Vikan - 09.01.1958, Blaðsíða 17
var erfitt að dæma um augnaráð hans bak við
þessi þykku gler. Það glampaði á gleraugun
eins og tvo diska. „Jæja þá,“ sagði hann, „það
var þá ekki togbrautin."
„Hvað meinið þér?“ spurði ég. En ég skildi vel
hvað hann meinti.
Hann skeytti spurningu minni engu. „Þér læs-
ið á eftir yður núna. Þér eruð alltaf að læra.“
„Það kemur yður ekkert á óvart, að ég varð
fyrir óhappi, þegar ég var úti með Mayne, er
það?“ spurði ég.
„Það kemur mér aldrei neitt á óvart, vinur
minn,“ sagði hann, eins og hann vildi komast hjá
þvi að svara.
Ég reyndi aftur. „Þér sögðuð mér, að Mayne
væri liðhlaupi og hefði gengið í herinn árið 1942.
Hann segist hafa gengið í herinn árið 1940.“
„Hann hefur þá eflaust rétt fyrir sér. Ég þekki
ekki sögu Gilbert Maynes. Ég þekki aðeins sögu
þessa manns.“
„Eruð þér að gefa í skyn, að þetta sé ekki
hinn rétti Gilbert Mayne?“ því að ég vissi ekki
hvaða merkingu ég átti að leggja í orð hans.
Hann yppti öxlum. „Ef til vill,“ sagði hann.
„En ég kom ekki til þess að tala um Mayne við
yður. Mér fannst það bara almenn kurteisi. Ég
kom til þess að samgleðjast yður yfir að hafa
sloppið svona naumlega. Wesson var að segja
mér, að leikstjórinn í fyrirtæki ykkar væri kom-
inn. Verður hann hérna í skálanum?“
„1 nokkra daga,“ sagði ég. „Þið hafið eflaust
sameiginleg áhugamál. Hann var einu sinni í
Grikklandi."
„Grikklandi?" Hann virtist hafa áhuga ' á
þessu. „I hernum?"
„Já,“ sagði ég. „Upplýsingaþjónustunni."
Hann leit snöggt á mig. „Þá höfum við ef-
laust um margt að spjalla."
Hann bauð mér góða nótt. En á leiðinni til
dyra sneri hann sér við. Ég sagði við hann: „Með-
al annarra orða, þegar þér rannsakið það sem
skrifað er á blað, sem stendur í ritvél, þá skuluð
þér sjá um, að það sé rétt sett í aftur."
„Ég skil ekki,“ sagði hann.
„Þér leituðuð i herberginu mínu í gærkvöldi,"
sagði ég við hann.
Hann leit hörkulega á mig. Síðan sagði hann:
„Hver sem hefur leitað í herbergi yður, herra
Blair, þá var það ekki ég — ég fullvissa yður
um það.“ Hann lokaði á eftir sér. Ég stóð þegar
á fætur og læsti hurðinni.
Þegar ég leit út um gluggann morguninn eftir,
sá ég að allt var gjörbreytt. Það var ekkert sól-
skin, engar andstæður í náttúrunni. Himininn
var grár af fallandi snjó — stórar flyksur í
billjónatali. Jörðin var eins og hulin gráhvítu
teppi. Trén voru svo þakin snjó, að þau virtust
ekki einu sinni vera tré! Veröndin var ekki lengur
viðarpallur. Yfir henni hvíldi hreinhvítur snjór,
og borðin voru að sligast undan snjóbyrgðinni.
Mér leið ágætlega — ég var bara þreyttur og
með miklar harðsperrur. Ég fór niður og hringdi
i Emillio sem var í kofanum við hinn enda tog-
brautarinnar. Hann sagði mér að sleðinn myndi
hafa það upp eins og var, en ef hann hvessti og
snjórinn færi að fjúka, þá væri það ekki lengur
hægt. Síðan hringdi ég niður í Splendido og bað
um skilaboð til Engles á þá leið, að ef hann
kæmist til Tre Croci, þá gæti hann komizt með
togsleðanum upp til Col da Varda. Síðan sagði ég
Aldo að taka til i lausa herberginu.
Ég ætti nú að segja frá þvi, þegar Engles kom,
því að ekkert kom fyrir fyrr en hann var kominn.
En vegna þess að allt sem skeði var í sambandi
við komu hans þá ætla ég að segja frá því, þegar
við vorum að bíða eftir honum.
Það var skiljanlegt, að Joe og ég biðum eftir
honum með nokkurri eftirvæntingu. Joe var að
þúa sig undir orðasennu við leikstjórann. „Eng-
les vei'ður með hausinn fullan af alls konar
hugmyndum, bölvaður," sagði hann í kvörtunar-
tón. En kvikmynd verður að hafa vissan fókal-
púnkt, og fókalpúnkturinn er þessi kofi og tog-
brautin. Það tekur sig stórkostlega út á kvik-
mynd. Sjáðu bara þennan morgunn. Eftir nokkr-
ar klukkustundir verðum við tepptir hérna uppi.
Hugsaðu þér, ef fólkið hérna hataði hvort annað,
og hefði hvert sitt áhugamál." Þetta sagði hann
við morgunverðarborðið, og hinir fylgdust með
með miklum áhuga. „Og togbrautin," bætti hann
við. „Ég er búinn að ná ágætum myndum af
henni. Bara að búa til gerfisleða og láta hann
þjóta niður með slitna taug. Og eltingaleikur á
skíðum — ég tók ágæta mynd af þér, Neil, þegar
þú komst niður og féllst við fætur okkar. Ef
Engles er mér ekki sammála — ja, þá má f jand-
inn hirða mig ef ég segi ekki upp.“
Joe var fullur ákafa. Mér var hálf órótt inn-
anbrjósts. Mér fannst Engles verða að segja mér
hversvegna hann hafði sent mig hingað, eftir
allt sem komið hafði fyrir.
En hinir. Hversvegna voru þeir svona þögulir?
Mayne hafði tekið glaðlega á móti mér, þegar ég
kom niður. Hann spurði hvernig mér liði, eins og
honum væri mjög annt um velferð mína. Hann
var hlýlegur í viðmóti og eðlilegur, en þögull
venju fremur. Augu Önnu brostu til hans, þegar
hún bar á borðið, en hann virti hana ekki viðlits.
Og þegar Joe kom niður og byrjaði að tala um
Engles þá þagnaði hann alveg.
Og Valdini, sem var alltaf síkjaftandi, sagði
ekki orð. Joe tók eftir þessu og sagði: „Um hvað
eruð þér að hugsa, Valdini? Hefur eitthvað
slegizt upp á vinskapinn milli ykkar greifaynj-
unnai' ?“
„Þér eruð alltaf að hæðast að mér, Wesson,"
svaraði litli Sikileyjarbúinn önuglega.
„Þér lituð út fyrir að vera mjög áhyggjufullur,
eftir að hún hafði hringt í yður í gær," sagði Joe.
„Hvenær var það?“ spurði ég.
„O, þegar þú varst loksins kom-inn í rúmið,"
svaraði Joe.
Svo að hún hafði hringt í hann, eftir að Engles
liafði hringt í mig. Ég hefði viljað gefa mikið
fyrir að vita hvað hún hafði sagt. Það var enginn
vafi á því, að það var eitthvað út af Engles.
Og Keramikos. Hann var alltaf þögull og ó-
mannblendinn. En í dag virtist hann hafa augun
hjá sér. Hann horfði einkennilega á morgun-
verðarborðið. Hann virtist eitthvað taugaóstyrk-
ur. Seinna skildi ég, að hann hafði ástæðu til
þess að vera taugaóstyrkur. En mér fannst það
einkennilegt þá, þvl að venjulega var hann svo
sjálfsöruggur.
Joe talaði við mig dálitla stund um kvikmynd-
ina. Hann kvaðst þurfa á stuðningi mínum að
halda. Hann vildi fá mig til þess að segja hon-
um eitthvað um kvikmyndahandritið, sem ég
hafði átt að semja. Hvernig áttu sviðin að vera?
En, þegar hann fann, að ég vildi ekki segja hon-
um neitt þagnaði hann líka. Að lokum sagði hann
við mig, að það lægi eitthvað í loftinu. „Það er
eins og þessi snjór hafi sömu áhrif á fólk og
misserisvindarnir og sirocco vindarnir. Hvað
ætli það verði svona lengi Mayne?"
„Iúklegast svona tvo daga,“ svaraði Mayne.
„Guð minn góður!" sagði Joe. „Eigum við að
sitja hérna eins og hálfdauðar uglur í nokkra
daga? 1 guðanna bænum, Mayne, spilið þér eitt-
hvað upplífgandi á þetta píanó þarna. Þó get ég
ekki sagt að mér ’sé vel við, það þegar þér eruð
að hamra á það á morgnana. En það er allt
skárra en að við sitjum hérna allir og glápum
á arininn þann arna.“
En Mayne kvaðst ekki vera upplagður. Og
enginn tók undir ósk Joes. Loks stóð hann upp
og náði sér í bók. En þótt hann væri með einn
af sinum ágætu kúrekareifurum, þá virtist hann
ekki geta einbeitt sér að efninu. Valdini sat og
stangaði úr tönnunum með eldspýtu. Mayne og
Keramikos virtust niðursokknir í hugsanir sínar.
Framháld í næsta hlaði.
Svör vlö „Veiztu — ?“
á bls. 4:
1. 1 orðabók. — 2. Sigriðarstaðavatn upp aí
Húnaflóa. Sigurðarstaðavatn á Melra.kkasléttu. —
3. Anthony Eden. — 4. Volgu. — 5. Samuel Gold-
win. — 6. Jan Mayen og Svalbarði. — 7. Daisy
(Ljúfa Baisy, láttu mig vissu fá. Þú ein getur
l eknað mín hjartans sár). — 8. Edgar Allan Poe.
— 9. Ðí.yx. — 10. F'.mm fingur.
Gleðilegt nýár!
Þökk fyrir viðskiptin á liðna árinu.
Vélsmiðja Hafnarf jarðar h.f.
i
Óskum öllum okkar viðskiptavinum
Gleðilegs nýárs
með þökk fyrir það liðna.
Stebbabúð
Hafnarfirði.
Gleðilegt nýár!
Þökk fyrir viðskiptin á liðna árinu.
Bókabúð Olivers Steins
Bókaútgáfan Röðull
Hafnarfirði.
Gleðilegt nýár!
Þökk fyrir viðskiptin á liðna árínu.
Skipasmíðastöðin Dröfn h.f.
Byggingafélagið I»ór h.f.
Hafnarfirði.
Gleðilegt nýár!
Þökk fyrir viðskiptin á liðna árinu.
PALLABÚÐ,
Hverfisgötu 56, Hafnarfirði.
Gleðilegt nýár!
Þökk fyrir viðskiptin á liðna árinu.
Bókabúð Böðvars Sigurðssonar,
Strandgötu 3, Hafnarfirði.
Gleðilegt nýár!
Þökk fyrir viðskiptin á liðna árinu.
H.f. Raftækjaverksmiðjan
Hafnarfirði.
17