Vikan - 11.12.1952, Blaðsíða 18

Hún hvarf eins og dögg fyrir sólu
E F T I R
Ethel Lina White
EG er alveg- eins og pabbi. Hann er læknir og
i hvert skipti sem einhver sjúkling-a hans
deyr, kryfur hann likið, til að fá að vita dauða-
orsökina . . . Mig langar lika til að vita nákvæm-
lega hvernig Evelyn Cross komst út úr Pomer-
aníahúsinu án þess að nokkur veitti því athygli
og hvað kom fyrir hana eftir það. Ég hefi and-
styggð á óloknum málum."
Viola svaraði ekki, svo hann skipti um um-
ræðuefni.
„Hve margir leynilögreglumenn gæta Beatrice
Stirling ?“
„Tveir," svaraði Viola. „Annar á alltaf fri.“
„Svo þú ert ein eftir til að gæta hennar, ef
annar þeirra er gabbaður. Er líklegt að stúlk-
an stingi þig af?“
„Nei, henni eru fáar reglur settar og hún held-
ur þær.“
„Það er sama. Þú verður að gæta þín.“
Hann reyndi að kenna svefnleysinu um þann
óhug, sem nú greip hann. Dóttir hins margfalda
miljónamærings var svo freistandi beita, að hann
gat ekki annað en óttast endurtekningu á þess-
um nýafstaðna glæp.
Þegar hann hugsaði um vesalings Nell sálugu
Gaynor og myrtu ljóshærðu stúlkuna, gat hann
ekki annað en látið sér detta í hug að óhamingj-
an elti Rafael Cross og breiddist út í kringum
hann. Hann endurtók aðvörun sína:
„Gættu þín nú vel."
14. KAFLI.
Ljósmyndir. *
MORGUNINN eftir reikaði Rafael Cross inn
í hótel Stirlingf jölskyldunnar. Hann var
stefnulaus og óákveðinn eins og flækingshundur,
en hann neitaði að tala um morðið.
„Það er búið að vera,“ sagði hann. „Ekkert
getur fært mér hana aftur. Eigum við að spila?"
Þó konurnar dáðust allar að honum, hafði
miljónamæringurinn andúð á þessu kæruleysi og
hann neitaði að spila. Sagðist heldur vilja fara
eitthvað með dóttur sinni. Og þegar hann lagði
enn meiri áherzlu á orð sin með því að horfa
hugfanginn á Beatrice, sagði Cross biturlega.
„Þú hefur rétt fyrir þér, Stirling. Njóttu fe-í
lagsskaparins við hana meðan þú hefur hana.
Ég lofaði Evelyn alltaf að vera frjálsri, það
virðist ekki hafa verið rétt . . . Ég fer aldrei í
dýragarðinn, því ég þoli ekki að horfa á hlekkj-
uð dýr.“
„Hvaða dýri ætli ég líkist?" sagði Beatrice.
Þögnin, sem fylgdi á eftir þessum óheppilegu
orðaskiptum, var svo óþægileg að Viola reyndi
að gera gaman úr því.
„Heyrðu elskan," sagði hún. „Þú ert apakött-
ur, eins og ég — við verðum að fara í apabúrin
til að finna okkur mann.“
Biturleikinn hvarf úr augnaráði Beatricear og
hún sagði: „Það er alveg rétt hjá þér, Greeny.
Þegar ég sá apa í fyrsta sinn, kallaði ég pabbi.“
Svq beygði hún sig niður að Rafael Cross, kyssti
hann á ennið og sagði afsakandi: „Við erum ekki
búin að gleyma henni, þrátt fyrir allt.“
Stirling spurði hvað hefði verið gert til að
hafa uppi á morðingjanum og Cross svaraði.
„Þeir hafa auglýst í blöðum og útvarpi eftir
fólki, sem kynni að hafa orðið hennar vart og
fjöldi manns hefur auðvitað séð hana á sama
tíma á ólíkustu stöðum og með alls konar mönn-
um.“
„Og hvað um náungann, sem hún var með?“
„Hún var myrt eftir að hún skildi við hann,“
svaraði Cross. „Hann væri meira en lítið heimsk-
ur, ef hann gæfi sig fram.“
Varir miljónamæringsins urðu að mjóu striki.
„Ég skil þig ekki, Cross,“ sagði hann kulda-
lega. „Maður skyldi ætla að þú hefðir engan
áhuga á að hefna dóttur þinnar."
Augu Rafaels skutu alt í einu gneistum af
æsingi og hann líktist aftur þrumuguðinum.
„Þú hefur rétt fyrir þér,“ hrópaði hann. „Ég
kæri mig ekkert um það. Evelyn er dáin og ég
verð að gleyma henni. Ég get barið höfðinu við
steininn eða haldið áfram að spila bridge og
vinna. Og ég ætla að reyna hvorutveggja áður
en yfir likur."
„Ég skil það ekki,“ svaraði miljónamæringur-
inn þrjóskulega. „Ef það væri dóttir mín, mundi
ég elta morðingjann alla mína æfi og þangað til
ég ætti ekki krónu til og þegar ég næði honum,
mundi ég rífa hann í sundur, lim fyrir lim.“
1 þetta skipti kyssti Beatrice föður sinn um
leið og hún sagði: „Heyrðu elskan, þú getur ekki
ætlast til að fólk sé þér sammála, þegar þig
langar til að rífa fólk í sundur. Og til að hegna
þér, ætla ég að hringja til Austins og spyrja
hann hvort hann vilji fá þig fyrir tengdaföður.
Komdu Greeny."
Stúlkurnar leiddust i burtu.
„Þakka þér fyrir að finna þessa stúiku fyrir
okkur, Rafael. Beatrice leiðist aldrei með henni,"
sagði Stirling. „En það var gott að þær fóru,
því mig langar til að tala hreinskilnislega við
þig.“
Hann leit á konu sína, en hún hristi höfuðið
til merkis um að hún ætlaði að sitja kyrr.
„Blöðin gefa í skyn,“ hélt Stirling áfram, „að
dóttir þín hafi verið myrt vegna ómerkilegs ást-
ar æfintýris. Það gefur ekki góða mynd af henni.
Ég veit ekki hvað kom fyrir og mér kemur það
ekki við.“
„Ég ætla þá líka að vera hreinskilinn", sagði
Cross og átti auðsjáanlega erfitt með að finna
orðin. „Þetta er ekki i fyrsta skiptið sem hún
hefur farið eitthvað með ungum mönnum, án
þess að ég hafi vitað neitt frekar um það. Ég
hefi neyðzt til að líta
frjálsmannlega á það —■
og það vona ég að þú
gerir líka.“
„En þetta stendur í
blöðunum," mótmælti
Stirling. „Ég hefði logið
hverju sem var til að
vernda heiður dóttur
minnar. Hvers vegna
sagðirðu lögreglunni ekki
frá námunni?"
„Segja þeim frá einka-
málum minum?" sagði
Cross hæðnislega. „Síst
af öllu mundi ég segja
þeim neitt markvert."
„Þú virðist fullur af
hleypidómum."
„Vegna þess að Evelyn
væri á lífi, ef ég hefði
ekki Ieitað aðstoðar lög-
reglunnar."
Miljónamæringurinn
og kona hans litu hvort
á annað, eins og þau
hefðu búizt við þessari
ásökun. Frúin titraði og
og hvarf lengra ofan í
hægindastólinn og drætt-
irnir í andliti miljónamæringsins urðu dýpri. 1
þetta sinn voru ríkustu gestir hótelsins aumkun-
arverðir — og ágætt dæmi um að auðurinn er
ekki allra meina bót.
„Ég er ekki að ásaka ýkkur," hélt Cross áfram.
„Þið gáfuð mér ráð, en ég þurfti ekki að þyggja
það. Ég er frjáls maður og ég leitaði til lögregl-
unnar af sjálfsdáðum.' Það er ekki nokkur vafi á
því að hafðar voru gætur á mér — þeir vissu
hvernig ég brást við.“
„Hvers vegna heldurðu að þetta hafi komið fyr-
ir?“ spurði frú Stirling angistarfull. „Gríptu ekki
fram í fyrjr honum, Will."
„Ég held ég fari nærri um það,“ svaraði Cross.
„Af fjármálaástæðum vildu nokkrir menn hefna
sin á mér. Þeir ætluðu að nema Evelyn brott og
hafa út úr mér peninga. En þegar á hólminn var
komið, sáu þeir að morð var auðveldara í fram-
kvæmd en rán.“
Augun í frú Stirling stækkuðu og hún hlustaði
með opinn munninn.
„Ég er búinn að þrauthugsa þetta," hélt Cross
áfram. „Ef á að ræna stúlku, verður hún að vera
á einhverjum ákveðnum stað á ákveðnum tíma.
Það má engu muna um tímann og agnið . . .en
slíkt er varla framkvæmanlegt. Það er að vísu
hægt að ræna stúlku undir sérstökum kringum-
stæðum, t. d. á gangi uppi í sveit. En í okkar
umhverfi, þar sem hún er alltaf umkringd fólki,
er slíkt óframkvæmanlegt. Það er ekki hægt að
vefja fullorðinni stúlku inn í pappír og stinga
henni undir hendina, án þess að einhver sjái það.“
Frúin var svo fegin þessu svari, að hún gleymdi
sínu eigin banni og greip fram í:
„Ég skil hvað þú átt við,“ sagði hún. „Það er
alveg rétt að umhverfið sé bezta vörnin. Beatrice
er aldrei ein og Evelyn þín var ákaflega vinsæl.
Það var henni til varnar.“
„Já, ég hélt að henni væri óhætt meðan hún
hefði hóp af aðdáendum i kringum sig. Stúlkurán
er ákaflega áhættusamt. Þó faðirinn borgi lausn-
argjaldið, getur hann ekki verið viss um að fá
stúlkuna aftur. Á hinn bóginn getur ræninginn
ekki treyst því að faðirinn greiði upphæðina, þó
honum takist að ná stúlkunni . . . Og auðvitað
18