkan i hvíta kjólnum tók fram
tvo kassa og sagði okkur að láta
fötin okkar í kassana. Hún var
frönsk. Eg spurði, hvort ekki mætti
loka hurðinni, en hún sagði nei. Ég
sagði, að ég væri hjúkrunarkona og
eins Louise; þá benti hún þegjandi
á einkennisbúningana okkar og hristi
höfuðið.
Nei, sagði hún.
Rétt í þessu kom hár, toginleitur
maður inn i herbergið og sagði Louise
að koma með sér. Ég ætlaði að fara
líka, en stúlkan í hvíta kjólnum tók
i öxlina á mér og benti á annan
pakkakassann . . .
Þegar ég var komin út fötunum,
tók ég regnfrakkann minn og spurði,
hvort ég mætti hafa hann með mér.
Stúlkan sagði ,,Nei!“, sótti gult um-
slag, tók af mér hringinn og arm-
bandið, lét hvorutveggja í umslagið,
lokaði því og setti það í pappakass-
ann hjá fötunum. Tók svo í handlegg-
inn á mér og leiddi mig yfir að skápn-
um. Ég horfði til dyranna og sá, að
mennirnir sneru bökum í þær. Ég var
komin úr hverri spjör.
Stúlkan tók fatastranga ofan úr
hillu, leysti af honum bandið og rétti
mér hann. Ég var mjög lengi að
klæða mig. Ég kunni ekki að klæða
mig í þennan fatnað. Þó var þetta
mjög einfalt og það voru engin nær-
föt. En það voru síðar buxur og
stutt pils, og ég vissi ekki, hvort ég
átti að hafa pilsið utan yfir buxun-
um eða buxurnar utan yfir pilsinu.
Þegar stúlkan sá, að ég var ráðþrota,
hélt hún á pilsinu á meðan ég fór
í buxurnar. Þá voru eftir tvær flíkur,
sem ég gat ekki áttað mig á. Þær
voru eins og jakkar og þó ekki eins
og jakkar, því þær voru algerlega
sniðlausar, eins og pokar með erm-
um. Þegar stúlkan sá, að ég var
ráðþrota, tók hún aðra flíkina á
meðan ég fór í hina. Þær voru báðar
inn í herbergið og ávarpaði mig á
þýsku.
Ég sagði ljóshærðu stúlkunni, að
ég skildi ekki þýzku. Hún sagði:
„Majórinn segir, að þú eigir fyrst að
koma inn í starfsmannasalinn. Hann
þarf að láta þig gera eitthvað."
Hún tók í handlegginn á mér, og
majórinn gekk fyrstur, svo komum
við og svo miðaldra mennirnir tveir.
Þeir voru alltaf að skjótast fram
fyrir' majórinn og opna dyr með lykl-
um og læsa þeim á eftir okkur. Við
fórum upp tvo stiga og ég var alltaf
að misstíga mig i kokkaskónum og
þeir gerðu óskaplegan hávaða á stein-
gólfinu. Loks gengum við inn lang-
an gang, þar sem allar hurðir voru
upp á gátt og fjöldi karlmanna og
I MYRKRIIMU“
Frank Mazel skráði eftir Jeanette Collert
úr nákvæmlega sama efninu. En
þessi, sem ég fór í fyrst, var hnýtt
með böndum, hin var með hnöppum.
Þessi fatnaður var úr þykku dökk-
gráu baðmullarefni, líkast því sem
Englendingar kasta yfir reiðhestana
sína, þegar búið er að taka af þeim
og þeir eru sveittir. Þegar við vorum
með reiðhestana heima fyrir stríð,
átti ég svona áklæði. Mér fannst á-
kaflega skrítið að vera komin í föt
úr áklæðinu mínu og hugsaði um
þetta meðan stúlkan skrifaði nafnið
mitt á seðil, sem hún lét í pappakass-
ann.
Hún minntist ekkert á skó og ég
leit niður fyrir mig og hugsaði, hvort
ég ætti að vera berfætt. Ég vissi
ekki, hvort mér fannst skammar-
legra að vera klædd eins og hestur
eða vera berfætt. Þá seildist ljóshærða
stúlkan upp í aðra hillu og kom með
gamla skó, langtum of stóra og eins
og skíðaskó i laginu. En þegar ég fór
í þá, þá voru þeir með trébotnum.
Seinna komst ég að því, að þetta voru
skór alla leið síðan úr fyrri heims-
styrjöld, sem höfðu legið í birgða-
skemmum franska hersins í yfir tutt-
ugu ár. Kokkar og aðrir hermenn bak
við víglínuna notuðu þá þar sem
leðjan var mest; svo notuðu Þjóð-
verjar þá á fólk eins og mig.
Þegar ég var komin í skóna,
sneru mennimir við dyrnar sér við
og komu inn. Annar þeirra spurði
stúlkuna, hvað ég héti, og ég man
ég furðaði mig á því, að hann skildi
ekki spyrja mig. Ég man líka, að
ég hugsaði næst: Það er af því að
nú ertu hestur.
Maðurinn, sem spurði hvað ég héti,
sagði: „Komdu, Collette." Ég ætlaði
að fara að segja, að ég héti ekki
Collette, en í því kom hái, togin-
leiti maðurinn, sem sótt hafði Louise,
nokkrar konur í hvítum kjólum eins
og ljóshærðu stúlkunnar stóðu i
dyragáttunum eða inni i herbergj-
unum, hlægjandi og masandi.
Innst í ganginum var stór vængja-
hurð og þar námum við staðar og
ljóshærða stúlkan hélt í handlegg-
inn á mér, eins og hún væri hrædd
um, að ég mundi annars fara.
Majórinn kallaði á ungan hermann
og gaf honum skipun, og ungi her-
maðurinn gekk á milli herbergjanna
og hrópaði eitthvað inn í þau og þá
fór fólkið að tinast út og inn í sal-
inn með vængjahurðinni. Ég sá inn
um dyrnar, að það var allskonar
skraut á veggjunum og svo tvö löng
borð hlaðin matvælum og drykkjar-
föngum. Fólkið var lengi að komast
inn í salinn og í sætin við borðin,
en loks var enginn eftir frammi í
ganginum nema ég og ljóshærða
stúlkan.
Þá kallaði majórinn eitthvað til
hennar á þýzku og stóð upp um Ieið
og sló með hníf í glasið sitt og sagði
fáein orð. Þegar hann var búinn,
klöppuðu allir og litu til dyranna.
Þá herti ljóshærða stúlkan takið á
handleggnum á mér og leiddi mig inn,
milli borðanna og þangað sem.majór-
inn stóð. Hann hélt á stórri skál, sem
var full af samanbrotnum pappírs-
seðlum.
Ljóshærða stúlkan hvíslaði í eyr-
að á mér: „Þú átt að draga“.
Majórinn sagði á ágætri frönsku;
„Talarðu frönsku?"
Ljóshærða stúlkan sagði: „Hún er
frönsk."
Hann sagði: „Dragðu einn miða
úr skálinni."
Ég tók miða úr skálinni og rétti
honum hann. Hann braut miðann í
simdur og las upp númer og ung
stúlka, sem ekki var hvítklædd eins
14