Vikan - 22.05.1958, Blaðsíða 6

Mlúmw nmmk £msbu.%*u#*
Nágrönnunum var alveg nóg boðið þegar þeir sáu hábiáu verkamannabuxurnar kátu ekkjunnar og kynnt-
ust leikföngunum hans Villa litla.
DAGINN sem tengdamóðir min
lagðist í inflúensu og Magga,
konan mín, fór til að hjúkra — og
smitast af henni, sagði hún upp úr
eins manns hljóði: „Engar aðrar en
unglingsstelpur ættu að ganga í
þröngum verkamannabuxum.
Svo sneri hún sér frá glugganum
og hélt áfram að láta niður í töskuna
sína, um leið og hún bætti við —
Hegðaðu þér nú vel á meðan ég er
í burtu! *.
Þessi athugasemd virtist algerlega
óþörf og sögð út i bláinn, því ég var
með allan hugann við að koma
Möggu í tæka tíð í áætlunarbílinn
Það var rétt svo að hún náði honum,
og ég varð að hlaupa síðasta spöl-
inn með tvær niðþungar töskur, svo
að hún missti ekki af honum. Eg
var enn lafmóður, þegai- ég kom
heim aftur, og hugsaði mér að hvergi
væri betra næði til að jafna sig en
úti í garðinum sem var baðaður í
morgunsólinni. En þegar ég kom
þangað, lá við að ég flautaði hátt
eins og róni.
Ekkjan í næsta húsi var að leika
við son sinn (sem allir í nágrenninu
kannast við undir nafninu Villi litli
eða þá „strákótugtin") og þegar ég
leit yfir girðingruna, sá ég að hún
var í hábláum verkamannabuxum.
Þær voru þröngar um mjaðmirnar
og hún hefur langa og fallega leggi.
Hún var líka i annarri klæðilegri
fhk, gulri silkiblússu, sem var opin
í hálsinn.
Skærir litir fara rauðhærðum
stúlkum vel, hugsaði ég hrifinn.
Rétt í því kom Villi auga á mig og
bað mig um að hjálpa sér. Það var
eitthvað að svifflugunni þeirra. Þetta
var eitt af þessum leikföngum, sem
undin eru upp með teygjubandi, og
þjóta svo í hringjum uppi í loftið eins
og einhver geimföi'. Ég gat ekki
fundið neitt til að afsaka mig með,
svo ég kleif yfir grindverkið og sett-
ist í grasið hjá ekkjunni.
Villi fékk mér flugvélina sína og
fór inn til að sækja meiri teygju.
Móðir hans bauð mér sígarettu og'
beygði sig fram til að kveikja í
henni. — Hvað ég er fegin að þér
skulið hafa litið inn til okkar núna,
hvíslaði hún í trúnaði. Villi hefur
lent í klandri. Það er búið að reka
hann úr kórnum.
Mér þótti leitt að heyra þetta, og
það sagði ég henni, því það eina sem
Villi hafði nokkurri tíma gert af viti,
var að ganga í kirkjukórinn. í kirkj-
unni leit hann út eins og lítill engill,
enda var það eini staðurinn þar sem
hann gat ekki gert neitt af sér —
Ilvað kom fyrir ? spurði ég.
Ekkjan færði sig nær mér. — 1
guðs bænum nefnið það ekki við
nágranna okkar, hvíslaði hún. Söng-
stjórinn hringdi í gærkveldi. Hann
var alveg fjúkandi reiður. Hann sagði
v.t kórinn hefði verið að æfa fyrir
afmælishátíð kirkjunnar og þess-
vegna hefðu heilmargar konur og
ungai- stúlkur verið viðstaddar, sem
venjulega syngja ekki í kórnum.
Meðan þær voru að syngja, setti Villi
uppdregnu músina sína í gang.
Það skríkti í mér, en ekkjan leit
reiðilega á mig. — Þetta er ekkert
til að hlægja að, sagði hún móðguð.
Allar konurnar fóru að æpa og veina
og sumar stukku upp á stðla. Söng-
stjórinn sat við orgelið og vissi ekki
hvað hafði komið fyrir. Áður en hann
gat komið á reglu aftur, þustu sum-
ai konurnar til dyranna og duttu þar
um meðhjálparann.
Ég fékk svo mikið hláturskast að
ég var næstum búinn að gleypa síga-

— Eg gerði þetta ekki, þú verður
an biðja afsökunar, svaraði hann, og
mér til mestu furðu studdi móðir
hans hann i þessu, þegar hún
var búin að þurrka tárin úr augun-
um.
Þegar ég kom upp á ti'öppurnar
hjá Pétri, sá ég að þau hjónin voru
ekki í sem beztu skapi. — Mér þykir
þetta ákaf lega leiðinlegt, stamaði ég.
Eg var að leika við Villa og . . .
Við sáum við hvern þú varst að
leika þér, sagði kona Péturs mein-
lega. Og hann bætti við. — Dálag
legt athæfi, um leið og konan er
komin út úr dyrunum. Síðan héldu
Ssnásaga eftír T. A. Lowe
rettuna mína. Þá kom Villi aftur út
með teygjuna og ég ákvað að reyna
að koma þessari fjárans svifflugu á
loft fyrir hann, til að bæta fyrir ó-
svífnina.
Aldrei hafði svifflugan flogið svona
vel, sennilega af því að ég hafði
gleymt að festa í hana tjóðurbandið.
Við horfðum áhyggjufull á eftir
henni upp í loftið. Svo sneri hún við,
tók dýfu yfir næsta garði og þegar
teygjan var búin að vinda ofan af
sér, nauðlenti hún á þaki gróður-
húss Péturs Jónssonar og stakkst í
gegnum rúðuna.
Pétur er einn af viðskiptavinum
mínum, svo ég var alveg eyðilagður
yfir þessu. En Villi og móðir hans
voru ekki sama sinnis. Þau veltust
um í grasinu og skellihlógu. — Hætt-
ið þessu, hrópaði ég. Þú verður að
fara j'fir til Péturs og biðja afsök-
unar, Villi.
þau heillanga ræðu um eyðilagðar
plöntur og ég gat ekki skotið inn í
nokkru orði.
Allt í einu breytti Pétur um um-
ræðuefni. — Farðu og segðu þess-
um litla leikbróður þínum, að ef eng-
inn annar hafi kært hann fyrir lög-
reglunni fyrir að sleppa lifandi mús
inn í kirkjuna, þá muni ég gera
það . . .
— Og segðu henni stóru leiksystur
þinni . . . bætti konan hans við. Eg
heyrði aldrei hvað, því hurðinni var
skellt aftur svo glumdi í.
Þegar ég kom til baka, voru Vílli
og móðii' hans að fá sér aukabita í
eldhúsinu. Ég hvessti augun á ill-
virkjann og sagði: - Svo það var þá
ekki uppdregin mús, sem þú slepptir
i kirkjunni. Það var lifandi mús.
— Það er ekki satt, sagði Villi.
Nú var það ekkjan, sem varð alveg
fjúkandi reið. Hvað sem fólk kann
að segja um Villa, þá hefur hann
aldrei á æfi sinni ski'ökvað, hvæsti
hún. Að svo búnu smeygði hún sér í
agnarlítið smaragðagrænt vesti og
stakk fótunum í hárauða sandala og
sagði: — Nú förum við til söngstjór-
ans og göngum úr skugga um hver
það er sem skrökvar.
Mér leizt ekkert á þessa ráðagerð,
en sá að ekki þýddi að reyna að hafa
á móti svona reiðum kvenmanni. Ég
settist því fyrir aftan ekkjuna á
mótorhjólið hennar. Sætið var nógu
stórt til að Villi gæti hangið á því
fyrir aftan mig. Og þannig ókum
við heim til söngstjóra kirkjukórsins.
Ég hafði oft séð mótorhjólið þjóta
framhjá á þessum þykku hjólbörðum
með ríflega þrjátíu kílómetra hraða,
en mér hafði aldrei dottið í hug að
það gæti farið mikið hraðara. 1 þetta
skipti ók ekkjan þó eins og við vær-
um í kappaksti'i og lét hjólið renna
á fullri ferð niður bröttu brekkuna
að húsi söngstjórans, svo ég er viss
um að við höfum stundum verið kom-
in upp i 60 km. hraða, þar sem veg-
urinn var beinn. En það voru líka,
nokkrar beygjur á leið okkar, svo ég
varð að grípa um ekkjuna, þar sem
verkamannabuxurnar enduðu og
gula blússan tók við, til að forða
sjálfum mér frá falli. Það féll því
ákaflega vel á með okltur að því er
virtist, þegar við beygðum inn í Að-
alstræti, á mesta annatímanum um
hádegið á laugardegi.
Hver einasta manneskja sem ég
þekki í bænum virtist vera þarna á
ferð, og fólk stanzaði á gangstétt-
inni og glápti á okkur. Bílarnir
fiautuðu, vegfarendur hrukku undan
og lögregluþjónninn á horninu benti
okkur eins og í leiðslu að halda á-
fram inn á kirkjutorgið. Þar stönz-
uðum við fyrir utan litla húsið, þar
sem söngstjóri kirkjukórsins á heima.
Þarna stóð hann, og var að stinga
lvklinum í skrána, virðulegur og með
sitt grátt hár næstum niður á kraga
á svarta frakkanum. Ég hélt í fyrstu
að hann ætlaði að forða sér í dauð-
ans ofboði, þegar hann kom auga á
ekkjuna. 1 þess stað leit hann flótta-
lega upp og niður eftir götunni og
dró okkur svo öll inn fyrir. — Ég
ætlaði einmitt að fara að hringja til
yðar, tautaði hann. Mér hafa orðið á
leiðinleg mistök.
Ekkjan fékk sér sæti í hægþnda-
stól og krosslagði fæturna í verka-
mannabuxunum. — Þetta datt mér
í hug, sagði hún sigri hrósandi.
Afsakanir söngstjórans voru held-
ur aumingjalegar. Hann sagði að
meðhjálparinn hefði fundið rottu úti
í kirkjuportinu og verið að elta hana,
þegar hún skauzt inn í kirkjuna. Svo
bætti hann því við að þeir hefðu fund-
ið músina hans Villa, en verkið í
henni væri bilað svo hún gæti ekki
hreyft sig . . .
Framhald á bls. 14

*
6
VIKAN