Vikan - 27.02.1958, Blaðsíða 6

FUGLA VÍNURINN
DYRABJALLAN hringdi. Konan
mín, sem alltaf verndar mig
fyrir skuldheimtumönnum, leiðinda-
púkum, sölumönnum og beininga-
mönnum, var ekki heima, svo ég var
aleinn í litla húsinu okkar. Bg var
rétt að ljúka við málverk, og ef þú
værir einn af þessum sem vit hefur
á, þá mundiiðu segja að það væri
eftir Manet. Þaö er líka einmitt það
sem ætlast er til að þú haldir og
segir, þvi það er í samræmi við starf
mitt. Eg er ekki beinlínis neinn Van
Meegeren, en ég stend mig vel fyrir
það.
Ég er ekki málverkafalsari. Við
skulum halda okkur við staðreind-
irnai'. Ég set ekki nokkurt nafn á
myndirnar. Umboðsmaðurinn minn
b.’ður mig kannski um að mála
blómamynd eftir Manet, skulum við
segja, eða þá eina af Tahitistúlkum
Gauguins eða jafnvel Gainsborough-
málverk. Ég mála það sem hann
pantar og hann borgar mér þetta
frá 50 upp í 200 þund fyrir mynd-
ir.a, eftir stærð.
Hann hefur hana svo til sýnis í
myndlistarsalnum sínum í Old Bond
stræti. Kannski kemur Kani inn og
gengur að kyrralífsmyndinni minni
eftir Manet. Hann hallar undir flatt
og segir spekingslega: — Þetta er
Manetniynd. Hvað kostar hún?
Umboðsmaður minn nýr hendur
sínar, bí'osir fleðulega og segir:
— Myndin er eignuð Manet, en
hún gæti þó verið eftir einhvern af
nemendum hans. Ég þori ekki að
ábyrgjast neitt, herra minn.
— Hvað kostar hún? spyr Kaninn
aftur og umboðsmaður minn virð-
iv hann vandlega fyrir sér áður en
hann svarar: — Þúsund dali. Ég get
ekki farið fram á meira, herra minn.
Ef þetta er ósvikin Manetmynd, þá
hafið þér gert kostakaup, því allt að
því systurmynd þessarar var seld i
París í vikunni sem leið fyrir tíu
þúsund dali.
Kaninn telur fram dalina sina.
Honum er fjandans sama hvort mál-
verkið er ósvikið eða ekki. Ef til
vill er hann sjálfur listaverkasali, og
þá kemur hann myndinni yfir á ein-
hvern annan heima fyrir tíu þús-
und dali. Eða þá hann er safnari, og
þá hengir hann hana upp á vegg
keima hjá aér og segir Öllum að
þetta sé málverk eftir Manet og að
Manet hafi ekki sett nafnið sitt á
helminginn af myndunum sínum eða
einhverja állka vitleysu. Allir eru
þvi harðánægðir með þetta fyrir-
komulag og enginn skaði skeður.
Möguleikarnir á að sá sem var að
hringja dyrabjöllunni minni væri
væntanlegur kaupandi voru einn á
móti þúsund, þvi ég mála sjaldan
nokkuð nema samkvæmt pöntun frá
umboðsmanni mínum. Sá sem stóð
á tröppunum hlaut því að vera gest-
ur, sennilega einhver ókunnur mað-
ur, og áreiðanlega af einhverjum
ástæðum óvelkominn. Það var hlýtt
og notanlegt í vinnustofunni minni.
en úti var rok og hellirigning. Ef
ég færi og opnaði dyrnar, yrði ég
að horfast í augu við veðrið, þó ekki
5MÁ5AGA EFTIR NEIL BELL
Brátt fór að saxast á peningana
hans, þeir fóru i hesta, hunda, konur
og þessháttai'. Um það leyti kynnt-
ist ég honum. Við urðum ágætir
kunningjar í fyrstu og síðan perlu-
vinir. Ég hafði gert honum mik-
inn greiða og hann var mér þakklát-
ur, þessvegna varð okkur svona vel
til vina.
Hann þagnaði og aftur færðist
þunglyndissvipur yfir andlit hans.
Mið dauðlangaði til að spyrja um
þennan mikla greiða, en áleit meiri
líkur fyrir að ég fengi alla söguna,
ef ég léti hann í friði. Ég varð þó
fyrir vonbrigðum, því þegar hann
hóf aftur máls, sagði hann:
—- Þetta híýtur að hafa verið i
septembermánuði, því að þá eru St.
Legef veðreiðarnar. Það ár átti
Rósaknúppur hans Sir Xsáacs Meyef-
sLeins að keppa, og hryssán var álit-
væri nema brot úr mínútu. Eg ákvað
að aðhafast ekkert.
Dyi'abjallan hringdi aftur, miklu
ájtafar.
Ég er ekkert síður forvitinn en
aðrir karlmenn og álíka rómantísk-
ur í hugsunarhætti og kvenmaður.
M.ér hættir alltaf til að halda að mín
bíði auðæfi á næstu grösum. Ég átti
í harðri baráttu við sjálfan mig.
Aftur var hringt, lengi og ákaft.
Ég fór niður og opnaði dyrnar. Um
leið og ég leit á manninn, vissi ég
hvað hann mundi vilja.
— Ég vona að þér afsakið, herra
minn, sagði hann auðmjúkur. Má ég
tala við yður i tvær mínútur.
— Ekki hérna, sagði ég og horfði
á blautu skóna hans og regnfrakk-
ann, sem vatnið lak úr.
— Ég gæti komið inn fyrir, herra
minn.
Mér líkaði það illa að vera kallað-
ur ,,herra“, og þessi vælulegi mál-
rómur fór í taugarnar á mér. Eg
var að þvi kominn að segja hvasst:
— Ég hef ekkert handa yður. Hypjið
yður í burtu. En þá leit hann á
mig eins og veikt hundkvikindi,
brosti vesældarlega og laut höfði.
Þetta var hann vafalaust búinn að
æfa í mörg ár. Ég reikna með að
bragðið hafi dugað í fimm af hverj-
i:m tíu skiptum.
Ég get ekki staðið hérna í allan
dag, sagði ég byrstur. Komið iim
fyrir.
Ég gekk á undan honum upp í
vinnustofuna mína og bauð honum
að setjast. Hann afþakkaði sígarettu
en þáði í staupinu, svo ég gaf hon-
um enskt sherry úr Gonzalez-flösku.
Merkari gestum gef ég sama sherryið
úr ftösku með fínna vörumerki. Og
næstum undantekningarlaust eru
viðbrögð gestanna þau sömu: —
Prýðilegt sherry, þetta! En nóg um
það. Og nóg um vínþekkjendur og
listagagnrýnendur.
Vesældarlega hundkvikindið mitt
náði ekki alveg þessari athugasemd,
en hérumbil. — Ákaflega góður
drykkur, herra minn, sagði hann.
— Hættið að kalla mig herra. Eruð
þér kannski sölumaður?
Þessu svaraði hann ekki, en gaf
málverkinu, sem ég var rétt að
ljúka við, hornauga. Það var kyrra-
lífsmynd með einum dauðum fas-
ana, tveimur skógarsnípum og einni
stokkönd. — Ég er ekkert hrifinn
af fuglaveiðum, sagði hann.
— Nú, fuglavinur?
Hann virtist niðursokkinn í dapur-
legar hugleiðingar og svaraði engu.
Svo otaði hann fingrinum í áttina
að myndinni og sagði: — Það var
maður á akurhænuveiðum, sem eyði-
lagði alla framtíð mína.
—• Hvað vilduð þér mér?
—- Ég skal bera upp erindið undir
eins, herra . . . fyrirgefið . . . og
tefja yður ekki lengur. Ég er búinn
að fá loforð fyrir vinnu í London.
— Og eigið ekki fyrir farinu.
— Ja, ef þér sæuð yður fært . . .
— Hafið þér hugmynd hvað ég
hef heyrt um margar væntanlegar
stöður í London?
Hann svaraði ekki, setti bara upp
hundssvipinn aftur og ég bölvaði
sjálfum mér fyrir ístöðuleysið, um
leið og ég sagði: — Jæja, þér segið
mér þá söguna af akurhænunni og
ef hún er einhvers virði, skal ég
borga yður fyrir hana. Annars fá-
ið þér ekki grænan eyri.
— Jæja, ég skal þá byrja. En ég
verð fyrst að segja yður frá Bill
Hawkins, vini mínum. Hann hafði
verið golfleikari niðri í Surrey og
það fyrsta flokks golfleikari. Hann
var alltaf að keppa. Honum grædd-
ist talsvert fé, svo hann sagði upp
starfinu, settist að í Sussex og gerð-
ist meðlimur i einum af þessum fínu
golfklúbbum þar. Hann var vanur að
vinna flestar keppnirnar.
„Þetta gamla góða mannkyn", sagði málarinn
— „ekkert nema svikarar og þorparar."
in svo víss úm sigur, að 'mörgum
vikum fyrir kappreiðarnar var búið
að veðja meira á hana en nokkurn
tíma hafði þekkzt. Eini hesturinn,
sem nokkurt álit var á, fyrir utan
hana, var Sólargeisli hans Cheneys
lávarðar. Það var búið að veðja ein-
hverju smáræði á hina hestana, en
það var ekkert senl talizt gat.
1 þetta sinn kepptu þó heilmargir
reiðskjótar, sem sögur fóru af, en
þeir sem vit höfðu á — og meðal
þeirra var Bill Hawkins — létu ekki
gabba sig. Þeir vissu, að Rósaknúpp-
ur mundi vinna ef hún hlypi, og ef
hún hlypi ekki, þá var hérumbil ör-
uggt að Sólargeisli yrði fyrstur að
marki og það þyi'fti engar fjandans
ljósmyndir til að sanna það.
Gallinn var bara sá, að það var
ekki hægt að treysta á Rósaknúpp.
Það gekk sá orðrómur að hún væri
hölt. Þjálfarinn vildi ekkert segja.
Það var haft viðtal við Sir Isaac,
sem sagði bara: — Hver segir að
hún keppi ekki ? Og knapinn vai'
ekki einn af þeim sem hægt er að
múta eða plata. Það virtist ekkei't
hægt að gera. Daginn fyrir veðreið-
arnai' sögðu blöðin að Rósaknúppur
mundi vera með, svo ekki var veðj-
að meira á Sólargeisla.
Jæja, þann dag, einmitt daginn fyr-
ir veðreiðarnar, var hin árlega
keppni í golfklúbbnum og Bill átti
að keppa við Sír- Isaac Meyerstein.
Það var hreinasti leikur fyrir Bill að
sigra, því hann hafði hvað eftir ann-
að slegið öllum við á þessari braut,
þar sem Meyerstein gamli vai’ aftur
á móti óttalegur klaufi.
Þá var það að Bill datt snjallræði
í hug. Hann ætlaði að koma öllu
sínu fé fyrir í pakka -— og ég skrap-
aði líka sama alla þá peninga sem ég
gat. Ef ráðagerðin heppnaðist mund-
um við græða stórfé. Ef hún færi út
um þúfur . . . já, það tók þvi ekki.
að vera að hugsa um það.
Bill ráðgerði að koma Meyerstein
gamla i gott skap, með því að leyfa
honum að vera á undan aftur fyrir
tíundu holuna, þá þóttist hann örugg-
ur um að vera búinn að fá það út
Framhald á bls. 14
G
VIKAN