Vikan - 16.01.1958, Blaðsíða 12

HAMMOND INNES......
I OLPUNUIVI
Engles kyikmyndastjóri hefur beðið Neil
Blair að heimsækja skíðaskála nokkum í
ítölsku Ölpunum, undir því yfirskini, að hann
sé þangað kominn til þess að semja kvik-
myndarhandrit.
Jtaunin er þó allt önnur. Hann á að fylgj-
ast með því sem fram fer í skálanum, gefa
Engles skýrsiu um gestina og svipast um eftir
stúlku, sem Engles fær honum mynd af. Joe
Wesson kvikmyndatökumaður fylgir Neil.
Þrír gestir koma í skálann um svipað leyti
og þeir: Valdini, Gilbert Mayne og Grikkinn
Keramikos. Auk þess rekst Neil á stúlkuna
á myndinni, sem nú kailar sig Forelli greif-
ynju. Óþekktur aðili kaupir skiðaskálann,
þegar hann er settur undir hamarinn. Skömmu
seinna uppgötvar Neil að Keramikos er í
sambandi við einhvern dularfullan mann, sem
sýnist staðráðinn í að komast yfir skálann.
Allt bendir líka tll þess, að Gilbert Mayne
sé í einhverju leynimakki og vilji jafnvel
Neil feigan.
y'H) biðum. Loksins klukkan hálf ellefu, heyrð-
ist drynja í vélinni, sem dró sleðann upp. Eng-
inn hreyfði sig. En það leyndi sér ekki, að allir
biðu með eftirvæntingu. Ég stóð upp og gekk að
glugganum sem sneri út að sleðabrautinni. „Hver
er að koma upp — leikstjórinn?" spurði Mayne.
„Sé það ekki enn,“ sagði ég við hann. Það var
lélegt skyggni. Sleðabrautin hvarf í fallandi
snjóhaf.
Mayne kom til mín. Það tognaði á tauginni sem
dró sleðann. Síðan kom sleðinn út úr þykkninu
eins og draugaskip. „Mér sýnast vera tveir far-
þegar í honum," sagði hann. „Hver ætli vilji
koma hingað á degi sem þessum?“ Hann sneri
,sér við. „Vitið þér, hver hinn farþeginn er,
Valdini ?“
Litli maðurinn leit upp. Hann hafði verið að
jrannsaka á sér neglurnar. Hann var í ljósbláum
fötum og dökkblárri skyrtu, með eldrautt bindi.
Mér kom í hug hljómsveitarstjóri jazzhljómsveit-
,ar, þegar ég leit á hann. Hann glotti. En hann
glotti ekki með augunum, sem voru á varðbergi.
Hann saug á milli tannanna. „Gæti verið,“ sagði
hann.
„., Sleðinn var nú nærri kominn alla leið. Hann
var þakinn snjó. Ég þekkti farþegana, sem sátu
bak við Emilio — það voru Engles og greif-
ynjan.
Sleðinn staðnæmdist vil litla trépallinn, sem
var næstum beint undir glugganum. Engles leit
upp og, kom auga á mig og kinkaði kolli til mín.
(M:ayne andvarpaði og gekk síðan kæruleysislega
,qð. arninum. Carla var í fjörugum samræðum við
Éngles,. Anna fór út og tók við tveimur ferða-
.töskum,„sem Engles hafði með sér.
„ .Ég sneri mér frá glugganum. Hinir sátu ná-
fkvæmiega. eins og þeir höfðu setið áður. Enginn
íj,agði orþ,. Það heyrðist greinilega í klukkunni.
Ég fór að barnum og náði í koníaksflösku og
.jiokkur, glös. Það heyrðist í skíðum, sem voru
lögð upp við yegginn fyrir utan. Síðan opnuðust
^dyrnar ,pg greifynjan kom inn og á eftir henni
^ngles1: jQe stóð upp og sagði: „Halló, Engles.
^íaman að sjá þig. Gekk ferðin vel?“ Aðrir við ar-
jninn, hreyfðu sig ekki. Mayne og Keramikos
Jiorfðu á Engles, en Valdini horfði á greifynj-
una.
Joe, tók eftir þögninni, og reyndi að láta á sem
minnstu' bera. „Hérna, ég skal setja frakkann
þinn á borðið. Þú þarft að fá eitthvað að drekka,
b
u
karl minn. Nú, ég sé að Neil hefur fengið sömu
hugmynd. Jæja, það er bezt að kynna þig, úr því
að þú átt eftir að búa hérna eitthvað. Við erum
öll hérna. Komumst ekkert út í þessu bölvaðu
veðri.“
Engles kinkaði lauslega kolli til þeirra fé-
laga við arininn, þegar Joe kynnti þá. Síðan sagði
hann: „Komdu og fáðu þér að drekka með okkur,
Joe. Mig langar til þess að heyra hvers konar
myndir þú ert búinn að taka fyrir mig. Þú ættir
líka að fá þér í glas, Carla. Hvað viltu að
drekka?“
Hún lyfti loðjakkanum sínum til. Hún var í
rauðu skíðafötunum sínum. Það stakk viðkunn-
anlega í stúf við litadeyfðina í herberginu. „Eg
ætla að fá strega, ef þú vilt gjöra svo vel, Derek.“
Og hún tók hann undir arminn eins og hann væri
eini karlmaðurinn í heiminum.
Engles brosti laumulega til mín. Ég hellti i
glösin. Joe byrjaði að tala um fókalpúnktinn sinn.
Engles hlustaði á annars hugar. Hann horfði í
spegilinn sem hékk yfir barnum. Fyrst hélt ég
að hann væri að horfa á sjálfan sig. Honum var
mjög annt um að hann liti vel út, þegar konur
voru nærstaddar. En þá skildi ég að hann gat
ekki séð sjálfan sig i speglinum. En hann gat
séð hópinn við arininn.
Ég leit til þeirra félaga, og sá að Mayne
horfði einnig í spegilinn. Joe hélt áfram að tala
um mikilvægi togbrautarinnar og fókalpúnktinn.
Engles reyndi ekki einu sinni að látast hafa á-
huga á þvaðrinu í Joe. Hann var að horfa á
Mayne og það brá fyrir blendingi af glettni og
æsingi í dökkum augum hans,
Loks stóð Mayne á fætur og kom að barnum.
Hann gekk kæruleysislega, en það var uppgerðar-
kæruleysi. Hann og Engles voru um það bil jafn-
háir, enda þótt Engles virtist minni, vegna þess
hve hann var lotinn I herðum. Joe hætti og
Mayne sagði: „Þar sem þér eruð nú orðinn einn
af okkur, mætti ég þá ekki drekka yður til
samlætis?"
„Mín er ánægjan," sagði Engles.
Mayne hellti í glösin, náði í Keramikos og
Valdini, og hagaði sér eins og fyrirmyndar gest-
gjafi, og talaði rólega um það hve flugsamgöngur
væru miklu betri á friðartímum heldur en í stríði.
„En hvort sem það er friður eða ekki friður,"
sagði hann, „þá get ég aldrei sætt mig við flug-
takið — þessa óhugnanlegu hálfu mínútu, þegar
maður getur ekki haft hugann við neitt, manni
er heitt, það hvín í hreyflunum og jörðin þýtur
framhjá glugganum hraðar ög hraðar, þangað til
hún hverfur manni sjónum."
Joe, sem hafði látið það gott heita að hætta
að tala, meðan við vorum að drekka, byrjaði nú
aftur af fullum krafti. „Það er aðeins eitt, sem
ég vil fá staðfest, áður en ég tek fleiri myndir,
Engles,“ sagði hann. „Eigum við eða eigum við
ekki að . . .?“
„l5g geri ekki ráð fyrir því, að þið munið taka
mikið af myndum í bili,“ sagði Mayne. „Lítið þér
bara út.“
Hann benti á gluggánn, og við snerum okkur
öll við.
Mayne stóð við gluggann og benti út. Við
snerum okkur öll við. Það var næstum niða-
myrkur úti. Snjórinn kom niður í þykkum strók-
um. Það va reins og þessar milljónir snjókorna
væru að berjast við trén. Kofinn nötraði undan
vindinum. Það var eins og vindurinn ætlaði
sér að taka kofann á loft og þeyta honum út í
rúmið. Trén skulfu undan hviðunum og snjór-
inn á greinum trjánna féll til jarðar í stórum
flyksum. Snjóalda þyrlaðist upp í loftið og féll
niður á sleðabrautina. Síðan kom blæjalogn og
snjórinn féll til jarðar næstum lóðrétt.
„Þú verður víst að vera hérna í nótt, Carla,“
sagði Engles.
Hún brosti. „Ætlarðu þá að vera góður og láta
mig sofa í herberginu þínu?“
„Þér þurfið ekkert að óttast, herra Engles,“
sagði Valdini með djöfullegu glotti á vörum. „Hún
er svo góðhjörtuð — hún ætlast áreiðanlega ekki
til þess, að þér sofið hérna niðri.“
Það varð óþægileg þögn, þangað til Carla skellti
upp úr. „Taktu ekki mark á Stefan," sagði hún
við Engles. „Hann er bara afbrýðisamur."
„Afbrýðisayiur!" Valdini varð hörkulegur á
svipinn og leit á Mayne. „Já, ég er afbrýðisam-
ur. Vitið þér hvað það er að vera afbrýðisamur,
herra Mayne?" Rödd hans var óþægilega smjað-
ursleg og skyndilega fann ég fyrir hinum niður-
bældu hugsunum hans.
Kofinn skalf undan nýrri vindhviðu. Snjór-
inn var nú horfinn af trjánum, og þau stóðu svört
og drungaleg upp úr hreinhvítum snjónum.
„Við megum þakka fyrir að vera ekki á jökl-
inum núna, Blair," sagði Mayne við mig. Síðan
sneri hann sér að Engles. „Þér vitið, að þér voruð
næstum því búinn að missa einn manna yðar
í gær ?“
„Ég heyi'ði eitthvað um óhapp á skíðum"
svaraði Engles. „Hvað kom fyrir?“
Mayne sagði honum sína sögu. Hann sagði vel
frá, og ég hlustaði með talsverðum áhuga. Engles
gat fengið að vita, hvað í rauninni hafði komið
fyrir, en ekki fyrr en seinna. „Þetta getur auðvit-
að alltaf komið fyrir,“ sagði Mayne að lokum.
„Það var eiginlega mér að kenna. Ég hefði ekki
átt að fara svona langt á undan honurn."
„Hvað kom fyrir þig,“ spurði Engles og snerl
sér að mér. „Þú hefur runnið til í mjúkum snjó,
geri ég ráð fyrir. Komstu sjálfur aftur til skál-
ans?“
Ég sagði honum frá hinum snöggu veðraskipt-
um, og því hvernig ég hafði komizt aftur yfir
jökullinn og hvernig leiðangursmennirnir höfðu
náð mér.
„Ég tók mynd af honum, þar sem hann dettur
við fætur okkar,“ sagði Joe. „Stórkostleg mynd.
Þú ættir að nota eitthvað því líkt í myndinni.
Áhorfendur verða gagnteknir. Félagi hans hring-
ir frá gistihúsinu, leitarflokkar sendir á vett-
vang, maðurinn sjálfur að berjast við mjúkan
snjóinn og fellur svo í öngvit, þegar mennirnir
finna hann. Svo þarf bara að hafa kærustuna
hans' i leitarflokknum."
Engles virtist niðursokkinn í hugsanir sínar.
Síðan loguðu augu hans af ákafa. „Nei, það myndi
bara eyðileggja það, Joe. Það er hægt að gera
það áhrifaríkara en það. Og til fjandans með
12
VIKAN