Vikan - 11.12.1952, Side 27

og Halifax kom í heimsókn til Chapel Hill
stúlku sem af svo aðdáanlegri festu og fórnfýsi
æfði sig í því tvisvar i viku að fara i strið við
Möndulveldin.
Virginía var allra stúlkna vinsælust, lika í hópi
stallsystra sinna. Það gerði hin taumlausa lífs-
gleði, gáskinn, kætin og seiglan. Þó samdi henni
illa við eina stúlku i deildinni, en þar var við
hvoruga að sakast. Þær voru svo gjörólikar, eins
og dagur og nótt, sultutau og saltfiskur. Virginía
var símasandi, síhlægjandi, alltaf að uppgötva
ný og dásamleg æfintýri. Mary Hale var alvöru-
gefin og íhugul stúlka, einbeitt og stefnuföst, stór
og þrekin og íhaldssöm í klæðaburði; hún hafði
háa og hvella rödd, og hún var eilítið skapill.
Hún leit á Virginíu sem einskisnýtan stelpu-
kjána og hafði skömm á hermannaleikjunum
hennar. Hún sagði, að þegar bandarískir hermenn
berðust upp á líf og dauða í framandi löndum,
þá ættu ekki snoppufríðar auðmannadætur að
vera að apa þá úti í skógi. Á hinn bóginn hafði
Virginía ef til vili svolítið of gaman af að erta
Mary; til dæmis heilsaði hún henni lengi vel
aðeins að hermannasið, hleypti þá brúnum og
lét smella í hælunum.
En svo fór Mary Hale í stríðið í stað þess að
skríða í gegnum gaddavírsflækjur tvisvar í viku;
hún gekk í kvennasveitir bandariska hersins. Hún
átti þá eftir rúmt ár í blaðadeildinni og hugðist
ljúka námi eftir strið; þessvegna skrifaðist hún
á við Coffin prófessor, en hann leyfði okkur að
fylgjast með frama hennar í hernum. Og hún var
orðin liðsforingi í æfingastöð nýliða um klukku-
tima akstur frá Chapel Hill, þegar Virginía upp-
götvaði á einni nóttu nýtt og dásamlegt æfintýri
— og uppgötvaði svo, að þetta æfintýri var blá-
kaldur veruleiki.
Fyrst þarf ég að kynna betur Grikkjann, sem
ég nefndi áðan. Þetta var pínulítill Grikki, liðlega
fimmtugur, og hann hafði komið kornungur til
Bandaríkjanna og sest að i Chapel Hill. Þar rak
hann svolitla bjórstofu, notalega stofu og vel
látna. Grikkinn var einn best klæddi maðurinn
í Chapel Hill, þó sumum þætti hann óneitanlega
nokkuð áræðinn tiskuherra. Hann var mikill vinur
Coffins prófessors, sem drakk hjá honum bjór
daglega. Þeir skildu hvorn annan mætavel, þó
Grikkinn segði sjaldnast meir en þrjú orð á móti
hverri þrjátíu minútna ræðu prófessorsins.
Nemendur blaðadeildarinnar höfðu líka miklar
mætur á Grikkjanum; bæði var það, að hann átti
jafnaðarlega til nóg af bjór, og svo hitt, að lim-
irnir vilja dansa eftir höfðinu. En það var einmitt
i notalegu bjórkránni Grikkjans sem við fréttum,
að Virginia væri farin úr skólanum og mundi
væntanlega ekki sjást í honum aftur næstu tvö
þrjú árin.
Þetta var á sunnudagskvöldi og það var vetur
í Chapel Hill, það er að segja kaldar nætur og
votviðrasamir dagar. Það var frakkaveður og við
sátum í innsta básnum og bjórinn var kominn á
borðið þegar Grikkinn sagði okkur tíðindin. Hann
sagði, að Virginía væri farin, hún hefði tekið
þetta í sig í fyrrinótt, en þó hann vissi ákaflega
vel, hvert hún hefði farið og hvers vegna, þá
mætti hann ekki segja það. Hann var talsvert
upp með sér, að Virginía skyldi hafa gert hann
að hálfgerðum trúnaðarmanni sínum, og í tilefni
dagsins var hann í spánýrri rósóttri skyrtu og
spánýjum hvítum skóm.
Við reyndum að veiða upp úr honum leyndar-
máiið og gáfum honum hvern bjórinn á fætur
öðrum — sem hann seldi okkur sjálfur — en allt
kom fyrir ekki. Þó hætti Marty, sem auðvitað
var í öngum, sínum, allt í einu að vera fámáll og
reyndist nú varla minni mælskumaður en sjálfur
prófessorinn. En ekkert dugði: Grikkinn teygaði
bjórana af beztu list en sagðist vera of mikill
sjentilmaður til þess að bregðast trúnaði ungrar
stúlku. Undir miðnætti var hann orðinn hrærð-
ur yfir sjentilmennskunni i sjálfum sér, og þá
fórum við.
Auðvitað var Virginia efst á dagskrá hjá okkur
alla þessa viku, enda ekki hlaupið að því að
gleyma henni. Auk þess syrgði Marty hana svo
sárt, að aumkunarvert var á að líta, og svo kom
á daginn, að Coffin prófesser fékk öðru hvoru
bréf frá henni; það var með hana eins og Mary
— hún ætlaði að ljúka námi seinna. En prófessor-
inn reyndist engu minni sjentilmaður en vinur
hans Grikkinn og varðist allra frétta. Þó sagði
hann okkur, að Virginía væri við bestu heilsu og
búsett ekki fjarri Chapel Hill; en meira fékkst
hann ekki til að segja, enda
hefði Virginía óskað eftir
því, að fá sjálf einhvern-
tíma síðarmeir að leiða
okkur í allan sannleikann.
Við hefðum því sennileg-
ast haldið áfram að skegg-
ræða þetta dularfulla mál
fram á sumar, ef annar
merkisatburður hefði ekki
gerst í Chapel Hill. Yfir-
völd skólans tilkynntu með
talsverðum fjálgleik, að
þangað væri von á tignum
gesti, hvorki meira né
minna en enskum aðals-
manni, sem væri í þokkabót
sendimaður hans hátignar
Georgs VI Bretakóngs. Það
var Halifax lávarður, brezki
sendiherrann í Washington,
sem ætlaði að heiðra okk-
ur með nærveru sinni eina
dagstund. Og þegar sá
mikli dagur rann upp, þá
reyndist hann jafnvel ennþá
meiri dagur en nokkurt
okkar hafði búist við. Því
hver skyldi velja einmitt þennan dag til þess að
birtast á ný meðal okkar önnur en hin eina og
óviðjafnanlega Virginía.
Halifax lávarður ætlaði að halda yfir okkur
ræðu um hetjuskap bandamanna og hundingja-
hátt óvina þeirra, og það var afráðið, að hann
skyldi flytja ræðuna á íþróttavelli skólans. Ensk-
ir lávarðar eru ekki daglegir gestir í amerískum
skólum, og skólastjórnin komst að þeirri niður-
stöðu, að svo margir mundu vilja skoða lordinn,
að enginn af samkomusölum skólans gæti rúmað
þann fjölda. Auk þess voru stjórnmálamennirn-
ir í Washington búnir að skipuleggja stórkost-
lega móttökuhátíð: það áttj embættismaður frá
Washington að kynna lávarðinn og embættismað-
ur frá Washington að þakka honum komuna, það
átti lúðrasveit úr flotanum að leika fyrir og eftir
ræðu lávarðarins og flokkur hermanna að standa
um hann heiðursvörð; og um kvöldið skyldi efnt
til mikillar veizlu og bjóða til hennar sæg af fólki.
Það var uppi fótur og fit í blaðadeildinni, því
það er eins með amerísk blaðamannaefni eins og
aðra ameriska borgara: þeim er ekki á hverjum
degi boðið að skoða lávarð. Coffin prófessor mátti
byrsta sig í símann og kalla nokkra í undirbún-
íngsnefndinni grasasna og raggeitur, en þegar
lávarðurinn birtist á íþróttavellinum, sátum við
líka í beztu almenningssætunum, þó að mennirnir
í undirbúningsnefndinni gæfu okkur óneitanlega
illt auga. Svo gekk lávarðurinn til sætis um-
kringdur embættismönnum frá Washington, og
það var mildi að þetta var langur lávarður, því
annars hefði enginn séð hann fyrir embættis-
mönnunum. Svo kom lúðrasveitin úr flotanum inn
á leikvanginn og á hæla henni herflokkurinn,
og hann var þá skipaður eintómu kvenfólki.
Áhorfendurnir klöppuðu sjóliðunum og herkonun-
um lof í lófa, en sveitirnar staðnæmdust fram-
undan stúku lávarðarins og stóðu þar í varðstöðu.
Þá klöppuðu áhorfendurnir aftur, því öllum var
herfilega kalt og klappið hjálpaði; svo vorkenndu
lika allir vesalings sjóliðunum og herkonunum,
sem hlaut að vera kaldast allra að þurfa að
standa svona í hreyfingarlausri varðstöðu í meir
en klukkutíma og mega ekki einu sinni berja sér
til hita. Það var sjálfsagt að klappa duglega
fyrir svona fólki, þó það væri í þykkum frökkum.
Svo spiluðu sjóliðarnir brezku og bandarísku
þjóðsöngvana, og þar næst stóð lávarðurinn upp
og gekk fram i stúkuna og á eftir honum öll
embættismannahersingin og flutti ræðu. Það var
þessi venjulega diplómataræða um það, hvað báð-
ar þjóðirnar væru góðar og göfugar, en áhorf-
endumir klöppuðu fyrir lávarðinum með kurteis-
legu millibili og þó mest, þegar hann var búinn.
Þá spratt upp embættismaður frá Washington
og þakkaði ræðuna með mörgum fögrum orðum,
en þegar það var búið, spilaði lúðrasveitin þjóð-
söngvana á nýjan leik. Þá voru allir orðnir bláir
af kulda, og allir klöppuðu eins og vitstola mann-
eskjur, þegar aumingja sjóliðarnir og herkonurn-
ar máttu að minnsta kosti hreyfa sig í takt og
gengu fylktu liði út af leikvanginum.
Auk þess er það í frásögur færandi, að þegar
hér var komið, missti Marty vitið.
Coffin prófessor þurfti aftur að byrsta sig
töluvert í símann og kalla nokkra i undirbúnings-
nefndinni grasasna og raggeitur, áður en hann
gat útvegað okkur aðgöngumiða að veizlunni.
Við vorum tíu eða fimmtán saman. Það var búið
að taka bekkina úr salnum i leikhúsinu og þar
var veizlan haldin. Við fengum aðgöngumiða að
Framháld á bls. 41.
Svolítil BRIDGEÞRAUT
♦ 8, 6
V K. D- G
4 D, G, 10
4* ~
♦ D
¥ 4
4 8, 2
* K, 10, 7
N
4 10< 9
¥ -
4 1, b
4, D> 9> 6, 5
4 A, K, 5
9 Á, 9, 8 7
4 K
* -
Spaði er tromp og suður á út. Norður og suður elga að iaka
sjö slagi.
27