Vikan - 20.03.1958, Blaðsíða 13

(o)U$0&
SALT
CEREBOS I
HANDHÆGU BLAU DOSUNUM
HEIMSpEKKT gæðavara
Mesars. Krisljá»» Skagfjord I.iiniud,
Post Box 411, REYKJAMK, locland.
ur í hægindastól á gistihúsi á Ítalíu. Hann myndi
aldrei stjórna mynd oftar. Hann hafði meira að
segja falið mér það ábyrgðarmikla starf að skrifa
um Col da Varda.
Joe hallaði sér yfir líkið og reif fötin frá sár-
inu hjá náranum. „Það er ekki eins og sár eftir
kúlu,“ sagði hann, þegar hann sá það.
Ég leit yfir öxl hans. Það var fremur mar eða
skeina, heldur en holsár. Holdið virtist hafa verið
rifið af. Og kringum sárið var holdið óhugnan-
lega marið og hruflað.
Joe hristi höfuðið. „Þetta er eftir högg og
það hefur ekki verið neitt smáhögg.“ Hann rann-
sakaði líkið. Annað sár sást ekki. Hann rétti úr
sér og stundi. „Hann hlýtur að hafa vitað að hann
var að að deyja, þegar hann kom inn," sagði
hann. „Enginn gæti verið svona illa særður, án
þess að vita, að öllu væri lokið. Hvar ætli þetta
hafi komið fyrir ? Hvert spor hlýtur að hafa verið
mjög kvalafullt.“ Hann gekk að glugganum og
leit út. „Það er að þykkna upp, Neil,“ sagði hann
og lét gluggatjöldin falla. „Ef hann byrjar að
snjóa aftur, þá hylur snjói’inn för hans, og við fá-
um aldrei að vita hvað kom fyi’ir.“
„Meinarðu, að við ættum að fylgja slóð hans?“
sagði ég.
Hann kinnkaði kolli. „Við ættum að gera það,“
sagði hann. „Systir hans vill fá að vita hvað kom
fyrir. Og þeir í kvikmyndaverinu vilja vita ná-
kvæmlega hvað kom fyrir. Við getum fylgt blóð-
slóðinni, þótt förin séu farin að mást.“ Hann gekk
að ritvélinni og leit á blaðið í henni. Hann kinnk-
aði hægt kolli um leið og hann las það sem á
því stóð. „Ef til vill er það einmitt þetta sem
hélt í honum lífinu svona lengi."
„Hvað meinarðu?" spurði ég.
„Hann vildi vera viss um, að þú skrifaðir gott
kvikmyndarhandrit^" svaraði hann. „Hann vissi
hvað kvikmyndahúsgestir vildu sjá. Hann vissi
að þetta myndi falla þeim í geð, og hann vildi
ekki láta tækifærið ganga sér úr greipum." Hann
tók upp strokleður og byrjaði að rífa það í tætl-
ur. Enda þótt hann hafi ekki verið vinur Engles,
held ég að dauði hans hafi haft meiri áhrif á
hann, en hann vildi viðurkenna.
„Eg kunni aldrei vel við hann, eins og þú veizt,
IsTeil,“ muldraði hann. „Manni gat beinlínis ekki
geðjast vel að honum. Maður dáðist að honum ef
til vill. Eða þá að manni var illa við hann. En
það var crfitt að þykja vænt um hann. Það var
lika erfitt að kynnast honum. Hann lifði á æfin-
týrum. Honum lá alltaf á. Þessvegna drakk hann
svona mikið. Hann þurfti einhvern veginn alltaf
eitthvað til þéss að æsa sig upp.“
„Hvað ertu að reyna að segja mér, Joe?“
spurði ég.
Hann leit á mig og henti strokleðursræflinum í
bréfakörfuna. „Skilurðu það ekki ? Þessvegna kom
hann hingað. Það var ekki vegna þess að hann
vissi um Keramikos. Hann vildi lenda i æfintýr-
um. Og hann bjóst við því að hér myndi koma
eitthvað fyrir, sem væri þess virði, að það yrði
kvikmyndað. Þessvegna skrifaði hann þetta á
blaðið. Og þrátt fyrir kvalir, hugsaði hann skýrt,
því að hann sá fyrir sér fyrirhugaða kvikmynd.
Hann vissi, að öllu var lokið. Leiðinlegt, að hann
skyldi missa af eldsvoðanum. Honum hefði þótt
mikið til þess atriðis koma.“
Hann þagnaði og leit sljólega á rafmagnsofn-
inn. „Það var honum ekki eðlilegt að setjast nið-
ur við ritvél,“ hélt hann áfram. „Undir venjuleg-
um kringumstæðum hefði hann talað. Hann elsk-
aði allt málskrúð. En hann vildi, að sagan væri
sögð þannig, að hann væri söguhetjan. Hann
varð að vera viss um, að þú skildir það. Hann
vissi, að öllu var lokið. Og hann undirbjó þetta,
meðan hann barðist gegnum snjóinn. Hann vildi
fá áheyrendur. Hann þarfnaðist alltaf áheyrenda.
Og hann vildi deyja, þar sem hann sat við rit-
vélina, með sigarettu lafandi út úr munninum,
þar sem hann var að vélrita nafn þitt undir fyrir-
sögnina. Það var þetta atriði sem hélt honum
lifandi. Hann gat ekki þolað, að þetta tækifæri
færi til spillis. Hann varð að vera viss um að þú
skrifaðir um Derek Engles hinn fræga leikstjóra."
Hann sló hnefanum í lófa sinn. „Ef ég hefði ekki
verið sofandi, hefði ég getað náð mynd af þessu
atriði. Það hefði honum þótt vænt um.“ Hann
þagnaði, uppgefinn eftir þessa óvenju löngu ræðu.
Hann nuddaði á sér neðri vörina. Ég held að hann
hafi verið að gráti kominn. Því að þótt honum
hefði ekki þótt vænt um Engles, hafði hann dáð
hann sem leikstjóra.
Ég fór að glugganum og leit út. Tunglið var
horfið bak við fjallið og það var orðið mjög
dimmt. Himinninn var þakinn skýjum. „Við verð-
um að fara," sagði ég. „Það virðist ætla að fara
að snjóa."
„Heldurðu að þú hafir það af?“ spurði hann.
„Þú hefur ekki lifað neinu sældarlífi síðustu tvo
dagana."
„Mér líður ágætlega," sagði ég.
Hann fór út og vakti húsvörðinn. Skíði okkar
og fötin voru til þerris hjá arninum. Áður en við
héldum af stað, læsti ég hurðinni að skrifstofu
hótelstjórans og skipaði honum að hleypa engum
inn. „Maðurinn, sem kom áðan, er dáinn,“ sagði
ég honum á ítölsku. „Við komum aftur eftir einn
eða tvo tíma og tölum þá við hótelstjórann."
Hann opnaði munninn og signdi sig. Við geng-
um út i snjóinn. Mér fannst mjög kalt að koma
út úr hlýjunni. En sólin myndi brátt fara að
koma upp. 1 austri skárust fjöllin upp i himin-
inn, en þar sást örla fyrir ljósglætu. Vindurinn
næddi gegnum fötin.
Við fundum strax slóð Engles. Hann hafði kom-
ið niður gamla slóð frá Faloria. Hér og hvar
sáust blóðblettir í snjónum. Við gengum upp
skógivaxna brekku. Einu sinni stönzuðum við,
þar sem stór rauður blettur var í snjónum. Þarna
hafði Engles spúið blóði. Eftir það sást ekkert
blóð. Skömmu síðar komum við að stað, þar sem
hann hafði setzt og hvílt sig og kastað þvagi.
Þvagið var blóði blandað. Þetta hefur fujlvissað
hann um, að hann ætti ekki langt eftir.
Skiðaförin lágu í hlykkjum i snjónum. Einu
sinni fórum við framhjá öðrum skiðaförum. Þau
voru eftir tvo skíðamenn, sem klifrað höfðu upp
brekkuna. Þetta voru áreiðanlega förin eftir Eng-
les og Keramikos á leiðinni til Faloria.
Það var tekið að birta og hæðardrögin hjá
Tondi di Faloria sáust bera við himininn. Enda
þótt Engles væri góður skíðamaður, hafði hann
farið varlega í brekkuna. Nokkru síðar sáum við
ástæðuna. Hann hafði fallið, þegar hann hafði
reynt að snarstansa, það sáúm við á snjónum.
Snjórinn hafði þyrlazt upp þarna og það voru
rauðir blettir í snjónum eins og eftir blóðug föt.
Þarna tók Joe fyrstu myndina.
Eftir þetta varð hallinn meiri. Allt benti til þess
að Engles hefði ekki gert sér grein fyrir því að
hann var særður. Slóðin var mun greinilegri
núna, því að snjórinn var harður og fastur í sér.
Stundum þurftum við að ganga á hlið upp
brekkuna. Við voium nú komnir undir Tondi di
Faloria, þegar við komust upp brekkuna. Fyrir
framan okkur blasti við hrikalegt landslag.
Engles hafði farið upp bratta brekku, en á
eftir honum sáust för Keramikosar. Sums stað-
ar höfðu farið af stað litlar snjóskriður undan
skíðum þeirra. Okkur á hægri hönd var dalur-
inn, sem lá upp að Tondi di Faloria. 1 þessum
dal sáust klettar og steinhnullungar rísa upp
Framhald á næstu síðu.
*
I næsta blaði hefst ný, sönn framhaldssaga!
HÆTTIJLEGASTA KONA VERALDAR
Af þessari sögu má enginn missa!
VIKAN
13