Vikan - 27.02.1958, Blaðsíða 11

lagleg — þá munu karlmennirnir
ekki telja það eftir sér að sigrast á
þessu taumlausa stolti, en að öðrum
kosti virkar of mikill hátíðleiki ein-
ungis sem hindrun.
Gefur framkoma þín í skyn mikla
sjálfsánægju? Kann að vera að það
só erfitt fyrir þig að dæma um þetta
sjálf.
Ungar stúlkur halda oft að þær
séu að vera „fullorðinslegar" í hreyf-
ingum en tekst þetta ekki betur en
svo, að þeir sem til sjá halda að
þær séu svona ánægðar með sig.
Karlmenn hafa ekkert á móti eðli-
legu kvenlegu stolti en þeir hata
hroka.
Eyðileggurðu fyrir sjálfri þér með
því að leika um of — velja þér vit-
laus hlutverk?
Ég ætla að skýra þetta svolítið
nánar.
Margaf aðlaðandi konur eru tals-
verðir leikarar, nota leikgáfu sína
hóflega og verða meira aðlaðandi
fyrir bragðið. Það er brot af leik-
ara í okkur öllum.
En stundum misnotum við þessa
gáfu okkar herfilega. Ég skal gefa
þér dæmi.
Ein laglegasta stúlkan sem ég hef
nokkurntíma kynnst, fluttist til smá-
bæjar og fékk sér vinnu þar.
Enda þótt nóg væri af karlmönn-
um á staðnum, varð brátt augljóst,
að hún var mjög einmana.
Hver var skýringin? Jú, hlutverk-
ið sem hún ákvað að leika á nýja
staðnum átti svo illa heima þarna,
að það hlaut að enda með voða.
Þetta var lítill, vinalegur bær. En
stúlkugreyið kaus að leika ósvikið
heimsborgarahlutverk; það átti ekki
aldeilis að fara framhjá mönnum, að
hún var alin upp í stórborg.
Afleiðingin var sú, að þegar ungir
menn buðu henni út að borða og
spurðu hvað hún vildi fá að drekka
— þá bað hún um kampavín! Og
ungu mennirnir hættu að bjóða henni
út. Þeim fannst að visu mikið til
um ,,heimsborgarasnið“ hennar, en
þeir höfðu bara ekki efni á þvi að ala
hana á kampavíni.
Hirðuleysi í klæðaburði er enn eitt,
sem ólofaðar konur skyldu forðast.
Flestir karlmenn hafa ímugust á
,,sjúskuðu“ kvenfólki. Hinsvegar er
það reynzla mín, að það sé rangt
sem sumar konur halda, að einungis
,.fínn“ fatnaður gangi í augun á karl-
mönnum. Karlmenn eru oftast skiln-
ingsgóðir og þeim er rökrétt hugs-
un. tamari en konum. Þeir láta sjaldn-
ast fínar fjaðrir ginna sig. Þeir
kunna að gera greinarmun á vinnu-
fatnaði og spariflíkum. Ef konan
vinnur þannig vinnu, að hún þarf að
klæðast grófum fatnaði, þá hafa þeir
ckkert við það að athuga. Þeir bera
engu minni virðingu fyrir stúlkunni
í nankinsfötunum — og verða engu
síður ástfangnir af henni — en kven-
manninum i samkvæmiskjólnum.
Þetta kom gleggst í ljós í Bretlandi
1 stríðinu. En þeir kunna að meta
hreinlæti og látleysi og góðan smekk.
Ef þú ert ennþá ólofuð og ert kom-
in á þann aldur að þú sért farin að
bera kvíðboga fyrir framtíðinni, gæt-
ii'ðu ef til vill haft gagn af því að
lnigleiða, hvort eitthvað af því, sem
Framhald á bls. 14
ÞRJÁTÍU O G
SILKIÞRÆÐIR
MORGUN nokkurn var maður
einn að fara til vinnu sinnar
í brezka bænum Leighton Buzzard,
og var á leið upp þröngan skógar-
stíg, þegar hann sá eitthvað útund-
an sér. Hann nam staðar til þess að
sthuga þetta nánar og brá ónotalega
í brún. Við honum blasti lík ungrar
stúlku.
Það lá í augum uppi, að stúlkan
hafði verið myrt. Hún lá á bakinu.
Silkislæðu hafði verið brugðið um
háls henni og hert 'að. Þess sáust
ýms merki, að hún hafði varist eftir
mætti.
Maðurinn skundaðí til næstu lög-
reglustöðvar. Fáeinum mínútum var
lögreglan komin á staðinn og um
kvöldið vissi allur bærinn nafn
myrtu stúlkunnar: Ruby Keen.
Daginn eftir var frú McCarthy
stödd í eldhúsi sínu þegar barið var
að dyrum.
,,Er . McCarthy lögregluþjónn
heima?“ spurði ungur maður, sem
sýnilega var í miklu uppnámi.
„Nei, hann er á vakt,“ svaraði
hún.
„Viljið þér þá ekki gera mér þann
greiða að hringja á lögreglustöðina.
Ég þarf að tala við lögregluna. Ég
ætla að hreinsa mig af gruninum,
sem ég ligg sýnilega undir."
Maðurinn, sem gaf þessa kindugu
yfirlýsingu, kvaðst heita Leslie
George Stone. Og hann bætti við
þessari athyglisverðu setningu: ,,E{j
skildi við hana kortér yfir tíu.“
Þegar hann var farinn, hringdi frú
McCarthy á lögreglustöðina, þar sem
Barker lögregluforingi var þegar
önnum kafinn við rannsókn morð-
málsins.
Á morðstaðnum tók hann eftir dá-
litlu fari í jörðinni, eins og maður
hefði kropið þar. Enginn vafi var á
þvi, að stúlkan hafði verið kyrkt.
Það voru líka marblettir á líkinu. Þar
sem mar myndast ekki á dauðum
líkama, hafði stúlkan hlotið áverk-
ana á meðan hún var enn á lífi.
Nú vissi lögregluforinginn. að
Leslie George Stone hafði aldrei
komist undir mannahendur, svo að
ekki gat hann búist við að grunur
félli á hann af þeim sökum. Hvers-
vegna virtist honum þá liggja lífið á
að sanna sakleysi sitt?
Stone hafði verið á ferli nálægt
morðstaðnum rétt um þann tíma
sem ætla mátti að morðið hefði verið
framið, og þetta var auðvitað þýð-
ingarmikið atriði í augum Barkers
lögregluforingja. Hann átti auðvelt
með að geta sér til um ástæðuna fyr-
ir því að Stone hafði gert sér ferð
heim til lögregluþjónsins. Þóttist
hann ekki ætla að „sanna' sakleysi
sitt með þessu kænskubragði, að sýna
að hann hefði engu að leyna og ekk-
crt að óttast?
Ef Stone hefði ekki tekið upp á
þessu, þá er hreint ekkert víst að
mojrðingi Ruby Keon hefði nokkurn-
tima fundist.
Stone hafði ætlað sér að leika á
lögregluna, þegar hann gaf sig fram’
og lýsti yfir, að hann hefði ekki
haft hugmynd um morðið fyrr en
daginn eftir að það var framið. Hann
hafði gleymt að taka með i reikning-
ir.n, hve fullkomnar starfsaðferðir
lögreglunnar voru orðnar, hve öflug-
um vopnum hún réði yfir.
Stone tjáði lögreglunni, að hann
hefði þekkt Ruby Keen áður en hann
vár kvaddur í herinn og sendur til
„Hann er svo hugulsamur.
Yljar alltaf brjóstplötuna
áður en hann ltyssir mig“.
Kong Kong. Honum hafði þótt vænt
um hana, og þótt þau trúlofuðust að
vísu ekki, höfðu þau skrifast á í tvö
ár. Svo höfðu þessi bréfaskipti hætt,
þó að eklci sé vitað, hvor aðilinn átti
þar upptökin.
Eftir að Stone kom heim til Eng-
lands aftur, hafði hann rekist á Ruby
ai tilviljun. Þau höfðu mælt sér mót,
og hann hafði verið með henni morð-
kvöldið. Þau höfðu heimsótt tvær
veitingakrár, gengið dálítið um bæ-
inn og skilið rétt upp úr tíu. Ruby
var i bezta skapi þegar þau skildu,
tjáði Stone lögreglunni.
Dr. Roche Lynch, einn af snjöll-
ustu vísindamönnum Scotland Yard,
var nú fenginn til hjálpar. Barker
lógregluforingi sendi honurn ýms
gögn, sem hann hafði safnað, þar á
meðal fatnað hinnar myrtu, silki-
slæðuna sem notuð hafði verið til
þess að kyrkja hana, jarðvegssýnis-
horn frá morðstaðnum, buxur og
jakka, sem Stone hafði verið í morð-
kvöldið — og fatabursta.
Þegar dr. Lynch bar buxurnar
undir smásjá, fann liann á báðum
ATTA
eftir
George Godwin
hnjám sandagnir af sama tagi og
voru í jarðvegssýnishorninu. Rann-
sókn leiddi lika í ljós, að buxna-
skálmarnar — og þó sérstaklega
hnén — höfðu verið mjög rækilega
burstaðar.
Næst tók dr. Lynch jakkann til
athugunar. Þegar hann lagði flíkina
undir smásjána, komu í ljós örgrann-
ir silkiþræðir, sem stungu mjög í
stúf við hið grófa fataefni. Það voru
þrjátíu og átta þræðir.
Nú dró vísindamaðurinn silkiþræði
úr lcjól látnu stúlkunnar. Hann lagði
þá við hliðina á hinum. I>eir voru ná-
kvæmlega eins. Af þessu mátti draga
þá ályktun, að Stone héfði að
minnsta kosti strokist við hina myrtu
af talsverðu afli.
Eftir þetta var tiltölulega auðvelt
að gera sér hugmynd um, hvernig
glæpurinn hafði verið framinn.
Stone hafði kropið við hlið stúlkunn-
ar og myrt hana með slæðunni henn-
ar. Og áverkarnir á líkinu gáfu til
kynna, að hún hafði varist eftir
mætti.
Stone var ekki sérlega greindur
maður. Framburður hans hafði frá
upphafi verið mjög ósennilegur. En
sagan, sem hann sagði í réttinum,
var vægast sagt langsótt,
Tveir kunnir og reyndir lögfræð-
ingar tóku að sér vörn hans. Þeir
réðu honum eindregið frá því að fara
sjálfur í vitnastúkuna, enda hvíldi
ekki sú skylda á honum. En hann
liafði aðvaranir þeirra að engu,
krafðist þess að fá að bera vitni.
Hann tjáði réttinum, að hann hefði
gengið niður skógarstíginn með Ruby
og að hún hefði reitt hann til reiði
með því að klípa í eyrað á honum.
Hann hefði misst vald á skapsmun-
um sínum, þau hefðu tuskast og loks
slegist með hnefunum. I sviftingun-
um hafði silkislæðan óviljandi herst
að hálsi stúlkunnar.
En hvernig stóð á því, að kjóllinn
hafði verið upp um hana þegar hún
fannst ? Hafði það ekki verið upp-
hafið að hann reyndi að nauðga
henni ?
Nei, svaraði Stone, kjóllinn og önn-
ur föt hennar höfðu ólagast, þegar
hún féll.
„Og hvað skeði næst?“ var hann
spurður.
Hann hafði ekki haft hugmynd
um, sagði hann, hvernig komið var.
Hann hefði enn verið ofsareiður og
ekki vitað betur en stúlkan væri bara
í yfirliði, þegar hann yfirgaf hana
„Ég frétti ekki fyrr gp* daginn
eftir, að hún væri dáin,“ sagði Stone.
„Þessvegna fór ég til lögregluþjóns-
ins: til þess að segja honum sann-
leikann og hreinsa sjálfan mig af öll-
um grun.“
Það tók kviðdóminn aðeins tuttugu
og fimm mínútur að komast að nið-
urstöðu, og Stone var hengdur. Það
nrá kannski segja, að þrjátíu og átta
silkiþræðir hafi vei'ið í hengingaról-
inni.
VIKAN
11