Vikan - 10.04.1958, Blaðsíða 10
EG KAIMIM AÐ MATREIÐA
GOLT
Jacqueline Durrell,
sem veiðir villidýr með
manninum sínum og vildi
— þrátt fyrir allt — ekki
skipta við neina konu í
veröldinni.
Hér erum við Cholmondely í stóra rúminu,
sem Gerrv gaf mér eftir fyrstu ferðina.
—
B
GERALD DURRELL maðurinn minn er
33 ára. Hann safnar dýrum fyrir
dýragarða og ég hjálpa honum. Nú erum
við að undirbúa nýjan leiðangur. Og eins
og fyrri daginn eru vinir mínir byrjaðir
að spyrja: „Hvernig geturðu lagt það á
þig einu sinni enn að snúa baki við sið-
menningunni ?“
Kannski felst svarið í því, að sem kona
Gerrys hef ég aldrei komist í náið samband
við þessa svokölluðu siðmenningu.
Síðan við snerum heim frá Afríku í
fyrra, höfum við búið í virðulegu, gömlu
húsi í Bournemouth . .. en ef þú gægðist
inn um gluggana okkar, þá mundirðu
sennilegast sjá sjimpansa vera að leika sér
í gluggatjöldunum.
Sama hvar ég er
I síðustu frumskógaferð okkar kvartaði
ég svo mikið yfir harmoníkubeddanum
mínum, að Gerry lét það verða sitt fyrsta
verk eftir heimkomuna að gefa mér dún-
mjúkt, tvíbreitt rúm.
,,Ég lét smíða það sérstaklega handa
þér,“ sagði hann hróðugur. „Það er sjö
sinnum fimm fet.“
„Sjö sinnum fimm! Og handa mér
einni ?“
„Ja, það verður kannski pláss fyrir eitt-
hvað af dýrunum, vina mín; við megum
ekki gleyma því, að þau eru óvön köldu
veðri.“
Sjáið þið til, sem kona Gerrys skiptir
það eiginlega engu máli fyrir mig, hvort
við erurn heima eða í frumskóginum.
Ég hef farið í tvo langa leiðangar með
Gerry, annan til Suður-Ameríku og hinn
til Vestur-Afríku. Og nú þegar ég renni
huganum til baka til þessara ferðalaga, þá
verð ég að játa, að þetta voru dásamleg
æfintýri.
Þið skulið þó ekki halda, lesendur góðir,
að það sé neitt rómantískt við frumskóga-
lífið. Það er erfitt á stundum, það megið
þið reiða ykkur á. Rómantíkin, pálmatréin
og tunglskinsnæturnar undurfögru heyra
kvikmyndunum til.
Hitinn er auðvitað óskaplegur. Fötin
tnanns eru alltaf meira eða minna blaut
af mjög svo órómantískum svita. Og þó að
hetjumar í kvikmyndunum birtist okkur í
mjallhvítum, stífpressuðum fötum, þá
mætir maður ekki slíkum hetjum í raun-
veruleikanum. Pressuð föt þekkjast ekki í
frumskóginum af þeirri einföldu ástæðu,
að hálftíma eftir að maður er kominn í
þau, eru þau orðin krumpin og óhrein. Því'
veldur hitinn og rakinn.
Þegar ég fór fyrstu ferðina með Gerry,
var ég staðráðin í að halda mér til hans
vegna hvað sem það kostaði.
En ég uppgötvaði, að andlitsfarða er
ekki hægt að nota af því hann bráðnar.
Það þýðir ekkert heldur að ætla að næla
upp á sér hárið með hárspennum, því að
um leið og þær eru teknar úr, stendur það
í allar áttir eins og blautur hálmur.
Hvað kvenfatnaði viðvíkur, þá eru pils
gjörsamlega óhæf, vegna þess að þyrni-
runnarnir rífa og tæta fætur manns, og í
hita frumskóganna hleypur fljótt ígerð í
smæstu skrámur.
Þegar ég bý mig út í leiðangur núna,
vel ég ekki fatnaðinn eftir því hvað mér
finnst fallegast, heldur eftir hinu hvað ég
veit að er mér hollast. Þetta er allur far-
angurinn: Fjögur pör af nankinsbuxum,
sex khakiskyrtur, tvennir sterkir khaki-
jakkar með rúmgóðum, hnepptum vösum,
reimuð stígvél, barðastórt höfuðfat, ein
tylft af nælonbuxum, sex dósir af barna-
púðri og sex flöskur af svitavökva.
Og til þess að sofa í — sex nælonskyrt-
ur.
Gerist áskrifendur
VIKDIMIMAR!
I frumskóginum rífumst við Gerry auð-
vitað aldrei eins og fólkið í „siðmenning-
unni“ — það er að segja, að við getum
aldrei orðið sundurorða út af húsaleigunni,
rafmagnseyðslunni og þar fram eftir göt-
unum.
En því megið þið trúa, að þegar hjón
eru saman 24 stundir á sólarhring í óþol-
andi hita og án einföldustu þæginda, þá
þarf tilefnið ekki alltaf að vera mikið til
þess að annaðhvort stökkvi upp á nef sér.
Eitthvert hressilegasta rifrildið, sem við
höfum lent í um dagana, átti rætur sínar
að rekja til gestaherbergis, sem svertingja-
höfðingi bauð okkur að búa í og sýndi
okkur þar með heilmikinn sóma.
Nokkrum mínútum eftir að við flutt-
umst inn, varð mér litið á loftið — og sá
tíu köngulær á stærð við undirskálar beint
fyrir ofan rúmið okkar. Ég tók hljóðandi
til fótanna.
Einu kveið ég ekki fyrir í sambandi við
fyrstu ferð mína og var það matreiðslan.
Ég þóttist kunna talsvert fyrir mér í mat-
reiðslu.
En þegar ég eldaði í fyrsta skipti á
olíuvélinni, ætlaði Gerry vitlaus að verða.
„Nei, heyrðu mig nú, kvenmaður!
Kanntu ekki einu sinni að búa til kjöt-
kássu?“ öskraði hann.
Jæja, treystir pú þér til að búa til kjöt-
kássu úr broddgelti?
Síðan hef ég lært að steikja kyrkislöngu-
ket og búa til indælis stöppu úr krókódíls-
sporði og framreiða fljúgandi maura —
lifandi.
Það furðulega við þetta alltsaman er þó,
að eftir að vera búin að vera gift Garry í
hvorki meira né minna en sjö ár, vildi ég
ekki skipta við eina einustu konu í heim-
inum.
Ég var mjög ráðsett ung stúlka, þegar
við kynntumst.
Þegar ég var 19 ára, hugsaði ég um
ekkert nema námið, því að ég var í tím-
um hjá söngkennara og ætlaði að verða
óperusöngkona.
Eina dýrið, sem ég hafði eignast um æf-
ina, var hundur, og eini leiðangurinn, sem
ég hafði farið í, var viku útilega með
skátaflokki.
Hvað um framtíðina?
Nýtt æfintýri
Jú, við erum að vona, að við getum
einhverntíma opnað dýragarð hérna
heima í Englandi. Þá getum við kannski
byrjað að eignast börn og jafnvel átt
heima í húsi þar sem leðurblökur fljúga
ekki inn um baðherbergisgluggana og eðl-
ur skríða ekki upp í til mín.
En sem stendur höfum við öðrum
hnöppum að hneppa. Ég er að pakka nið-
ur nankinsbuxunum mínum og khakijökk-
unum og svo þarf ég að fara á rakara-
stofu og láta klippa af mér mest allt hárið.
Þá er bara eftir að koma honum Chol-
mondely, sjimpansanum okkar, í fóstur
hjá tengdamömmu — og svo hefst næsta
æfintýri.
10
VIKAN