Vikan - 17.04.1958, Blaðsíða 10

Beish
mppsherm
Auðugar ítalskar stúlkur gerast verkakonur
og segja vændishúsunum stríð á hendur
'MJJ'IG langar til að segja ykk-
ur frá óvenjulegri stúlku.
Ég hitti hana fyrir skemmstu,
þegar ég var á ferð á Italíu.
Hún er tuttugu og tveggja ára
og heitir Anna Maria Ciam-
brone. Já, hún er ítölsk. Faðir
hennar er auðugur bankastjóri
í Milano. Anna hefur aldrei
þurft að vinna fyrir sér. For-
eldrar hennar hafa borið hana
á höndum sér. Allt hefur verið
látið eftir henni. Og nú ætlar
hún að fara að heiman, kveðja
vini sína og foreldra — og ger-
ast verkakona.
Hún ætlar að fara frá Mil-
ano, skipta um nafn og fá sér
vinnu á hrísgrjónaökrunum.
Hún veit að vinnutíminn er
tólf stundir á dag.
Hún veit að vinnan er fá-
dæma erfið og vinnulaumin fá-
dæma lág.
Hún veit að hrísgrjónaakr-
arnir hafa óorð á sér, að þang-
að sækja vændishúsin hundruð
nýliða á hverju ári. Hinir misk-
unnarlausu og tungulipru
,,smalar“ vændishúsanna eiga
þarna auðvelt um vik. Þessar
stúlkur eru blásnauðar. Fram-
tíð þeirra bíður ekki upp á ann-
að en meira strit, sífellda fá-
tækt. Svo koma umboðsmenn
vændishúsanna og bjóðast til
að leysa af þeim fjötrana,
„bjarga“ þeim, gefa þeim dýr-
indis klæði, kynna þær fyrir
unaðssemdum borgarinnar. Og
þær láta hundruðum saman
ginnast.
Anna ætlar að vinna meðal
þessara stúlkna, af því hún von-
ar að hún geti hjálpað þeim,
varað þær við hættunum sem
bíða þeirra, ef þær treysta
tungulipru mönnunum.
Þegar ég talaði við hana,
sagði hún mér, hvernig hún
hefði fengið þessa hugmynd.
Hún varð leið á aðgerðarleys-
inu og veizlunum og fannst hún
þurfa að láta eitthvað gott af
sér leiða ,,í stað þess að sitja
auðum höndum og bíða eftir
mannsefninu.“
Hún fór til sóknarprestsins
síns og spurði, hvort hann gæti
bent henni á eitthvað „gagn-
legt starf“. Hann vísaði henni
til Systrafélagsins.
Þetta eru kaþólsk kvenna-
samtök, sem hafa það að mark-
miði að hjálpa stúlkunum sem
vinna á hrísgrjónaökrunum.
NAFNI LAGAIMNA!
Þaö er meö öllu bannaö aö . . .
binda nautgrip í tagl á hesti.
Nautgripir, sem færðir eru til
bæjarins, skulu ávjplt leiddir í
bandi nægilega traustu, og skal
næg gæzla höfð á.
• Enginn má siga hundi á mann,
né láta farast fyrir að aftra hundi
sínum, þegar hann verður var við
að hann ræðst á mann.
• Öllum veitingastöðum og al-
mennum knattborðsstofum skal
loka frá kl. 23 /i til kl. 6, og allir
gestir, sem eigi liafa þar náttstað,
skulu hafa farið út eigi síðar en
/, stundu eftir að lokað er.
® Enginn má ganga dulklæddur
á almannafæri, eða í búningi, sem
misbýður velsæmi eða getur rask-
að allsherjarreglu.
• Bannað er sölumönnum að
gera vart við sig með ópum, köll-
um eða söng frá náttmálum til
dagmála.
• Horn þau, sem notuð eru til að
gefa hljóðmerki innanbæjar, skulu
þannig gerð, að þau gefi þægilegt,
djúpt og einraddað hljóð.
o Það er með öllu bannað að
ríða, beita fyrir vagna eða flytja
farangur á höltum eða meiddum
hestum, eða svo horuðum, að þeir
hafi eklii fullan þrótt.
• Sorphauga, áburðarhauga, sal-
erni, forir eða því um líkt, má
ekki hafa í nánd við almannafæri.
Þ6 getur bæjarstjórnin veitt und-
anþágu frá þessu ákvæði, að
fengnum meðmælum heilbrigðis-
nefndar.
(tlr Lögreglusamþykkt
Reykjavíkur).
Þessi félagsskapur hefur
enga skrifstofu og ekkert
starfslið. Stúlkur, sem vilja
gerast félagar og leggja fram
sinn skerf, fara bara á næstu
vinnumiðlunarskrifstofu og
ráða sig til vinnu á ökrunum.
Þær kynnast öðrum meðlim-
um Systrafélagsins á vinnu-
staðnum.
Anna tjáði mér: „Mér finnst
vit í þessum félagsskap og
starfsaðferðum hans, því að sá
er munurinn á honum og öðr-
um svipuðum „velgerðarstofn-
unum“, að maður verður að
leggja eitthvað á sig, ekki bara
gefa einhverja peningaögn.
Aðrar stúlkur, sem ég hef
kynnst og eru í Systrafélaginu,
líta sömu augum á málið.
Við erum ekki trúboðar eða
erindrekar eða neitt í þá átt-
ina. Okkur langar bara að
hjálpa stúlkum, sem hafa alist
upp við allsleysi þegar við lifð-
um við allsnægtir.“
Ég horfði á Önnu og velti því
fyrir mér, hvernig henni mundi
reiða af.
Hún bar það utan á sér, að
hún hafði gnægð peninga. Ég
sá ekki betur en hún væri ný-
komin af hárgreiðslustofunni.
Ég horfði á kjólinn hennar; hún
skiptir við sama tízkuhús og
Sophia Loren.
Skórnir báru verðið utan á
sér og fingurneglurnar voru
vandlega málaðar.
Það var ekki auðvelt að hugsa
sér hana í gamalli peysu og
snjáðum vinnubuxum, þykkum
sokkum og strigaskóm, að sjá
þessa löngu hvítu fingur á kafi
í leðju.
Fjölskylduaginn er strangur
á Italíu. Hvort sem stúlkan er
rík eða fátæk, er hún nærri
alltaf undir ströngum aga.
Þó að Anna sé orðin tuttugu
og tveggja ára, hefur hún aldrei
verið úti eftir miðnætti. Ef
faðir hennar hefði verið stræt-
isvagnastjóri en ekki banka-
stjóri, hefði hún sennilegast
aldrei fengið að vera úti leng-
ur en til tíu.
En hún sagði mér: „I raun-
inni felst eini munurinn á mér
og stúlkunum, sem ég mun
vinna með, í menntun okkar.
Obbinn af þeim er hvorki læs né
skrifandi.
Þó að uppeldi okkar hafi
verið strangara en stúlkna al-
mennt í Evrópulöndum, þá vit-
um við hitt og þetta um lífið,
erum ekki fullkomin börn. En
margar af stúlkunum, sem á
ökrunum vinna, eru einmitt
ekkert annað en börn.“
Ég spurði Önnu — sem játar
að hún hafi aldrei gert neitt
erfiðara en spila tennis ■— hvort
hún óttaðist ekki, að vinnan
yrði henni ofviða. Ég minnti
hana á, að á hrísgrjónaökrun-
um vinnur verkafólkið í vatni
upp að hnjám.
Hún horfði á kjólinn sinn og
nælonsokkana og hrukkaði enn-
ið.
„Víst verður þetta erfitt,“
ansaði hún. „En ég kem til með
að hafa gott af þessu. Og það
skiptir mestu máli, að ég er
hraust.“
Áður en við kvöddumst,
spurði ég, hvernig fjölskyldu
hennar litist á þetta.
„Pabbi er auðvitað kvíðinn,“
sagði hún. „En hann hefur
alltaf gefið mér allt sem ég hef
beðið um, og ég sagði honum
að þetta yröi ég að fá að gera.“
— RICHARD FRENCH.
PEMMAVIMIK
Jón Atll Jónsson (við stúlkur 16—
19 ára), Miðhúsum, Álítaneshreppi,
Mýrasýslu. — Solvejg Christensen
(við 14—17 ára pilt), V. Hjermitslev,
Danmark. — Jensína S. Jóliannsdótt-
ir (við 16—18 ára pilta eða stúlkur),
Framnesveg 42, Reyltjavík. — Hilm-
ar Arnason (við stúlkur 16—19 ára),
Haukur Sölvason (við stúlku 15—18
ára), Einar Ólafsson, Snæbjörn Áma-
son og Eiríkur Hjartarson (við 15—
17 ára stúlkur) og Sverrir Guðnason
(við stúlku 17—20 ára), allir á
Reykjaskóla, Hrútafirði, V-Hún. —
Gunnlaug Garibaldadóttir, Áslaug'
Garibaldadóttir (við pilta eða stúlk-
ur 15—17 ára), báðar á Austurvegi
12, Isafirði. — Hörður Jóhannsson
(við stúlkur 16—22 ára), togaranum
Sólborg, ÍS 260, Isafirði. — Anna
Einarsdóttir (við pilt 25—30 ára),
Þverá, Helgustaðahreppi, pr. Eski-
fjörður. — Þórdís Sigurðardóttir og
Guðný Franklín (við pilta 17—20
ára), báðar á Löngumýri, Skagafirði.
10
VIKAN