Vikan - 23.01.1958, Blaðsíða 6

AUMINGJA JEJVÆÝ
HÚN laut höfði meðan hún prjón-
aði til að fá sem bezta birtu
frá lampanum. Hún er rétt eins og
bóndakona, hugsaði hann gramur.
EJn það versta var, að bóndakona
gat verið bæði hressileg og hrifandi,
minnsta kosti mundi Jenný taka
þetta sem gullhamra. Hún tók allt
sem gullhamra. Ef hann sagði:
„Hárið á þér er úfið, Jenny", þá
svaraði hún með dreymandi brosi:
"Etr það? Það er víst af því það er
eðlilega krullað."
Það var alls ekki eölilega krullað.
Þrert á móti, það var svo mikið
perm&nent í því, að það líktist mest
þvottabretti. Nei, þetta áttu að vera
aöltlegar krullur . . . . og þá var
ekkert meira um það að segja, það
varð bara að fá að standa út í loftið.
Og Jenný hélt áfram að raula á-
neegjulega fyrir munni sér — hún
var siraulandi — glöð og ánægð með
sjálfa sig og engum öðrum lik. Hún
kallaði hann ástina sína, strákinn
sinn og Bjamadreng, svo að það fór
hrollur um hann í hvert sinn. Aldrei
sagðl hún blátt áfram Bjarni — hún
gat aldrei kallað hluttna sínum réttu
nðfnum, og það fór í taugamar á
honum. Oft reyndi hann að afsaka
hana. Hún hafði verið skemmd af
dekri heima hjá sér — þvi foreldrar
hennar höfðu eignast hana eftir tíu
ára bamlaust hjónaband og reyndu
svo að vemda þessa viðkvæmu
bamssál með því að sveipa veru-
leikann mjúkum umbúðum. Ekkert
vtir kallað sínu rétta nafni. Jafnvel
eftir að Jenny var orðtn uppkomin
varpaði tunglið birtu eins og kin-
verskt ljósker og kínversku ljósker-
in llktust mest fallegum tunglum.
Það var látið svo heita að ófæddu
bömin „svæfu á rauðum púða við
hjarta mömmu sinnar" — og svo var
Jenný látin beita hugmyndaflugi
skólastúlkunnar við að komast að
þvl hvemig þau yfirleitt sáu dagsins
ljós.
Hún elskaði hann — hún prjónaði
á hann, — hún hlúði að honum, —
hún fyllti húsið af malandi vinkon-
um, honum til ánægju — 6, hún var
svo elskuleg, lítil brúðukona, eins og
hún sagði sjálf! Hún var símalandi
og slfellt að vekja athygli hans á þvi
sem hún gerði fyrir hann allan lið-
langan daginn — alveg sama hvar
þau vom stödd. 1 strætisvagninum
átti hún það jafnvel til að draga fram
i dagsljósið sín persónulegustu hugð-
arefni, með sólskinsbrosi, sem hefði
farið bami ákaflega vel — en alls
ekki henni!
Honum fannst hann ekki geta um
frjálst höfuð strokið nema á skrif-
stofunni. Móðir Jennýar hafði kennt
dóttur sinni að stórir, sterkir karl-
menn ættu að ríkja einir á skrifstof-
imum, svo að litlar, veikbyggðar kon-
ur gætu búið í skjóli heima. Satt að
segja var þetta það eina í hinum
fjarstæðu uppeldisaðferðum, sem
Bjami var tengdamóður sinni þakk-
iátur fyrir.
1 eitt einasta skipti hafði Jenný
vogað sér á skrifstofuna hans og alla
leið inn i hið allra helgasta — einka-
skrifstofuna. ,,Hæ, ljúflingur, fallega
stúlkan þín i glerbúrinu er bara al-
veg eins og Hollywoodstjarna", hafði
hún hrópað, fólkinu á fremri skrif-
stofunni, sem ekkert var nema eyru,
til hinnar beztu skemmtunar. ,,Að
þvi einu undanskildu, auðvitað, að i
Hollýwood heita þær ameriskum
nöfnum", bætti hún við.
Stúlkan í glerbúrinu hét Elsa Jóns-
dóttir. Hún var glæsileg af því að
hún var vel til höfð og á sinn rólega
hátt vann hún störf einkaritarans og
var hans hægri hönd. Rödd hennar
lét þægilega í eyrum. Hún brosti
sjaldan, en brosið hennar var ekkert
tilgerðarbros. Hún var ekki degin-
um yngri en Jenny, en hún leit út
fyrir að vera tíu ámm yngri--------
Hann leit á Jenný og ræskti sig
hátt. Það verður fjári erfitt að segja
henni það, hugsaði hann. Þetta yrði
i fyrsta sinn á ævi hennar að hún yrði
að horfast í augu við þann raunveru-
leika, sem ekki væri hægt að vísa frá
sér með einhverri bjánalegri athuga-
semd og bamalegum kjánahlátri —
sem hún kallaði „dillandi hláturinn
minn, ekki satt, elskan?" Hann yrði
að koma peningagreiðslunum hennar
þannig fyrir að hún gæti ekki hringt
til hans í miðjum hverjum mánuði
og kveinað yfir að nú ætti hún ekki
grænan eyri til að lifa á það sem
eftir væri mánaðarins. Hann yrði lika
að hjálpa henni svolítið með að eign-
ast hugðarefni í lífinu, svo að hún
ekki ranglaði aðgerðarlaus um. Hing-
að til höfðu þau haft stúlku til að
þrífa húsið. Sjálf vildi hún laga mat-
inn, sem var bæði lítilfjörlegur og
aldrei til á réttum tíma. Það sem
eftir var dagsins spjallaði hún í síma,
heimsótti vinkonur sínar eða sat bara
og fletti blöðum og merkti i þau litla
rauða krossa með litblýanti. Móðir
hennar kallaði heimiliö „dúnmjúka
hreiðrið litlu stúlkunnar sirrnar", og
honum fannst hann vera mesta fól,
að vera nú að hrista hana upp af
draumum sínum. Ibúðinni gæti hún
haldið, með öllu þvi sem í henni var.
Hann gæti séð um sig og hann hafði
í hyggju að hafa framvegis fleiri
bækur og færri púða. En hann gat
ekki yfirgefið þetta fullorðna bam,
án þess að hafa fyrst reynt að vekja
áhuga þess og skilning á lífinu.
Jenný og lífið? Hann hristi ósjálf-
rátt höfuðið. Hún mundi iúthella tára-
flóði, gráta eins og fertugt barn og
ekki skilja neitt í neinu.
Nú sleit hún gráa garnið frá og
byrjaði á grænu.
„Þetta verður sætt, heldurðu það
ekki, Bjamabangsi? Kuldaboli skal
ekki fá að bíta þig í nöpm vetrar-
kuldunum". Hún brosti ástleitnu brosi
og sveiflaði nokkru af hárlubbanum
aftur á bak. Hún var alltaf með laus
hár á blússunni sirrni, og reyndar um
sig alla. Hún var vön að greiða sér
hvar sem hún stóð, með greiðu sem
hún stakk undir pilsstrenginn sinn.
„Jenný. ... “ Honum fannst flibb-
inn þrengja að hálsinum á sér og
hann stakk fingrinum á milli og
strauk honum eftir flibbanum innan-
verðum .... svona, honum létti ofur-
lítið við þetta. „Þú hefur víst aldrei
látið þér detta í hug að neitt gæti
komið fyrir hjónaband okkar, er
það ? Ég á við þetta sem daglega
kemur fyrir á hundmðum heimila?"
Ef hún aðeins hætti að stara svona á
hann. „Jenný, þú skilur að það hefur
verið fjári erfitt fyrir mig að'tala
um þetta við þig — en mér finnst
ég ekki geta verið með neinn leikara-
skap, það væri ekki heiðarlegt gagn-
vart þér, og nú í kvöld skulum við
skipuleggja framtíð þína í samein-
ingu. Við emm engir óvinir, er það ?
Við emm bara fyrir löngu búin að
gera okkur það ljóst, að við erum
allt of ólík."
Neðri kjálkinn seig og kringluleita
andlitið á Jenný varð smám saman
svo undarlega langt. Hún svaraði
engu. Nú var hún líkust allt of feitri,
líflausri grímu. Ósjálfrátt lagði hún
prjónana frá sér. Handleggimir
hvíldu máttlausir í kjöltu hennar,
þessir feitu, hnöttóttu handleggir,
sem vom eins og bleikar pylsur. Hún
sat þama undir leslampanum og virt-
ist eins og leysast hægt upp. Allt
rauðleita hörundið varð grátt eins og
strokleður og allur smáhrokkni hár-
lubbinn stóð eins og krans um dautt
andlitið. „Bjami .... áttu við ....
að við ....?"! fyrsta sinn á ævinni
var hún orðlaus og gleymdi að kalla
hann gælunafni. Hugsánimar byltust
um í kollinum á henni, rákust á
prjónauppskriftir, matamppskriftir
og símanúmer, en frrndu engan vel-
þekktan stað, þar sem þær gætu kom-
ið sér fyrir og sezt að. Þær áttu alls
ekki heima í þessum heila, sem aldrei
var notaður til að hugsa svona fjar-
lægar hugsanir og nú sat hann þarna
og krafðist þess að heilabú hennar
hæfi algerlega nýja starfsemi ....
„Þú færð allt sem hér er", flýtti
Bjarni sér að segja. „Svo ekkert þarf
að breytast. Og auðvitað skal ég að-
stoða þig eftir beztu getu. Þetta verð-
ur bezt fyrir okkur bæði".
Hann talaði hratt og skýrt og lagði
með skipulegum setningum fyrir
hana framtíðaráætlanir þeirra. Þetta
var auðheyrilega meira en utanað-
lærð lexía. Það var vandamál, sem
hann var oft búinn að kryfja og
leggja niður fyrir sér, bæta, laga og
— að síðustu búinn að taka ákvörð-
un um, svo fullkomin sem hún var.
En hvers vegna svaraði hún engu?
Hvers vegna sat hún þama við borð-
ið með handleggina lafandi mátt-
lausa og fætuma í ljóslitu, slitnu
skónum ofurlítið skjálfandi, eins og
fótleggimir hefðu lamast. Hún var
þó ekki vön að vera orðlaus, hún sem
alltaf talaði hátt og óaflátanlega eins
og vatnsfall.
Hann mjakaði sér órólega á stóln-
um og reis á fætur til að kveikja sér'
í pípu, en lagði hana svo aftur frá
sér og settist aftur.
„Eins og allar nútímamanneskjur-
getum við vel lagað okkur eftir nýj-
um aðstæðum, ekki satt Jenný? 1
rauninni höfum við svo lítið að bera
á borð hvort fyrir annað. Þú ert sí-
brosandi og glöð i lund (hann lagði
áherzlu á þetta síðasta, svo að það
hljómaði sem hrósyrði), en ég er
einn af þessum alvarlegu mönnum,
sérðu það ekki? Þessu hefurðu svo'
oft veitt athygli sjálf og nú þykir
mér fyrir því hve illa mér hefur oft
tekizt að dylja það hvað mig
langaði til að vera einan, þegar þú
varst einmitt svo ánægð með að hafa
vinkonur þínar í kringum okkur. Mér
þykir gaman að spila, þér er meinilla
við spil (hún gat aldrei lært að
þekkja í sundur tígulgosa og hjarta-
Framhald á bls. 10
EFTIR KAREN BRA5EN
G
vikan;