Vikan - 29.05.1958, Side 3

W ég er allsengin
leiðindaskepna!
17ÖLK sem hefui' óbeit á köttum, heldur
því gjarnan fram, að þeir séu óvin-
gjarnlegir og ólundarlegir. Kettir, segir
þetta fólk, eru öllum skepnum fljótari að
gleyma, og þeim er vanþakklæti í blóð
borið. Eftirfarandi sögukorn tileinka ég
fólkinu sem svona talar. Ég hygg að sag-
an sanni að því skjátlast.
Fyrir um það bil fjórum árum andaðist
í franska bænum Pordic öldruð kona, sem
átt hafði stóran og gæflyndan kött.
Konan og kötturinn hennar höfðu verið
rniklir mátar og saman öllum stundum.
Hann svaf á rúmi hennar og át við stól
hennar. Hann elti hana þegar hún fór út
í garð; þræddi spor hennar eins og trygg-
ur hundur.
Lík gömlu konunnar var fært burtu.
Kunningjar hennar tóku köttinn til sín.
Síðan hefur hann lifað hjá þeim hinu bezta
lífi, f jórar mílur að minnsta kosti frá hús-
inu þar sem hann hafði lifað í sex ár með
gömlu konunni ástkæru.
Nú bregst það ekki, að þegar dánardag-
ur hennar rennur upp í september, fer
þessi skepna, sem svo oft er kölluð eigin-
gjörn, í pílagrímsför. Kötturinn heldur
beint heim að húsi gömlu konunnar, sem
nú stendur autt. Þar bíður hann eftir því,
að konan, sem sér um að halda húsinu
hreinu, komi.
Hann mjálmar mikið, þegar hún nálg-
ast. Ekki eru dyrnar fyrr opnar, en hann
þýtur inn, hendist gegnum anddyrið,
skundar beint upp í svefnherbergið, snuðr-
ar þar í öllum krókum, snýr síðan niður
aftur, þefar af húsgögnunum, gengur út,
lyktar af blómi við dyrnar og gengur að
því búnu hægt heim á leið.
Hve lengi er hann í heimsókninni ?
Naumast klukkutíma. Hann snýr að þessu
loknu heim til núverandi eiganda síns
(sem veit um þessar pílagrímsferðir),
stekkur upp í hægindastól og fer ýmist
að sofa eða liggur þungt hugsi fram á
lappir sér. Og svo hreyfir hann sig ekki
frá húsinu í heilt ár, eða þar til næsti
september rennur upp og eitthvað, sem við
ekki vitum hvað er, minnir hann á að
heiðra minningu blessaðrar gömlu kon-
unnar með stuttri heimsókn.
—o—
Kettir eru forvitnari en forvitnustu
konur; forvitnir að vita hvað er í pakk-
anum, sem maður kemur með heim, for-
vitnir um alla nýja hluti, sem þeir snuðra
vandlega í kringnm áður en þeir ota var-
lega fram loppunni til þess að fullvissa sig
um, að þetta sé ekki lifandi.
Forvitnir um gesti, sem þeir ýmist mæna
á úr fjarska eða nudda sér upp við, allt
eftir því hvort þeim sýnist gesturinn
varasamur eða vingjarnlegur. Forvitnir
um fólkið, sem fer fram hjá húsinu. For-
vitnari jafnvel en margur hyggur um líf
húsbónda síns.
Einn kött þekki ég sem er flestum kött-
um forvitnari. Hann heitir Mitzi og er
í eigu þorpsprests eins nokkrar mílur frá
Orleans.
Mitzi eltir húsbónda sinn um allt. Hann
hikar ekki við að elta hann milli þorpa.
Honum virðist standa nákvæmlega á
sama hvort hann fer þessar ferðir að
kvöldi eða degi. Hann eltir bara prestinn
hvert sem hann fer. Og þegar presturinn
þarf að fara í samkvæmi eða á fund eða
opinbera skemmtun, þá mætir Mitzi líka
eins og ekkert sé sjálfsagðara og rambar
um meðal gestanna.
I Frakklandi heyrir maður oft sagt:
„Líttu á köttinn . . . Nú er von á rign-
ingu.“
Kettir verða órólegir þegar stormur er
í nánd. Þeir sleikja sig í sífellu.
Taktu eftir kettinum þínum næst þeg-
ar óviðri er yfirvofandi. Hann mun taka
til við að þvo sér bak við eyrun. Það
er eitthvað sem sækir á þessi ótrúlega
viðkvæmu eyru hans, eitthvað „rafmagn“
í loftinu sem „fer í taugarnar" á hornun.
En um leið og veðrið skellur á, er þessu
lokið. Kisa nærri því dæsir af feginleik,
stekkur upp í stólinn sinn, hringar sig og
sofnar.
Kettir eru ótrúlega varir um sig. Manni
finnst sem þeir séu sífellt sofandi, en
þeir „sofa aðeins með öðru auganu“, geta
vaknað, eldsprækir, á broti úr sekúndu.
—o----
Allir vita hve fimir kettimir eru, hve
dásamleg mýkt er yfir hreyfingum þeirra.
Það er fjöður í hverjum vöðva.
Kötturinn getur skotið upp kryppunni,
uns hann líkist spenntum boga, eða teygt
svo rækilega úr sér, að hann minnir á
ör. Hann er gæddur fullkominni jafn-
vægiskennd.
Víst er til kattamál. Kötturinn á sína
tóna til þess að láta í ljós sársauka, reiði,
ögrun eða blíðu.
Hvað þýðir það þegar köttur malar?
Ánægju? Ótta?
Sumir kettir mala eins og þeir eigi lífið
að leysa — í höndum dýralæknisins!
---o--
I sveitum er það tíðum viðkvæðið hjá
fólki, að kettirnir sjái fyrir sér sjálfir.
En þetta sama fólk verður æfareitt ef
köttur laumast inn í búrið þess. En hvem-
ig í ósköpunum eiga kettimir að sjá sjálf-
um sér farborða ef þeir eiga hvorki að
veiða né stela?
Ef þú átt kött, viltu eflaust fara vel
með hann. Vertu ekki sífellt að gefa hon-
um að éta. Það er góð regla að gefa hon-
um á kvöldin, gefa honum nóg og gæta
þess, að hafa matinn hvorki kaldan né
heitan. Láttu það ekkert á þig fá þó að
blessaður kötturinn mjálmi af óþreyju.
Honum er það fyrir beztu að fá fæðuna
volga.
Kettir hafa gott af keti: eintómur fisk-
ur er of mikið af því góða. Köttum finnst
nærri undantekningarlaust gott að fá ör-
litla smjörklínu með fiskinum — og græn-
meti kunna þeir vel að meta.
Það vissirðu sennilega ekki. En reyndu
við tækifæri að gefa kettinum þínum rifna
gulrót eða saladblöð. Og þótt ótrúlegt sé,
eru kettir alveg vitlausir í aspas!
Égg, ost og rjóma (í smáskömmtum)
ætti kötturinn þinn hejst að fá tvisvar í
viku. Þessar fæðutegundir innihalda fjör-
efni, sem honum eru nauðsynleg en hann
fær naumast úr annarri fæðu.
Síðast en ekki síst verðurðu að muna,
að kettir þurfa að drekka. En glevmdu
því ekki, að vegna fitunnar í mjóíkinni
er köttum ekkert hollara mikið mjólkur-
þamb en fullorðnu fólki — og að ekkert
jafnast á við ferskt, hreint vatn.
— FERNAND MÉRY.
KJÖT,
NÝLENDUVÖRUR
og
BÚSÁHÖLD.
Fljót og lipur afgreiðsla.
Sendum heim.
Pallabúð
Hverfisgötu 56, Hafnarfirði.
Símar 50301 - 50501.
FYRIR SUMARIÐ!
Mikið og- gott úrval af karl-
manna, kvenna og barna:
Strigaskófatnaði
og
Gúmmískófatnaði.
Sendum gegn póstkröfu.
Geir Jóelsson
Strandgötu 21. Sími 50795.
Hafnarfirði.
VIKAN
S