Vikan - 09.01.1958, Blaðsíða 16

Neil Blair er atviimulaus blaða-
maður. Gamall vinur úr hernum,
þekktur kvikmyndastjóri, býður
honum starf og sendir hann ásamt
kvikmyndatökumanninum
m Joe Wesson, í skíðaskála
I “m suður í ítölsku Öipunum.
™ Þangað kemur hann undir
því yfirskini að hann sé að skrifa
kvikmyndahandrit, en í rauninni á
hann aðeins að fylgjast með öllu
sem gerizt í skálanum og gestun-
um þar og láta Engles vita. Auk
þess hefur hann fengið mynd af
stúlku, sem hann á að svipast um
eftir. í skálann koma þrír gestir
um svipað leyti og hann, þeir Val-
dini, Gilbert Mayne og Grikkinn
Keramikos. Auk þess hefur Neil
hitt Forelli greifafrú, sem hann
þykist þekkja af myndinni. Dag-
inn eftir að hann kemur er skíða-
skálinn boðinn upp. Feneyskur lög-
frœðingur á hæsta boð. — Blair
kemst að því að Keramikos hefur
óliréint mél í pokahominu og er í
sambandi við ókunnan mann, sem
virðist staðráðinn í að komast yfir
skálann. Næsta dag stingur Gilbert
Mayne upp á því, að Blair fari með
honum á skíði. Hann jánkar eftir
nokkurt hik — og er það nærri
búið að kosta hann lífið.
ÞEGAR hann var farinn rétti Joe mér hrærð
egg á bakka. „Hvern andskotann ertu að
reyna að gefá í skyn, Neil?“ sagði hann þegar ég
var byrjaður á eggjunum. „Hversvegna varstu að
spyrja hann um herinn og það allt?"
' „Af .því að mér var sagt að hann hefði verið
Jiðhlaupi," sagði ég, með munninn fullan. Það
var gott að bragða mat aftur. „Annar er lygari.
‘Ég kemst áreiðanlega að því hver er lygarinn."
„Ég skil þig ekki," muldraði hann. „Mayne er
ágætis náungi. Hann gat ekki gert meir. Hann
hringdi undir eins og hann kom til Carbonin. Ég
svaraði í símann. Hann var mjög áhyggjufullur.
Hánn hlýtur að hafa verið orðinn dauðþreyttur.
En hann fór rakleitt áfram með leitarflokknum.
Hann kom ekki fyrr en það var orðið dimmt.
Það var ekki honum að kenna, að hann fann
þig ekki.“
Ég ýppti öxlum og hélt áfram að borða. Hann
, virtist ekki kunna við þögnina. „Mér finnst þú
fjandi ósanngjarn við hann," hélt hann áfram.
ic>
SKiD&nniNN
EFTIR HAMMOND INNES
„Veiztu hvað þú sagðir, þegar þú raknaðir úr rot-
inu og fékkst koníakið. Ég spurði hvað komið
hefði fyrir. Og þú sagðir mér, að Mayne hefði
reynt að drepa þig.“
Ég leit á vingjarnlegt andlit hans. Hann var
svo viss með sjálfan sig. Veröldin var ekki til
annars en að taka myndir af henni. „Og þú hélzt
að ég væri með óráð.“
„Auðvitað varstu með óráð," sagði hann ró-
andi. „Trúðu mér, hann gerði allt sem hann gat.
Það var ekki honum að kenna, að þú lentir í
skafli og snjórinn fauk yfir förin. Það getur allt
komið fyrir uppi í fjöllunum. Leiðsögumaðurinn,
sem bar þig dálítinn spöl, sagði mér margar sög-
ur um slíka atburði. Það sem að er, er að þú
færðist of mikið í fang."
Ég sagði ekkert. Það þýddi heldur ekki. En
Mayne hafði logið, þegar hann sagðist hafa beygt
neðst niðri í dalnum, án þess að stansa.
Joe fór og skildi mig einan eftir í rúminu. Ég
reyndi að lesa. En ég gat ekki einbeitt mér að
efninu. Loks lagði ég frá mér bókina, og fór að
hugsa um hvað skeð hafði.
Líklega um klukkustund síðar kom Joe inn.
„Engles vill tala við þig í símanum," sagði hann.
„Hann er niðri á Splendido. Segist hafa reynt að
ná í þig áður, en hafi ekkert fengið upp úr Aldo.
Ég sagði, að það mætti helzt ekki draga þig á
lappir, en hann vildi hafa sitt fram. Þú kannast
við það," bætti hann við í afsökunartón. „Þótt
þú lægir fyrir dauðanum myndi hann láta mig
draga þig upp úr rúminu. Ég reyndi að segja
honum hvað kom fyrir. En hann vildi ekki hlusta
á mig. Hann vill aldrei hlusta á neitt, nema hann
hafi sjálfur komið þar við sögu. Heldurðu að þú
getir komið niður, eða á ég að segja honum að
fara til andskotans."
„Nei, ég kem," sagði ég. Ég. stóð upp og setti
teppi yfir axlirnar utan yfir sloppinn.
„Hvað ætli hann vilji hingað ?“ sagði Joe, þeg-
ar hann fylgdi mér niður. Ég var ekki ailt of
styrkur í hnjáliðunum. Annars leið mér vel.
„Hversvegna í fjandanum er hann að skipta sér
af okkur?“ muldraði hann fyrir aftan mig. „Það
er alltaf eins. Honum finnst ekkert vera hægt að
gera án hans. Ertu búinn að skrifa eitthvað?"
„Jamm, eitthvað," sagði ég. En ég var ekki að
hugsa um kvikmyndarhandritið.
Síminn var á barnum við hliðina á kaffibrús-
anum. Mayne og Valdini litu upp, þegar ég kom
inn. Þeir sátu við arininn. Valdini sagði: „Yður
líður betur, herra Elair. Það gleður mig. Ég var
farinn að óttast um yður."
„Mér liður ágætlega núna, takk," sagði ég.
Ég tók upp heyrnartólið. „Ert þetta þú, Neil?"
sagði Engles í símann. „Hvað var Wesson að
tauta um slys?“
Ég sá, að bæði Mayne og Valdini fylgdust með
mér. „Það er kannski of mikið sagt," svaraði ég.
„Ég skal segja þér það á morgun. Ætlarðu að
koma hingað upp?"
„Snjórinn er nokkuð djúpur hérna," svaraði
hann. „En ég skal koma, þótt ég verði að fara
þetta á skíðum. Ég er búinn að panta herbergi.
Hefurðu komizt að nokkru um Mayne?"
„Heyrðu," sagði ég. „Ég get ekki sagt þér
neitt núna. Síminn er í barstofunni. Segi þér allt
á morgun."
„Ég skil. En ég held ég kannist við hann af
þessum myndum, sem þú sendir. Ég lét fram-'
kalla þær um leið og ég fékk þær. Það var örið,
sem kom mér á sporið. Þessvegna flaug ég hing-
að. Varaðu þig á honum, Neil. Ef hann er eins
slæmur og ég held hann sé, þá er hann hættu-
legur. Meðal annarra orða, ég er með litlu drós-
ina, hana Cörlu með mér. Hún er búin að fá tiu
kokteila og segir, að ég sé voða sætur og alls
ekki enskur I ,mér. Við skulum vona, að við höf-
um sömu skoðun á henni." Hann hló við. „Jæja,
ég sé þig þá á morgun." Hann hringdi af.
Ég kvaddi Engles. Joe rétti að mér glas, þegar
ég setti niður heyrnartólið. „Er allt í lagi?"
spurði hann.
„Já, það virðist vera það,“ sagði ég.
„Hvað er hann að gera hingað? Sagði hann
þér það ?“
„O, ég held hann ætli bara að líta á staðinn
sjálfur."
„Einmitt. Hann er samt déskoti góður leikstjóri.
Einkennilegur karl. Mamma hans var frá Wales.
Þaðan hefur hann ást sína á tónlist og málæði og
gáfurnar. Þessir Walesbúar eru allir eins — yfir-
borðskenndir samt."
„Engles er mesti kostakarl," sagði ég.
„Hann er heldur ekki walskur nema í aðra ætt-
ina. Veit ekki hver pabbi hans var — líklega
Skoti. Þessvegna er hann svona duttlungafullur
og nákvæmur í sér. Hann á í stöðugri baráttu
innbyrðis. Það er erfitt að vinna með honum.
Samt er hann fyrirmyndar leikstjóri."
Ég lauk úr glasi. mínu og hélt aftur upp i her-
bergi mitt. Joe stumraði yfir mér eins og móðir
— lét setja heitt vatn á Hitaflöskwrnar, setti
cognac við hliðina á mér og sá um að ég hefði
nógu mikið af sígarettum. „Á ég að kyssa þig
góða nótt?" snurði hann glottandi.
„Ætli ég hafi það ekki af án þess," svaraði ég
hlæjandi.
„Allt í lagi," sagði hann og slökkti ljósið. „Þér
líður ágætlega á morgun."
Þegar h->nn var farinn, stóð ég upp og læsti
hurðinni. Ég vildi ekki eiga neitt á hættu.
Ég hafði okki Jegið undir hlýrri sænginni
meira en nokkrar mínútur, þegar heyrðist gengið
eftir gangini"--> í skíðaklossum. Síðan var barið.
„Hver er hað?“ spurði ég.
„Keramikos." var svarað.
„Ég kem '-’veg," svaraði ég. Ég skreið út úr
rúminu og opnaði. S’ðan kveikti ég og stökk upp
í aftur. „Kom inn,“ kallaði ég.
Hann kom inn og lokaði á eftir sér. Hann stóð
stundarkorn við rúmgaflinn og horfði á mig. Það
VIKAN