Vikan - 11.12.1952, Page 26

of fljót á sér
Þegar Virginía var einum
Það gerast æfintýrl í ölliun skólum. Þetta
gerðist í TJniversity of North Carolina í Chapei
Hill 1944 og ’45.
EGAR Virginía Cooper kom í blaðadeildina,
urðum við allir ástfangnir í henni, sumir
í heilan mánuð. Hún var limalöng og mjó og með
stór augu. Hún gekk í loðfeldi þetta haust, þegar
veður leyfði, en þó það væri fallegur loðfeldur,
sögðu hinar stúlkurnar í deildinni, að hann væri
úr kanínuskinnum. Það var mikil tíska um þessar
mundir, að stúlkur í efri bekkjunum hefðu áhuga
á leiklist. Þær gerðu áhlaup á leiklistardeildina,
uns hún varð að auglýsa lokun. En það lagðist
þungt á marga, þar á meðal Virginíu, sem var
of sein að láta skrá sig. Hún varð svo hnýpin, að
ioðfeldurinn síkkaði um tommu að minnsta kosti,
og hún steinhætti að brosa.
Hún brosti ekki í heila viku og við vorum farn-
ir að hafa áhyggjur af henni í blaðadeildinni,
þegar hún mætti einn morguninn í einkennisbún-
ingi leikskólans. Þetta var ekki opinber einkennis-
búningur, en stúlkurnar í Chapel Hill voru lægnar
að finna upp einkennisbúninga að hætti banda-
riskra skólastúlkna. Ég hef sagt frá því hér í
blaðinu áður, hvernig það varð einn góðan veður-
dag tiska hjá stúlkunum í skólanum að klæða sig
eins og þýzkir striðsfangar. Þetta haust fannst
leikskólastúlkunum það eiga best við af öllu að
ganga í gömlum vinnufötum af sjóliðum, og þeg-
ar Virginía mætti í tima í nankinsbuxum og blá-
um jakka með ankersflúruðum hnöppum, þá viss-
um við samstundis, að henni hefði einhvernveg-
inn tekist að komast í leikskólann. Hún var líka
í yndislegu skapi, og það var hreinasta unun að
sjá hana brosa.
I FRÁSÖGUR FÆRANDI
Við vorum að óska henni til hamingju, þegar
Coffin prófessor spurði hæversklega, hvort hann
ætti kannski að koma seinna. Coffin prófessor
stýrði blaðadeildinni. Hann var óskaplega kald-
hæðinn, og hann hafði mikla óbeit á leikhúsum
og bíóum. Auk þess var hann gamall ritstjóri og
stjórnaði deildinni eins og ritstjórnarskrifstofu.
Þegar hann var reiður, kallaði hann okkur gras-
asna og ragmenni, en þegar hann var í góðu
skapi, bauð hann okkur upp á bjór.
Hann hélt á úrklippu úr skólablaðinu og negldi
hana upp á, töflu. Svo vatt hann sér að bekknum
og sagði, að öðrum eins grasösnum og raggeitum
hefði hann aldrei kynnst á æfinni. Svo stillti
hann sér upp fyrir framan töfluna og sneri i okk-
ur bakhlutanum og las greinina frá upphafi til
enda. Hann var hás, þegar lestrinum lauk, og
eins og naut í framan.
Þetta var hólgrein um ungan kennara við leik-
skólann, kippa á kippu ofan af væmnum lýsing-
arorðum. Höfundurinn líkti unga kennaranum
við flesta kunnustu leikarana í Bandaríkjunum
og gerði hann að afbragðsleikstjóra i kaupbæti.
Og höfundurinn hét Virginia Cooper.
Coffin prófessor spurði Virginíu, hvenær hún
hefði byrjað að drekka. Hann spurði líka, hvort
hún hefði athugað það, að nú væri hún sjálfkjörin
í S.A.P., eða Samband amerískra fávita. Og hann
klykkti út með því, að ef það væri ekki kanína
í loðfeldinum hennar, þá vissi hann ekki hvað
kanína væri.
Svona lét hann dæluna ganga kennslustundina
út. En þegar tímanum lauk, var ekki að sjá, að
Virginía hefði heyrt orð af því, sem hann sagði.
Hún brosti sínu unaðslega brosi framan í prófess-
orinn um leið og hún kvaddi, gekk svo keik og
dansafldi kát út úr stofunni. Það var aðeins 25
stiga hiti, en samt var hun ekki i loðfeldinum.
Hún vissi, að nú var svo ástatt í Chapel Hill að
aðeins næstbest klæddu stúlkurnar gengu í loð-
feldum. Best klæddu stúlkurnar gengu í upplituð-
um nankinsbuxum og bláum jökkum með ankers-
flúruðum hnöppum.
Virginía var fyrir löngu orðin þreytt á leiklist-
inni, þegar Marty Feller kom í skólann. Hann var
hár og grannur strákur með stór eyru og góðlát-
legt en fremur aulalegt bros. Hann var búinn að
gera árangurslausar tilrauhir til að ganga i her-
inn, flotann og strandvarnasveitirnar, en enginn
vildi taka hann. Hann var eitthvað veiklaður.
Þetta tók hann ákaflega nærri sér, þó allir vissu
í skólanum, að hann væri óðfús að fara í stríðið.
Marty ætlaði að verða blaðamaður, og það fór
fyrir honum eins og öllum öðrum í blaðadeildinni:
hann varð ástfanginn í Virginíu. Aðeins brá hann
út af venjunni að því leyti, að hann hélt áfram
að vera ástfanginn í henni, rétt eins og þetta væri
ekki dægrastytting heldur bláköld alvara. Þá var
Coffin prófessor búinn að taka Virginíu í sátt,
enda hafði hún gert rækilega yfirbót og skrifað
að minnsta kosti tvær hvassyrtar greinar um
leikhústrúða á stríðstímum. Henni fannst ungum
leikurum sæmara að ganga í herinn og skjóta
Jápani en þenja kjaft uppi á leiksviðum, leik-
andi stríðshetjur og þyljandi innihaldslausar ræð-
ur eftir andlausa ónytjunga á borð við Eugene
O’Neill, Robert Sherwood eða hvað þeir nú hétu.
Ef ég man rétt, var Virginía einmitt í þessu bú-
in að fá logandi áhuga á íþróttum og hjálp í við-
lögum, en því fylgdi að sjálfsögðu nýr einkennis-
búningur. Hún tók tima í leikfimikennslu og
likamsrækt, en það var mál manna, að leikfimis-
og líkamsræktarstúlkurnar í skólanum væru öll-
um stúlkum hnellnari og einbeittari á svipinn.
Þær virtust líka undantekningarlaust eiga bræð-
ur eða frændur í hernum, ef taka mátti mark á
klæðaburði þeirra. En sá einkennisbúningur, sem
þær tóku upp og héldu tryggð við fram á vor,
var vinnubúningur óbreyttra hermanna. Hann var
jafnvel herfilegri en sjóliðabúningurinn, svo stúlk-
urnar í Chapel Hill vildu auðvitað ólmar ganga
í honum.
Marty var feiminn og hæglátur piltur og honum
gekk býsna illa að ganga í augun á Virginíu.
Auk þess hafði hún feiknmikið annríki. Hún
fullyrti, að það væri heilög skylda bandarískra
kvenna að vera við því búnar að fara í stríðið
við Möndulveldin. Þessvegna tók hún aukatíma
í svonefndum erfiðisíþróttum, en þeim má ef til
vill helst líkja við Atlaskerfið í tíunda veldi eða
hindrunarhlaup með óyfirstíganlegum hindrunum.
Það var æfing tvisvar í viku og kennararnir voru
örlátir á erfiðið. Það var hlaupið eftir skógar-
stigum, þar sem voru ýmiskonar tálmanir, nátt-
úrlegar og ónáttúrlegar. Það var hlaupið yfir hóla
og klifrað upp kletta, skriðið í gegnum gadda-
vírsflækjur, vaðið yfir fen og læki, buslað í leðju,
baslað í sandi, brotist i gegnum runna — hlaupið
í það óendanlega, hlaupið út og suður, hlaupið í
kulda, hlaupið í hita, hlaupið í myrkri, hlaupið í
bandvitlausri rigningu, hlaupið i sjóðvitlausum
fárviðrum. Vond veður og vond færð voru frum-
skilyrði þessarar íþróttar, og þegar þátttakend-
urnir skreiddust út úr skóginum og drógust af
veikum mætti inn í búningsklefana, þá var gjör-
samlega ómögulegt að sjá, hver var Virginía og
hver var rauðhærði ljóti strákurinn með skögul-
tennurnar. En þegar Virginía kom inn til Grikkj-
ans um kvöldið til þess að drekka með okkur
glas af bjór, þá var hún svo viðbjóðslega heil-
brigð á sál og líkama, að Marty, sem enginn
vildi taka i stríðið, féll allur ketill í eld. Hann
sat steinþegjandi allt kvöldið með bjórglasið sitt
og horfði á Virginíu, þessa limalöngu stúlku sem
hann elskaði, þessa stúlku sem hann þráði, þessa
26