Vikan - 06.03.1958, Blaðsíða 8

Á efri hæðinni selur Rafha eldavélar og ísskápa.
UTAN úr Austurstræti sjá vegfar-
endur inn um stóran sýning-
arglugga á annarri hæð í Morgun-
blaðshöllinni hvar stúlka gengur um
innan um eldavélar, þvottavélar,
þvottapotta og ísskápa og veitir við-
skiptavinum upplýsingar um kosti
þessa varning. Hún heitir Þyri Huld
Sigurðardóttir og það er hún sem
þið sjáið á myndinni hér fyrir neðan.
Eldavélin, sem hún er að sýna við-
skiptavininum, er frá Rafhaverk-
smiðjunni í Hafnarfirði, eins og öll
önnur rafmagnsáhöld, sem þarna eru
á boðstólum.
Rafmagnstækin frá Rafha þarf
ekki að kynna. Þau eru svo að segja
til á hverju heimili á landinu, enda
er verksmiðjan búin að framleiða 65
þús. rafmagnstæki frá því hún tók
til starfa veturinn 1936—37, þar af
bðlega 38.000 heimiliseldavélar.
Á þessu tímabili hafa rafmagns-
tækin tekið miklum framförum, enda
er stöðugt verið að endurbæta þau
samkvæmt nýjustu uppfinningum.
Við báðum Þyri Huld um að benda
okkur á nýjustu umbæturnar, sem
gerðar hafa verið. Hún sýndi okkui’
„grillelement" í bakaraofninum á
nýjustu eldavélategundinni, hvernig
nú er hægt að stilla hitann á plöt-
unum með miklu meiri nákvæmni,
livernig hægt er að lyfta upp hringj-
unum og komast að því að þrífa
undir þeim og hvernig hægt er að
láta klukku hringja eftir ákveðinn
tima. Ennfremur vakti hún athygli
okkar á kæliskápunum, sem nýlega
hafa verið gerðir miklu rúmbetri og
þannig að þeir eyða minna rafmagni.
I* kjallaranum, hægra megin þegar
niður er komið, er tízkuverzlun-
in Bezt til húsa. Myndin hér að ofan
sýnir snyitideildina. tJti á gólfinu er
svo komið fyrir tilbúnum kvenfatn-
aði, þannig að viðskiptavinirnir kom-
ist auðveldlega að því að skoða hann.
Eigandi verzlunarinnar, frú Guð-
rún Arngrímsdóttir saumakona, hef-
ur lengi saumað á konur bæjarins.
Hún setti upp saumastofu árið 1934
og rak þá verzlunina Tízkan í sam-
btndi við hana. Árið 1950 stofnsetti
hún svo verzlun og saumastofu á
Vesturgötu 3, undir nafninu Bezt. Nú
hefur hún flutt snyrtivörudeildina og
tilbúna fatnaðinn, ásamt saumastof-
unni, í Vesturver, en selur efni og því
um líkt á gamla staðnum við Vest-
urgötuna.
Við hittum Guðrúnu að máli í
verzluninni og spurðum hana hvort
isienzkar konur legðu mikið upp úr
því að fylgja tizkunni. Hún játaði
því, en kvað ungu stúlkurnar hér
skapa sér tízku sjálfar. Ef einhver
vel klædd skólastelpa kæmi í fall-
egri flílc, vildu hinar allar fá eins.
Ennfremur hefði reynzlan orðið sú,
að ekki þýddi að hafa alveg nýjasta
erlendan tízkufatnað á boðstólum
fyrr en að nokkrum tíma liðnum.
Guðrún hefur sjálf téiknað upp og
sniðið hetturnar á Bezt-úlpurnar,
sem mikil eftirspurn hefir verið eft-
ii undanfarin ár.
Bezt rekur saumastofu í sama
húsi, og lagfærir þar fatnaðinn á
viðskiptavinina, ef með þarf. Enn-
fremur er lærð snyrtidama, frú Jens-
son, við afgreiðslu og til leiðbeininga
í snyrtideildinni.
Tízkuvörur og snyrtivörur í stærsta húsrýminu.
Skartgripadeildin elzta verzlunin.
■ y ,, ___ y
m
3 ;: 'ék;: # m^Emrn
—i m fi

k
WmSí _
SjKARTGRIPA- og skrautmuna-
deildin í Vesturveri blasir við
um leið og komið er niður stigann,
niður í kjallarann. Það er útibú frá
verzlun Árna B. Björnssonar, sem
hefur verið til húsa í einu elzta húsi
bæjarins við Lækjartorg (en það var
byggt 1852) frá því Árni keypti úr-
smíðavinnustofu Péturs Hjaltested,
og setti þar upp silfursmíðaverkstæði
og verzlun. Upphaflega voru þar að-
allega á boðstólum silfurmunir frá
Georg Jensen, en nú er orðið langt
síðan tekið var fyrir innflutning á
þeim fallega listiðnaði. Enn fæst þó
fluttur inn stálborðbúnaður frá
Georg Jensen verksmiðjunum.
Nú starfa fjórir gullsmiðir á verk-
stæði verzlunarinnar. Þaðan hafa
löngum komið fagrir gripir, og má
þar nefna kirkjugripina, sem Leifur
Kaldal teiknar og smiðar, og sjá má
í kirkjum um allt land.
Við hittum að máli Gunnar Guð-
mundsson verzlunarstjóra, og spurð-
um hann hvers konar skartgripir
væru mest keyptir hjá þeim. Okkur
tii talsverðrar furðu, sagði hann að
ailtaf seldist mikið af vírivirki, eink-
um sem minjagripir til útlendinga.
Víravirki þætti sérkennilegt. Það
væri einhver elzti iðnaður á landinu,
hefði flutzt hingað í fornöld frá ná-
lægari Austurlöndum og tekið á sig
sérstakan svip.
Við spurðum hvernig stæði á
því að verzlunin hefði opnað útibú í
Vesturveri, svona nálægt aðalverzl-
uninni.
— Jú, við höfum trú á svona fyr-
irkomulagi, þar sem fólk getur geng-
ið um og skoðað í fögru umhverfi.
Þarna er aðalumboð
AÐ flutti í Vesturver síðastliðið
haust og fékk rúmgott húsnæði
á efri hæðinni. Ekki veitti af, því á
þeim þremur árum sem happdrættið
er búið að starfa, hefur miðunum
fjölgað úr 30.000 í 65.000, og af
þeim eru nú um 35.000 miðar endur-
nýjaðir á þessum stað. Þessir miðar
eru ætíð uppseldir fyrst á happ-
drættisárinu, en það byrjar 1. maí.
Síðustu dagana áðui' en dregið er,
ei' því oft mikil ös í aðalumboðinu,
því dregið er þriðja hvers mánaðar
og margir endurnýja ekki fyrr en
þeir eru búnir að fá kaupið sitt.
Geta þá kannski komið 3—4 þúsund
manns á einum degi.
Þá er oft mikið að gera við af-
greiðsluna hjá stúlkunum. Á mynd-
inni hér fyrir neðan eru tvær þeirra,
þær Erla Jónsdóttir og Guðrún
Gunnarsdóttir. Við spurðum Guðrúnu
hvort ekki væri hætta á að miðarn-
Happdrættis DAS.
iv rugluðust hjá þeim á slíkum dög-
um, en hún kvað allt vera í svo
föstum skorðum að það kæmi
sjaldan fyrir. Auk þess væru miða-
umslögin lesin saman við bækurnar,
þegar tóm gæfist til. Hún lét vel yfir
því hve vinnuskilyrðin væru góð á
þessum nýja stað. Þar væri rúm-
gott og borðið væri svo hátt að
hægt væri að standa uppréttur við
að leita að miðunum, sem komið er
fyrir í þeim.
Vinningar eru aftur á móti ekki
afhentir þarna. Strax og búið er að
draga og ganga úr skugga um að
vinningsmiðinn sé endurnýjaður, er
farið heim til eigandans og honum
tilkynnt þetta óvænta happ. Um
leið er fengið leyfi til að birta nafn
hans í dagblöðunum. 1 hverjum mán-
uði kemur vinningur upp á 10 miða,
stærstu vinningarnir þrír eru ibúð og
tveir bílar.
8
VIKAN