Vikan - 11.12.1952, Side 17
„Hvað viltu að ég segi?“ sagði hún.
„Ég vil að þú segist elska mig,“ sagði
hann. „Þú elskir mig og engan annan. “
ar og gegndi orðalaust. Hann hefði
falið sig í helvíti hennar vegna.
Lili var ekki fyrr búin að læsa
kistunni og fela á sér lykilinn, en
hún hljóp út úr garðhúsinu og flýtti
sér uppeftir í áttina að íbúðarhús-
inu. Hún bjóst við að finna manninn
sinn þar, en þegar hún sá hann hvergi,
sneri hún aftur niður að garðhús-
inu og inn í það. Þar virtist enginn
vera nema hinn ósýnilegi Raoul, og
hún stóð þarna ráðvillt og barnaleg,
þegar hún heyrði fótatak fyrir utan.
Þá settist hún I flýti í hægindastól,
greip bók og byrjaði að blaða í henni
með kæruleysissvip.
Það var ekkert hægt að lesa úr
andliti De Brindeville, þegar hann
kom í dymar.
Lili sagði: „Marie sagði mér að
þú værir kominn heim. Ég fór upp
í hús og svo hingað niður eftir aft-
ur.“
Hann kyssti hana á hendina. ,,Það
var fallega gert af þér, vina mín.
Ég geltk hérna einn hring með veggn-
um.“
„En hversvegna ertu kominn aft-
ur?" spurði hún, því hún vissi, að
svo hlyti hún að spyrja, ef allt væri
með felldu. ,,Þú sagðist ætla langt
út.“
„Já, ég ætlaði langt út, ástin mín.
En svo sá ég, að þetta var vitleysa
af mér — úr því að þú varst ekki
með.“
„En þú hefur svo gaman að þessu."
„Satt er það. En hvaða máli skipt-
ir það, þótt ég sjái af þessari ánægju,
meðan ég á það, sem er min stærsta
ánægja og mín lífshamingja — þig-“
Hún brosti, en ekki of blíðlega, því
hún var ekki blíðlynd að eðlisfari.
Hann spurði: „Ertu fegin að sjá
mig aftur?"
„Auðvitað!" Bros hennar stækkaði.
Hún hafði ekki heldur lagt það í
vana sinn að vera stirð og köld; hún
var alltaf geðgóð og hlýðin.
„Það er svo með mig,“ sagði hann,
„að ég get ekki án þín verið. Og ég
ætla mér aldrei að vera án þín.“
„Auðvitað ekki."
„Elskarðu mig áreiðanlega."
„Láttu ekki svona. Vist elska ég
þig."
„Þú ert ekki einmana? Þú gleymir
mér ekki, þegar ég er fjarverandi?"
Hún svaraði, kannski dálítið þurr-
lega: „Hvernig get ég gleymt þér?"
Og svo: „En mikið ertu skáldlegur
í dag.“
„Eg verð alltaf skáldlegur, þegar
ég er nálægt þér,“ svaraði hann hljóð-
látlega. „Ég er byrjaður að eldast
og aldrinum fylgja allskonar hugar-
órar. Ég er farinn að ímynda mér
allskonar hluti."
„Ekkert slæmt mér viðkomandi,
vona ég,“ sagði hún.
Hann dæsti. „Allskonar hugarórar
—■ um þig — um allt og alla. Stund-
um þarfnast maður stuðnings og
hjálpar, stundum nægja örfá orð til
þess að eyða þessari diungalegu þoku,
þessum efasemdum. Má ég heyra
þessi orð, Lili?"
„Hvaða orð? Hvað viltu að ég
segi?"
„Ég vil að þú segir, að þú elskir
mig. Að þú elskir mig og engan ann-
an. Að þú getir aldrei táldregið mig."
Hún hnykkti til höfðinu, horfði
framan í hann, skærum augum. „Ég
elska þig, Rudolp. Ég elska þig og
engan annan. Ég gæti aldrei dregið
þig á tálar."
Svo hló hún. „Skelfileg vitleysa
er þetta! Eins og nokkuð þessu líkt
gæti nokkurntima komið fyrir. Ég
vil ekki heyra svona vitleysu."
„Og því siður ég. Sleppum þessu."
Hann brosti. „Ég hugsa þetta sé kist-
unni að kenna," sagði hann svo, og
hjartað kipptist til í brjósti hennar.
„Gömlu, arabisku óheillakistunni,"
hélt hann áfram, „kistunni, sem þessi
leiðinlega saga er bundin við. Kist-
unni, sem líkið á að hafa fundizt
í og þú endilega vildir eignast. Hvað
geymirðu annars í henni, ástin mín?“
Það var engu líkara en stálbönd
hefðu lagzt að bjóstinu á henni, stál-
bönd, sem herptust saman, unz hún
náði varla andanum. Það var með
herkjubrögðum, að hún gat svarað:
„Bækur."
„Leyf mér að sjá I hana."
Henni tókst að brosa, stirðu, dauðu
brosi. „Það er með mig eins og kon-
una i sögunni: Ég er búin að týna
lyklinum."
Hann gaut augunum til kistunnar.
„Það er enginn hægðarleikur að
brjóta hana upp.“
„Það vantaði nú bara! Það mundi
eyðileggja hana. Lykillinn á eftir að
koma í leitirnar."
Hann horfði aftur á kistuna, lengi.
Svo leit hann upp og augun í honum
voru svört og sindrandi. „Ég hata
þessa kistu," sagði hann þunglega.
„Við skulum losa okkur við hana."
„Ég skal koma henni eitthvað
burtu — strax á morgun."
„I dag. Hún vekur hjá mér ugg.
Ég veit ég fæ allskonar heimskuleg-
ar hugmyndir. En við skulum láta
þetta eftir mér.“
„Auðvitað'," sagði hún glaðlega.
„En aumingja kist.an getur vissulega
beðið. Komdu hingað. Við skulum fá
okkur eitthvað að drekka, og svo
getum við farið út að ganga."
„Ég er ekki i þannig skapi. Ég
er eitthvað þungur og leiður. Ég
held það sé kistan. Við skulum láta
fjarlægja hana."
„En hvar mundirðu láta hana?
Hún getur verið þama til morguns.
Hættu að hugsa um hana."
„En ég get það ekki, hjartans Lili
mín." Rödd hans var breytt. „Hún
ásækir mig. Við skulum ljúka þessu
af.“
„Hvað viltu þá gera við hana?"
spurði hún i öngum sínum.
„Ég vil fá að kasta henni fram
af klettinum. Beint í sjóinn. Burtu
fyrir fullt og allt! Asnalegt, auð-
vitað. En hvaða máli skiptir það?"
Nú örlaði á hlátri í rödd hans. En
hann tók ekki augun af andliti henn-
ar eina sekúndu.
„Já, hvaða máli skiptir það þá?“
sagði hún og hló lágt. Hún gerði
sér ljóst, að öll veröldin hennar var
að hrynja í rúst, að hún yrði að
reyna að hafa fullt vald á sjálfri sér.
Hún varð að velja — ef hún gat
þá fengið að velja, úr því sem komið
var.
„Þú fellst þá á þetta." Nú var
rödd hans næstum hás af spenningi.
„Það er víst ekki annað að gera,
ef þú vilt þetta endilega. Ég hafði
gaman af kistunni — það er alltaf
leiðinlegt að eyðileggja fagra hluti —
en ef þú verður að kasta kistum fram
af klettum . .. . “
Hún hló aftur, og nú var hlátur-
inn ekki eins þvingaður. „Hvernig
ætlarðu að bera þig að?"
„Orson," kallaði hann. Bílstjórinn,
sem sýnilega hafði beðið i kallfæri,
kom hlaupandi. „Sæktu garðyrkju-
manninn, Orson, og komdu með hann
hingað."
Þau þögðu á meðan þau biðu. „Mér
leiðist þessi kista," sagði De Brinde-
ville. „Takið hana á milli ykkar og
fleygið henni fram af klettinum."
„1 sjóinn?" spurði garðyrkjumað-
urinn.
„Auðvitað, maður. Hvar annars-
staðar ætti hún að lenda?"
„Hún er þung," stundi garðyrkju-
maðurinn, þegar þeir lyftu henni.
„Hún er full af bókum," sagði De
Brindeville.
Garðyrkjumaðurinn og bílstjórinn
báru kistuna fram á klettabrúnina
og biðu þar, másandi, eins og þeir
vissu ekki almennilega, hvort þetta
væri eintómt glens. De Brindeville
var seztur andspænis konurmi sinni,
góðlátlegt vantrúnaðarbros á vörum
hans, en augun íhugul og á verði.
Hún sat eins og líkneskja, óbifanleg
og horfði í gaupnir sér. Svo skildist
henni, að nú yrði hún að líta upp
og fram á klettabrúnina, eins og af
forvitni. Hún sagði í góðlátlegum
ávítunarróm: „Kjáninn þinn!“
„Eftir hverju eruð þið að biða?"
kallaði maðurinn hennar til mann-
anna.
Þeir lyftu kistunni, kipptu henni
með snöggu, samstilltu átaki fram
af brúninni. Horfðu svo niður í sjó-
inn á eftir henni og þurrkuðu sér um
lófana á buxnaskálmunum. Kistan
hafði verið þung.
„Annað var það ekki," sagði De
Brindeville, og mennirnir fóru. Hann
hallaði sér aftur á bak í stólnum og
horfði aftur á konuna.
„Slæmur draumur, Lili min."
„Ég vona þér líði betur," sagði
hún.
„Konur eru alveg einstakar," sagði
hann lágt. „Maður hefði getað búizt
við pínulitlu veini, — þér virtist
þykja svo vænt um hana. En þegar
það er eindregin ósk mannsins þíns
— ekki eitt orð! Ég vissi, að þú
mundir taka þessu svona. Já, ég
veðjaði meira að segja — veðjaði
um það, að þú mundir ekki neita
mér um þetta. Liðsforinginn tapaði
.... Trúirðu mér núna, Raoul?"
Hann brýndi röddina.
Þá steig fram úr felustað sínum
bak við garðhúsið, imgur, teinréttur
liðsforingi — Raoul Barcourt. Hann
gekk eins og í leiðslu til þeirra og
staðnæmdist beint frammi fyrir þeim.
Lili kæfði hljóðið í kverkum sér.
Hún þrástarði á andlitið, sem var
eins og skorið í tré.
„Eg rakst á liðsforingjann, þegar
ég kom inn í garðinn; hann hlýtur
að hafa komið inn um veggdyrnar
um leið og ég kom út úr húsinu,"
sagði eiginmaðurinn kurteislega. Lili
vissi, að hann laug, því að kistan
hafði verð læst og hún var með lyk-
ilinn. Hann hlaut að hafa látið smíða
annan lykil handa sjálfum sér. Og nú
hélt hann áfram: „Og svo fórum við
að tala um kistuna og hve vænt þér
þætti um hana, og ég hélt því fram,
að samt mundirðu láta það eftir mér
að eyðileggja hana. Liðsforinginn
trúði því á hinn bóginn ekki, að til
væri svona óeigingjörn eiginkona. ..
.. Ég vona, að þú sért núna á ann-
arri skoðun, Raoul."
Ungi maðurinn hneigði sig stirð-
lega og hermannlega. „Vissulega ....
Mætti ég svo leyfa mér að kveðja,
svo að ég verði ekki til þess að trufla
þá gleði, sem endurfundirnir hljóta
að veita ykkur hjónum."
„Vel mælt," sagði De Brindeville.
Lili horfði á eftir unga manninum.
Grænu augun hennar voru eins og
skýjaðir safírar. Eitt andartak mátti
engu muna, að hún missti stjórn á
sjálfri sér, svo sár var verkurinn.
Hún var hugrökk. Hún hafði talið
sjálfri sér trú um, að hún gæti af-
borið missirinn, gæti lifað í heimi
þar sem enginn Raoul væri til. En
hvernig gat hún lifað í heimi þar sem
Raoul var og hét, en var ekki henni
ætlaður ?
Dræpi engan núna
Svona jólaauglýsing frá
verzluninni Nýhöfn var í
Morgunblaðinu fyrir 25
árum:
FLUGELDAR
Mesta úrval í borginni.
Sérstök kjör ef keypt er
fyrir allt að 5 kr. í einu.
17