Vikan - 20.02.1958, Blaðsíða 13

„Myndir þú hafa matarlyst í mínum sporum?“
svaraði ég þurr í bragði.
„Ef til vill ekki,“ sagði hann.
Joe leit á mig yfir borðið. „Hvað er að? Líður
þér eitthvað illa, Neil?“
„Nei, nei, mér líður ágætlega," sagði ég. En
hann sannfærðist ekki og fór yfir að barnum og
náði í eitthvað að drekka handa mér. „Ætli
það sé ekki bezt að við fáum okkur allir að
drekka,“ sagði hann. „Það myndi ef til vill eitt-
hvað hreinsa loftið.“
En það gerði það ekki. Vínið virtist kalt og
bragðiítið og munnur minn var þurr eftir sem
áður.
Þegar máltíðinni var lokið, stóð Joe upp og
sagði: „Hræddur um að ég verði að yfirgefa
þessa glaðværu samkundu." Og enginn bað hann
um að vera kyrran, svo að hann hélt áfram að
framkalla niðri í þvottaherberginu.
Mayne stóð upp og fór upp. Við heyrðum lykil
snúast í skránni að herbergi Valdinis, síðan heyrð-
ist í stígvélum hans við gluggann. Síðan var
hurðinni lokað og lyklinum snúið í skránni á
ný. Þegar hann kom aftur niður, sagði hann. „Nú
getum við byrjað. Komdu með mér, Engles."
Keramikos og ég vorum einir eftir. Við litum
hvor á annan. „Getum við ekki gert eitthvað?“.
sagði ég.
Keramikos yppti öxlum. „Það er erfitt, þegar
maður á í höggi við vopnaðan mann, sem hikar
ekki við það að skjóta. Maður gæti reynt að taka
upp stól og reynt að slá hann í hausinn, þegar
hann kemur inn. Eða maður gæti reynt að kasta
flösku framan í hann, í þeirri von að hann rot-
aðist. Eða þá að maður gengi út í snjóinn og
reyndi að komast niður með togbrautinni. Hvað
sjálfum mér viðvíkur kýs ég helzt að bíða. Mayne
er ekki sá eini, sem er með byssu. Ég átti hálf-
vegis von á einhverju þessu líku. Ég hef lent
i miklum vandræðum um æfina. Og ég hef
séð, að alltaf er örlítil von. Við skulum sjá.“
Hann var náfölur, og litlar varimar voru sam-
anherptar, svo að þær höfðu sama lit og hör-
undið.
„Ég vil heldur reyna að komast undan, heldur
en að eiga það á hættu að verða skotinn eins
og Stelben skaut þessa menn,“ sagði ég.
Aftur yppti hann öxlum. Honum virtist ekkert
koma þetta við. Ég leit eftir ganginum inn i eld-
húsið. Það bólaði hvergi á Mayne. Ég leit á
gluggann sem sneri út að togbrautinni. Kera-
mikos var með byssu — en myndi hann nota
hana til þess að hjálpa okkur? Ég treysti hon-
um ekki. Ég tók skyndilega ákvörðun. Ég gekk
yfir að glugganum og opnaði hann. Það var
þykkt snjólag á trépallinum undir glugganum.
Og handan við pallinn sást togbrautin hverfa
í snjóhafið. „Lokaðu á eftir mér glugganum,"
bað ég Keramikos.
„Láttu ekki eins og kjáni, Blair,“ sagði hann
þegar ég klifraði upp á gluggakistuna. „Hann
sér förin eftir þig. Þetta þýðir ekkert.“
En ég skeytti þessu engu. Það var allt betra
en að bíða eftir dauðanum. Ég stóð upp í glugg-
anum og stökk út. Ég lenti í mjúkum snjó. Ég
sentist áfram og gróf andlitið í snjónum. Síðan
leit ég upp og þurkaði snjóinn framan úr mér.
Hann var iskaldur. Ég sá niður eftir togbrautinni.
Ég staulaðist á fætur og stökk að brautinni.
Snjórinn var djúpur og ég rann góðan spöl með
honum niður á við. Síðan kom ég að stað, þar
sem snjórinn var allur fokinn af brautinni. Ég
rann til og rann á bakinu um það bil tíu metra
spöl og lenti loks í skafli. Ég staulaðist á fætur.
Það heyrðist hrópað fyrir ofan mig. Ég leit
upp og varð hissa, þegai' ég sá, hve nálægt kof-
anum ég var ennþá. Slóðin eftir mig sást greini-
lega. Það heyrðist skotið og kúla lenti í snjón-
um rétt hjá mér. Það var aftur kallað á mig.
En röddin kafnaði í vindgnýnum. Ég sneri mér
við og hentist niður á við.
Það var ekki skotið á mig aftur. Og þegar ég
I°it við aftur, sást kofinn mjög ógreinilega. Ég
fór að verða æstur. Ég var í skjóli fyrir vind-
Framhald á bls. 14
og ég er viss um að það
er sannleikanum sam-
kvæmt: — Ég eyði aldrei
meiru en fimm pundum
(tæpum 230 krónur) á
sjálfan mig. Auðvitað sér
umboðsmaður minn um all-
an ferðakostnað og annað í
sambandi við hljómleikana.
Og fimm pund eru meira en
nóg fyrir hinu. 1 þessari
viku keypti ég mér þessar
buxur, og í siðustu viku
keypti ég fiskistöng, til að
nota þegar ég fæ noklt-
urra daga< frí í Wales.
Sjáðu til, ég drekk ekkert
nema te, kaffi eða kók. Og
ég reyni að minnka við mig
reykingarnar. Hve margar
sígarettur á dag? Um'tutt-
ugu, hugsa ég.
— Það er sjálfsagt álit-
ið slæmt fyrir söngröddina
í þér, sagði ég.
— Söngröddina í mér?
Hver segir að ég hafi söng-
rödd ? hreytti hann i mig
og brosti breitt.
Mér hafði strax geðjast
að honum og mér til mik-
illar undrunar haft gaman
af skemmtiþættinum hans,
þegar ég sá hann í fyrsta
sinn á sviði. En mér geðj-
VALIÐ
LIÐ
Ef til vill hefur ekkert
leikrit dramatisks eðlis vak-
ið hér jafnmikla athygll á
undanfömum árum og
„Glerdýrin“ Xennessees
Williams í Iðnó. Víst er
það, að gagnrýnendur hafa
keppst um að lofsyngja
leikritið — listgildi þess,
leikstjórn, leiktjöld, ljósa-
búnað og síðast en ekki síst
Ieikarana sjálfa. Þeir eru
reyndar ekki margir, aðeins
f jórir. En leikur þeirra allra
hlýtur að teljast til merki-
legri leiklistarviðburða í
Reykjavilí: sjaldan hefur
sést valdara lið á leiksvið-
inu í Iðnó. Leikararnir em:
Helga Valtýsdóttir, Gísli
Halldórsson, Kristin Anna
Þórarinsdóttir og Jón Sig-
urbjömsson. Myndin er af
Helgu og Jóni.
Framhald af bls. 9
aðist jafnvel ennþá betur
að honum núna, þegar hann
íór að segja mér frá því
hvernig hann byrjaði ellefu
ára gamall að semja lög og
raula lögin sem hann átti
að búa til fyrir skólaleikinn
bermondsey-strákarnir. Ég
held að fólk geri sér al-
mennt ekki ljóst hve mörg
af lögunum sem hann syng-
ur eru eftir hann sjálfan,
og textarnir oft líka.
— Hvað er uppáhaldslag-
ið þitt, Tommy? spurði ég,
þegar við vorum aftur
komnir niður í setustofuna
til móður hans.
— Rebel Rock er uppá-
haldslagið mitt. Ég skal
setja það á fyrir þig.
—• Æ, mér þykir nú
Sliiralee skemmtilegast,
greip móðir hans fram i.
Og þegar ég féllst á það,
setti Tommy þá plötu á líka.
Við héldum satt að segja
heilmikla. hljómleika, og
það féll prýðilega á með
okkui', nema þegar ég
spurði Tommy hvers vegna
hann hefði viljað hafa allt
s\'o nýtízkulegt í húsinu.
— Af þvi það er svo hrein-
legt, hrópaði hann upp.
— Áttu við að það sé
svo mikil andstæða við
Bermondsey ?
— Farðu nú ekki að segja
að Bermondsey sé ekki
hreinn staður, því það hefur
eitthvert það bezta . . .
— Andrúmsloft, greip ég
fram í.
— Einmitt. Það bezta
andrúmsloft, sem ég hef
nokkurn tíma kynnzt. Og
ég skal segja þér eitt. Það
or sama hvað seint ég kem
heim á nóttunni, ég ek alltaf
gegnum Bermondsey og
framhjá gamla húsinu okk-
ar. Skilurðu það?
Já, ég skildi vel hvað
hann var að reyna að út-
skýra fyrir mér. Satt að
segja geðjaðist mér betur
að honum á þessarri stundu
en nokkru sinni fyrr. Hann
gekk ofur rólega á eftir
móður sinni út í garðinn, til
að hjálpa henni við að taka
niður þvott og teygja sig
eftir skyrtunum sínum.
Bermondsey eða Catford,
það er enginn munur á
heimkynnum ef gott fjöl-
skyldulíf er annai's vegai',
hugsaði ég ánægður, þegar
ég horfði á hann kyssa móð-
ur sína, áður en hann fór
til að æfa nýtt lag.
VIKAN
13