Vikan - 08.05.1958, Blaðsíða 5

Letitia Blacklock hafði fullvissað hann um að ekki væru neinir verð-
mætir skartgripir í húsinu. En ef þessar perlur væru ósviknar, þá hlutu
þær að vera gífurlega mikils virði. Og ef Randall Goedler hafði gefið henni
þær — þá gat verðgildi þeirra numið hvaða upphæð sem vera skyldi.
Þær litu þó út fyrir að vera falskar — þær hlutu að vera falskar, en
— ef þær væru nú ósviknar ? Þvi ekki það ? Ef til vill vissi hún ekki sjálf
að þær voru svo mikils virði. Eða þá að hún kaus að vernda þær með því
að láta sem þær væru eitthvert glingur, sem í hæsta lagi kostaði nokkur
pund. Hvers virði væru þær, ef þær væru ekta? Þær mundu kosta ótrúlega
háa upphæð — nægilega háa til að vert þætti að myrða fyrir hana — ef
einhver vissi um það.
Lögreglufulltrúinn reif sig upp úr þessum hugleiðingum. Ungfrú Marple
vai' horfinn. Hann yrði að flýta sér heim á prestssetrið.
hi.
Prestshjónin sátu og biðu hans, kviðafull og tekin í andliti. — Hún er
ekki enn komin, sagði Bunch.
— Nefndi hún nokkuð að hún ætlaði beint heim, þegar hún fór frá
Boulders? spurði Júlian.
— Nei, hún sagði það ekki beinlínis, svaraði Craddock og dró seiminn,
meðan hann rifjaði upp fyrir sér hvar og hvernig hann hefði séð ungfrú
Marple síðast. Hann mundi eftir hörkusvipnum um munninn á henni og
ákveðna, ískalda glampanum í augum hennar, sem venjulega voru svo blá
og blíðleg.
Hvað var það sem hún hafði verið svona ákveðin í að gera ? Hvert ætlaði
hún að fara?
— Hún stóð á tali við Fletcher frá rannsóknarlögreglunni síðast þegar
ég sá hana, sagði hann. Þau stóðu úti við hliðið. Síðan gekk hún út á göt-
una, og ég hélt að hún væri að fara beint heim á prestssetrið. Ég hefði sent
bíl með hana, ef ég hefði ekki haft í svo mörgu að snúast og hún ekki
farið svona þegjandi og hljóðalaust. Kannski Fletcher viti eitthvað. Hvar
er hann?
En Craddock komst að raun um þegar hann hringdi i Bouldersbústaðinn
að Fletcher var ekki þar, og hafði ekki látið vita hvert hann væri að fara.
Hann gat sér þvi til að hann hefði af einhverjum ástæðum þurft að skreppa
til Milchester. Hann hringdi því á lögreglustöðina í Milchester, en Fletcher
hafði ekki sést þar heldur.
Hann sneri sér að Bunch, og mundi þá allt í einu hvað hún hafði sagt
við hann i simanum. — Hvar er þessi miði? Þér sögðuð að hún hefði skrif-
að eitthvað á miða.
Buch færði honum miðann. Hann sléttaði úr honum á borðinu og leit
á hann. Bunch hallaði sér yfir öxlina á honum og las upphátt. Höndin hafði
skolfið og það var ekki auðvelt að lesa skriftina.
Lampi.
Síðan hafði verið bætt við orðinu „fjólur“.
Þá kom bil, og síðan: „Hvar er aspirín-glasiö?“
Næsti kafli í þessari furðulegu upptalningu var illlæsilegri. „Ljúffengur
dauöi“, las Bunch. „Það er kakan hennar Mitziar.
— Spyrjist fyrir, las Craddock. Spyrjist fyrir? Um hvað? Hvað er nú
þetta? Dapurleg örlög borin af hugrekki . . . Hvað í ósköpunum á nú
þetta að þýða.
— Joö, las fulltrúinn. Perlur! Aha, perlur.
— Og svo Lotty — nei, Letty. Þetta er alveg eins og o. Svo stendur
hér Bem. Oð hvað er nú þetta? Ellistyrkur . . .
Þau horfðu ringluð hvort á annað. Svo las Craddack aftur:
— Lampi. Fjólur. Hvar er aspirínglasið ? Ljúffengur dauði. Spyrjist
fyrir. Dapurleg örlög borin af hugrekki. Joð. Perlur. Letty. Bern. Elli-
styrkur.
— Táknar þetta yfirleitt nokkuð? spurði Bunch. Ég get ekki séð
nokkurt samhengi í þvi.
Craddock talaði hægt og dró seiminn, þegar hann svaraði henni: — Mér
dettur nokkuð í hug — en ég skil þetta samt ekki almennilega. Það er
skrýtið að hún skuli minnast á perlurnar.
— Hvað táknar þetta með perlurnar?
— Gengur ungfrú Blacklock alltaf með þessa þreföldu perlufesti sína?
— Já, alltaf. Við höfum oft hlegið að því. Hún er svo hræðilega óekta
að sjá, finnst yður það ekki? En hún heldur líklega að þetta sé í tízku.
— Það gæti legið til þess önnur ástæða, sagði Craddock hægt.
— Þér eigið þó ekki við að þær geti verið ekta! Ónei, það eru þær
áreiðanlega ekki!
— Hve oft hafið þér haft tækifæri til að sjá ekta perlur af þessari
stærð, frú Harmon?
—• En þær eru eitthvað svo gljáandi.
Craddock yppti öxlum. — Þær skipta hvort sem er ekki máli i bili.
Nú er það ungfrú Marple sem máli skiptir. Við verðum að finna hana.
Gamla konan varð að finnast áður en það yrði of seint — og ef til
vill var það þegar orðið of seint. Krotið á miðanum sýndi að hún var
komin á slóðina . . . og það var hættulegt — óhugnanlega hættulegt. Hvar
í fjandanum var Fletcher?
Craddock stiklaði út úr húsinu, þangað sem hann hafði skilið eftir
bilinn sinn, fyrir framan prestssetrið. Hann yrði að hefja leitina strax —
hann gat hvort sem var ekkert gert annað en leitað.
—- Herra! Einhver rödd ávarpaði hann innan úr rennvotu laufþykkn-
inu. Herra, sagði Fletcher lögreglumaður og var mikið niðri fyrir.
Fra77iliald i nœsta blaöi.
Framleitt í 28 grunnlitum
SPRED-fyllir SPRED-spartl
Simi 22460 — Pósthólf 1879 — Reykjavík — Kópavogi
Vandlát hásmóðir
notar ROYAL lyfti
duft i allan bakslur
VIKAN