Vikan - 06.02.1958, Side 3

E' G FÓR fyrir skemmstu í
skrýtið ferðalag. Ég var að
færa tveimur hvítum konum og
börnunum þeirra tveimur tára-
gassprengjur.
Konurnar og börnin lifa í sí-
felldri lífshættu. Blóðþyrstir in-
díánar sitja um líf þeirra.
Eiginmaður annarrar konunn-
ar hefur þegar verið drepinn.
Þetta var erfið ferð. Konum-
ar eru trúboðar. Þær hafa trú-
boðsstöð í Arajuno, sem er aust-
arlega í Ecuador. Til þess að
komast til þeirra, varð ég að
ferðast hundruð mílna um
Græna vítið, sem er frumskóg-
ur Suður-Ameríku. Síðasta á-
fangann fór ég í lítilli flugvél.
Ég sá trúboðsstöðina því fyrst
úr lofti: lítið hús með báru-
járnsþaki innan rammgerðrar
gaddavírsgirðingar. Og um-
hverfis girðinguna hinn dimmi,
dularfulli frumskógur. Þetta er
eitt af einangruðustu útvirkj-
um hins kristna heims.
Foringi trúboðsstöðvarinnar,
hinn fimmtíu og fjögra ára
gamli dr. Wilfred Tidmarsh, tók
á móti mér þegar ég stökk nið-
ur úr flugvélinni. Hann er
brezkur.
Hann var klæddur grænni
skyrtu, khakibuxum og striga-
skóm. Og við belti hans hékk
skammbyssa.
„Gleður mig að sjá yður“,
sagði hann og rétti mér hönd
sína. Það var rétt eins og hann
væri að taka á móti mér í kaffi-
boð í Englandi.
Hann kynnti mig fyrir kon-
unni sinni og Teddy litla syni
þeirra, sem er fjögra ára, og
fyrir Betty Elliot og hinni
þriggja ára gömlu dóttur henn-
ar, Valeriu.
Eiginmaður frú Elliots var
einn af fjórum trúboðum, sem
hinir herskáu Auca-indíánar
drápu í grennd við Arajuno fyr-
ir tveimur árum.
Þegar ég gekk inn í húsið,
minnti það mig á enskt prests-
setur. Það var ábreiða á gólf-
inu, hægindastólar, bókahillur,
rósótt gluggatjöld. Og þá tók
ég eftir því, að gaddavír var
strengdur fyrir gluggana bak
við tjöldin.
I einu horni herbergisins stóð
knippi af hinum hryllilegu, níu
feta löngu spjótum Aucanna.
Dr. Tidmarsh tjáði mér hæg-
látlega:
„Þessi spjót voru notuð fyrir
nokkrum dögum í árás á stöð,
sem ég setti upp um tíu mílur
héðan. Einn innfæddur héraðs-
„Indíánarnir hérna í héraðinu,
sem eru okkur vinveittir, segj-
ast hvað eftir annað hafa heyrt
til Aucanna á nóttinni. Nú eru
innfæddu hjónin, sem hjálpuðu
til hér í húsinu, farin að sofa í
þorpinu hinumegin árinnar.
Hættan er minni þar“.
Á meðan við ræddum saman,
heyrði ég að flugvélin var sett
í gang. Dr. Tidmarsh og frú
Elliot ætluðu í könnunarflug.
Ég gekk út úr húsinu og
horfði á vélina hefja sig til
flugs. Mér varð hugsað til þess
hve hættulegt þetta var. Ef eitt-
BETTY ELLIOT
Fyrir spjótum eins
og hún heldur á
féll maður hennar.
búi féll. Þegar við komum að
honum, stóðu tuttugu og tvö
spjót í líkinu“.
Ég tók eftir því, að pappír
var vafinn um endann á hverju
spjóti — blöð úr Biblíu.
Dr. Tidmarsh sagði:
„Blöðin eru úr Biblíum
tveggja trúboðanna, sem drepn-
ir voru ásamt manni frú Elliots.
Aucarnir telja sennilega, að
blöðin séu einhverskonar gald-
ur hins hvíta manns og geri
spjótin þeirra áhrifameiri“.
Svo baðst dr. Tidmarsh af-
sökunar, hann yrði að fara; og
skildi mig eftir hjá spjótunum.
Ég játa fúslega, að mér var
hálf órótt innanbrjósts.
Skömmu seinna kom frú Tid-
marsh inn í herbergið.
„Eruð þér ekkert hræddar
hérna?“ spurði ég.
„Við erum satt að segja í sí-
felldri lífshættu“, svaraði hún.
hvað kæmi fyrir flugvélina og
hún hafnaði í frumskóginum, þá
gat það tekið marga daga að
komast á staðinn, jafnvel þótt
hann væri í fáeinna mílna fjar-
lægð. Svona þéttur er skógur-
inn. Og þar að auki mundu Auc-
arnir sennilegast verða fyrstir
á staðinn.
En áhyggjur mínar voru á-
stæðulausar í þetta skipti. Tutt-
ugu mínútum seinna birtist
flugvélin aftur yfir trjátoppun-
um. Dr. Tidmarsh stökk út úr
henni og sagði:
„Nú vitum við, að Aucarnir,
sem gerðu árásina í síðastlið-
inni viku, eru þeir sömu sem við
höfum verið að kasta gjöfum
til“.
„Venjulega þegar við fljúgum
yfir þorpið þeirra, koma þeir út
og vinka. En í þetta skipti þutu
þeir inn í kofana og komu út
aftur veifandi spjótum“.
En enginn virtist hafa af
þessu sérstakar áhyggjur. Mér
var boðið kaffi, eins og ekkert
hefði ískorist. Við sátum við
kaffiborðið og spjölluðum um
alla heima og geima — já, alveg
eins og við værum í kaffigilli
heima í Englandi.
Svo færði ég Aucana aftur í
tal. Þeir vöktu vissulega for-
vitni mína. Ef það vofði yfir
mér að fá spjót í gegnum mig,
þá lék mér forvitni á að vita
eitthvað meira um hina vænt-
anlegu morðingja mína.
Þegar skvggði, óx hávaðinn
í frumskóginum. Stundum
kæfðu öskur villidýranna radd-
ir okkar.
Dr. Tidmarsh sagði mér, að
Aucarnir væru ósviknir stein-
aldarmenn, en annars væri lítið
um þá vita/>. Og þeir hata hvíta
menn.
„Þeir eru undirförulir", sagði
dr. Tidmarsh; „það er okkur sí-
fellt að lærast betur“.
Ég spurði hann, hverju trú-
boðsstöðin hefði áorkað þarna.
„Starfsemi okkar hefur borið
ágætan árangur meðal indíán-
anna hérna næst okkur“, sagði
hann.
En hvað um hina herskáu
Auca?
„Einungis kraftaverk getur
breytt hjörtum þeirra“, tjáði
hann mér.
Nú var kominn háttatími. Ég
spurði: „Fylgjast Aucarnir með
því sem hér gerist? Eru þeir
kannski núna að læðast þarna
úti í myrkrinu?"
,,Já“, ansaði dr. Tidmarsh.
„En svo hljóðlega fara þeir um
skógana, að aðrir héraðsmenn
halda, að þeir búi yfir einhverj-
um sérstökum töframætti.
En við höfum gert okkar var-
úðarráðstafanir. Við höfum
stóran varðhund og efsti þráð-
urinn í gaddavírsgirðingunni ef
rafmagnaður“.
Framhalcl á blaðsiðn 1 .
VIKAN
3