Vikan - 23.01.1958, Blaðsíða 9

FAGRIR MUNXR
ÚR GUULI
OG SELFRI
Sendum gegn póstkröfu.
Guðlaugur Magnússon
SKARTGRIPAVERZLUN
Laugavegt 22 A. — Sími 15272.
Valur- Vandar- Vöruna
SULTUR — ÁVAXTAHLAUP
MARMELAÐI — SAFTIR
MATARLITUR — SÓSULITUR
EDIKSÝRA — BORÐEDIK
TÓMATSÓSA — ISSÓSUR
— Sendum um allt land —
Efnagerðin Valur h.f.
Box 1813.
Sími 19795 — Reykjavlk.
TRICHLORHREINSUN
(ÞURRHREINSUN )
BJ©RG
SDLVALLAGÖTU 74 • SÍMI 1323?
BARMAHLÍÐ G SÍMI 23337
Prjónastofan Hlín h.f.
Skóiavörðustíg 18. Símar 12779 og 14508.
Prjónavörur höfum við framleitt í
síðastliðin 25 ár úr íslenzku og er-
lendu gami.
Höfum ávallt á boðstólum fyrsta
flokks vinnu, og fylgjumst vel með
tízkimni.
Sendum gegn póstkröfu um land allt.
Eg þakka þeim sem verzlað hafa í
Sölutuminum við Amarhól ánsegju-
leg kynni, og bið þá um að beina við-
skiptum sínum í
Hreyfilsbúðina.
Pétur Pétursson.
Alla vikuna i
skóm frá
HECTOR
Laugaveg 11
Laugaveg 81
frd mínum bœjardyrum
skrifar fyrir kvenfólkið, um
kvenfólkið og hugðarefni þess
Endurprentanir frægra málverka
Undanfarnar vikur hefur
verið á boðstólum hér mik-
ið og fallegt úrval af endur-
prentuðum málverkum, bœði
innlendum og erlendum.
Jafnvel þó budda margra
hafi verið æði létt eftir
jólainnkaupín, þá hafa allir
Reykvíkingar átt kost á að
skoða þessar endurprentan-
ir og njóta þeirra, án þess
að eyða grænum eyri.
1 Morgunblaðsglugganum
hafa hangið endurprentanir
af íslenzkum málverkum
eftir okkar þekktustu mál-
ara. Þessar myndir hefur
Ragnar Jónsson forstjóri
látið gera erlendis og eru
þær til sölu í Unuhúsi við
Veghúsastíg.
Og í Sýningarsalnum við
Hverfisgötu hefur verið
sýning á endurprentuðum
málverkum eftir þekktustu
listamenn heimsins, fyrr og
nú. Mest ber þó á impressi-
onistunum, enda munu
þeirra myndir njóta mestra
vinsælda á Islandi. Mynd-
imar hafa vakið athygli og
selzt vel.
Endurprentun á listaverk-
um hefur tekið gífurlegum
framförum á síðasta ára-
tug, svo að litir og form
myndanna njóta sín nú
fyllilega á eftirmyndinni.
Fallegastar eru endurprent-
anir af málverkum á striga
og er ómögulegt að sjá ann-
að en að þar sé um málverk
að ræða. En slíkar myndir
eru ákaflega dýrar og hafa
ekki flutzt hingað. Ragnar
Jónsson, mun þó hafa látíð
þrykkja nokkrum af ís-
lenzku myndunum á léreft,
og fer það mjög vel.
Nú getum við því flest
veitt okkur þá ánægju að
prýða heimili okkar með
þessum listaverkum, sem
aðeins stór listasöfn og auð-
kýfingar hafa hingað til
getað eignast. Aðalgallinn
við endurprentuðu málverk-
in er sá, að þau verður að
setja undir gler til að varð-
veita þau, og • of t vill
glampa illa á glerið. Ég
hef þó heyrt talað um að
hægt sé að lakka yfir
myndirnar með sérstöku
lakki, en aldrei séð það.
Þegar myndin hefur verið
valin og fengin, þarf að
láta innramma hana. Og þá
reynir á smekkvísi eigand-
ans, hvort sem um mynd í
nýjum stíl er að ræða eða
gömlum. Sé ramminn illa
valinn, ef hann er of ný-
tízkulegur, of dökkur, of á-
berandi, of fyrirferðarmikill
o. s. frv., getur hann eyði-
lagt myndina sem hann á
sömu mynd í mismunandi
römmum, svo að áhorfendur
gætu áttað sig á því hvaða
áhrif ramminn hefði á
myndina. Hér birtum við nú
eina af myndum franska
málarans Braque í tveimur
römmum. Hve smekklegar
eruð þið ? Hvor ramminn
fer betur við myndina?
Lausnina er að finna á
bsl. 14.
Minnismerki
húsmóðurinnar.
Margt hefur verið sagt
um konuna, gamalt og nýtt,
spaklegt og heimskulegt.
Nýlega lét brezki marskálk-
urinn Sir William Slim sér
eftirfarandi um munn fara:
„Það er ekki til neitt
minnismerki húsmóðurinn-
ar. Ef til vill þarf hún ekk-
ert, ef betur er að gáð. Það
er með hana eins og Chris-
tofer Wren, en grafskrift
hans í St. Pálskirkjunni
hljóðar svo: „Ef þú leitar
að minnismerk-
inu, þá líttu í
kringum þig.“
Sérhver móðir,
sem getur horft
hreykin á
hraustleg, vel
upp alin böm
sín, á sér bezta
minnismerkið í
veröldinni —
og það hefur
hún reist sér
♦
sjálf.“
Bóndakona tízkufrömuður.
Munið þið eftir því, að
þegar pokatízkan kom fyrst
á markaðinn, þá sagði ég
ykkur frá fyrstu konunni
sem ég sá í pokakjól, á þeim
árum þegar ég var send á
gras á hverju sumri? Þetta
var bóndakona norður í
landi, sem saumaði kjólana
sína úr hveitipokum og
stakk höfðinu upp um há-
lendi Islands á vörumerk-
inu. Sú góða kona hefur
sennilega verið að skapa
nýja tízku fyrir sveitakon-
ur, þó hún vissi ekki af því.
1 ensku blaði lesum við að
komframleiðendur séu nú
famir að hafa kjólasídd á
pokunum sínum og prenta
á þá falleg mynstur, og það
fylgir sögunni að sveitakon-
ur séu þegar búnar að
sauma pokakjóla úr tæp-
lega 100.000.000 metrum af
pokaefni.
Skyldi ekki vera hægt að
flytja inn þessa ágætu
hveitipoka ?
Mánuður fagúrra loforða
að prýða eða hann leysir að
minnsta kosti ekki það
hlutverk sitt af hendi að
fanga athygli áhorfandans.
Frægur sýningarsalur í
New York hafði í fyrra ný-
stárlega sýningu á endur-
prentunum frægra lista-
verka og var þar um að
ræða sömu myndimar, sem
nú hafa verið til sölu í Sýn-
ingarsalnum. Hengdar voru
upp tvær endurprentanir af
Vín með skyri.
Hafið þið reynt að bera á borð vín með skyri? Hug-
myndina hef ég úr gömlu ljóði um Jón Grimsson eftir
Bjarna Jónsson skálda (1575—1655):
Mörgum var þar gjörður greiði,
þá grös voru sótt og rót á heiði,
óríkum var enginn leiði,
ört þeir fengu að sleikja um spón;
þegar menn fóru á fjallaveiði,
fengu hvítu dalla.
Vel þykkt skyr og vin á könnum
vinirnir báru í tjöldin hrönnum,
af þeim helztu herramönnum
hann fékk jafnan sína bón;
við þá stóð hann oft í önnum
ef svo vildi falla.
Ut janúar-
mánuð, fyrsta
mánuð hins
nýja árs, streit-
ast þeir skap-
föstu (eða þráustu, eftir
því hvernig litið er á mál-
ið) við að halda áramóta-
heitin sín. Eitt af þeim lof-
orðum, sem flestar kon-
ur gefa sjálfum sér, er að
hafa framvegis hemil á
græðginni og mæta næstu
áramótum sem nýjar og
grennri manneskjur.
Italska söngkonan fræga,
María Meneghini Callas, er
ágætt dæmi um það hvaða
árangri er hægt aS ná með
nægilegri skapfestu. Hún
léttist á skömmum tíma um
44 kíló, úr 100 kg. í 56 kg.,
og heldur þó fullri heilsu.
Það er að segja, hún er ekk-
ert taugaveiklaðri eða skap-
verri en áður.
1 hverju landi á einhver
ákveðin megrunaraðferð
miklu fylgi að fagna, og
trúin ku flytja fjöll.
Italskar konur gæta þess
t. d. vandlega að borða ekki
saman eggjahvítuauðuga
fæðu og kolvetnaríka, ef
þær vilja vera sæmilega
rennilegar. Þær borða þvi
t. d. aldrei spaghetti um
leið og kjöt, fisk eða egg.
Þýzkar konur hafa óbil-
andi trú á grænmeti, sem
þær álíta heilsusamlegt og
alls ekki fitandi.
Austurrískar konur kenna
lélegri blóðrás um það, ef
þær eru of feitar, og telja
ósoðinn mat bezta megrun-
arfæðið.
Bandarískar konur telja
það mesta vandræðaástand
að þurfa að borða brauð í
hádegismat, en það er siður
i þeirra landi.
Sænskar konur taka lif-
inu með ró, þó þær séu
að reyna að grennast.
Þær borða sinn venjulega
skammt sex daga vikunnar
og lifa svo á „mjólkur-
fæðu“ þann sjöunda. Það
fyllir magann og gefur
nægilega margar hitaein-
ingar.
Hollyiwood-dísirnar láta
aldrei ofan í sig neina fitu
úr dýraríkinu, nota bara
grænmetisolíu í staðinn, og
halda í eggjahvíturíka fæðu
við sig.
ÁstraJskar konur borða á-
vexti og magurt kjöt og
reyna að grenna sig á sumr-
in í mestu hitunum.
Afríkanskar konur megra
sig með því að borða ávöxt
í morgunmat, kolvetni í há-
degismat og eggjahvltu-
efnisrika fæðu með salati á
kvöldin. En þær þykjast
geta borðað alla þá ávexti
sem þær langar í milli mál-
tíða,
Kanadískar konur standa
með blað og blýant og
reikna út meðan þær neyta
megrunarfæðu, og hætta
að borða þegar þær eru
komnar upp í 1600 hitaein-
ingar á dag.
Suður-amerískar konur
halda sig við kjöt og eggja-
rétti.
Franskar konur láta það
eftir sér að borða oft, en
lítið í hvert sinn, svo að
þær verða aldrei svangar.
Og nú skulið þið bara á-
kveða hvað þið viljið trúa á.
Eg horfðist í augu
við staðreyndirnar
eftir
Ursulu Bloom
EINHVERN tíma æfinnar
kemur það fyrir flest
okkar að við stöndum and-
spænis mikilli ógæfu. Örlög-
in skoruðu mig á hólm, og
ég tók áskoruninni og
horfðist í augu við lífið.
Ég var búin að þjást af
kveljandi höfuðverk I mörg
ár, og enginn gat fundið or-
sökina. Heilasérfræðingur
var reiðubúinn til að opna
höfuðkúpuna á mér og
skera á taug þá, sem símar
sársaukann til heilans.
Ég gekk undir uppskurð-
inn reiðubúin til að gera
þessa síðustu tilraun og
taka því sem að höndum
bæri með hugrekki. Það lá
við að mér létti við að vita
að nú loksins yrði eitthvað
gert fyrir mig. Það mundi
að minnsta kosti binda endi
á kvalirnar. Þetta sagði ég
við sjálfa mig, meðan ég
var að missa meðvitundina.
1 fyrstu hafði ég ekki
hugmynd um að þetta hefði
verið ákaflega langur upp-
skurður, sem reynzt hefði
miklu erfiðari viðfangs en
ætlað hafði verið í fyrstu,
því það hafði komið í ljós
að ég var fædd með auka
slagæðar þeim megin við
heilann. Það varð að brenna
þær burt. Ef ég hefði ekki
tagt mig í þessa hættu, hefði
ég dáið.
Nú hafði snilli skurðlækri-
isins bjargað lífi mínu, ég
var orðin góð í höfðinu. En
fyrir það þurfti ég að borga.
Ég hef komizt að raun um
að þannig er það alltaf í líf-
inu.
Þegar ég bað um spegil,
virtust hjúkrunarkonurnar
verða alveg heyrnarlausar.
Ég átti erfitt um mál, ég
muldraði og það sem verra
var, ég slefaði, Mér fannst
andlitið á mér öðru megin
vera eins og blý, og mér var
sagt að ég væri orðin til-
finningalaus í því. Undir
eins og mér var það fært,
laumaðist ég fram úr rúm-
inu og læddist að speglin-
um. Þá komst ég að raun
um sannleikann. ANDLITIÐ
A MÉR VAR LAMAÐ
VINSTRA MEGIN.
Mér fannst að ég mundi
aldrei hafa hugrekki til að
horfast í augu við veröldina
aftur. Fólk mundi hörfa frá
mér. Ósjál'frátt mimdu allra
augu beinast að ljóta munn-
vikinu og auganu, því af-
myndun hefur óhugnanlegt
aðdráttarafl. Ég spurði
hvað væri hægt að gera?
Allir voru afar elskulegir.
Ég mundi venjast þessu og
ráða betur við það, sagði
það, Enginn mundi i raun-
inni veita þessu athygli.
Þetta var svosem ekkert.
Ég hafði verið lagleg
kona. Ég segi það með hæ-
versku, og það er satt. Ég
lifði opinberu lífi, hélt fyrir-
lestra, var mikið á ferðinni,
og stöðugt að kynnast fólki.
Nú glotti hræðileg vofa
framan í mig. Ég var stödd
á krossgötum, og ég var
mér þess meðvitandi. Ekk-
ert var auðveldara fyrir
mig en að fá minnimáttar-
kennd, loka mig inni í skel
og draga mig í hlé.
Ég byrjaði að æfa mig.
Ég æfði mig í að tala skýrt,
og tókst það nokkuð fljótt.
Með æfingunni varð ég heil-
brigðari, en langt frá því
að verða sælli. Munnvikið á
mér hékk niður. Og þar sem
augað í mér hafði ekki
lengur neina tilfinningu,
gat það ekki varið sig fyr-
ir utanaðkomandi áhrifum,
sem nú ollu ekki neinum
sársauka, svo það gerði
mér oft grikk. 1 marga
mánuði var því haldið aftur
og ég látin ganga með hlíf
fyrir auganu.
Það þarf hugrekki til að
horfast í augu við veröld-
ina þegar svona stendur á.
Og ég verð að játa það að
ég gugnaði hvað eftir ann-
að. En ég hélt samt áfram.
„Viljið þér leyfa mér að
hjálpa yður?“ sagði sér-
fræðingur nokkur í andlits-
aðgerðum við mig. Tor-
tryggnislega spurði ég hann
hvað hann gæti gert fyrir
mig. Hann sagði að það
mundi taka langan tíma.
Það þyrfti marga upp-
skurði, en smám saman
mundum við ná einhverjum
árangri. Svo sagði hann
hreint út: „Þér komizt ekki
langt svona. En þér eruð
nægilega hugrökk. Skellið
yður í það".
Þegar ég gekk inn í
skurðstofuna kiknaði ég í
fyrsta skipti í hnjáliðunum.
Deyfisprautan stakk mig.
Ég var gripin skelfingu. Ef
sársaukinn yrði mikill, þá
mundi ég aldrei hafa kjark
til að halda áfram, og ég
yrði að halda áfram. Þetta
var mín síðasta von.og hvað
sem fyrir kæmi, yrði ég að
halda í síðustu vonina, Ég
fann ekki meira til.
„Þér megið horfa á ef þér
viljið," sagði læknirinn.
Hann vann eftir mynd, sem
tekin hafði verið af mér
fyrir heilauppskurðinn, og
lá nú við hliðina á honum.
Ég horfði á í handspegli,
meðan hann fékkst við efri
vörina á mér. Hann lyfti
henni hiklaust og festi hana
með saumi í réttar skorður.
Ef honum líkaði ekki eitt-
hvert sporið, þá rakti hann
uppsvifalaust upp og byrj-
aði að nýju.
Ég fann ekkert til. Ég var
alveg heilluð af snilli þess-
ara handa, af hikleysi hans
og einbeittni. Ég sá aldrei
neitt blóð, og eftir fyrsta
taugaskjálftann, sem að
mestu var aðeins ímyndun,
þá var þetta næstum því
leiðinlegt. „Þá er þetta í
lagi“, sagði hann og fékk
mér aftur spegilinn. Þarna
voru níu saumar og minn
eigin munnur hló við mér.
Minn eigin munnurl Getið
þið ímyndað ykkur hvers
virði það var mér?
Ég fann engan sársauka.
Daginn eftir voru sumir
saumamir teknir úr og f jó»-
um dögum seinna tók ég
þátt í opinberu hádegisverS-
arboði. Þar gat ég hrósaS
sigri! Þar veittust naér hin
dýrmætu laun. Engaa augu
flöktu frá signa augnalok-
inu og ofan að munninum &
mér, því þar var ekkert 6-
venjulegt að sjá. Það var
búið að lyfta munnvikinu
til fullnustu.
Skurðlæknirinn skar mig
upp níu sinnum í allt-
Árangurinn næst aðeins
smám saman. Hann hafði
sagt, að ef ég vildi sýna
þolinmæði og hugrekki, þá
gæti hann hjálpað mér.
Það eru engin ör á and-
litinu á mér. Ég efast um
að þið munduð veita því at-
hygli að snert hefur verið
við því. Ég fór aldrei á
sjúkrahús og aldrei í rúm-
ið, meðan þessir uppskurðir
fóru fram, þvi vonin kveikti
í mér, svo ég næstum sveif
á vængjum heim.
Nú get ég staðið fyrir
framan sjónvarpsvélina.
Andlitið á mér er ennþá
lamað. Þannig verður það
að vera til eilífðar, en hðlm-
skorun örlaganna kom mér
til að brjóta mér leið. Ég
hef nú hulið verstu lýtin.
Ég þori að horfast í augu
við lífið.
Ég vísaði minnimáttar-
kenndinni, sem lífið bauð
mér upp á, á bug, með þvl
að hrinda frá mér þeirri
freistingu að draga mig út
úr opinberu llfi, skrifa bæk-
ur heima, hitta fáa, eiga
kött og hekla.
Það borgar sig að taka.
áskoruninni og að ganga 4
hólm við örlögin.
MIVIoldvörpustarfsemiéi
Brezka lögreglan leitar nú innbrotsþjófa, sem grófu göng inn
í loðskinnageymslu og stálu skinnum, sem virt eru á eina og
hálfa milljón króna. Þeir höfðu falið sig í næsta húsi og beðið
þar til allt var orðið hljótt og þeir gátu unnið óáreittir.
Afbrotamenn hafa ekki einungis grafið sér göng til þess að
komast inn á staði heldur líka til þess að komast út. Ellefu
skæruliðar, sem dæmdir voru til dauða í Alsýr, grófu sig út úr
fangelsinu í fyrra.
Svipað átti sér stað í fylkisfangelsinu í Washington fyrir
skemmstu. Tíu fangar grófu sig niður úr sjö tommu steingólfi,
héldu áfram 60 fet neðanjarðar og komu upp fyrir utan fang-
elsisvegginn.
8
VTKAN
VIKAN
9