Vikan - 27.03.1958, Síða 6

ÚTt MEM IM ISil l
Smásaga eftir
KEM BENNETT
ÞETTA var á þeim árstíma sem
útsölumar eru í fullum gangi. I>ó
klukkan væri að verða sjö, voru
margar af stóru verzlununum við
Oxfordstræti enn opnar. Peningarnir
flóðu. Það var ekkert lát á smell-
unum í peningaskúffunum. Þá sprakk
allt í einu sýningargluggi í einni af
lokuðu loðkápuverzlununum fyrir
tilverknað falinnai- sprengju, og við
hávaðann fór allt á annan endann.
Verzlunarfólkið tvísté. Menn teygðu
fiam álkuna. Lögreglan kom á vett-
vang.
Til þess var einmitt ætlazt, þvi
þetta var bara gabb — til þess gert
að draga athyglina frá öðru. Skammt
frá voru fimm menn að ræna póst-
hús og gerðu það hljóðlega og fag-
lega.
Þjófabjöllurnar i pósthúsinu voru
þo í Iagi. Þær hringdu á fimm lög-
reglustöðvum. En skamma stund,
rétt nægilega lengi, beindist athygli
lögreglunnar að loðkápuverzluninni í
Oxfordstræti.
í umferðinni í Bakerstræti smaug
bíll. Hann fór ekki hratt, ekki svo
hratt að því væri veitt athygli, en
samt miðaði honum um það bil helm.
ingi hraðar en öðrum. I aftursætinu
fiuttu þrir menn snoturlega frá-
gengna seðlabunka sigri hrósandi úr
tveimur stórum, rauðum póstpokum
og yfir í alls kýns minni ílát, sem
ekki mundu vekja athygli.
— Harrý, sagði lítill, grannleitur
Möltubúi. Hvernig ætlarðu að kaupa
Daisy út úr þessu?
Hinír hlógu. Harrý Lynch var
ekki frægur fyrri örlæti og Daisy
kona hans ekki þekkt fyrir að vera
sérlega ástúðleg eiginkona. Harrý,
sem var stór og feitur, kringluleitur
maður, svaraði þessu ekki með fögr-
um orðum.
Við gatnamótin á Marylebonegötu
beið lögreglubíll. Sendistöðin var í
gangi. Þarna fer svartur Humberbíll,
sagði einn lögregluþjónninn. Við skul-
um líta á hann.
Lögreglubíllinn skauzt áfram.
Harrý leit út um afturgluggann og
sagöi: — Áfram, Arthur! Og bíl-
stjórinn greip fastar um stýrið.
Litli Möltubúinn í aftursætinu á
Humberbílnum hélt á sterku kast-
Ijósi, einu af þeim sem notuð eru
til að safna saman leitarflokkum.
Það hafði verið fest á mælaborðið.
Þegar lögreglan nálgaðist þá milli
Maida Vale og Harrowgötu, sveigðu
bílarnir báðir fyrst til hægri, þá
vinstri og loks aftur til hægri inn í
Shirladgötu — og í sömu andrá hróp-
aði bílstjórinn: — Núna!
Möltubúinn kveikti á kastljósinu,
og miðaði þvi út um afturgluggann,
beint í augun á lögregluþjóninum við
stýrið, rnn leið og hann sveigði bíl-
inn í beygjuna. Ljósið var óhugnan-
lega sterkt. Bílstjórinn blindaðist og
lögreglubíllinn lenti á umferðarsteini
á miðri götunni, rann stjórnlaust
þvert yfir götuna, rakst þar á ljósa-
staur og stöðvaðist. Humberbíllinn
þaut áfram.
Áður en fimm mínútur voru liðn-
ar skildu þjófarnir bílinn eftir í
neti af smáum hliðargötum. Nú var
ráðgert að þeir skyldu dreifa sér,
og hver átti að hafa sinn skerf á
brott með sér.
Harrý varð síðastur út úr bílnum.
Hann var með hálfan poka af punds-
seðlum, ásamt tveimur skjalatöskum.
Hann hafði í vissum skilningi for-
ustuna — og átti að gera skil for-
ingjanum, sem lagt hafði á ráðin.
Harry skokkaði af stað eftir krók-
óttum, mjóum götum. Samt var hann
á. verði og hugsaði skýrt. Málið lá
þannig fyrir: Ef lögreglumennirnir í
bílnum voru alveg búnir að vera, þá
var hann sennilega á grænni grein,
en ef þeir höfðu haft tíma til að
nota sendistöðina, þá gat þetta orðið
erfitt viðureignar.
Þegar Harrý nálgaðist Kilburn.
götu, sá hann hvar lögreglubifreið
stanzaði og fimm menn í einkenn-
isbúningi stigu út úr henni. Þá vissi
hann að hann var I klípu. Þetta var
orðið erfitt viðureignar. Hann sner-
ist á hæli og hvarf léttum skrefum
inn í mjóa illa upplýsta götu.
Á stríðsárunum hafði hann strokið
úi sjóhernum og eftir stríðið hafði
hann búið í einn eða tvo mánuði i
.loftvarnabyrgi, sem byggt hafði ver.
ið yfir niðurskotið hús, skammt frá
þar sem hann var núna. Þangað
stefndi hann og vonaði að byrgið
stæði enn.
Það reyndist vera uppistandandi.
Það var við langa, mjóa götu, með
verksmiðjuveggjum á báðar hliðar.
Harrý komst þangað óséður gegnum
port og húsasund.
Morguninn eftir var bjartur og
fagur, með ofurlítið napurri golu.
Skömmu eftir dögun vaknaði Harrý
í byrginu. Það var hrollur í honum
og honum leið illa. Hann hafði ekki
ætlað sér að sofna. Hann settist á
seðlapokann og dauðlangaði í kaffi-
bolla. Hann leit á úrið sitt. Tiu mín-
útur í átta. Eg verð að halda fljót-
lega af stað, hugsaði hann. Það var
hundaheppni að lögreglan skyldi ekki
þegar vera farin að snuðra þarna.
Hann yrði þó að skilja pokann
eftir — hann mundi koma upp um
hann. Kannski gæti hann bara labb-
að út, þegar komin væri svolítil um-
ferð á göturnar? Það var undir
ýmsu komið. Ef lögreglan væri búin
að umkringja hverfið gat það verið
hættulegt. Það var þó það einasta
sem hægt var að gera, labba bara
hressilega og léttur í spori út á
götuna, eins og einhvei' skrifstofu-
maður á leið til vinnu sinnar.
Eftir að hafa bi'otið hinn skarpa
en grunnhyggna heila sinn um ýmsa
aðra kosti, ákvað Harrý að fram-
kvæma sína fyrstu hugmynd, og
strax og hann var búinn að taka
ákvörðun leið honum betui'. Hann
opnaði pokann og það rumdi ánægju-
lega í honum, þegar hann byrjaði að
troða pundsseðlunum í alla vasa á
frakkanum sínum.
Þegar því var lokið, var hann orð-
inn æði mikill um sig. Hann sléttaði
úr frakkanum sínum og dró hattinn,
sem líka var fullur af pundsseðlum,
ofan á ennið. Síðan sparkaði hann
pokanum, sem enn voru um 200 pund
í. inn í hornið með kæruleysislegu lát-
bragði.
Klukkan hálf níu gekk Harrý aft-
ur að dyrunum á byrginu og gægð.
ist varlega út á götuna. Þarna kom
kona eftir götunni og ýtti á undan
sér barnavagni. Hún stefndi á hann.
Hann bölvaði og hörfaði inn aftur.
Svo beið hann eftir að konan væri
farin framhjá.
Allt í einu skaut snjallri hugmynd
fullskapaðri upp í kollinum á hon-
um. Hann brosti með sjálfum sér.
Þetta var alveg stórkostlega snjallt.
Hvílík hundaheppni! Hann flýtti sér
að ná seðlunum upp úr pokanum.
Svo greip hann skammbyssuna sína.
Konuna með barnavagninn bar I
dyrnar á byrginu. Harrý sá, án þess
að það hefði nokkur áhrif á hann„
að þetta var dökkhærð, lagleg og vel;
vaxin, ung stúlka. Hann gekk fram
úr fylgsni sínu, með byssuna i ann-
arri hendi og pokann i hinni. Hann
var einn á götunni með ungu stúlk-
unni.
— Ekki nokkurt hljóð, væna. mín,
sagði Harrý. Ef þú gefur frá þér
hljóð, þá skýt ég barnungann, skil-
urðu það ?
Stúlkan gaf frá sér veika skelf-
ingarstunu. — Steinþegiðu hvæsti
Harrý. Hann miðaði byssunni á
stúlkuna og stakk töskunum sinum
tveimur og seðlunum í flýti undir
vaxdúkssvuntuna á barnavagninum.
Svo tók hann með vinstri hendinni
urn handfangið á vagninum og stakk
hægri hendinni sem hélt á byssunni,
í frakkavasann. Hann kinkaði kolli
til stúlkunnar: — Við erum að fara í
búðir, skilurðu það, væna mín? Við
erum ekkert annað en hamingju-
söm lítil fjölskylda á leið í búðir. Þú
skokkar bara við hliðina á mér og
steinþegir. Þá fer allt vel. Af stað
með þig . . .
Lögreglan hafði klófest þrjá af
samstarfsmönnum Harrýs kvöldið
áður. Litli Möltubúinn einn hafði
komizt undan þeim. Þeir voru lika
búnir að finna yfirgefna Humber-
bílinn. Samkvæmt frásögn starfs-
fólksins í pósthúsinu vissu þeir að
þjófarnir höfðu verið fimm. Þeir
höfðu óljósa lýsingu til að fara
eftir og ekkert annað. Þessvegna
höfðu þeir umkringt hverfið, þar sem
Humberbíllinn fannst, og náð föng-
unum þremur.
Við gatnamót Kilburngötu og
Chamberlaynegötu, aðeins um hálfan
annan kílómeter frá loftvarnabyrg-
inu, voru fimm einkennisbúnir menn
önnum kafnir við að rannsaka bíla,
strætisvagna og gangandi fólk.
Sammy Hareson var góður lög-
regluþjónn, en ekki sérlega snjall.
Hann var íþróttamaður og stóri
skrokkui'inn á honum gat leyst af
hendi næstum hvað sem á hann var
lagt. Hann var líka ákaflega góð-
lyndur og rólegur maður og ekki
líklegui' til að missa stjórn á skapi
sínu. En hann hafði ekki auðugt
ímyndunarafl og þetta viðfangsefni
— að rannsaka hundruð andlita á
álíka mörgum sekúndum og gera sér
umsvifalaust grein fyrir hverju fyrir
sig —- það krafðist meiri skerpu og
meira hugarflugs en hann hafði yfir
að ráða. Þessvegna gerði hann þetta
treglega og leið hálfilla. Hann var
ýmist sannfærður um að hann hefði
séð mennina eða þá að hann væri
búinn að missa af þeim.
Klukkuna vantaði 15 mínútur í
niu, þegar Harrý og stúlkan nálg-
uðust gatnamótin. Harrý hafði séð
aðfarir lögi'eglunnar langt að. Innra
Framhald á bls. 10

• Hann skorti vissu-
lega ekki peninga. Og
nú vantaði hann ekk-
ert annað en sóma-
samlega f jölskyldu —
jafnvel þó að hann
þyrfti að nota byssu
til að fá hana.
G
VTKAN