Vikan - 06.02.1958, Side 13

elska mig'. Þú sagðist ætla að finna gullið og
giftast mér síðan, og síðan ætluðum við að
deila með okkur gullinu. En þú laugst öllu
þessu". Hödd hennar skalf af geðshræringu. „Þú
lýgur alltaf að mér. Það varst þú sem keyptir
Col da Varda á uppboðinu. Ég komst að því í
gær. Og — þú veizt hvar gullið er. Þú — þú“,
öskraði hún. „Ég óska þess, að það verði þér til
jafnmikillar gæfu og það varð hinum".
Mayne gekk til hennar. Það var enginn vafi á
því hvað hann ætlaði sér. Hann skalf af heift.
Hann lyfti hendinni til þess að slá hana. Þegar
hann tók hendina úr vasanum, seildist Valdini,
sem var vaknaður til meðvitundar, til byssu sinn-
ar. Hann hafði hana í slíðri undir handarkrikan-
um, en þar sem hann var enn dasaður eftir högg-
ið fataðist honum eitthvað. Mayne varð á undan.
Hann skaut hann áður en hann hafði svo mikið
sem náð byssunni úr slíðrinu. Hann skaut hann í
brjóstið. Lítill svartur blettur kom skyndilega
fram á sterkbláum jakka Valdinis. Það korraði
í honum og hann féll við.
Enginn hreyfði sig. Blár reykur steig upp frá
byssuhlaupi Maynes. Hvellurinn í byssunni virtist
lama okkur öll. Valdini gaf frá sér hryglukennd
hljóð og byrjaði að hósta upp blóði.
Carla varð fyrst til þess að hreyfa sig. Hún
gaf frá sér lágt óp og kraup á kné við hlið Vald-
inis. Við horfðum á hana lyfta höfði hans og
þurrka blóðið af munninum á honum með gulum
silkivasaklút, sem hún tók úr brjóstvasa hans.
„Carla — cara mia“. Hann reyndi að brosa til
hennar, síðan féll höfuð hans máttlaust niður á
brjóst hans.
„Stefan“, hrópaði hún. „Stefan. Farðu ekki frá
mér".
En hann var dauður.
Hún leit upp. Hún hélt ennþá utan um hann.
Og hún grét. Ég held, að það hafi verið það átak-
anlegasta af öllu — að hún skyldi vera að gráta
vegna þess að Valdini var dauður.
. „Hversvegna þurftirðu að drepa hann?“ Rödd
hennar var þreytuleg. „Hann elskaði mig. Aum-
ingja Stefan minn, Hann var allt sem ég átti.
Allt sem ég hef nokkurn tíma átt. Ég átti hann.
Hann var sá einj, sem elskaði mig. Hann var eins
og hvolpur. Hversvegna drapstu hann?"
Hún virtist reyna að harka af sér. Hún
sleppti Valdini og stóð upp. Hún gekk hægt
í áttina til Maynes. Hann horfði á hana, og reyndi
um leið að hafa auga með okkur. Hann hélt enn
á byssunni í hendinni. Þegar hún var komin þétt
að honum, stanzaði hún. Augu hennar voru stór
og logandi af æsingi. „Fíflið þitt!" sagði hún.
„Við hefðum getað drepið Heinrich svo að lítið
bar á og skipt gullinu á milli okkar. Við hefðum
getað verið hamingjusöm eftir það. Hversvegna
léztu handsama Heinrich ? Og þessa tvo vini
þína? Það þurfti ekki að verða opinbert".
„Vinir mínir tveir þoldu ekki að sjá gullið",
sagði Mayne hörkulega.
Carla andvarpaði. „Ég hef alltaf lifað með
mönnum, sem svíkja og drepa. En ég hélt að þú
værir heiðarlegur. Ég hélt, að þú elskaðir mig.
1 Feneyjum hlakkaði ég svo til þess að verða
rík og að við gætum lifað góðu áhættulausu lífi.
Þá fórstu frá mér, og Heinrich og vinir þínir
tveir voru handteknir. Þá fór mig að gruna
margt. Ég lét Stefan elta þig. Þá vissi ég, að öllu
var lokið, og þú elskaðir mig ekki, heldur gullið.
Þú yfirbauðst mig á uppboðinu. Þú ætlaðir að
myrða Stefan og mig. Þú ert auðvi'rðilegur lygari
og svikari". Hún sagði þetta tilfinningalaust. En
hún hækkaði röddina, þegar hún hélt áfram. „Og
nú ertu búinn að drepa Stefan. Hversvegna drep-
urðu ekki mig líka? Þú ert með byssu. Þú ættir
ekki að vera hræddur með byssuna í hendinni.
Jæja, hversvegna drepurðu mig ekki?" Hún hló.
„Fíflið þitt, Gilbert. Þú ættir að drepa mig núna
— og alla hina. Hugsaðu um gullið — og mundu,
að þú ert sð. eini, sem veit hvar það er“. Hún
brosti biturlega. „Það verður þér bara ekki til
neins góðs. Arrivederci, Gilbert".
Hún sneri sér við og gekk hægt út úr her-
berginu.
Framháld í nœsta blaði.
ÞEIR VILJA OKKUR
BtiSTNAR OG ÞRIFLEGAR!
Hér eru ný sjónarmið í „megrunarstríðinu“ — alveg spáný!
FRÆGUR skopleikari sagði
stundum frá manni, sem
átti að vera svo grindhoraður,
að hægt var að fleygja hon-
um gegnum slaghörpu án þess
að hann snerti einn einasta
streng. Jæja, guði sé lof að ég
skyldi aldrei kynnast' honum.
Það hefði verið annað en gam-
an að heyra hann tala um
megrunaraðferðirnar sinar.
Þegar ég var ung stúlka,
var gaman að fara í boð. Þá
höfðum við um- eitthvað að
tala. En farðu í boð núna, og
þú mátt vera viss um, að hjón-
in við hliðina á þér fást ekki
til að tala um nokkurn skap-
aðan hlut nema megrunarað-
ferðir — þá sem þau notuðu
síðast, þá sem þau eru að
reyna núna, og loks þá sem þau
ætla að byrja á í næstu viku.
Ég kenni vísindunum um
þetta allt saman. 1 gamla daga
var þessu þannig háttað, að ef
maðui’ stóð upp í strætisvagni
og tók eftir því að tveir sett-
ust samstundis í sætið hans,
þá fór hann að gruna, að hann
væri kannski að verða of feit-
ur. Svo að hann labbaði sig til
læknisins og læknirinn sagði:
„Hættu að éta yfir þig, Jón.“
Og Jón hætti annað hvort eða
hætti ekki, en hann var sann-
arlega ekki sífellt að tala um
þetta. Þetta voru nefnilega
engar rosafréttir í hans aug-
um.
Nú er öldin önnur. Nú eru
matsiðavísindin komin á svo
hátt stig, að umræðuefnið er
óþrjótandi. Það er meir að
segja búið að gefa megrunar-
aðferðunum nöfn. Það er Roc-
kefeller-aðferðin, Mayo-aðferð-
in, svelti-aðferðin, hrað-svelti-
aðferðin og guð má vita hvað.
Hvar í ósköpunum grefur
fólkið þetta upp? Ekki í blöð-
unum svo mikið er víst. Þeg-
ár blöðin byrja að segja frá
nýjurn megrunaraðferðum, þá
gera þau það í framhaldssögu-
stíl, og þá bregst það ekki, að
maður missir af fyrstu köfl-
unum og veit ekki hvaðan á sig
stendur veðrið.
Bezta megrunaraðferðin, sem
ég hef heyrt getið um upp á
siðkastið, er um leið sú ein-
faldasta. Walter Slezak leik-
ari fullkomnaði hana eftir
margra ára tilraunir. Hann
í’áðleggur fólki einfaldlega að
borða eins mikið og því sýn-
ist af þeim mat — sem því
finnst vondur. Og ef manni
liggur lífið á að megra sig
(ef maður er til dæmis farin
að gildna undir belti og barnið
orðið átta mánaða gamalt), þá
borðar maður bara eingöngu
þann mat sem maður hatar
eins og pestina.
Hvernig stendur á því, að
bandarískar konur hafa ekki
stundlegan frið fyrir mönnum,
sem vilja þröngva upp á þæi'
vaxtarlagi, sem hvorki hent-
ár þeim né er þeim eðlilegt
nema rétt á gelgjuskeiðinu ?
Nú skal ég segja ykkur það.
I fyrsta lagi er gengið út frá
því, að grannt fólk lifi lengur
en feitt. (Þegar maður er „á
kúr“, finnst manni dagarnir
vissulega lengri en ella.) 1 öðru
lagi er gengið út frá þvi, að
kvenmaður, sem er ekkert
nema skinn og bein, sé svo ið-
andi af lífsorku, að hægt sé
að senda hana upp á þak að
hreinsa rennurnar. Og í þriðja
lagi er gengið út frá því —
og það á víst að heita aðal-
atriðið — að þér fari svo vel
að vera grindhoruð, að ókunn-
ugir menn'ætli að éta þig með
augunum og eiginmaðurinn
reki þér rembingskoss í tíma
og ótíma. Og þetta — takið nú
vel eftir — er haugalýgi.
Hugsaðu um hjónaböndin
sem þú veist að eru farsæl.
Hve margar af konunum: kom-
ast enn í kjóla númer 12 ? Ég
var rétt áðan að enda við að
liugsa um þetta í tuttugu mín-
útur samfleytt, og ég vií hér
með lýsa yfir, að þasr konur
í nágrenni mínu, sem eigin-
mennirnir virðast vera búnir
að fá nóg af, eru undantekn-
ingarlaust þvengmjóar og aum-
ingjalegar.
Ég held að karlmenn vilji
oftast hafa konurnar sínai’ dá-
lítið bústnar og þriflegai- af
því að þannig konur éru hota-
legar ásýndum og umhverfi
þeirra verður þar af leiðandi
notalegt. 1 hjónabandinu fölnar
ekkert eins fljótt og Ííkamieg
fegurð. Þegar öllu er á botn-
inn hvolft, skiptir það þar af
leiðandi mestu máli, að konan
sé skemmtilegur og góðpr fé-
lagi. Og mér er sama hver
konan er, hafi hún ekkert
Framhald á blaðsíðu 1J/.
knattspyrnu
Bílstjórar í
Þeir gera meira en aka
bílum, bílstjórarnir. Hér
er mynd af knattspyrnu-
liði Hreyfils. Það eru um
þrjú hundruð bifreiða-
stjórar á Hreyfli, og eru
sextiu þeirra meðlimir I
knattspyrnufélagi stöðv-
arinnar, en milli tuttugu
og þrjátíu stunda æfingar
að staðaldri á sumrin. 1 fyrra
æfðu bílstjórarnir tvisvar í
viku, allt frá mailokum og til
septemberloka. Þjálfari var
Bretinn Alexander Weir, sem
þá var hér á vegum Vals. —
Hreyfilsmenn léku 16 kappleiki
á sumrinu, sigruðu í sjö, gerðu
fimm jafntefli og töpuðu fjór-
um leikjum. Leikina háðu þeir
gegn ýmsum stafsmannahóp-
um, svo sem múrurum prent-
urum og starfsmannaliðum
beggja flugfélaganna. Á sumri
hverju fer líka fram sérstök
knattspvrnukeppni milli bif-
reiðastöðvanna í Reykjavík, og
fór svo síðast, að Hreyfilsmenn
unnu bikarinn sem í umferð
var, til eignar. 1 stjórn knatt-
spyrnufélagsins eru nú: Ólaf-
ur Jakobsson, formaður, Karl
Filippusson, varaformaður, Jón
Sigurðsson, gjaldkeri, Brynleif-
ur Sigurjónsson, ritari, og
Helgi Ágústsson, meðstjórn-
andi.
VIKAN

13