Vikan - 10.04.1958, Page 13

sig niður og hljóp yfir veginn og yfir í kartöfluakur. Jan kom
á eftir henni, tvisvar sinnum var skotið að honum, áður en
hann komst í skjól bak við tré. Christine tók á móti honum, og
hann féll lafmóður í grasið.
Þetta var slæm byrjun. Nú myndi öllum í nágrenninu verða
gert viðvart þar sem miklir peningar voru í veði, ef þau næðust.
Þau hlupu nú að stíg einum. Þá varð brú á vegi þeirra, en
rétt í því var hrópað til þeirra. Þau urðu að hlaupa aftur í
skjól við trén. En þar höfðu tveir skógarhöggsmenn komið
auga á þau. En þau hlupu allt hvað af tók, þangað til skógar-
höggsmennirnir gáfust upp.
Christine var að þrotum komin og sagði við Jan: „Við verð-
um að bíða næturinnar. Við getum ekki gert annað en að hvíla
okkur. Búðu til beð handa okkur úr föllnum laufum, Jan.“
Síðar, þegar hún hvíldi í örmum Jans, sagði hann: „Ég
held að liættan gefi ást þinni enn meira gildi.“
„Ég hef aldrei verið með þér, nema á flótta,“ sagði Christine.
Um nóttina, hvessti, og þau fóru niður að járnbrautarteinum.
Eldingu laust niður skammt frá þeim, og í ljómanum frá henni
sáu þau lítinn kofa við mjóa járnbrautarteinana. Þau flýttu
sér þangað.
„UPP MEÐ HENDUR!"
Þau sáu ekkert nema logandi kyndil og byssuhlaup. Síðan
sáu þau tvo hermenn.
Með hendur á lofti gengu þau að kofanum. „Komið með
vopnin!“ skipaði hermaður þeim.
„Við erum vopnlaus.“
„Þá leita ég á ykkur.“
Christine yppti öxlum.
Síðan yfirheyrðu þeir Jan, og grúskuðu í fölskum skjölum
og pappírum, sem hann bar á sér. Jan leit undrandi á Chris-
tine. Hún var að bera á sig varalit, en varalit var hún aldrei vön
að nota, þar að auki var hún að laga á sér hárið.
Einn hermannanna fór að símanum. Skyndilega vatt Chris-
tine sér að honum og greip utan um hann. Rautt hár hennar
snerti vanga hans.
„Þér megið ekki gera þetta,“ sagði hún. „Við erum ekki njósn-
arar. Við erum aðeins flóttamenn."
Vörðurinn reyndi að ýta henni frá sér. En Christine hélt
enn fast utan um hann. „Ég trúi því ekki, að þér ætlið að
láta taka okkur til fanga,“ sagði hún, og augu hennar ljóm-
uðu. „Viljið þér ekki þiggja úrið mitt?“
Augu hermannsins loguðu af græðgi, en hann hreyfði sig
ekki. •
Christine fékk þá skyndilega yfir sig þennan seiðmagnaða
blæ, sem enginn karlmaður stóðst. „Þið eruð báðir ungir og
laglegir menn,“ sagði hún. „Þið getið ekki farið svona illa
með konu . . . Segið mér, hvað viljið þið fá fyrir að sleppa
okkur lausum?“
Jan ætlaði að grípa fram í fyrir henni, en hún hristi höfuðið
lítillega í áttina til hans.
Báðir hermennirnir virtu Christine fyrir sér með auðsærri
velþóknun. Annar hermaðurinn opnaði munninn og ætlaði að
segja eitthvað.
Þá sló hinn liermaðurinn í borðið með byssuskeftinu. Það
var eins og hermennirnir væru leystir úr álögum. Annar ætl-
aði að taka upp símatólið. „Sleppið honum þá,“ sagði Chris-
tine og benti á Jan. „Sjáið þið bara . . .“ Hún tók eitthvað
upp úr bakpoka sínum. „Hvað ertu með þarna?“ spurði annar
hermaðurinn.
„Þið skuluð aldrei fá þær,“ sagði hún blítt. En hún leyfði
þeim að rífa hlutinn úr hendi sér. Það var perlufesti.
Hermennirnir skoðuðu festina ákafir.
„Núna!“ sagði Christine skyndilega við Jan. Þau þutu út,
hentust ýfir járnbrautarteinana og inn í skóginn.
Það kvað við skot frá kofanum, og ljósbjarmi skarst gegnum
myrkrið, Christine stundi og féll við.
Jan lyfti henni þegar í stað yfir öxl sér og hljóp áfram
inn í skóginn.
„Ég get, gengið — hægt,“ sagði Christine. Jan lét hana frá
sér niður í þurrt laufbeð. „Öklinn á mér er snúinn, en ég varð
ekki fyrir skotk“
Þau héldu áfram, og Christine varð að taka á öllu sínu vilja-
þreki, til þess að veina ekki af kvölum. „Það getur dregizt
nokkuð, áður en þú getur gengið,“ sagði Jan, þegar þau höfðu
lagzt niður til hvíldar. „Við getum fundið vatn, og nestið ætti
að nægja.“
„Er þetta ekki einmitt tækifærið, sem við höfum verið að
bíða effir?“ sagði Christine glaðlega.
„Christine," muldraði hann seinna. „Það varst þú, sem bjarg-
aðir okkur. En . . . hvernig gaztu fengið af þér að láta vel
að þessum hermönnum?"
Hún settist upp og hló eins og barn. „Því ekki það?“ sagði
hún. „Auðvitað gat ég það. Þá langaði báða að fá að elska mig.
Og er ekki frelsið þess virði?“
Framhald í nœsta bla'ði.
„Ég kynntist manninum
yðar ■ skíðabrekku64
Framhald af bls. 6
Á leiðinni upp — sem var fremur hitað okkur súpu. Svo fer ég af stað
auðveld, þar sem við höfðum sel- eldsnemma í fyrramálið. Þú berð
skinn á skíðunum — sneri „skíða- ti'aust til mín, er það ekki?
félagi“ minn sér öðru hverju við og Ég hreyfði mig ekki. Ég hugsaði
hvatti mig með brosi. Ég staulaðist málið. Konur eru ekkert hrifnar af
þrjá metra á eftir honum, eins og því að farið sé með þær eins og
arabísk eiginkona. Ein af þessum bjána. Þessi litla gildra Hinriks lá í
hvatningartilraunum hans fékk svo á augum uppi. Mig langaði mest til að
mig, að ég lá afvelta með skíðin spyrja hann hvernig hann dirfðist að
flækt saman áður en ég vissi af. koma svona fram og hrista hann
Loks komum við upp i kofann, þangað til augun ætluðu út úr höfð-
sem var eins og svartur depill í öll- inu á honum. En ég var bara jafn
um snjónum. Við vorum þarna alein sek honum. Ég hafði viljað flana út í
og höfðum það á tilfinningunni að við þetta.
værum fyrstu fjallagarparnir sem — Þú getur lagt af stað strax,
hefðu komist þangað. sagði ég og benti niður í dalinn. Skíð-
Jæja! Þarna vorum við komin. Nú ið hefur sennilega stöðvast á miðri
þurfti ég ekki annað en að njóta leið. Ég hef séð þig fara erfiðard
hverrar mínútu. Meðan við borðuðum brekkur en þetta.
forréttinn (harðsoðin egg) rifjaði Hann varð móðgaður og fýldur á
ég upp nafnið hans, til að muna það svipinn, eins og lítill drengur: —
þegar ég væri orðin alsæl, gömul Þetta er dásamlegt tækifæri til að
og Þyöbin kona . . . Hinrik . . . vera ofurlítið ein — ein í öllum
Yfir ábætinum (súkkulaðibita) var heiminum. Það er sjaldgæfara en þú
ég orðin svo snortin, að ég horfði heldur að finna hamingjustundir, og
viðkvæmnislega á örið á gagnauganu maður verður að gripa þær. Rödd
á honum. Hafði hann fengið það við hans skalf og honum virtist vera al-
að leysa af hendi einhverja hetjudáð ? vara. En það var bara eins og að
Meðan ég hlustaði á hann, sagði skvetta vatni á gæs. — Þú ert
ég við sjálfa mig að rödd hans væri hrædd við að lifa . . . ósvikin lítil
orðin að aðvörunarhringingu, sem stúlka... Hann gekk nær mér.
ætti að rifa mig upp úr þessari vimu. Ég hörfaði undan. Ég varð að
Ég gerði mér i hugarlund að við berjast við að fara ekki að skæla af
mundum renna saman eftir hvítum reiði. Ég leit ofsalega á hann. Það
brekkum, sem minntu á brúðkaups- varð þögn. Hann hafði skilið hvern-
köku. Ekki svo að skilja að hann ig í málinu lá.
hafi gerzt nokkuð áleitinn. En í mín- Hann hafði ekki farið nema nokkra
um augum var það algert auka- metra þegar hann datt. Ég veit ekkd
atriði. hvort þér hafið nokkurn tíma reynt
Hann fullyrti að ég líktist ekki að klifra upp bratta brekku og
nokkurri annarri stúlku. Ég fullvissa dregið með yður vesælan skíðamann
yður um að ég er ekki að gorta, með brotinn fót. Mér reyndist ekki
þegar ég segi að hann hafi notað erfitt að komast til hans, því hann
lýsingarorðin „fersk og barnalega hafði dottið á næsta stalli fyrir neð-
hrífandi." Ég hlustaði með athygli, an, en það var reglulegt þrekvirki aS
til að muna hvert orð. Og mér kom klifra upp aftur. Við komumst þó alla
í hug að áður en Ríkharður færi að leið og hann staulaðist inn úr dyrun-
segja slík orð við mig gætu liðið um með því að láta öll sín áttatíú
hundrað ár. En ég fór hálf hjá mér kíló hvila á öxlinni á mér.
og var næstum fegin að Ríkharður Griðastaður okkar var dimmuf og
skyldi ekki tala þannig. Minn elsku, drungalegur og það var hálfgerð
kæri, þögli Ríkharður, sagði ég við myglulykt þar. Rómantíska æfin-
sjálfa mig, í fyrsta sinn síðan ég týrið okkar gufaði upp í lykt af
kom til Sviss. Ég opnaði augun og biautum ullarfatnaði, þegar snjórinn
leit á klukkuna. bráðnaði í fötunum okkar. Ég fann
Hinrik var risinn á fætur og sagði sjúkrakassann og gerði mitt bezta til
blíðlega: — Það er kominn tími til að linna kvalir hans. Ég var næstum
að halda af stað. Ef við förum ekki búin að fyrirgefa honum, nú þegar
núna, verðum við að eyða nóttinni ég þurfti að vera að stumra yfir
hér. honum. Hann vai' náfölur, en hann
Eg glennti upp augun. Rödd hans, kvartaði ekki. Hann muldraði eitt-
þessi aðvörunarhringing, var ástriðu- hvað í innilegum bænarróm og ég
full og niðurbæld. Allt í einu bölvaði leit á hann og vissi eltki hvaðan á
hann hressilega og ég stökk á fætui'. mig stóð veðrið.
Hann hafði verið að taka upp skíðin Ég ætlaði að fara að útskýra
mín, sem ég hafði stungið niður í það fyrir honum, að ef til viil gæti
snjóinn, og nú rann annað á fleygi- ég farið á sjúkrasleðanum, sem stóð
ferð niður brekkuna. í horninu, og sótt hjálp, þegar við
— Jæja, sagði Hinrik háalvarleg- heyrðum einhvern hrópa: .. U-hú!
ur. Þá er það ráðið. Við sitjum hér Þetta var Jóhanna, sem stakk
föst. Ef ég fer einn eftir hjálp, þá höfðinu inn um dyrnar.
tekur það marga klukkutíma og út- — Ú-hú svaraði ég. Og fylgdar-
varpið spáði roki og hríðarbil. Þú reaður Jóhönnu tók málið í sínar
yrðir sennilega að sitja hér ein alla hondur.
nóttina. Það er svei mér heppilegt
að kofinn er vel útbúinn. Við getum Framhald á b8s. 14
VIKAN
13