Vikan - 29.05.1958, Page 14

Clarence Day, höfund þessa þáttar, þarf ekkí að kynna iyrir lesendum Vikunnar.
Þetta er fjórða eða fimmta „pabbasagan“ sem við birtum.
%]Pabbi
STAPPAR í GÓLFie
MARGRÉT gamla var alveg rétta elda-
buskan fyrir okkur. Fjölmargar
eldabuskur geta eldað íburðarmikinn mat
vel. Það kunni Margrét ekki. En hún bjó
til einfaldan hversdagsmat þannig að það
kom vatn fram í munninn á manni. Epla-
kökurnar hennar voru einhverjar þær
beztu eplakökur sem ég hef nokkurn tíma
smakkað. Og ofnhituðu kartöflumar
hennar voru svo gómsætar, að ég hefði
getað borðað þær einar í miðdegisverð.
Samt gat jafnvel Margréti stundum
mistekizt. Fýrir framan pabba var kannski
sett stór steik, sem leit út fyrir að vera
hreinasta kóngafæða, en þegar hann skar
í hana, þá kom i ljós að hún var ekki nægi-
lega vel soðin. Brúnin á pabba þyngdist af
vonbrigðum. Þó jörðin hefði farið að
rugga og rykkjast til á braut sinni, þá
hefði hann varla orðið hneykslaðri. Hann
lyfti öðrum fætinum undir borðinu og
stappaði þrisvar sinnum fast ofan í tepp-
ið. Tudd, tudd, tudd!
Við þetta hátíðlega merki heyrðum við
að Margrét lagði af stað úr eldhúsinu beint
fyrir neðan okkur og kom þrammandi,
þrep fyrir þrep, upp stigann og að borð-
stofudyrunum.
— Margrét, líttu á þessa steik!
Þá var Margrét vön að ganga nær og
horfa hneyksluð á svip á diskinn. „Drott-
inn blessi okkur og varðveiti,“ tautaði hún
svo við sjálfa sig. Að svo búnu þreif hún
fatið og lagði af stað með það, til að bæta
úr þessu eftir beztu föngum, og á meðan
beið pabbi, þungur á brúnina og nartaði
i svolítið grænmeti og fékk sér aftur
rauðvín í glasið.
Hinn mikli áhugi sem pabbi og Mar-
grét höfðu bæði á matargerð, tengdi þau
traustum böndum. Hvort þeirra um sig
skildi hitt af eðlishvöt. Milli þeirra ríkti
ósvikinn náungakærleikur. Mamma hafði
aðallega áhuga á bömum — henni hafði
aldrei verið kennt að elda mat. Hún gerði
sig ánægða með að halda pabba með ein-
hverju móti í sæmilegu skapi; og ef það
reyndist of erfitt, þá hirti hún oft ekki
einu sinni um það.
Það var verk pabba að skera í sundur
fuglana og sneiða niður lambasteikina eða
nautakjötið við borðið. Mér þótti alltaf
gaman að sjá hann brýna hnífinn og taka
til við kjötið. Hann hafði svo fallegar og
liðlegar hendur. I augum hungraðs drengs
virtist hann draga hnífinn af alltof mik-
illi nákvæmni og gætni, en samt var því
lokið á andartaki. Og venjulega var kjöt-
ið matreitt af jafn mikilli list og það var
skorið. Stundum var það svo fullkomið
að ánægjuhrukkur breiddust út um allt
andlitið á pabba, og hann kallaði Mar-
gréti á vettvang með þessu venjulega
reglubundna stappi sínu, og deplaði fram-
an í okkur augunum um leið. Hún birtist,
kvíðafull á svip og kreisti svuntuna sína
milli handanna.
— Hvað vantar? spurði hún.
— Margrét, sagði þá pabbi í ástúðleg-
um tón. Þessi kjúklingakássa er góð!
Þá sneri Margrét hrukkóttu andlitinu í
aðra átt og leit niður á tæmar á sér, um
leið og hún bandaði hendinni með flöt-
um lófanum í áttina til pabba. Þessa
sömu handahreyfingu var hún vön að
nota við smjaðrara, um leið og hún sagði:
,,Ég vil ekki hlusta á þetta.“ Það gat hún
ekki sagt við pabba, en hún Ijómaði öll
og snerist á hæli til að fara. Svo þrammaði
hún niður skuggalega mjóa stigann, án
þess að segja aukatekið orð.
Öðru hverju, þegar heimilisreikningarn-
ir vom famir að hrúgast upp, var látið
fat með þremur kótelettum fyrir framan
pabba, og stærra fat með köldmn kom-
stöngum eða grænmetiskássu fyrir fram-
,an mömmu. Við þessa sýn steinþögnuð-
um við strákamir. Við urðum ekkert nema
augun og höfðum hægt um okkxrr.
Pabbi leit þá á rétt mömmu, til að at-
huga hvort hann liti út fyrir að vera
lystugur, því hann sagði oft að ekkert
væri betra en kássumar hennar Margrét-
ar. Venjulega sýndist honum kássan vel
æt, þó hann langaði ekki beinlínis í hana
þessa stundina. Þá .spurði hann mömmu
hvort hún vildi ekki eina kótelettu.
Mamma sagði alltaf: — Nei!
•— Þær líta út fyrir að vera bæði góð-
ar og safamiklar, sagði pabbi þá hvetj-
andi, en hún endurtók bara að hún vildi
ekki kótelettu, og hætti að horfa á fatið.
Þá leit pabbi eins og á báðum áttum
á okkur, hvern á fætur öðrum. Hann átti
fjóra syni sem allir höfðu góða matar-
lyst. Hann ræskti sig, eins og hann væri
að búa sig undir að bjóða hverjum strák
eina kótelettu, en venjulega lét hann sér
nægja að segja:
— Kærir nokkur annar sig um kótel-
ettu ?
— Nei, Clare, flýtti mamma sér þá að
svara heldur óþolinmóð. Þær era handa
þér. Við hin ætlurn að borða kássu í kvöld.
Að svo búnu brosti hún glaðlega en eins
og dálítið vör um sig til okkar bræðranna,
til að fullvissa sig um að við færum nú
ekki að hafa neitt á móti þessu, um leið
og hún flýtti sér að láta okkur byrja að
borða.
Við strákamir horfðum alvömþrangnir
á pabba meðan hann borðaði kótelettum-
ar þrjár.
Ekki svo að skilja að okkur þætti káss-
an hennar Margrétar ekki nógu góð, það
var bezta kássa í heimi, en okkur fannst
kvöldverðurinn vera eitthvað alveg sér-
stakt, og við fengum oft kássu um hádeg-
ið.
Ef einhver okkar hefði tekið tilboði
pabba og látið hann sitja eftir með aðeins
eina kótelettu eða kanski enga, þá býst
ég við að hann hefði snúið sér til mömmu
og spurt: — Hvar era hinar kótelettumar ?
Og svo hefði hann orðið sármóðgaður
þegar hún svaraði að það væra ekki til
fleiri. Þrátt fyrir það bauð hann okkur
þær af heilum hug, þó það kostaði hann
að vísu nokkurt hugarstríð. Hann vildi
láta kaupa heilmikinn mat handa öllum.
Hann var örlátur að eðlisfari. Honum
gramdist bara ef hann þurfti að líða fyr-
ir örlæti sitt.
Löngu eftir að Margrét dó, var pabbi
kvöld eitt að tala um hve bragðgóður
allur matur hefði verið hjá henni.
Ég vildi að hún gæti heyrt til þín, sagði
mamma. Hún brosti angurvær við umhugs-
Framhald á bls. 18.
VEIZTU—?
1. Á átta stöðum á landinu eru bæjarsími og langlínumið-
stöð opin allan sólarhringinn. Hvaða staðir eru það?
2. Hver var foringinn í Uppreisninni á Bounty?
3. Hvers son var Gunnar á Hlíðarenda?
4. Hvers vegna verða menn brúnir?
5. Hvaða land er þéttbýlast í Bvrópu?
6. Hvort kemur sólin fyrr upp á Seyðisfirði eða í Reykja-
vík?
7. Hvaða haf skilur Alaska frá Siberíu?
8. I óperu eftir Verdi, sem sýnd hefur verið í Þjóðleikhús-
inu, lék Stefán Islandi hlutverk hertogans af Mantua.
Hvaða ópera var það?
9. Árið 79 fyrir Krist gaus eldfjall nokkurt, og eyðilagði
meðal annars borgirnar Pompei og Herculaneum. Hvaða
fjall var það?
10. Gáta; Líkama og sálarlaus ég er,
líkama og sál þó fangi,
endurnærast allir á mér,
ekki þó á gangi.
Svör á bls. 18.
14
VIKAN