Vikan - 11.12.1952, Side 37

„Ágætt," sagði Quin.
Satterthwaite roðnaði við þessa viðurkenningu og sneri sér að Quin:
„En nú er bara . . . ja, hvernig á ég nú að fara að?“
„Ég sting upp á Silviu Dale,“ sagði Quin.
Satterthwaite horfði vantrúaður á hann: „Ég hef sagt yður,“ sagði
hann, „að hún er dálítið — heimsk."
„Hún á föður og bróður, sem geta gert nauðsynlegar ráðstafanir."
„Já, það er satt,“ sagði Satterthwaite og létti.
Skömmu seinna sat hann hjá stúlkunni og var farinn að segja henni
málavexti. Hún hlustaði með athygli og spurði einskis, en þegar hann lauk
máli sinu, reis hún á fætur.
„Ég þarf á leigubil að halda — undir eins.“
„En góða barn, hvað ætlarðu að gera?"
„Ég ætlá til GeorgeS Barnaby."
„Ómögulegt. Það er ekki rétta aðferðin. Lofaðu mér . . .“
Hann hélt áfram að tala, en það hafði engin áhrif. Sylvia Dale hélt
fast við ráðagerð sína. Hún lofaði honum að koma með sér í bilnum, en
sló skollaeyrunum við öllum fortölum. Hún skildi hann eftir í bílnum fyrir
utan skrifstofu Georges Barnaby i bænum og fór sjálf inn.
Hálftíma seinna kom hún út aftur. Hún leit út fyrir að vera alveg ör-
magna og Satterthwaite tók áhyggjufullur á móti henni.
„Ég vann,“ muldraði hún um leið og hún haliaði sér aftur á bak i sæt-
inu og lokaði augunum.
,,Ha?“ Satterthwaite hrökk við. „Hvað gerðirðu? Hvað sagðirðu?"
Hún settist upp: „Ég sagði honum, að Louisa Bullard væri búin að
segja lögreglunni frá lestinni. Að við rannsókn hefði komið í ljós, að hann
hefði sézt fara inn í garðinn sinn nokkrum minútum yfir hálf sex og koma
út aftur. Ég sagði, að nú væri úti um hann. Þá féll honum allur ketill i
eld. Þá sagði ég, að hann hefði enn tíma til að flýja, að lögreglan kæmi
ekki fyrr en eftir klukkutima til að taka hann fastan og að ef hann skrif-
aði undir yfirlýsingu um að hann væri morðingi Vivian Barnaby, skyldi
ég láta það afskiptalaust. En ef hann neitaði því, mundi ég æpa og segja
öllum í húsinu sannleikann. Hann varð svo hræddur, að hann vissi ekki
hvað hann gerði og skrifaði undir.“ Hún rétti fram blaðið. „Taktu það
— taktu það. Þú veizt hvað á að gera við það, svo Martin verði látinn
laus.“
„Skrifaði hann í raun og veru undir?“ hrópaði Satterthwaite alveg
undrandi.
„Já, hann er dálítið heimskur, skilurðu?" svaraði Sylvia. „Og það er
ég líka. Þessvegna veit ég, hvernig heimskt fólk hegðar sér. Við verðum
alveg rugluð og gerum alls konar vitleysur sem við sjáum eftir seinna."
Hún titraði og Satterthwaite klappaði henni: „Þú þarft að fá hress-
ingu,“ sagði hann. „Við erum rétt hjá stað, sem ég hefi miklar mætur á
— það er Arlecchino-veitingahúsið. Hefurðu komið þar?“
Hún hristi höfuðið.
Satterthwaite stöðvaði bílinn og fór með hana inn i veitingahúsið. Full-
ur eftirvæntingar gekk hann rakleitt að borðinu í horninu. En þar var
enginn.
Sylvia sá vonbrigðin í svip hans. „Hvað er að?" spurði hún.
„Ekkert," svaraði Satterthwaite. „Ég bjóst bara hálft í hvoru við að
hitta vin minn hér, en það skiptir engu máli. Ég hitti hann vafalaust ein-
hverntima seinna . . .“
Það jók hjá þeim hug-
myndaflugið og skerpti
listgáfuna.
Francis Bacon — Fullt herbergi
af söngfuglum við hliðina á
vinnuherberginu.
Beetlioven — Iskalt vatn.
Tchekov — Hópur æskufólks, sem
söng og spilaði á meðan hann
fékkst við ritstörfin.
Dv'orak — Andrúmsloftið i eld-
húsinu.
Bobert Louis Stevenson — Arinn-
glæðumar vöktu í honum
skáldið.
Wagner — Silkisloppur.
George Sand — Vindill.
Victor Hugo — Ökuferð í opnum
strætisvagni.
Scliiller — Gamalt epli í skrif-
borðsskúffunni.
De Quincey — Ópíum.
Edgar Wallace — Te og aftur te.
Mozart — Billjard -— helzt við
sjálfan sig.
Mark Twain — Fjögur harðsoðin
egg, nóg af pipar og svo kaffi.
Brahms — Kaffi, sem hann bjó til
sjálfur, þar sem enginn annar
gat haft það nógu sterkt.
Pavlova — Signdi sig alltaf ræki-
lega áður en hún fór inn á leik-
sviðið.
ÍK
Þaö veröur nóg aö gera
og líf í tuskunum ef
þeirn tekst —
Að veiða með
RAFMAGNI
BrEZKA timaritið Fish Industry skýrir frá því, að brezka
fiskimálaráðuneytið hafi nú mikinn viðbúnað visindamanna og
rannsóknarfólks til undirbúnings því að nota rafmagn til fisk-
veiða í stórum stíl. Grein þessi hefur að geyma ýmsar upplýs-
ingar, sem íslendingum munu þykja fróðlegar.
Fiskveiðar með rafmagni byggjast á þvi, að rafstraumur verk-
ar á fiska með ailt öðrum hætti heldur en t. d. á manninn og
önnur landdýr, og einnig hinu, að sjórinn leiðir rafmagn miklu
betur en loft — og 100 sinnum betur en ferskt vatn!
Jafnstraumur, sem hleypt er út í sjóinn frá einni eða fleiri
elektróðum, snýr höfði fisksins í áttina til anóðunnar, og rið-
straumur með hæfilega háa tíðni, veldur þvi siðan, að fiskur-
inn syndir í þessa stefnu, nauðugur V'iljugur, inn í hvert það net
eða gildru, sem lögð kann að hafa verið í nánd við anóðuna.
— Fiskurinn ónýtist miklu minna við þessa veiðiaðferð heldur
en þær, sem nú tíðkast, auk þess sem hún veldur því að hann
helzt lengur „nýr“.
1 fiskinum dreifist rafstraumurinn ekki eins mikið og í land-
dýrum, heldur fylgir hann aðallega mænunni frá höfði og aftur
í sporð. Riðstraumurinn, sem þannig fer eftir mænunni, hefur
þau áhrif á vöðvana í sporðinum, að þeir þenjast. út og ilragast
saman á víxl, og þar sem fiskurinn syndir einmitt með því að
hreyfa sporðinn sitt á hvað, þá veldur þetta því, að hann færist
áfram, en sem fyrr segir, þá hefur jafnstraumurinn þegar
séð svo um, að hann snýr höfði í átt til anóðunnar í opi netsins
eða vörpunnar.
MEÐ þessari aðferð er það tryggt, að fiskurinn getur ekki
bjargað sér með því að synda unilir steina eða inn í þéttan sjávar-
gróður, þaðan sem engin varpa 'eða fiskilina hefur megnað að
ná lionum, hafi hann á annað borð orðið hræddur. Rafmagnið
sér um að fiskurinn snýr liöfðinu út lir felustað sinum, og lætur
liann síöan synila út þaðan og inn í vörpuna eða netið, sem
hverju sinni kann að vera notað til að ná honum endanlega.
Til að veiða með rafmagni má komast af með miklu fámenn-
ari skipshöfn lieldur en tiðkast með núverandi aðferðum. Og með
breytingu á straumnum er hægt að tryggja það, að tegund og
stærð þess fisks sem veiddur er, uppfylli ákveðnar kröfur. Er
þetta að sjálfsögðu geysimikill vinningur hvað það snertir að
viðhalda stofninum og fyrirbyggja það gegndarlausa dráp á smælk-
inu, sem lengi hefur átt sér stað.
Til þorskveiða á togara liefur einnig verið útbúin varpa með
tvær elektróður, eina á hvorum hlera, og þessar elektróður taka
á móti allt að 2000 volta straumi frá tveim pósitivum elektróð-
um aftast á skipinu, og fer straumurinn eftir V'írum, sem liggja
samhliða trollvírunum. Þannig myndast rafmagnað sv’æði milli
skipsins og vörpunnar, og sérhvær fiskur, sem inn á því lendir,
rotast, og þegar hann þannig er orðinn ófær um að synda, verð-
ur hægur vandinn að ná lionum inn í v'örpuna.
AnNAR kostur við veiðar með rafmagni felst í því, að þær
auðvelda mjög allar visindalegar rannsóknir á fiskilífi, til dæmis
i ám og v’ötnum, þar sem hægt er að ná hverjum einasta fiski
á afmörkuðu svæði, mæla liann, vigta o. s. frv'., og sleppa hon-
um síðan ósködduðum út í vatnið aftur, þar sem liann nær sér
aftur mjög fljótlega. Nákvæmnin við þessar rannsóknir verður
auðvitað fuilkomin, þar sem ógjörningur er fyrir nokkurn fisk
að sleppa undan „smöiun" rafmagnsins. Þessi aðferð ætti einnig
að vera óbrigðul til útrýmingar á óæskilegum tegundum.
Það kemur einnig til mála, að nota rafmagn til veiða með
línu; öngullinn væri þá anóða, sem draga mimdi fiskinn að beitunni.
37