Vikan - 16.01.1958, Blaðsíða 6

Ókunna konan í
nœturlestinni
T7*ÖGUR kona œtti aldrei að ferð-
JF ast ein síns liðs! Ég hafði verið
niðursokkin í þægilegar hugsanir um
heimili mitt í Englandi, en nú varð ég
mér aftur meðvitandi um stund og
stað. Þegar vel liggur á mér, hef
ég ekkert á móti því að ímynda mér
að ég sé aðlaðandi kona, en ég veit
að ég er ekki falleg. Þessi athuga-
semd hlýjaði mér samt sem áður um
hjartarætumar, þangað til ég áttaði
mig á því að þessum orðum var
beint til konunnar sem sat á móti
mér.
Hún hafði til að bera þessa hátið-
iegu, sláandi fegurð, sem gefur í-
myndunaraflinu byr undir báða
vængi. Augun voru dökk og að því
er virtist botnlaus undir vel af-
mörkuðum augabrúnum, munnurinn
var beinn og einbeittnislegur, næst-
um stranglegur, en þó enginn svip-
brigði sæust á andliti hennar, hafði
maður það á tilfinningunni að bak
við þetta föla, rólegr. andlit brynnu
heitar tilfinningar.
Við höfðum ferðast saman alla
leið frá Prague, ég, hún og Ameríku-
maðurinn, en þó höfðum við ekki yrt
hvert á annað. Hver hugsaði sitt
meðan lestin þaut gegnum nóttina, í
áttina að tékknesku landamærunum,
þar sem járntjaldið yrði dregið til
hliðar og okkur hleypt í gegn.
Nú hafði fjórði farþeginn, sá sem
komið hafði í lestina á síðustu stöð,
rofið þögnina. „Fögur kona ætti
aldrei að ferðast ein sins liðs“, sagði
hann aftur. Þetta var sennilega hluti
af venjulegu orðagjálfri hans.
Hann var hár, hvíthærður, mynd-
arlegur á velli og frá honum lagði
ilm af kölnarvatni, lauk og koníaki.
Har.n var sýnilega vanur að hafa
heppnina með sér.
Ég held að hún hafi ekki látið
viljandi sem hún sæi hann ekki,
neldur hafi hún blátt áfram ekki
heyrt til hans. En hann tók þögn
hennar þannig að hún vildi ekkert
hafa með hann að gera.
Hann reis þunglega en virðulega
á fætur, hneigði sig örlitið hátíð-
lega i áttina til hennar og gaf þann-
ig til kynna, að hann skildi að hann
væri ekki velkominn. Um leið og
hann gekk út, sneri hún andlitinu
frá glugganum, horfði undrandi á
eftir honum og deplaði ofurlítið aug-
unum, eins og birtan í lestarklef-
anum færi í augun á henni eftir
myrkrið úti. Hún leit spyrjandi á
mig.
Ég skýrði fyrir henni hvað gerzt
hafði. Það er mín revnzla að konur
séu fljótar að læra að taka aðdáun
sem sjálfsögðum hiut, og ég var því
eftir MARY HOCKING
dálítið undrandi þegar ég sá að hún
vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið.
Demanturinn var ekki fágaður. Hún
leit undan og fór aftur að horfa út
um gluggann.
— Hafið þér verið lengi hér aust-
urfrá ? spurði Amerikumaðurinn mig,
— Tvö ár í brezka sendiráðinu í
Prague.
Hann brosti. — Líklega tveimur
árum of lengi, er það ekki?
Hann hafði fallegt bros. Það
breiddist hægt út og dýpkaði hrukk-
urnar kringum munninn og augun.
Hann var einn af þessum Ameríku-
mönnum af Lincolngerðinni, hár og
renglulegur og villandi hjálparvana
að sjá.
— Ég er starfsmaður hjá Ocean-
blaðahringnum og er búinn að vera
talsvert í Prague. Skrýtið að ég
skuli aldrei hafa hitt yður, sagði
hann, en hann var ekki á hnöttunum
eftir nánari kynnum. Konan í sæt-
inu á móti mér átti hug hans allan.
Alveg frá þvi hún kom fyrst inn í
klefann hafði hann horft í laumi á
hana, eins og hún væri einhver
gyðja.
— Eruð þér kunnugur í Texas ?
Hún hafði djúpa rödd og áhrifa-
meiri en nokkur rödd sem ég mundi
eftir að hafa heyrt síðan á dögum
Gretu Garbo. Við snerum okkur bæði
að henni. Og hún bætti við hikandi,
eins og hún væri því ekki vön að
tala við ókunnuga: — Bróðir minn
er i Texas.
— Ég og Ameríkumaðurinn spjöll-
uðum saman, og öðru hverju litum
við í áttina til hennar. Hún var í
látlausri svartri dragt, heídur illa-
sniðinni og úr lélegu efni. Útlit
hennar bar vott um heiðarleika og fá-
tækt. Samt var hún með perlunælu,
sem leit vel út, og' á fingrinum
hafði hún hring með roðasteini, eftir
því sem ég gat bezt séð. Steinn-
inn glóði fagurlega á hvítri húð
hennar.
Lestin þaut gegnum nóttina. Við
reyndum ekki að sofa. Það var of
stutt til landamæranna. Hún starði
út í myrkrið. Einu sinni spurði
Ameríkumaðurinn hvar við værum
nú og hún svar,aði samstundis: -—
Nálægt þorpinu Senka. Það var ekki
tunglskin, svo hún hlaut að hafa
fylgst með landslaginu í huganum,
Annaðhvort það . . . eða þá hún
fór þessa leið oft.
Bandaríkjamanninuni var ýtt út úr klefanum
Ég tók niður töskuna mína og
dró upp brauðsneiðarnar mínar.
Maturinn í lestunum er venjulega
vondur. Ameríkumaðurinn var með
einn af þessum óviðjafnanlegu nestis-
pökkum. Hann gaf mér kjúklings-
læri og hnetupoka og bauð henni líka
að borða, en hún kvaðst ekki vera
svöng. Einmitt þegar ég var að óska
þess að ég hefði haft með mér kaffi,
tók hann upp hitabrúsa.
Hann hélt á brúsanum í hendinni
og allt í einu sagði hann: — Ég
býst ekki við að það skipti máli þó
ég segi ykkur frá því. Meðan hann
talaði, renndi hann fingrunum niður
eftir hitabrúsanum, það heyrðist
lágur smellur og botninn á brúsanum
opnaðist. Þaðan dró hann einhvern
hlut, vafinn í silkipappír. Hann vafði
utan af honum og rétti varfærnislega
fram lófann, svo ég gæti séð þetta.
Aldrei mun ég gleyma henni, litlu
fílabeinsmadonnunni. Óþekkti iðnað-
armaðurinn, sem hafði unnið hana
með listamannshöndum sínum, kann-
ski fyrir hundruðum ára, hafði lagt
í hvern drátt alla sína ást og við-
kvæmni, allt ofan frá rólega þung-
lyndislega andlitinu og niður í mjúk-
legu fellingarnar í kjólnum, sem lá
um smáu fæturna.
Skuggi féll á líkneskjuna og ég sá
að konan stóð þarna með útrétta
hendína. Hann fékk henni þegjandi
styttuna. Hún hélt á henni í lófa sín-
um, og bros hennar var eins og sól-
skin á páskadagsmorgni. Ég held að
hann hafi langað mest til að gefa
henni styttuna, þegar hann leit á
hana.
Um leið og hún fékk honum hana
aftur, sagði hún: — Þeim er ekkert
um að þessháttar fari út úr landinu.
Þeim finnst heiður sinn vera í veði
— fegurðin skiptir þá ekki máli.
— Sá sem átti hana seldi mér
hana án nokkurra skilyrða. Hann
brosti og bætti við: — Fyrir meira
en ég hafði efni á að borga.
Hún settist við hliðina á honum. —
Eruð þér safnari? spurði hún.
Hann leit á litlu fílabeinsstyttuna.
— Nei. Satt að segja hef ég ekkert
vit á þessháttar. Ég býst við að það
virðist heimskulegt, en ég hugsa að
ég hafi keypt hana af því að hún leit
út fyrir að vera .... næstum því
raunveruleg. Mér fannst ég verða að
fara burtu með hana, út úr þessu
landi.
Andlitið á henni var í skugga, en
mér fannst einhver kynlegur blær á
rödd hennar, þegar hún spurði: —
Var það svo mikils virði að gera það?
Hann kinkaði kolli. — Já, það var
svo mikils virði. Ef til vill er það að-
eins einskisverð viðleitni. En ég var
svo. . . . svo gramur af að vera
hér. Mér fannst ég verðr að sýna
einhverja viðleitni. Hann tók silki-
pappírinn. Hún stöðvaði hann og
horfði lengi niður á madonnuna.
Þegar hann kom henni aftur fyrir í
felustað sínum, spurði hún: — Hvern-
ig verkar fjöðrin ? Ég man að mér
fannst það dálítið skrýtið að hún
skyldi hafa svona mikinn áhuga fyr-
ir þessu.
Ferðin var næstum á enda. Við ók-
um inn á landamærastöðina og ég
hallaðí mér út um gluggann. Þarna
var lítill stöðvarpallur og hinu meg-
in við hann sá ég bugðóttan veg, sem
lokað var með slá. Hinum megin við
Framhald á hl.s 10.
HfUMifJ: Verðlaunakeppnin hefst í næsta blaði! —
VIKAN