Vikan - 10.04.1958, Page 12

Hér er annar kafli framhaldssögunnar um
Christine Granville, konuna sem talin var . . .
Hœttu legasta
ko
a vera
Id
r
HÚN viðurkenndi, að hún notaði oft kynþokka sinn til þess að
koma sínu fram. Enginn maður gat staðizt þokka hennar.
Hún gat elskað heitt, og fékk oft að launum mikilvægar
hernaðarlegar upplýsingar.
Stanley Moss hélt áfram að segja mér söguna af þessari und-
arlegu konu. Christine elskaði eins og maður; heitt og innilega,
en stutt.
Hún vann eins og maður. Hún vildi gera allt sem í hennar
valdi stóð, til þess að framkvæma verk sitt vel og dyggilega —
og oft varð hún að grípa til örþrifaráða.
Hún gat látið ókunnum manni í té alla ást sína, til þess eins
að bjarga sjálfri sér og Jan úr óvinahöndum. Og henni fannst
þetta ofur eðlilegt, og hún hélt að elskhugar hennar skildu
þetta. En þeir skildu ekki tilfinningar hennar — samt elskuðu
þeir hana báðir.
Ólíkari rnenn voru ekki til í öllum heiminum. Andrew var sí-
starfandi brosleitur náungi, sem starfaði við það að hjálpa
flóttamönnum að komast á áfangastað. Oft varð Andrew að aka
flóttamönnum í vörubíl sínum. Oftast varð hann að aka á nótt-
unni. Bíllinn var troðfullur af flóttafólki, sem kipraði sig saman
aftan á, eins og það óttaðist að á það yrði skotið, og það var ekki
í rónni fyrr en það var komið yfir landamærin til Júgóslavíu.
Annars varði Andrew tíma sínum með Christine. Hann dvald-
ist ófeiminn í íbúð hennar. Þegar þeim vannst tími til fóru þau
á kaffihús, þar sem hún lézt vera fréttaritari, og þar fóru þau
vandlega yfir ýmis skjöl.
En Jan gat ekki sætt sig við að vera einungis aumur friðill
Christine. En Christine fannst það ofur eðlilegt.
Áður en þau Jan höfðu kynnzt og elskazt uppi í reginfjöll-
um ekki steinsnar frá bækistöðvum nazista, hafði Christine ekki
látið sjá sig opinberlega með neinum öðrum en Andrew.
Og nú ætlaðist hún til þess, að Jan kæmi líka á kaffihúsið
með þeim Andrew. En hann gat ekki fengið sig til þess. Ef til vill
var hann hugsjónamaður.
„Komdu til mín í kvöld“
Eftir að Jan hafði séð Andrew slökkva ljósið í herbergi
Christine, reyndi hann að forðast þau bæði.
Hann hafði nóg að gera á daginn. Hann þurfti að skipu-
Ieggja ýmislegt í óvinalöndunum. En næturnar voru honum
kvöl..
Sagan um Christine Granville er sönn.
Hún var ein af hetjum heimsstyrjaldarinn-
ar, ótrúleg kona sem lifði ótrúlegu lífi. Þetta
er sagan um pólsku greifynjuna, sem gekk
í þjónustu Breta þegar nasistarnir óðu inn
í Pólland. Þetta er sagan um konuna, sem
kunni ekki að hræðast og sem kunni ekki
að æðrast. Og enginn maður, hermir sag-
an, stóðst töfra hennar.
EFTIR ALLEN ANDREWS
Hann hafðist við í litlu herbergi, einn síns liðs, og lét sig
dreyma um nóttina, sem hann hafði verið með Christine. Hann
spurði sjálfan sig sömu spurningarinnar aftur óg aftur: Elskar
hún nokkurn annan?
Og lionum fannst hún hvísla að honum: Engan annan en
Þig-
Dag einn rakst hann á Andrew, þar sem hann sat brosandi
við borð á kaffihúsi einu. ,,Við Christine höfum verið að leita
að þér alls staðar,“ sagði hann.
Þá fann Jan, að hönd var lögð á öxl hans. „Hvernig líð-
ur þér?“ spurði Christine. Hún hallaði undir flatt, og augu
hennar ljómuðu eins og í draumnum.
Áður en honum vannst tími til þess að svara, hélt hún
áfram: „Komdu til mín í kvöld. Ég verð að tala við þig.“
Jan leit á Andrew. Hann sat aðeins þarna, brosandi og að
því er virtist tilfinningalaus. „Auðvitað kem ég,“ sagði hann
við Christine.
Þegar Christine lá í örmum hans, þetta sama kvöld, and-
varpaði hún: „Ég hélt þú myndir aldrei koma.“
„Þú laugst að mér,“ sagði hann.
„Nei,“ sagði hún. „Ég sagði sannleikann. Ég elska aðeins
þig.“
‘,,Mig langar ekki til þess að verða keppinautur Andrews,“
sagði hann fúll í bragði.
„En þú ert alls ekki keppinautur hans,“ sagði hún. „Skil-
urðu það ekki?“
Ég held að Christine hafi sagt satt.
„Mig langar til þess að fara til Póllands með þér,“ sagði hi'in.
„Mér hefur verið falið að koma upp sendistöðvum. Og nú er
vor í loftinu, ekki snjór og ófærð eins og síðast. Við skulum
fara án leiðsögumanns.“
„Já, við skulum gera það,“ sagði Jan.
Þessu var slegið föstu. Þau áttu að hittast á járnbrautar-
stöðinni. Þegar Jan kom á stöðina, sá hann, að Andrew var
að hagræða Christine í lestinni.
Rjótt andlit hans ljómaði, þegar hann sá Jan.
„Guði sé lof, að þú ferð með henni,“ sagði hann. „Ég veit,
að þú skilar henni heilli á húfi.“
Andlit Jans var rólegt, en undir niðri var hann mjög æst-
ur. Hvað gat hann gert við þennan mann? Hann var ekki óvin-
ur. Hann vann fyrir sama málstað og hann.
Christine brosti leyndardómsfullu brosi. Hún var enn bros-
andi, þegar lestin fór af stað. Var hún að kveðja Andrew,
hugsaði Jan, eða var hún að fagna honum sjálfum?
Þau fóru úr lestinni, áður en þau komu að landamærun-
um, og héldu að ,,vinahúsi“ þar í grendinni.
Það yrði mikið hættuspil að laumast yfir landamærin í
þetta sinn. Alls staðar voru varðsveitir. Jan og Christine klifu
upp á fjallshrygg en þau komu ekki auga á landamæravörð-
urnar. í dögun sáu þau, að þau voru stödd næstum alveg á
landamærunum, en skammt þaðan var varðflokkur.
Nú var annað hvort að duga eða drepast. Christine beygði
12
VIKAN