Vikan - 06.03.1958, Blaðsíða 16

HAMMOND INNES
FORSAGA
Engles kvikmyndastjóri hefur beðið
vin sinn Neil Blair að heimsækja skíða-
skála nokkurn í ítölsku Ölpunum. 1
fylgd með honum er Joe Wesson kvik-
myndatökumaður. Þeir eiga að láta líta
svo út sem þeir séu að undirbúa kvik-
myndatöku á staðnum. Baunin er þó allt
önnur. Á stríðsárunum var mikill gull-
sjóður falinn þarna og hafa ýmsir menn
— og sumir æði skuggalegir — hug á
að klófesta hann. Uppgjörið hefst þegar
Engles kemur til skálans.
JOE stundi. „Það er eins og þið hafið verið að
vinna í holræsi."
Mayne fór upp. Joe stóð upp. „Það er allt að
verða vitlaust hérna,“ sagði hann. Hann beindi
orðum sínum að Engles. „Fyrst segirðu, að þið
Mayne séuð ósáttir. Síðan hverfurðu með honum,
ásamt hirvum. Valdini og greifynjan eru búin að
læsa sig inni á herbergjum sínum. Segið þið mér
nú hvað gengur á."
Engles sagði: „Setztu niður og vertu rólegur,
Joe. Þér er borgað sem myndatökumanni en ekki
barnfóstru."
„Já, en þetta er hlægilegt, karl minn,“ sagði
hann þrár. „Það er eitthvað að gerast."
„Ertu myndatökumaður eða ertu það ekki?“
Rödd Bngles var hörð.
„Auðvitað er ég myndatökumaður ?“ Joe var
vonsvikinn.
„Jæja, haltu þá áfram að taka myndir. Ég er
ekki hérna til þess að eltast við þig. Þú hefðir
getað náð ágætum myndum í dag, ef þú hefðir
skki verið svona latur.“
„Já, en —“
„Gíóði maður, á ég að hugsa um þig eins og
fcrakka?"
Joe gafst upp fúil i biagði og fór að lesa aftur.
Þetta var meinlegt og óréttlátt. En það þaggaði
niður í honum. Við fórum og settum verkfærin í
áhaldaskúrinn. Þegar við vorum að stafla þeim
i eitt hornið, sagði Keramikos. „Ég held, að
Mayne vilji komast að einhverju samkomulagi.
Honum leiðist að vera einn. Og nú, þegar hann
veit ekki hvar gullið er, líður honum bölvanlega.
Hann þorir ekki að skjóta okkur því að það getur
verið, að við vitum hvar guilið er. Og hann þorir
heldur ekki að leyfa okkur að lifa, nema að við
séum í félagi með honum. Ég held að hann vilji,
að við göngum allir í félag með honum núna.“
„En ættum við að fallast á það?" spurði ég
hann. „Með þinni hjálp, gætum við komið honum
fyrir kattamef." Ég var að hugsa um byssuna,
sem hann var með.
Keramikos hristi höfuðið. „Nei. Nei. Það er ef
til vill hægt að nota hann. Við vitum ekki hversu
mikið hann veit. Við ættum fyrst að, komast að
samkomulagi."
„En ætli hann viti nokkuð betur en við hvar
gullið er?“ spurði Engles.
Keramikos yppti öxlum. „Fjögur höfuð eru
alltaf betri en eitt, vinir mínir," svaraði hann
tvírætt.
Við fórum nú upp. Ég var feginn að komíist
úr köldum fötunum og fara í eitthvað hlýtt.
Engles kom inn til mín, þegar ég hafði skipt um
töt. „Hvernig líður þér, Neil?"
„Ekki sem verst,“ svaraði ég.
„Þú ættir að setja plástur á sárið," sagði hann.
„Ég er með plástur með mér.“
Hann kom stuttu síðar, með plástur í hendinni.
„Hérná," sagði hann og klappaði mér á öxlina.
„Þetta er ekki djúpt sár. Mér þykir leitt, að
þú skyldir ekki sleppa. Þú gerðir að minnsta
kosti allt sem í þínu valdi stóð."
„Það var vonlaust að reyna," sagði ég afsak-
andi.
„Ónauðsynlegt, skulum við segja.“ Hann glotti
glaðlega. „En ekki gazt þú vitað það.“
„Meinarðu, að þú hafir vitað, að gullið var ekki
í þessum kössum?" spurði ég.
„Við skulum segja, að ég hafi haft sterkan
grun um það.“ Hann kveikti sér í sígarettu og
horfðí á eldinn deyja út, síðan sagði hann: „Víð
þurfum nú að fylgjast vel með vini okkar, Kera-
mikos. Hann er miklu viðsjárverðari náungi en
Mayne. Og hann heldur, að við vitum hvar gullið
er.“
„Og — vitum við það?“ spurði ég.
Hann brosti. „Það er bezt að vita sem minnst
um það,“ svaraði hann glaðlega. „Komdu niður,
við skulum fá okkur að drekka. Við skulum verða
blindfullir í kvöld. Og þú skalt verða enn fyllri
en ég.“
Þetta var óhugnanlegt kvöld. Engles var i
essinu sínu, sagði hverja söguna af annarri
um kvikmyndastjörnur, sem hann þekkti, leik-
stjói'a, sem hann hafði farið illa með, kokteil-
boð, sem höfðu endað með skelfingu. Hann var
eins og götusali, sem selur áheyrendum sinum
glaðlyndi. 1 fyrstu var ég eini áheyrandinn. En
síðar gat Engles slitið Joe frá kúrekasögunum
hans. Síðan bættist Keramikos i hópinn, og Mayne
var einn eftir, einn síns liðs.
Það var þetta, sem Engles hafði verið að biða
eftir. Mayne fór að píanóinu og hamraði á það
eitthvað eftir Bach. Hann hlífði píanóinu á eng-
an hátt. Gamla píanóið túlkaði átakanlega vel
vonleysi hans og reiði.
Og Engles hélt áfram að segja sögur, þangað
til við vorum allir farnir að veina af hlátri. En
við vorum aðeins glaðir á yfirborðinu, hreifir af
koníakinu. En hláturinn var ósvikinn. Og Mayne
stóðst ekki mátið. Hann var ekki lengur húsbóndi
okkar, heldur einn af okkur. Hann vissi ekki hvert
hann átti að snúa sér, þar sem leitin að gullinu
hafði misheppnazt. Með byssu í hendinni hafði
hann að vísu nokkuð sjálfsöryggi til,að bera. En
að honum væri alls ekki gefinn neinn gaumur!
Að sjá okkur hina í að því er virtist bezta skapi.
Það Var einum of mikið. Hann sló skyndilega
báðum höndum á nótnaborðíð og stóð upp. „Hætt-
ið þessum hlátri!" öskraði hann.
„Skiptið ykkur ekki að honum," hvíslaði Eng-
les. Og hann hélt áfram að tala. Við byrjuðum
aftur að hlæja.
„Hættið þessu, heyrið þið það?“
Engles sneri sér að honum. Hann riðaði ör-
lítið. „H-hætta hverju?" spurði hann sljór.
„Setjist þið við eldinn og hættið þessum háv-
aða,“ skipaðí Mayne.
„Hvaða hávaða? HeyrU- þú einhvern hávaða,
Neil?" Hann sneri sér virðulega að Mayne. „Eng-
inn hávaði hérna, karl minn. Hlýtur að vera í
píanóinu."
Ég leit á Mayne. Hann var fölur af reiði. En
hikaði. Hann vissi ekki hvernig hann átti að
hegða sér. „Engles," sagði hann. „Farðu og
seztu."
„O, farðu til fjandans," svaraði Engles.
Hann fór með höndina ofan í vasann, þar sem
byssan var. En hann hætti við að ná i hana. Hann
stóð stundarkorn og virti okkur fyrir sér og
beit sig i vörina. Síðan settist hann við pianóið
aftur.
Stuttu síðar fór Anna að leggja á borðið. Engles
leit á okkur. „Við viljum ekkert éta, er það?
Mér er sama, étið ef þið viljið. En ég vil bara
halda áfram að drekka. Eða eigum við ekki að
láta setja matinn á barinn? Þá geta þeir sem
vilja náð sér í bita.“ Og hann benti Önnu að setja
matinn á barinn.
Þetta var smiðshöggið. Annað hvort varð
Mayne að láta önnu færa sér matinn eða koma
að barnum og borða með okkur. Hann tók síð-
ari kostinn. Stuttu síðar tók hann Engles af-
síðis. Síðan kallaði hann á Keramikos. Samtalið
stóð í nokkrar mínútur. Síðan tókust þeir allir
í hendur. Ég heyrði Engles segja: „Mér finnst
þú haga þér ákaflega skynsamlega, Mayne.“
Mayne fór inn fyrir barinn og byrjaði að blanda
einhverju saman handa okkur. Þegar hann beygði
sig niður, til þess að ná í flösku, hallaði Engles
sér að méi'. „Verður ekkert skotið. Skiptum þessu
þrír á milli okkar.“ Það var auðséð á honura,
að honum var skemmt.
„Hvað með Cörlu?“ hvislaði ég.
„Við höfum ekkert hugsað um hana," svaraði
hann.
Mayne rétti úr sér og byrjaði að blanda ein-
hverju saman og notaði tóma flösku til þeen
að hrista veigarnar í. Hann var orðinn rólegur
á ný. Maður hefði getað haldið, að hann væri
fyrirmyndar gestgjafi, þarna sem hann stóð og
talaði, brosti og sinnti vinföngunum, eða þá hann
hefði getað verið ríkur kvennamaður, ef til vill
leikari, kannski jafnvel listamaður, en aldrei
hefði maður trúað því, að þarna væri morðingi,
sem sveifst einskis.
Og hversvegna drukkum við svona mikið þetW
kvöld? Við höfðum hver sína ástæðu. Engles
byrjaði og við fórum að dæmi hans. Og hann
varð fljótt vel kenndur, því að hann vildi láta
hina drekka líka. Ég drakk, vegna þess að mér
hitnaði af víninu og þar að auki Engles til
samlætis. Joe drakk, vegna þess að allir voru
sáttir og það gladdi hann. Hann hataði að sjá
menn ásátta. Það var eflaust þessvegna sem
hann var ekki giftur. Mayne drakk, vegna þess
að hann langaði til þess að skemmta sér með
okkur og gleyma því sem komið hafði fyrir
við píanóið. Og Keramikos? Ég vissi ekki þá
vegna hvers Keramikos drakk.
Engles virtist verða drukkinn á undan öllum
hinum. Um klukkan ellefu fór hann að rífast við
Joe og skjögraði út úr herberginu í versta skapi.
Keramikos fór eitthvað klaufalega að með glas-
ið sitt og velti þvi á gólfið. Hann leit sljóum aug-
um á það, tók ofan gleraugun, þurrkaði sér um
16
VIKAN