Vikan - 23.01.1958, Side 10
GrlótEndi i/ull
Þaö eru víöar sjó-
ræningjar en í
Karabiska hafi
Iflestum sögum um falda fjár-
sjóði er talað um Karabiska
hafið og eyjar þess. En ef nokk-
urt mark er yfirleitt takandi á
gömlum sögnum og annálum,
þá liggja fjársjóðir af þessu
tagi ekki síður við norðurströnd
Ástralíu.
Sú var tíðin að Hollendingar
héldu uppi föstum ferðum við
Austur-Indíur. Skip þeirra sneru
heim hlaðin gulli og dýrmætum
steinum. Það er vitað með
vissu, að verðmæti sumra farm-
anna nam tugum milljóna.
Auðvitað freistaði þetta sjó-
ræningjanna. Þeir voru sjaldn-
ast langt undan, og margt kaup-
skipið brotnaði og týndist þeg-
ar það reyndi að forða sér inn
fyrir kóralrifin á þessum slóð-
um. Fárviðri kröfðust líka sinna
fórna. Skráðar heimildir segja
frá þessum skipstöpum.
Batavía strandaði á skeri við
Albrohos árið 1629. Auk meir
en tvö hundruð farþega, hafði
skipið mikið af silfri í lestum
sínum. Það sökk ekki, heldur
stóð á skerinu; en var mikið
brotið og ósjófært.
Á meðan skipstjórinn leitaði
hjálpar, gerðu nokkrir af á-
höfninni uppreisn og myrtu
megnið af farþegunum. En áð-
ur en illvirkjamir kæmust
undan með silfrið, skaut skip-
stjóranum upp á freigátunni
Sardan.
Nú var barist í návígi og lykt-
aði bardaganum með því að
allir uppreisnarseggimir voru
felldir. Þá var byrjað að flytja
silfurfarminn yfir í freigátuna,
en skömmu seinna skall á
stormur. Batavía gliðnaði í
sundur, rann fram af skerinu
og sökk. Og enn þann dag í
dag hefur engum tekist að ná
upp fjársjóðnum.
Sömu sögu er að segja af
‘silfrinu og gullinu, sem týndist
þegar Vergulde Dræck fórst í
ofviðri árið 1656. Margar til-
raunir voru gerðar til þess að
ná fjársjóðnum upp, en þær
fóm út um þúfur. Þar sem skip-
ið fórst eru miklir straumar.
Silfursjóður fannst af tilvilj-
1 un árið 1890, þegar stóreflis-
alda bar perluveiðara inn á lón
i eitt í Portlock eyjaklasanum.
j Þegar veðrinu slotaði, upp-
; götvaði áhöfnin, að hún var með
1 öllu króuð inni. Skipsmenn tóku
sér þá fyrir hendur að ryðja
skipi sínu leið út úr kóralgildr-
unni og réðust að ,,girðingunni“
vopnaðir jámköllum. Við þessa
vinnu komu þeir niður á hrúgu
af spænskum silfurpeningum.
Nokkm seinna fundu þeir slatta
af gulldúkötum. Eigandi perlu-
veiðarans, maður að nafni
Jardine, lét bræða silfrið upp og
smíða úr því forláta borðbúnað.
Á ströndu Nýja-Bretlands er
falinn mikill perlufjársjóður.
Hollenskur æfintýramaður að
nafni Le Maire gróf perlurnar
þarna árið 1616. Hann var að
leita að gulli, en við því lá blátt
bann, þar sem hollensku stjóm-
arvöldin eignuðu sér allan rétt
til gullleitar á þessum slóðum.
Le Maire fann ekkert gull, en
hann fékk hina innfæddu til
þess að gefa sér perlur í hundr-
aðatali, enda voru þær verð-
lausar í þeirra augum. Yfirvöld-
in höfðu pata af starfsemi hans
og gerðu út hermenn til þess
að taka hann höndum.
Le Maire faldi perlurnar sín-
ar þegar hann sá, að honum
yrði ekki undankomu auðið. Á
leiðinni heim til Hollands, þar
sem hann skyldi dreginn fyrir
rétt, veiktist hann og dó. En
hann þverneitaði að ljóstra upp
um felustað perlanna.
Talið er, að bandarískur æf-
intýramaður, sem nefndist
„Yankee Ned“, hafi falið annan
perlusjóð á Massigeyju. Hann
hafði mikil viðskipti við hina
innfæddu. Hann varð að lokum
forríkur, reisti sér stórhýsi á
Massigeyju og giftist innborinni
stúlku — að talið er til þess
að koma sér í mjúkinn hjá lönd-
um hennar.
Svo kom að hinir innfæddu
gerðu hann að trúnaðarmanni
sínum. Hann varð einn af for-
ingjum þeirra. Þó hafði hann
jafnan miklar áhyggjur af
perlusafni sínu, sem hann ætlaði
að eftirláta börnum sínum. Svo
að hann tók að lokum það ráð
að grafa perlurnar í jörðu.
En svo illa tókst til að Ned
hinn ameríski varð bráðkvadd-
ur. Og þótt synir hans fjórir
pældu upp megnið af eynni,
fundust perlurnar aldrei.
Ennþá gildari fjársjóður —
verðmæti hans er talið ekki
minna en 90,000,000 króna
— á að hafa verið grafinn í
jörðu á Savage-hæð í grend við
Inverloch í Victoríufylki. Trú-
boði að nafni Donald Nicholson
fullyrti, að afi hans hefði falið
nokkrar kistur af gulli og gim-
steinum í jarðhúsi í hæðinni.
Þessu hafði öllu verið rænt úr
kínverskum musterum, sagði
trúboðinn.
Einsetumaðurinn í Inverlock,
eins og hann var kallaður, leit-
aði að jarðhúsinu í sextán ár.
Honum tókst meir að segja að
sannfæra stjórnarvöldin um, að
f jársjóðurinn væri fólginn
þarna einhverstaðar, og þau
sendu herdeild með jarðýtur til
hjálpar.
Þó fannst ekki gull í eina
tannfyllingu, hvað þá meira.
Nicholson dó fyrir þremur ár-
um.
Við Nares-drang undan
strönd Norður-Queenslands
liggur mikill gullsjóður. Þama
fórst eimskipið Gothenberg
hinn 24. febrúar 1875. Með skip-
inu voru yfir áttatíu gullleitar-
menn, flestir með mikið af gulli.
I lest skipsins voru líka 30,000
sterlingspund í gulli.
Flestir gullgrafaranna fórust,
af því þeir neituðu að varpa
frá sér gullsekkjum sínum.
Skipið liggur á hundrað faðma
dýpi, þar sem kafarar komast
ekki að því.
I Tullaree í Victoríu er minni
sjóður. Þýzkur smiður að nafni
Weiburg braut upp peninga-
geymslu eimskipsins Avoca og
stal 4,000 gulldúkötum. And-
virði þeirra mundi í dag vera
um 2,250,000 krónur.
Hann fór að skipinu í Mel-
bourne, hélt til Tullaree og
keypti sér þar jörð.
Þessi þýzki smiður fékk að
lokum makleg málagjöld, en
þótt lögreglunni tækist að finna
um 1,000 gullpeninga, fékkst
þjófurinn ekki til þess að ljóstra
upp um felustað afgangsins.
Dularfullt skipsflak liggur í
fjörunni á Long Island við
Whitsunday-sund. Gamlir
spænskir gullpeningar finnast
oft í námunda við flakið, og
margir eyjarskeggjar trúa því,
að mikill fjársjóður sé grafinn
í jörðu einhverstaðar í nágrenn-
inu.
Fyrir nokkrum árum fundu
menn á perluveiðara verðmætan
koparfarm í sjónum við Mau-
- AIMINGJA JENINlV -
kóng), þér þykir g'aman að útvarp-
inu, mér finnst það þvert á móti vera
bansettur friðarspillir. Og nú get-
urðu gert hvað sem þig langar til,
án þess að nöldursamur eiginmaður
finni að öllu“.
Hún var alveg mállaus. Þetta gat
ekki verið. Úr því hún hafði verið á-
nægð, þá hlaut hún að sjálfsögðu að
reikna með þvi að hann væri það
líka, því þannig átti hjónabandið að
vera, það hafði mamma hennar sjálf
sagt henni.
Orð hans byltust hvert um annað
í höfðinú á henni. Aðeins nokkur
þeirra fengu ákveðna og ljósa merk-
ingu. Það mundi líða langur tími áð-
ur en hún skildi hin. Ef til vill mundi
hún aldrei skilja að hann vildi losna
við hana, að hún hló of mikið, talaði
of mikið, gerði alltof mikið veður af
öllu .... að hún var of glöð í lund!
Já en .... en voru þau þá alls ekki
hamingjusöm saman? Hvers vegna
vildi hann skilja — skilja — hún
— Jenný ....
FRAMHALD AF BLS. 6.
Hann reis á fætur og hneppti að sér
jakkanum: ,,Nú ætla ég að ganga
svolítið út, Jenný, Þú þarft að fá
tíma til að hugsa um þetta. Þú hef-
ur tekið þessu ákaflega skynsamlega
og ég þakka þér fyrir það .... (hún
var alls ekki farin að hugsa neitt,
hún sat bara og reyndi að finna eitt-
hvert ráð til að losna við að aðhafast
nokkuð). Á morgun förum við til lög-
fræðingsins, vina min, og göngum
frá þessu öllu formlega".
Hann gekk fram hjá stólnum henn-
ar og lagði hendina snöggvast á öxl-
ina á henni. Eins og þegar maður
klappar hundi .... bara ekki nærri
eins hlýlega,
Hann valdi símanúmer í næsta
símklefa og sagði ánægður og alls
hugar fenginn: ,,Ég er búinn að segja
henni það, Elsa, og það gekk vonum
framar".
Jenný sat í sömu stellingum. Hún
leit alveg ringluð frá einum, hlut til
annars .... svo kom hún auga á
prjónana. Grænn ullarþráður í gráu
prjónlesi .... tvær réttar, tvær rang-
ar, tvær réttar, fcvær rangar, og eín
lítil setning ruddi sér braut upp á yf-
irborðið meðal allra þessara ruglings-
legu hugsana: Hverjum á ég nú að
gefa peysuna, því hann vill hana víst
ekki lengur? Þegar gráturinn byrj-
aði nú loks að skekja hana, eins og
ábyrgðarlaust barn, sem hefur verið
slegið utan undir, þá gripu máttvana
hendur hennar, sem aldrei voru van-
ar að vera kyrrar, prjónana. Úr
mjúku garninu féllu gráir og grænir
ullarhnoðrar á pilsið hennar, án þess
að hún veitti þvi athygli og allt í
einu reis hún á fætur og gekk að
símanum.
Hún starði sljóurn augum á tólið
meðan hún valdi ósjálfrátt númerið.
Svo heyrði hún kunnuglega rödd, sem
sagði þýðlega: „Já, ert þetta þú,
Jenný mín?“
Þetta var móðir hennar. Þarna var
heimilið hennar. Og barnið sagði með
veikri röddu og alls hugar fegið: ,,Ó,
hvað það er gott að þú ert heima í
kvöld, mamma. Ég kem undir eins. .„
10
VIKAN