Vikan - 13.03.1958, Blaðsíða 4

Tilliiiitniitfj um morð
eftir Agöthu Christie
JANE frænka, vertu ekki svona æst á svipinn. Hvað er að ?
— Nei, það getur ekiii veriö.. Það er engin ástæða . . .
— Jane frænka!
Ungfrú Marple andvarpaðí og brosti svo hressilega. —
Það er ekkert, væna min, sagði hún.
— Hélztu kannski að þú vissir hver morðínginn er ? spurði Bunch.
Hver er það ?
— Ég veit ekkert um það, svaraði ungfrú Marple. Mér datt snöggv-
ast svolítið í hug — en nú er hugmyndin flogin. Ég vildi bara að ég vissi
það. Það er svo stuttur tími til stefnu, svo hræðilega stuttur tími.
-— Hvað áttu við með því?
— Gamla konan norður í Skotlandi getur dáið á hverri stundu.
Bunch starði á hana: — Þú trúir þá á Pip og Emmu. Þú heldur að
það hafi verið þau — og að þau muni reyna aftur.
— Auðvitað reyna þau aftur, svaraði ungfrú Marple, ailt að því úti
á þekju. Ef þau hafa reynt einu sinni, þá reyna þau aftur. Ef einhver
ei’ búinn að ákveða að myrða annan, þá hættir hann ekki við það þó
það takist ekki í fyrsta skiptið. Einkum ef það er nokkurn veginn öruggt
að hann er ekki grunaður.
En ef Pip og Emma hafa gert það, þá er aðeins um tvær
r.ianneskjur að ræða. Þau hljóta þá að vera Patrick og Júlía. Þau eru
systkini og þau eru einustu manneskjurnai- á réttum aldri.
— Svo einfalt er það nú ekki, væna mín. Alls konar skyldleiki og
tengdir geta lika komið til greina. Við getum reiknað með konu Pips,
ef hann er kvæntur, og eiginmanni Emmu. Svo er það móðir þeirra
— hún er aöili, þó hún erfi ekkert sjálf. Úr þvi Letty Blacklock hefm’
ekkí séð hana i þrjátíu ár, þá mundi hún sennilega ekki þekkja hana.
Fuliorðnar konur eru hver annarri líkar, Frú Wortherspoon tók alltaf
út ellistyrldnn sinn og líka eUistyrk frú Bartletts, þó sú síðarnefnda hefði
verið dáin í mörg ár. Auk þess er Letitia Blacklock nærsýn. Hefurðu ekld
veitt þvl athygh hvernig hún Idprar augun, þegar hún horfir á mann ?
Svo er það faðirinn. Hann var víst óttalega óvandaður.
—- Já, en hann var útlendingur.
— Já, að uppruna. En það er engln ástæða til að haida aö hann
tali lélega ensku og baðí út höndunum fyrir það. Ég mundi halda að
hann gæti leildð — ja t. d. ensk-indverskan ofursta rétt eins og hver annar.
— Er þetta það sem þú heldur?
— Nei, það geri ég ekki, væna mtn. Ég veit bara að hér er um mikla
peninga að ræða. Og ég er hrædd um að mér sé allt of kunnugt um hvað
fólk getur gert hræðUega hluti, til að ná í mikla peningaupphæð.
— Ég býst við að það sé rétt, sagði Bunch. En það hefur venjulega
ekkert gott af þeim. Ekki þegar til lengdar lætur.
— Nei, en þaö veit það ekki tU að byrja með.
.— Ég get að vissu leyti skilið það, sagði Bunch allt í einu og brosti
s'.nu bliða brosi. Það virðist vera öðru máli að gegna ef maður á sjálf-
ur í hlut . . . Jafnvel mér finnst það. Við teljum okkur kannski trú um
að við munum gera svo mörg góðverk með peningunum. Heimili fyrir
munaðarleysingja eða þreyttar mæður, yndislegar hvíldarferðir út fyrlr
landsteinana fyi’ir eldri konur, sem orðnar eru útslitnar . . . Það syrti
yfir svip hennar og augun urðu allt í einu dimm og hrygg. Ég veit hvað
þú ert að hugsa, sagði hún við ungfrú Mai’ple. Þú hugsar að ég mundi
verða af verstu tegund. Þvi ég mundi gabba sjáifa mig. Þeir sem girnast
peninga af eigingjörnum hvötum, vita þó að minnsta kosti hvers konar
manneskjur þeir eru. En um leið og maður byrjar að telja sjálfum sér
trú um að maður ætli að gera gott með þeim, þá er svo auðvelt að tala
um fyrir sjálfum sér, og segja að ef til vill sé það ekki svo slæmt að
drepa einhvern . . . Augu hennar urðu aftur björt og skær. •— Það mundi
ég aidrei gera, sagði hún. Ég mundi aldrei drepa neinn. Jafnvel ekki þó
hann væri gamall og veikur eða gerði aðeins illt af sér í veröldínni. Jafn-
vel ekki þó hann væri fjárkúgari eða — eða regluleg skepna. Hún veiddi
flugu varlega upp úr dreggjunum af kaffinu sínu og lagði hana á borðið.
Allir vilja fá að lifa, ekki satt? Flugurnar líka. Jafnvel þó þeir séu gaml-
ir, þjáðir og geti rétt aðeins skriðið út i sólina. Júlian segir að slíku fólki
finnist jafnvel ennþá erfíðara að deyja og það berst ennþá hraðara fyrir
lífinu. Ég nýt þess að lifa — ekki bara að vera ánægð og hamingjusöm og
skemmta mér vel — ég á við raunverulega að lifa — vakna og finna
með öllum líkamanum að maður er til, með líf i öllum æðum.
Hún blés varlega á fluguna. Hún veifaði fótunum og flaug i burtu
eins og hún væri enn ringluð. — Hafðu engar áhyggjur, Jane frænka,
sagði Buch. Ég mundi aldrei taka lífið af neinum.
FJÓRTjÁNDX KA.FLI.
Skyggnst inn í fortíðina.
Þegar Craddock lögregluforingi steig út úr næturlestinni á litlu stöð-
inni í háfjöllum Skotlands, beið hans stór, gamaldags Dailmer bíll og
roskinn einkabílstjóri. Þetta var sólríkur dagur og Craddock naut þessarar
20 mílna ökuferðar yfir eyðilegt iandslag.
Hann undraðist það að frú Goedler, sem átti hús við fínt torg í
London, sveitasetur í Hampshire og einbýlishús í Suður-Frakklandi, skyldi
kjósa að dvelja á þessum eyðilega stað, en bílstjórinn fræddi hann á þvi
að þarna hefði hún búið sem ung stúlka, og þarna hefðu þau hjónin verið
hamingjusömust, þá sjaldan Goedler hafði tíma til að fara frá London.
Eftir morgunverðinn kom hjúkrunarkona, sem kvaðst heita systir Mc
Clelland, og sagði að sjúklingurinn væri tilbúinn til að taka á móti honum.
Það er betra að ég geri yður aðvart um hvað þér eigið i vændum.
Yður mun sýnast frú Goedler hress og eins og hún á að sér. Hún spjallar
við yður og hefur sýnilega gaman af því, en skyndilega svíkja kraftamir
hana. Sendið þá strax eftir mér og yfirgefið hana. Henni er haldíð við
með sterku morfíni, skiljið þér? Oftast liggur hún í móki, en vegna komu
yðar hefi ég gefið henni sterkt hressingarlyf. Um leið og áhrif þess
hverfa, mun hún aftur verða hálfmeðvitundarlaus.
— Ég skil. En gætuð þér sagt mér nákvæmlega hvemig heilsu frú
Goedlers er háttað?
— Hr, Craddock, hún er að deyja. Það verður hægt að halda i henni
lifinu i mesta Iagi í tvær vikur í viðbót. Yður finnst það sjálfsagt kyn-
legt, þogar ég segi að hún hefði átt að vera dáin fyrir mörgum árum, en
það er satt. Hún hefur aldrei verið sterk til heilsunnar —• en þó furðu-
legt sé hefur hún haldið i viljann til að lifa, jafnvel þó hún hafi varla
komið út fyrir heimilí sitt í 15 ár. Hún er ákaflega hrífandi kona, það
eigið þéi’ eftir að sjá.
Craddock var vísað inn í stórt svefnherbergi, þar sem eldur brann í
arni og gömul kona lá í stóru rúmi með sængurhimni. Þó hún væri ekki
nema um sjö eða átta*árum eldri en Letitia Blacklock, þá var hún svo
veikbyggð að hún sýndist miklu eldri. Hvita hárið var vandlega greitt
og Ijósbláu gljúpu ullarsjali var sveipað um háls hennar og axlir.
Það voru þjáningadrættir í andliti hennar, en líka mildir, blíðir drættir.
Og Craddock gat' ekki betur séð en það væri prakkaraglampi í augunum
á henni.
— En hvað þetta var skemmtilegt, sagði hún. Það er ekki oft að
lögTeglan heímsækir mig. Mér er sagt að Letitia Blacklock hafi ekki
slasazt 1 árásinni, sem gerð var á hana. Hvernig líður minni kæru Blackie?
Það er orðið langt síðan ég hef séð hana ... I mörg ár höfum við aðeins
skipzt á jólakortum. Ég bað hana um að koma hingað norðureftir þegar
hún kom til Englands eftir dauða Karlottu, en hún sagði að það mundi
bara valda okkur báðum vonbrigðum eftir svona langan tíma og ef til
vill hefur það verið rétt hjá henni . . . Blackie var alltaf svo skynsöm.
Gömul skólasystir mín kom i heimsókn til mín í fyrra, og hamingjan
góða — nú brosti hún — við vorum að drepa hvora aðra úr leiðindum.
Eftir að allt þetta ,,manstu?“ var búið, þá höfðum við ekkert meira að
segja. Ákaflega leiðinlegt.
Craddock fannst ágætt að leyfa henni að tala, áður en hann færi að
bera fram spurningar, til að fá veður af því hvernig sambandi Goedler-
hjónanna og Letitiu hefði verið háttað.
•— Ég býst við að þér séuð hingað kominn til að spyrja mig um arf-
inn? sagði Bella. Randall arfleiddi Blackie að öllum okkar eigum eftir
minn dag. Auðvitað datt Randall aldrei í hug að ég mundi lifa hann.
FDRSAGA:
Það hefur verið ruðzt inn á heimili Letitiu Blacklock og skotið á
hana. Lögreglan er þeirrar skoðunar, að elnhver af gestum hennar
eða helmilisfólkinu hafi læðst I myrkrinu út um hiiðardyr á stof-
unnl, þar sem allt fólkið var samankomið, og berl ábyrgð á skot-
unum. Við eftirgrennslan kemur i ljós, að Letitla á von á miklum
arfi eftir fyrrverandi húsbónda sinn, milljónamæringinn Randall
Goedler, en eiginkona hans og vinkona hennar er um það bil að
deyja norður 1 Skotlandl. En þannig er gengið frá erfðaskránni, að
ef ungfrú Blackloc.k deyr á undan frú Goedler, eiga systurböm
Randalls Goedlers að fá allan arfinn. Það eltt er vitað um þau,
að þau voru sem böm kölluð Pip og Emma,
4
VIKAN