Vikan - 11.12.1952, Blaðsíða 16
Föt
Skyrtur
Til jólanna
Föt
Mikið urval af jpbhh
fallegum JÓLAGJÖFUM
KARLMANNA:
Skyrtur
Bindi
Kjola
Ncerföt
Sokka
KVEN:
KISTAN
eftir M. H. BBADLEY
ISTAN var silfurbúin
og skreytt íburðar-
miklum útskurði, og
hún var svo stór, að
maður gat auðveld-
lega falið sig í henni. Hún var ara-
bisk, þessi kista, og sagan sagði, að
hún hefði einmitt verið smíðuð með
það fyrir augum, að maður gæti dul-
izt í henni. Það fylgdi henni sú sögn,
að hún hefði verið 1 eigu uppáhalds-
konu arabisks fursta — og að konan
hefði verið furstanum sínum ótrú.
Elskhugi hennar notaði kistuna, þeg-
ar mikið lá við. Dag nokkurn, hermdi
munnmælasagan, komst furstinn að
sviksemi konu sinnar og reyndi að
koma elskendunum að óvörum. En
ungi elskhuginn komst ofan í kist-
una og ástmey hans læsti henni og
faldi lykilinn. Hún sór og sárt við
lagði, að hún hefði týnt lyklinum og
að kistan væri tóm, og sagðist aldrei
mundu fyrirgefa manni sínum, ef
hann tryði henni ekki. Furstinn
kvaðst ekki vilja rengja hana, en
þó vildi hann losna við þessa kistu.
Svo lét hann þjóna sína bera hana
út úr höllinni og fleygja henni í dýk-
ið. Nokkrum dögum síðar flaut hún
upp og fiskimaður dró hana á land,
opnaði hana og fann líkið.
Svona var sagan og svona sagði
arabiski kaupmaðurinn hana.
„Hvílík saga!“ sagði Lili. „Þessa
kistu verð ég að eignast. Hún færi
líka svo vel í garðhúsinu mínu.“
Lili var grannvaxin og falleg. Hún
var svarthærð og græneygð. Við aðra
hlið hennar stóð maðurinn hennar,
þrekvaxinn, vingjarnlegur maður,
örlítið hæruskotinn, eins og hæfði
aldri hans. Við hina hlið hennar st.óð
ungur og glæsilegur liðsforingi.
Hann sagði brosleitur: „Maður er
alltaf að heyra svona sögur. Þær
eru í öllum bókum.“
„En sumar hljóta að vera sannar,"
sagði eiginmaðurinn. „Ég er ákaf-
lega trúgjarn, og svona sögum vil
ég einmitt trúa. Auk þess er kistan
stórfalleg."
„Finnst þér ekki!“ sagði konan
hans. „Þú ætlar þá að gefa mér
hana? Hún færi svo vel í garðhús-
inu.“
„Og þó!" sagði eiginmaðurinn. „Æ,
ég veit ekki.“ Hann leit með upp-
gerðarsvip á kistuna og gretti sig.
„Það getur engin gæfa fylgt þessari
kistu. Við skulum ekki hleypa henni
inn í litlu paradísina okkar."
Lili tyllti sér á tær, brosti bliðlega
til hans. „Ég vil fá þessa kistu," sagði
hún ákveðin. „Þetta er arabisk kista
og hún er eins og smíðuð fyrir garð-
húsið mitt."
De Brindeville yppti öxlum. „Ég
missi allan mátt, þegar hún lætur
svona! En dýrt er drottins orðið."
„Dýr? Er hún dýr segirðu?"
„Þama heyrirðu Raoul — þarna
er henni rétt lýst. Maður gæti hald-
ið, að ég væri milljónamæringur."
De Brindeville lézt vera reiður. „En
kistuna verður hún að fá. Svona er
að vera viti sínu fjær af ást. Það
er ekkert til i veröldinni, sem ég vildi
ekki gera, til þess að halda henni.
En þú átt auðvitað erfitt með að
skilja svona hugsunarhátt."
Rödd unga mannsins var nær því
þóttaleg: „Þeir ógiftu hafa lika svo-
lítið hugmyndaflug."
Eiginmaðurinn horfði beint í augu
hans talsverða stund, brosti svo þessu
góðláta, rólynda brosi sinu.
„Auðvitað," sagði hann.
Lili tók á móti kistunni daginn
eftir. Hún var viðstödd, þegar henni
var komið fyrir í sumarhúsinu í garð-
inum. Hún lék við hvern sinn fingur.
Þetta var töfrandi, yndislegur garð-
ur. Hann var umgirtur háum stein-
vegg á þrjá vegu, en fjórða hl'iðin
sneri út að sjónum, náði allt fram
á klettabrúnina, sem reis þarna þver-
hnípt beint upp úr sjónum. Það þurfti
fiman mann og áræðinn til þess að
klífa þennan klett og komast inn í
garðinn til Lili. Raoul Barcourt liðs-
foringi gerði það nærri daglega.
Hann elskaði Lili út af lífinu. En
hættan, sem hann lagði sig í til að
komast til hennar, var lítilfjörleg,
samanborið við áhættuna, sem sam-
vist þeirra í garðinum hafði í för með
sér. Það var að vísu ósköp kyrrlátt
og dásamlegt í litla garðhúsinu. En
þau vissu bæði, að þau yrði sífellt
að vera vel á verði, að ekki yrði
komið þeim að óvörum. Það voru
tvær leiðir inn í garðinn, önnur beint
úr íbúðarhúsinu, hin um dyr I stein-
veggnum. Herbergisþerna Lili, trygg-
lynd og saklaus sveitastúlka, hafði
auga með húsinu og hurðinni í múrn-
um, meðan á stefnumótum elskend-
anna stóð. Og þegar þau voru sam-
an, Lili og elskhugi hennar, þá má
segja, að garðurinn hafi verið sann-
kölluð paradís, að minnsta kosti í
þeirra augum.
Dag nokkurn skeði það þó, sem
þau höfðu alltaf búizt við. De Brinde-
ville hafði brugðið sér á sjóinn í
skemmtisnekkjunni sinni og elskend-
urnir bjuggust við að geta átt sam-
an heilan dag. Þá kom herbergis-
þernan hlaupandi, og Lili vissi strax,
hvað var á seiði.
Hún benti á kistuna arabisku.
„Fljótur, Raoul!" hvíslaði hún.
„Feldu þig í henni!"
Hann hataði þetta pukkur, þennan
feluleik, hefði helzt kosið að bíða
mannsins hennar þama í garðinum
og heimta að hann gæfi Lili lausa.
En hann sá hræðsluna í augum henn-
16