Vikan - 11.12.1952, Blaðsíða 19

VEIZTU
?
í.
2.
Sarah Bernhard var einhver frægasta leik-
kona, sem uppi hefur verið. Hvaða viður-
nefni hafði hún ?
Risalíkneskið á Rodos var reist um 300
f. Kr. Það var úr bronsi og var byggt á
12 árum. Hvað stóð það lengi og hvað
varð af því?
14.
3. Hver er sú státlega
stjarna
sem salsæti heldur,
nóglega vafin,
nýrna reyfi,
Þegar það þrýtur,
þá er hún liðin.
4. Hvað þýðir desember og
úr hvaða máli er það
komið ?
5. Hver skrifaði þetta og
hvenær ?
„Hefði ég efni á að gefa
öllum íslendingum tann-
bursta, mundi ég gera
þjóðinni meira gagn en
þótt ég skrifaði handa henni ódauðleg
ljóð. En nú hef ég ekki efni á að kaupa
hundrað þúsund tannbursta og bið menn
að afsaka það. Ég verð að láta mér nægja
að skrifa bók.“
Hver lék Bernadettu i ■ kvikmyndinni
„Óður Bernadettu“?
Hver var fyrsta konan, sem kjörin var
til löggjafarþings Islendinga og hvenær?
Hvenær var Jólaæfintýri Dickens fyrst
gefið út?
Hvenær kom fyrsta bifreiðin til Islands?
Hvað þýðir Messías?
Hvaða tvö íslenzk skáld hafa verið talin
standa nálægt þvi að fá Nobelsverðlaun ?
Hvað er elzta konungsríki í Evrópu?
Hvað tekur Kgl. leikhúsið í Kaupmanna-
höfn marga?
Hvaða borg á Spáni er kölluð „perla
Andalúsíu" ?
Sjá svör á bls. 44.
er öll von úti fyrir hann, ef faðirinn leitar til
lögreglunnar."
„Það var einmitt þessvegna, sem ég ráðlagði
þér að hringja til lögreglunnar strax,“ sagði
Stirling, feginn að geta afsakað sig.
Cross leit kuldalega á hann og hélt áfram.
„Brátt komust þorpararnir að raun um, hve
erfitt þeim mupdi reynast að ná Evelyn. Þeir
hafa auðvitað haft gætur á okkur. Þeir hljóta
þvi að hafa séo Evelyn, þegar'hún hitti vin sinn
fyrir utan Pomeraniahúsið og vitað hvert þau
fóru. Samt gátu þeir ekki náð henni, þvi hann
var altaf með henni. Þá misstu þeir þolinmæðina
og sendu bréfið, til að komast að því hvernig ég
tæki því . . . Þegar ég fór til lögreglunnar, vissu
þeir að ég mundi ekki taka málið neinum vettl-
ingatökum." Rödd hans titraði, þegar hann tók
aftur til máls: „Þeir hefndu sín í staðinn. Það
var svivirðilegur glæpur laumorðingja . . . Þeir
sendu mér bréfið í tvennum tilgangi. Með því
komust þeir að raun um hvernig ég tæki því og
það lokkaði mig út úr ibúðinni."
„En hvernig vissu þeir að hún var að koma?"
„Þeir hafa líklega sent henni einhver skilaboð
frá mér, en það fæ ég aldrei að vita með vissu.
Ég hefi marga grunaða, svo ég veit ekki hver
þeirra það var, sem gerði það. En eitt veit ég.
Maður á aldrei að leita aðstoðar lögi’eglunnar í
slikum tilfellum. Það er þó alltaf von, meðan hún
kemur hvergi nærri.“
Frú Stirling stóð upp og þrýsti hönd Cross
með samúð. Miljónamæringurinn horfði á þau og
ætlaði að fara að segja eitthvað, þegar kona hans
stöðvaði hann.
„Nei, ég skal segja það,“ sagði hún. „Þetta er
erfiðasta verkið, sem ég hefi nokkru sinni gert,
og þessvegna verð ég að gera það sjálf. Cross
veit hve mikla samúð ég hefi með honum og afi
ég mundi ekki særa hann, ef ég gæti komizt hjá
þvi.“
Cross brosti kuldalega: „Á ég að segja það
fyrir þig? Þú villt ekki að ég sjáist framar með
Beatrice. Er það ekki?“
Hún kinkaði kolli, leið yfir að hafa sært hann.
„Ekki opinberlega.“ sagði hún. „Auðvitað ótt-
umst við ekki að henni verði rænt hérna, en við
viljum ekki vekja athygli vissra manna á henni
og morðið á Evelyn sýnir að þeir hafa auga með
þér.“
„Ég samþykki það.“
„Skilurðu þá hvað ég á við og ertu ekki reið-
ur? En mundu það, að við viljum fá þig hingað,
eins oft og þú getur því við komið. Eigum við að
spila?“
Frú Stirling var á leiðinni að símanum, þegar
Cross kallaði: „Viltu sjá nokkrar myndir af Eve-
lyn? Það er eins og hún sofi.“
Tár komu fram í augu hennar, þegar hún virti
fyrir sér efstu myndina. Stúlka lá í rúmi og virt-
ist sofa. Helmingur andlitsins var hulinn sæng-
inni og ljóst liðað hárið breiddist út yfir koddann.
„En hvað hún er faleg,“ muldraði hún. „Will,
finnst þér hún ekki yndisleg? Engan gæti grun-
að . . .“
Allt í einu æpti hún af skelfingu og andlit
hennar stirðnaði. Um leið og hún rétti manni sín-
um efstu myndina, hafði hún komið auga á þá
næstu.
Hún var ekki falleg eða yndisleg. Á henni lá
ljóshærð stúlka samanhnipruð. Andlit hennar var
blátt og augun dáin og starandi.
Cross stökk á fætur og þreif myndina af henni.
„Hvernig í fjandanum hefur hún flækzt þarna
með,“ tautaði hann. „Mér þykir leitt að þú skyld-
ir sjá hana.“
,,Þú ættir að vera varkárari," sagði miljóna-
mæringurinn. „Svona lagað sýnir maður ekki
konum. Ef Beatrice . . .“
,,Þegiðu,“ æpti frúin í reiði sinni. „Mér býður
við þessu tali um tilfinningar mínar. Ég ætti að
þola að líta á myndina, þegar faðir hennar —“
Röddin sveik hana og hún fór að gráta.
„Beatrice má ekki frétta þetta,“ sagði Stirling.
Beatrice var að tala við Austin í símanum,
meðan faðir hennar hafði svo miklar áhyggjur af
sálarró hennar. Hún hafði lagt niður örugga fram-
komu miljóneradótturinnar og talaði eins og til-
finninganæm skólastelpa.
Viola stóð við hlið hennar, til að gefa henni
góð ráð um hvað hún ætti að segja. Allt í einu
minntu blá blóm í vasa hana á, að hún þurfti
að hringja sjálf.
„Ég þarf að hringja undir eins," sagði hún við
Beatrice. „Annars get ég ekki komið í veg fyrir
óhapp.“
,Það er allt svo æsandi, sem þú gerir, Greeny,"
svaraði Beatrice með öfund í röddinni. „Ég er
búin. Þú getur notað þennan síma.“
Þó hún færi inn í svefnherbergið og gæti ekki
greint orðaskil, heyrði hún samt glaðlegan hlát-
ur Violu. Það var áreiðanlega eitthvað á seiði
og hún var sáróánægð yfir þeim kringumstæðum,
sem heftu frelsi hennar.
Stirling hafði verið of fljótur á sér, þegar hann
þakkaði Cross fyrir að hafa útvegað þeim Violu.
Hin fullkomna lagskona var í þann veginn að
brjóta niður þann vegg, sem ástrikir foreldrar
og dyggir verðir höfðu byggt í kringum Beatrice,
með því einu að lofa henni að kynnast eiginleik-
um sinum.
15. KAFLI.
Fyrsta slóðin.
BLÓMIN höfðu minnt Violu á það, að hún hafði
skilið blómin sín eftir vatnslaus í herberginu
í Pomeraníahúsinu. Þau voru rétt að byrja að
blómstra, þegar hún fékk nýju atvinnuna og
gleymdi þeim. Ef hún ekki bæði einhvern um að
vökva þau, væri engin von um að þau lifðu
þangað til hún kæmi aftur.
Fyrst vissi hún ekki hvern hún gæti beðið um
að gera sér þennan greiða. Majórinn mundi áreið-
anlega gleyma að skila því til dyravarðarins eða
skrifstofustúlkunnar sinnar, þvi honum var ekkert
um snúninga fyrir leigjendurna. Goya hafði að
vísu síma, en Violu var ekkert um að sleppa
henni lausri í herberginu sínu. Hún hafði heim-
sótt veðlánarann nokkuð oft í seinni tíð og hús-
gögnin báru þess merki.
Hún hefði getað beðið ungfrú Power um að
gera sér þennan greiða, þvi hún hafði aídrei neit-
að að lána henni potta og pönnur, þó hún væri
ekki sérlega vingjarnleg. En hún hafðí engan
síma og Viola vissi að hún gat efkki treyst því,
að skrifstofan tæki skilaboð til hennar.
Allt í einu daiit henni í hug að nú hefði hún
tækifæri til að hringja til Alans Foam og biðja
hann um að gerast milliliður.
„Viltu ganga þar við á heimleiðinni," sagði
hún við hann. „Það er ekki mikið úr leið. Power
er alltaf heima. Hún er geðvond piparmey, en
hún er eina manneskjan, sem ég get treyst til
að gera mér þennan greiða.“
Foam fannst einkennilegt að koma aftur i
Pomeraníahúsið. 1 fyrsta skiptið, sem hann kom
þar, hafði hann verið kallaður til að leysa dular-
fullt hvarf, en málið hafði gufað upp í höndun-
um á honum. 1 sárabætui' hafði hann svo orðið
ástfanginn i ungri dökkhærðri stúlku.
„Mannstu eftir mér?“ spurði hann dyravörð-
inn, sem hafði minnt hann á garðyrkjumanninn.
„Ég man til hvers þú komst hingað,“ svaraði
hann og leit upp úr blaðinu, sem hann var að
lesa. „Húsbóndinn sagði mér að horfna stúlkan
hafi verið myrt. Það skýrir framkomu föður
hennar. Hann hefur vitað að svona mundi fara.
En það var svei mér gott að þú fannst ekki, það
sem þú varst að leita að hérna."
19